چرا یک شخصیت برجسته ­ای مثل امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که دوست و دشمن به فضیلتش اعتراف دارند و چقدر در موردش آیه و فرمایشات نبوی داریم، آن‌طور باید تنها بماند و کشته بشود؟ یک شخصیت برجسته ­ای مثل امام حسن (علیه‌السلام) که شیعه و سنی نقل کردند: «اَلحَسَنُ وَ الحُسَین اِمامان قاما اَو قَعَدا= حسن و حسین امام هستند چه قیام کنند و چه بنشینند». یعنی چه قیام کنند و چه صلح کنند، هر دو امام اند و یا در مقام ایشان گفته شده: «سَیِّدَی شَبابِ اهَلِ الجَنَّۀ= آقای جوانان بهشت هستند». اینها همه در فرمایشات نبوی و در اعترافات دوست و دشمن وجود داشت. حضرت پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هم از قبل، جریان کشته شدن امام حسین را خبر داده بودند و معلوم است آنهایی که حضرت را می‌کشند، می‌دانستند دارند چه کار می‌کنند. پیغمبر با گریه می‌فرمودند:«مالی و لیزید= من با یزید چه کار دارم که یزید با من این کار را می‌کند؟» چطور می‌شود مردم با اطلاع و آگاهی از این مسائل، خلیفۀ الله را می‌کشند؟ سیدالشهدا (علیه‌السلام) در روز عاشورا می‌فرمایند: همه شما من را می‌شناسید. حضرت زین­ العابدین (علیه‌السلام) هم در خطبه ­ای در کوفه و شام همین را می‌فرماید. بعضی‌ها نمی‌شناختند، ولی خیلی‌ها می‌شناختند. چطور می‌شود انسان به چیزی که یقین دارد، علی­رغم یقینش لجبازی می‌کند؟ قرآن می‌فرماید: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا[1]= و با آنكه دل های شان بدان یقین داشت، از روى ظلم و تكبر آن را انكار كردند». پس یکی از بیماری‌های دل انسان همین است که انسان می‌داند که خدا و پیغمبر حق است، قرآن حق است، نماز حق است، روزه حق است، حجاب حق است، خلیفه خدا حق است و با آن لجبازی و مخالفت می‌کند، تا جایی که دست به ریختن خون خلیفه خدا می‌آلاید. معیت با امام معصوم، ضامنِ غفران در دنیا و آخرت است نکته خیلی مهم که در سعادت ما و در جبران گذشته هر کدام از ما فوق ­العاده اهمیت دارد، جمله ­ای است که سیدالشهدا (علیه‌السلام) به جناب حُر می‌فرمایند: ای حُر! این را بدان که خداوند تو را به گناهان گذشته ­ات مؤاخذه خواهد کرد، ولی اگر من را یاری بکنی، علاوه بر اینکه گذشته تو مورد مغفرت قرار خواهد گرفت، تو در زمره یاران من و با من هم خواهی بود. حُر خطای بزرگی کرد و امام حسین (علیه‌السلام) و خاندانش را در کربلا نگه داشت. اگر حُر نبود، امام حسین می‌توانست برگردد، ولی حُر آنها را نگه داشت. اما امام حسین به او گفت: تو بیا به کمک و یاری من، گذشته تو جبران می‌شود. این اتفاقی بود که در گذشته افتاد. اما آن چیزی که خیلی خیلی اهمیت دارد و مربوط به حال ماست، این است که ما یک امام زمان داریم که حسین زمان ماست و در اثر همان مشکلاتی که امام حسین داشته، الان 1180 سال در آوارگی و غربت و تنهایی است. مشکل مردم زمان امام حسین (علیه‌السلام) بی­ وفایی نسبت به امام شان بود و جالب اینجاست که امام زمان (علیه‌السلام) هم وقتی مشکلات شیعیان را بیان می‌کند، از دو مشکل «بی‌وفایی و عدم همدلی» در بین شیعه نام می‌برد که مانع ظهور حضرت است. پس باز هر دو به یک چیز برمی‌گردد. چون این مسئله، مسئله مهمی است. خداوند یک عهد فطری از همه انسان ها گرفته است عهد فطری که خداوند از انسان گرفته است، در این آیه بیان  شده اشت که امام حسین (علیه‌السلام) از زمانی که حرکت می‌کنند، زیاد آن را می‌خوانند:«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلاً[2] = از میان مؤمنان مردانى‏ اند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند برخى از آنان به شهادت رسیدند و برخى از آنها در [همین] انتظارند و [هرگز عقیده خود را] تبدیل نكردند». خداوند تبارک و تعالی از همه انسانها یک عهد درونی گرفته و هیچ انسانی نمی‌تواند این عهد را انکار کند و آن، عهد فطری است که در نهاد همه انسانها هست و کسی نمی‌تواند بگوید: خدایا تو از من این قول را نگرفته بودی. یکی اینکه انسان کمال را دوست داشته باشد. هیچ کس نمی‌تواند بگوید: من از زیبایی خوشم نمی‌آید، از لذت خوشم نمی‌آید، از عمر جاودان خوشم نمی‌آید، از علم خوشم نمی‌آید، از قدرت، سعادت و خوشبختی خوشم نمی‌آید. زیرا همه عاشق کمال مطلق هستند و عشق به کمال، فطری انسان است. این قولی است که خدا از همه ما گرفته و این در نهاد همه ما هست که انسان همیشه عاشق کمال مطلق است و عاشق آدم‌های کامل است. یعنی هر چقدر کمال انسان بیشتر شود، محبوبتر می‌شود و این طور نیست که به آدم صاحب کمالی علاقه نداشته باشد. به خصوص اگر این صاحب کمال، خودش مظهر کمال مطلق، یعنی معصوم باشد و شخصی باشد که انسان را به سمت خداوند ببرد و خودِ خداوند او را معرفی کرده باشد که فقط این شخص می‌تواند شما را پیش من بیاورد و به کمال مطلق برساند. این دوست داشتن هم فطری است. هیچ کس نمی‌تواند این را دوست نداشته باشد. تبعیت از متخصص هم فطری است. اگر کسی نزد دکتر رفت و از او اطاعت نکرد، روز قیامت جهنمی می‌شود. به خاطر اینکه به بدنش ظلم کرده و به خاطر پیمانی که خدای متعال در عقل، از او گرفته که از متخصص پیروی کند، مواخذه خواهد شد. به او گفته خواهد شد: چرا هر چه دکتر گفت، پیروی نکردی و بدنت مریض شد؟ تو به بدنت ظلم کردی. پس این ظلم، یک حماقت است. اگر کسی بدون نظر مهندس خانه ساخت و خانه با یکی دو ریشتر زلزله روی سرش ریخت و همه مردند، خودکشی محسوب می‌شود. تو باید متخصص را می‌آوردی که او خانه را ضد زلزله می‌ساخت. تبعیت از متخصص پیمانی است که خداوند در درون ما از ما گرفته است. از این رو امام حسین‌ (علیه‌السلام) در طول مسیر آیه مذکور را تلاوت می‌فرمودند. یعنی با خدا عهد کرده‌ام. همه ما عهد کردیم که عاشق خدا باشیم. چون در نهاد همه ما عشق به کمال مطلق و خداوند هست. «لا اله الا الله» یک عهد فطری است. هیچ کس نمی‌تواند بگوید «لا اله الا الله» در نهاد من نیست. مؤمنین کسانی هستند که به این عهدی که در درون‌شان نسبت به خدا و نسبت به دستورات خدا هست، پایدار ماندند. عامل مهم تنها ماندن امامان معصوم «بی‌وفایی» است حضرت بزرگترین مشکل را در روز عاشورا و قبل از عاشورا در صحبت با حُر «بی ­وفایی» بیان می‌کند و می‌فرماید: شما برای من نامه نوشتید و من را دعوت کردید و به این عهدتان وفا نکردید و این بی‌وفایی از شما، چیز عجیب و تازه‌ای نیست. شما قبلاً با پدر و برادر من هم همین کار را کردید. هزاران نامه نوشتید و به هیچ کدامش عمل نکردید. همان کسانی که نامه نوشته بودند، آمدند که سیدالشهدا (علیه‌السلام) را بکشند. بی ­وفایی‌ از طرف نویسندگان نامه است. خیلی‌ها با سیدالشهدا تا عاشورا هم آمدند که تعدادشان زیاد بود. شب عاشورا سیدالشهدا (علیه‌السلام) می‌خواهد آنهایی که واقعاً وفادار نیستند را برگرداند. نمی‌خواهد کسی ناخالص در آنها باشد. وقتی اعلام می‌کند که فردا همه شما کشته می‌شوید، پس از تاریکی استفاده کنید و بروید. حتی مشعل‌ها را هم خاموش می‌کنند تا هر کس می‌خواهد برود، برود، یک عده می‌روند. بعد از اینکه همه می‌روند، سیدالشهدا (علیه‌السلام) تازه به آنهایی که پایدار و مطمئن هستند، می‌فرماید: «اِنّی لا اَعلَمُ اَصحاباً اَوفی وَ خَیراً مِن اَصحابی= من سراغ ندارم، اصحابی را وفادارتر و بهتر از اصحاب خودم». وقتی معصوم (علیه‌السلام) می‌گوید: «لا اَعلم= من نمی‌شناسم» یعنی وجود ندارد. پس پای کار امام بودن، کار هر کسی نیست. وفادار به امام بودن، کار هر کسی نیست و آنهایی که ماندند، خیلی انسان‌های بزرگی بودند که به امام شان وفادار ماندند. آیا اگر ما جای آنها بودیم، چه می‌کردیم؟ بعد از این جریان، امام حسین (علیه‌السلام) به یاران وفادارش که نرفتند و ماندند، بهشت و فردای شان را به آنها نشان می‌دهد. شهادت‌شان را و بعد از شهادت‌ و مقام و درجات‌شان در بهشت را نشان می‌دهد. برای همین بود که از همان شب عاشورا می‌افتند به شوخی کردن و بگو و بخند و انتظار برای فردا. آنقدر شوق داشتند که حضرت فرمود: «لَم یَجِدُوا اَلَمَ الحَدید= درد شمشیر و نیزه را حس نمی‌کردند». آنها از بس مست بودند، درک نمی‌کردند و ادراکی برای این دردها نداشتند. چون هر کدامشان شوق و انتظار رسیدن به مقاماتی که حضرت به آنها نشان داده بود را داشتند. مثل همین بچه بسیجی‌های خودمان در جبهه. من یادم هست با چه اشتیاقی اینها در میدان مین می‌دویدند و از خدا می‌خواستند که خدا شهادت را نصیب‌شان کند. تیر و ترکش هم که می‌خوردند، آخ نمی‌گفتند. آنقدر مست بودند که فقط یا زهرا، یا حسین، یا مهدی، یا الله از آنها می‌شنیدی. چون روح شان فوق­ العاده با بالا پیوند داشت. عنصر بی‌وفایی، گریبانگیر شیعیان آخرالزمانی شده است عمده­ ترین مشکل امروز ما «بی ­وفایی» است که این مشکل الان در ما هم وجود دارد. همه ما نسبت به امام زمان عج این بی‌وفایی را داریم. چون امام زمان (علیه‌السلام) هنوز در آوارگی و طردشدگی و غربت به سر می‌برند و هر کدام از ما در این آوارگی و طردشدگی سهیم هستیم. تازه مسئله به اینجا ختم نمی‌شود؛ بلکه مسئله این است که از 50 سؤال روز قیامت، مهمترین سؤالش سؤال در مورد امام زمان (علیه‌السلام) است. یعنی شما اگر در سؤال مربوط به خدا، توحید، نبوت و رسالت هم قبول شده باشی؛ در سؤالات قرآن، برخورد با همسایه و پدر و مادر و همسر و بقیه مردم هم قبول شده باشی، اگر در وفاداری به امام زمانت قبول نشوی، هیچ فایده ­ای ندارد. انسان رد است. این موضوع هم جالب است و هم خطرناک. جالب بودنش به این است که اگر کسی وفادار باشد، در لحظه‌ای که چهره به چهره امام زمان قرار می‌گیرد، به خوشبختی می رسد؛ و خطرناک بودنش هم موقعی است که وقتی از او سؤال کنند و او نتواند سرش را بلند کند. چون در قرآن می‌فرماید: «یَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ[3]= [یاد كن] روزى را كه هر گروهى را با پیشوای شان فرا مى‏ خوانیم». حضرت می‌فرماید: مردم زمان پیغمبر با پیغمبر، زمان امیرالمؤمنین با ایشان و زمان حسنین با آنها و زمان امام زمان با امام زمان (علیهم‌السلام) سنجیده می شوند. پس هر کدام از من و شما یک مسئولیتی نسبت به امام زمان خودمان داریم. یعنی از ما راجع به امامان گذشته نمی‌پرسند. ولی از ما راجع به غربت، مظلومیت و تنهایی امام زمان خودمان، صد در صد سؤال می‌کنند. مهمترین سؤال قیامت هم این است. حال اگر در این مهم قبول شویم، بقیه ­اش هم قبول است. همانطور که سیدالشهدا (علیه‌السلام) به حُر فرمود: اگر من را یاری کنی، خداوند از گناهان تو می‌گذرد. حتی اگر انسان گناه و معصیتی هم نداشته باشد، بزرگترین بی ­تقوایی و بزرگترین معصیت انسان همین است که انسان امام خودش را تنها بگذارد و به او وفادار نباشد. حال هر کدام از ما باید بررسی کنیم که آیا واقعاً نسبت به امام زمان (علیه‌السلام) وفادار هستیم؟ چگونه به امام زمان(ع) وفادار باشیم؟ وفا و وفاداری یعنی چه؟ آیا وفا و وفاداری به این معنی است که بگوییم آقا اگر آمدی، ما یاری‌ات می‌کنیم؟ این که چیز زیادی نیست. وقتی حضرت بیایند، حق بر همه روشن می‌شود و کسی راهی ندارد، جز یاری امام زمان. وفاداری یعنی، الآن شما نگذارید امام‌تان در تنهایی و غربت و آوارگی بماند. او الان در اوج سختی‌ها و اضطرار است. دو هفته قبل که من یک مقدار در کلاس شهرری در مورد امام زمان عج صحبت کردم. شب یک برادر شهید به من زنگ زد و هر چه می‌خواست صحبت بکند، گریه امانش نمی‌داد. بالاخره کمی که آرام شد، گفت: دیشب که شما این حرف‌ها را راجع به امام زمان گفتید، من شب، حضرت را خواب دیدم. دیدم آقا تنها یک جا نشسته و پوتین پوشیده، اول پوتین‌های آقا را بوسیدم و بعد دستهایش را و آقا به من گفت: من خیلی غریب و تنها و مظلوم هستم و همینطوری این حرف را تکرار می‌کرد. من به آقا گفتم: آقا این حرف‌ها را دیشب آقای شجاعی در کلاس می‌زد. آیا همین طور است که می‌گفت؟ گفت: آقا دوباره تکرار کرد که این را به همه بگویید که من چقدر تنها و غریب و مظلوم هستم. وفاداری یعنی اینکه انسان به لوازم یک رابطه التزام داشته باشد روایات زیادی در خصوص یاری رساندن به دیگران داریم. در روایت هست، اگر کسی بتواند کاری برای کسی بکند و نکند، اگر بهشتی هم باشد، یک مار در بهشت هر روز او را نیش می‌زند که تو چرا وقتی می‌توانستی کمک بکنی، نکردی. آنقدر این مسئله مهم است که امام صادق (علیه‌السلام) در طواف واجب در حج تمتع، به یکی از اصحاب که به نیاز یک شیعه جواب نداده بود، اجازه ندادند به طواف واجب ادامه دهد و فرمودند: اول باید نیاز آن شیعه را برآورده سازی. پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود:«مَن اَصبَحَ وَ لَم یَهتَمَ بِاُمُورِ المُسلِمین فَلَیسَ بِمُسلِم[4]= کسی که صبح می‌کند و اهتمام به کارهای مسلمانان ندارد، اصلاً مسلمان نیست». مسلمان کسی است که وقتی صبح از خواب بلند می‌شود، با درد همه مردم از خواب بلند شود. یعنی هر کس هر کاری توانست، باید بکند. ما که نمی‌توانیم دنیا را نجات بدهیم. باید امام زمان بیاید و دنیا را نجات بدهد. اما ما برای نجات امام زمان که می‌توانیم کاری بکنیم که از آن فشار در بیاید. هر کس باید ببیند چه کاری می‌تواند بکند. اما چرا ما برای امام زمان اینطوری نیستیم و دقیقاً مثل مردم کوفه هستیم؟ یعنی صبح که از خواب بلند می‌شویم، درد امام زمان و درد جامعه مسلمانان در دل ‌ما نیست. درد فقرا و این همه جوانانی که ازدواج نکرده‌اند، بیوه­ ها، ایتام، مشکلات جهیزیه، مشکلات تحصیلات، از همه مهمتر مشکلات فکری و فرهنگی و روحی مردم، چرا اینها برای ما مهم نیست؟ چرا اگر کاری می‌توانیم بکنیم، نمی‌کنیم؟ حال اگر ما این عرضه را نداریم که مثل پیغمبر روح بزرگی داشته باشیم که با فکر به مشکلات دیگران، صبح از خواب بلند شویم و شب هم با فکر به مشکلات بخوابیم و حداقل غصه یک نفر را در دل‌مان می‌توانیم داشته باشیم. آن یک نفر هم امام زمان (علیه‌السلام) باشد و واقعاً غصه­ اش را بخوریم و بدانیم که او امام ماست. غیر از این که امام ماست، پدر حقیقی ماست. خداوند ما را از او آفریده و روح او در روح ماست. در جامعه کبیره می‌خوانیم:«اَنفُسُکُم فِی النُفُوس = روح تان در همه روح هاست». ایشان از پدر زمینی و مادر زمینی به ما نزدیکتر هستند و حق بیشتری بر ما دارند. برای همین هم ما به آنها می‌گوییم: «بابی انتم و امی= پدر و مادرم به فدای شما». چون حضرت را جزء خانواده خود حساب نمی کنیم، در سبد خانوارمان سهمی ندارد حضرت پدر ماست، ولی ما هزینه ­ای برای این پدر حقیقی مان در نظر نمی‌گیریم. برای همه اعضای خانواده هزینه می‌کنیم، اما برای امام زمان هزینه نمی‌کنیم. مثلاً ما اگر هر مقداری درآمد داشته باشیم، آن را صرف خانواده می کنیم، اما امام زمان هنوز به عنوان پدر حقیقی ما در سبد خانوارمان سهمی ندارد. مثلاً اگر من 5 میلیون تومان هزینه خانه‌ام است و ما 5 نفر هستیم، باید درآمدمان را بین 6 نفر تقسیم می‌کنیم؛ زیرا یک نفر هم امام زمان است که در خانه ماست. اما نگاه ما این است که متاسفانه داریم به امام زمان صدقه می‌دهیم. این در حالی است که پول و درآمدمان را داریم از دست امام زمان دریافت می‌کنیم. زیرا در مورد ایشان داریم که:«بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری= از برکت وجود او (یعنی حجت و نماینده الهی) مردم روزی می خورند». معصوم (علیه‌السلام) فرمود: وقتی تو نصف مالت را به دوستت بدهی، تازه او را با خودت یکی دانسته‌ای. در حالی که آنچه خدا از تو می‌پسندد، این است که همیشه دوستت را به خودت برتری بدهی. ولی ما امام زمان را به خودمان برتری نمی‌دهیم. واقعاً اگر کسی فکر بکند که منتهای کاری که من می‌توانم برای امام زمان انجام بدهم چقدر است، می‌بیند بیشتر از این هم می‌تواند انجام بدهد. کار زبانی، با قلم، کار تبلیغاتی، فرهنگی، آبرو و اعتبار گذاشتن و پول دادن و فعالیت‌های گروهی و هر کار دیگر به معنی وفاداری به حضرت است، حالا همدلی بماند. حضرت فرمود: دو تا ضعف شیعیان دارند، یکی ضعف در وفاداری و دیگری عدم همدلی است. یعنی باید به هم کمک کنیم و دور هم جمع شویم و با هم فکر کنیم و به همدیگر هم فکری بدهیم و از همدیگر کمک بخواهیم، مشورت بگیریم که چه کاری می توانیم برای حضرت انجام بدهیم. راه اندازی جلسات دعا برای امام زمان (علیه‌السلام) کمترین کاری است که برای حضرت می توانیم انجام دهیم. حداقل کاری که می‌توانیم برای امام زمان (علیه‌السلام) بکنیم، دعاست که این را هم دریغ می‌کنیم. دعا یعنی اینکه انسان درخواست برطرف شدن موانع ظهور حضرت را داشته باشد. این دعا اولا انسان را آماده می‌کند برای ملاقات حضرت و ثانیا رحمت خدا را جلب می‌کند. زیرا دعا بسیار مؤثر است. پس همانطوری که برای خودتان دعا می‌کنید، برای امام زمان هم دعا کنید. مثلاً وقتی که مریض هستیم، یا مریض داریم، همسر، فرزند و عزیزترین کس مان مریض است و با سوز و اضطرار دعا می‌کنیم، برای امام زمان هم همانگونه دعا کنیم. آیا برای امام زمان تا به حال ۵ دقیقه اینطوری دعا کرده‌ایم؟ اگر مردم یاد بگیرند که اینطور با سوز دعا کنند، یقیناً خداوند تبارک و تعالی همه ی موانع ظهور امام زمان را در زمان بسیار بسیار کوتاهی برطرف خواهد کرد. معرفی امام زمان (ع) در فضای رسانه،‌ تکلیف امروز ماست یکی از نزدیکان آیت الله سیستانی برای من تعریف کردند که ایشان خواب امام زمان(ع) را دیده بودند و حضرت به او گفته بود که آنهایی که قدیم‌ها برای ما کتاب می‌نوشتند تا به دست شیعیان برسد، کار سختی کردند و اینهایی هم که الان سعی می‌کنند از طریق رسانه­ ها مثل تلویزیون و غیره کار کنند و ما را معرفی کنند، دارند زحمت می‌کشند و کار خوبی است. ایشان وقتی این خواب را برای یکی از مراجع تعریف کرده بود، این مرجع تقلید در یکی از کشورهای خارجی دو تا کانال ماهواره زده که امام زمان را به صورت جهانی معرفی کند. این یعنی امروز دیگر منبر یا جلسات حضوری کفایت نمی‌کند، بلکه باید از فضای مجازی بعنوان یک رسانه ی کارآمد استفاده کرد. یعنی ما باید بتوانیم امام زمان را با بلندگوهای جهانی به دنیا معرفی کنیم. در دنیا الان حدود صد و اندی فیلم علیه حضرت ساخته شده و در تمام ماهواره ­ها الان دارند علیه امام زمان تبلیغ می‌کنند و امام زمان را یک چهره خشن، خونریز و بداخلاق معرفی می‌کنند. ما هم باید مثل آنها از طریق رسانه‌ها عمل کنیم و چهره مهربان و عدالت گستر امام زمان را معرفی کنیم. امروز جنگ، جنگ رسانه است. کسی که می‌تواند و بلد است، الان باید در فضای سایبری بجنگد. فکر نکنید جنگ یعنی اینکه برویم جنوب و اسلحه دست‌مان بگیریم و بجنگیم. یک نفر در خانه ­اش می‌تواند پشت یک دستگاه بنشیند و بجنگد و هر لحظه ثواب شهادت را ببرد. کسی که زبان خارجی بلد است و می‌تواند تبلیغ کند باید به این کار مشغول شود. هر کس هر کاری می تواند باید برای حضرت انجام دهد. اما کسی که کاری بلد نیست، می‌تواند پول بدهد و کمک مالی کند به کسانی که دارند می‌جنگند. زمان جنگ یادتان هست؟ یک عده می‌جنگیدند و یک عده از پشت جبهه هزینه­شان را تأمین می‌کردند. باید هر کسی بگوید: آقا من الان خودم نمی‌توانم کار خاصی بکنم، اما می‌توانم کارهایی بکنم یا حداقل دعا بکنم که آنهایی که دارند می‌جنگند، خوب بتوانند بجنگند. سبک زندگی باید با «وفاداری» به امام زمان(ع) تناسب داشته باشد من زمانی نسبت به امام زمان وفادار محسوب می‌شوم که بتوانم حضرت را به عنوان یک وزنه در زندگیم احساس کنم و بدانم که یک پدر دارم و باید به این پدرم برسم و باید برای این پدر هزینه کنم. باید برای این پدر وقت بگذارم و به چادرش بروم. هیچ زمانی بهتر و آسانتر از الان برای رفتن در چادر امام زمان نیست. اگر کسی خودش را به چادر امام زمان برساند، می تواند همه گذشته­ اش را جبران می‌کند. سبک زندگی باید به گونه ­ای چیده شود که با وفاداری به امام زمان تناسب داشته باشد. هر کس باید ببیند وفاداری او نسبت به امام زمانش چطوری است؟ نکند خدای نکرده ما خانواده زمینی‌مان را بیشتر از خانواده آسمانی‌مان دوست داشته باشیم. توجه کنیم که الان در کشور ما هنوز فرهنگ عزاداری خیلی خوب نیست. میزان عشق و علاقه و گریه­ ای که مردم پای امام حسین می‌ریزند، بیشتر از میزان عشق و علاقه ­ای است که پای امام زمان می‌ریزند. امام زمان زنده است و مضطر و غریب و تنها و مظلوم است. امام حسین (علیه‌السلام) از دنیا رفته و به بهشت خودش رفته است؛ اما الان ما پدری داریم به نام امام زمان که در اضطرار و آوارگی است و ما را به کمک خودش فرا می‌خواند. هیچ کس نیست که بتواند بگوید امام زمان من را صدا نکرده؛ هیچ کس نیست که بتواند بگوید امام زمان به من نیازی ندارد، یا با من کاری ندارد. سبک زندگی باید به گونه ­ای باشد که با وفاداری به حضرت سازگاری داشته باشد و بتوانیم با هم کار بکنیم و همدلی داشته باشیم. همدلی یعنی من می‌روم دیگران را هم به کمک جمع می‌کنم. همه را صدا می‌کنم که بیایید کاری برای امام‌مان که تنهاست، انجام دهیم. چاره‌ی دردِ «کمیِ تعداد مان»، «همدلی» است دشمنان مان در سطح جهانی دارند علیه حضرت کار می‌کنند. در دعای افتتاح می‌خوانیم: «اَللّهُمَّ اِنّا نَشکُو اِلَیکَ فَقدَ نَبِیِّنا= خدایا ما شاکی هستیم از اینکه پیغمبر در بین ما نیست» ؛ یا «وَ غَیبَۀَ وَ لِیِّنا= از غیبت ولی‌مان امام زمان شاکی هستیم»؛ یا«وَ کَثرَۀَ عَدُوِّنا= از زیادی دشمنان مان شکایت هستیم»؛ یا «وَ قِلَّۀَ عَدَدِنا= از کمی تعداد خودمان هم ما شاکی هستیم». حال که ما از تعداد کم مان شاکی هستیم، باید جمع شویم و بیشتر شویم و همدلی کنیم. متأسفانه ما ضعف معرفت داریم و نمی‌دانیم امام زمان پدر حقیقی ماست. برای همین هم حس فرزندی نسبت به او نداریم و به عنوان فرزند هم عاطفه پایش نمی‌ریزیم. متأسفانه این ضعف معرفت ما مشکل ساز شده است. حتی آنهایی که معرفت هم داشتند، در حق حضرت بی­ وفایی کردند؛ چه برسد به وقتی که ضعف معرفت باشد که دیگر اوضاع بدتر می‌شود. هر کدام‌ از ما باید این درس وفاداری را از شهدای کربلا یاد بگیریم. چون بزرگترین مشکلی که 11 تا امام را به کشتن داد، بی­ وفایی بود و آن عاملی هم که باعث شده، دوازدهمین شان هزار و صدو چند سال در آوارگی و تنهایی و غربت و مظلومیت باشد، باز همین بی­ وفایی و عدم همدلی است. ننشینیم و فقط اقوام گذشته‌ را ملامت کنیم و لعنت بفرستیم و بگوییم: «فلعن الله امۀ سمعت بذلک فرضیت به» و بعد، خود ما همان گونه و مثل آنها عمل ‌کنیم. مهمترین مسئله ای که امام حسین را به کشتن داد، نفهمی شیعیان بود. مهمترین چیزی که امام زمان را در این همه سال، از شیعه دور نگه داشته فقر فرهنگی شیعه است. باید این مشکل برطرف شود. باید از خدا بخواهیم که غیبت را کوتاه کند. وارد شده که دعای فرج (اللهم کن لولیک الحجه ابن الحسن) را در مهمترین شب سال، یعنی شب 23 ماه مبارک رمضان بخوانیم، زیرا شب قدر شب امام زمان است. در آخر این دعا  می‌خوانیم: «حَتّی تُسکِنَهُ اَرضَکَ طَوعا». «طوعا» یعنی رغبت. یعنی دل بخواه. یعنی زمین خودش را از روی آگاهی و دل بخواه در اختیار امام زمان قرار بدهد. یعنی مردم تا نفهمند، خودشان را در اختیار امام زمان قرار نمی‌دهند. این طوعا برای ما مسئولیت می‌آورد. ما باید کاری بکنیم که جامعه جهانی و مردم از روی آگاهی بیایند و تسلیم امام زمان بشوند. جهاد ما برای امام زمان یک جهاد فرهنگی و یک جهاد فکری است. ما باید تلاش‌های فکری و فرهنگی بکنیم که اول از همه کشور خودمان و مردم ما قوی شوند و سپس بیرون از این کشور و سایر مردم جهان قوی بشوند و همه امام زمانشان و پدرشان را بشناسند. پس ما باید به «طوعا» اهمیت بدهیم. هر کس غیر از اینکه دعا می‌کند، باید فکر کند که من در این جهت چه نقشی دارم و چه کاری می‌توانم بکنم؟ چقدر می‌توانم برای این کار شمشیر بزنم؟ هر کس می‌تواند یادداشت بکند که من چه کارهایی می‌توانم انجام بدهم؟ یک فهرست تهیه بکنید از کارهایی که خودتان شخصاً می‌توانید انجام بدهید. این یعنی شما به حضرت وفادارید. دیگر اینکه از کارهایی که همدلی در آن است. یعنی به کمک همدیگر بروید. باید ببینیم که چه جمع‌هایی را می‌توانیم متحول کنیم؟ چه هیئت‌ها و چه کلاس‌ها و چه جلسات و محافلی را می‌توانیم به حرکت بیاوریم؟ اتفاقاً من دیروز که در تلویزیون برنامه داشتم و آخرین برنامه‌ام بود، دیدم تهیه ­کننده برنامه آدم باصفایی بود. وقتی فهمید من دارم می‌روم خارج از کشور، گفت: من 13 حلقه فیلم برای امام زمان ساخته‌ام به زبان انگلیسی. هزینه­ اش را هم داده‌ام و حاضرم همه را رایگان به شما بدهم. شما این را ببرید به هر کس خواستید بدهید. هزینه 13 حلقه فیلم 30 دقیقه ­ای چقدر ارزش دارد؟ از فلسفه مهدویت تا بعد از حکومت امام زمان، همه را به زبان انگلیسی ساخته بود. دو سال هم برای آن وقت گذاشته بود. این کار است. این یک شوق است. پس هر کس می‌تواند هر کاری انجام بدهد، باید انجام بدهد. هر کدام از ما می‌توانیم یک لشکر برای امام زمان باشیم. هیچ کس نمی‌تواند بگوید من یک زن خانه­ دار هستم، چه کاری می‌توانم بکنم؟ یا من یک مرد هستم، چه کار می‌توانم برای امام زمان انجام بدهم؟ اصلاً اینطور نیست. هر کدام از ما می‌توانیم یک لشکر باشیم. پی نوشت: [1] . سوره نمل/14. [2] . سوره احزاب/23. [3] . سوره اسراء/71. [4] . کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 163، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1407ق. ع ل 398

گفتیم که قلب بزرگترین دارایی و تعیین­ کننده سعادت یا شقاوت دنیا و آخرت انسان است. قیمت هر انسانی با محتوای دل او تعیین می‌شود. هر کس می‌خواهد بداند چقدر قیمت دارد و چقدر رشد کرده و چقدر انسان است، باید از محتوای دل خود آگاه شود. انسان معادل محبوبش است. محبوب یعنی آن که دل انسان را می‌برد و دل انسان برای او تنگ می‌شود و هر چقدر با او ارتباط دارد، صمیمیت و انس و طلبش بیشتر می‌شود. عظمت سیدالشهدا (علیه‌السلام)، واقعه عاشورا، کربلا به بزرگترین حقیقت خلقت یعنی همین محتوایی که عرض کردم است. هیچ اثری، هیچ قدرتی و هیچ قیمتی برای کربلا، عاشورا و خود وجود مقدس سیدالشهدا و یارانش بالاتر از همین مسأله عشق و دلدادگی وجود ندارد. انسان یک دل بی نهایت ­طلب دارد که حقیقت انسانی او را تشکیل می‌دهد. قبلاً گفتیم ما به این دلیل که بدن داریم، جماد هستیم و به خاطر این که بدن رشد می‌کند، خصوصیات تغذیه و تولیدمثل دارد. گیاه هستیم و از آن جهت که ازدواج می‌کنیم و تشکیل خانواده می‌دهیم، عواطف و احساسات و تعهدات خانوادگی داریم و تلاش‌های زیادی برای خانواده می‌کنیم. در اجتماع هستیم و سلسله مراتب زندگی اجتماعی را طی می‌کنیم و به مقام و موقعیت و شهرت و ریاست می‌رسیم، یک حیوان هستیم و به علت این که به دنبال کشف حقایق عالم هستیم یک فرشته هستیم. به خاطر این که ما یک بخش فوق عقلانی داریم که به واسطه آن عاشق کمال مطلق و بینهایت می‌شویم، انسان هستیم. فعال بودن در یک کمال، قدرت جذب از آن کمال را بالا می‌برد در هر شأن اگر انسان فعال باشد، آمادگی‌اش برای جذب در آن شأن نیز بیشتر می‌شود. مثلاً اگر در شأن گیاهی فعال است، جذب او در این شأن نیز بیشتر است. مثلاً کسی که لیسانس است با کسی که در مقطع راهنمایی است، کدامیک برای جذب علم آمادگی بیشتری دارند؟ مسلماً آن که درس بیشتر خوانده، قدرت و علاقه بیشتری برای جذب علم دارد. آنهایی که در دنیاطلبی افتاده‌اند و در کمالات جمادی، نباتی، حیوانی رشد داشته اند، جذب شان برای دنیاطلبی بیشتر است. هر چه بهره‌برداری از کمالات چه جمادی، چه نباتی، چه حیوانی، چه عقلانی و چه فوق عقلانی بیشتر باشد، ظرفیت برای جذب، بیشتر و تشنگی و دلتنگی نیز بیشتر می‌شود. علامت اینکه یک نفر چقدر به معنای حقیقی انسان است و چقدر در کمال فوق عقلانی فعال بوده، این است که ببیند در طول زمان، چقدر بیشتر با خدا انس گرفته و چقدر دلتنگ خداوند تبارک و تعالی می‌شود. چقدر دوست دارد که با حق تعالی خلوت کند و ارتباط مستقیم و شخص به شخص داشته باشد. این علامت، یک علامت فوق ­العاده مهم است که احتیاج به یک مقدار خلوت و تنهایی هم دارد. ما احتیاج داریم، گاهی خلوت کنیم و در مقابل این آینه‌ها و مقیاس‌ها تنها شویم و خودمان را ببینیم. علت اینکه در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها آزمایش می‌نویسند همین است که از وضعیت بدنی شخص مطلع شوند. علائمی در بیمار ظهور می‌کند مثل درد، بی­ اشتهایی و ... و پزشک برای اینکه وضعیت را بداند، آزمایش می‌دهد. ما خیلی وقت‌ها عاشق خودمان می‌شویم و از خودراضی می‌شویم و فکر می‌کنیم که خیلی آدم‌های خوبی هستیم:«وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً[1]= و خود مى ‏پندارند كه كار خوب انجام مى‏ دهند». ولی وقتی روی محک آزمایش رفتیم، آن محک و آزمایش نشان می‌دهد که ما چقدر به معنای حقیقی، کمال داریم و چقدر به عنوان انسان زندگی کرده‌ایم و چقدر حیات انسانی داشته ایم. معیار عشق و دلدادگی در قرآن آیه 24 سوره توبه معیار عشق و دلدادگی ما را تعیین می کند. یک انسان به معنای حقیقی، کسی است که تمام شئون «جمادی، نباتی، حیوانی و عقلانی» او مقدمه ی بخش فوق عقلانی او باشند. این رمز و محتوایِ خیلی مهمی است. یکی از آینه ­هایی که نشان می‌داد معشوق‌های قلب ما چه کسانی می‌توانند باشد، آیه 24 سوره مبارکه توبه[2] بود که بارها توضیح داده‌ایم. خداوند در این آیه فرمود: اگر 8 چیز برای شما محبوبتر از 3 چیز باشند، شما از مسیر انسانیت خارج شده و فاسق شده‌اید. علامت اینکه بخش انسانی­ یک نفر فعال است، این است که فقط عاشق کمال بی‌نهایت و مطلق می‌شود. یعنی الله را می‌طلبد و لا غیر. نه علم می‌خواهد و نه از دنیا چیزی را می‌خواهد. هیچ چیز از کمالات جمادی، نباتی حیوانی را نمی‌خواهد. یعنی محتوای این آیه معیار عشق و دلدادگی انسان حقیقی را بازگو می‌کند. اگر انسان از حرکت به سمت کمال مطلق و بینهایت جا بماند، قطعاً از مسیر انسانیتش متوقف یا منحرف می‌شود.   این آینه نیاز به آزمایشگاه و هزینه‌ای هم ندارد، نیاز به پزشک، استاد، ولی خدا، امام معصوم و حتی احتیاج به اینکه خود خدا به شما بگوید هم ندارید و خودتان مستقیم می‌توانید آزمایش بگیرید، در این آیه یکی از آن مقیاس ها انس و الفت با خداوند تبارک و تعالی، دلتنگی برای حق تعالی، علاقه به خلوت با حق تعالی است و اینکه با داشتن کمال مطلق، دلت عزادار بخش‌های دیگر نباشد. همه زیبایی واقعه عاشورا، عشق به سه معشوق اصلی بود همه زیبایی واقعه عاشورا به این است که در عاشورا عده ­ای انسان که در اوج کمال انسانی بودند، در حول محور سه معشوق اصلی جمع شدند. یعنی سه معشوق «خدا و دین او، اهل بیت (علیهم‌السلام) و جهاد در راه خدا» برایشان از همه چیز محبوبتر بود. چون قرآن علامت انسانیت را عشق به همین سه معشوق می داند. البته اینطور نیست که ما کمالات جمادی و نباتی و حیوانی را دوست نداشته باشیم، باید دوست داشته باشیم و دوستی آنها اشکال ندارد؛ اما به شرطی که دوستی آنها بعد از این سه محبوب باشد. از این رو، سیدالشهدا و سایر اصحاب در کربلا اوج روابط عاشقانه و عاطفی را همه با هم دارند و هیچ کس از کسی بدش نمی‌آید، حتی خود امام حسین و یارانش دشمنان‌شان را هم دوست داشتند. برای همین با نرمی و مهربانی با آنها سخن می‌گفتند و به آنها فرصت دادند که اگر می‌خواهند به بهشت بیایند و به اوج برسند، انتخاب کنند. آنقدر سیدالشهدا مهربان است، با اینکه می‌داند گفتن این جمله فایده زیادی ندارد، ولی بارها و بارها آن را تکرار می‌کنند: «هل من ناصر ینصرنی». این تکرار برای این بود که شاید کسی بخواهد برگردد. اهل بیت ع از شدت مهربانی هیچ وقت راه را به روی کسی نبسته و نمی‌بندند. چگونه بفهمیم، 3 معشوق، معشوقِ اولِ دل ما هستند؟ دوست داشتن آن 8 مورد یا به طور کلی کمالات جمادی و نباتی و حیوانی که در آیه 24 سوره توبه از آنها نام برده شده، هر چقدر بیشتر باشد، بهتر است و هیچ اشکالی ندارد، ولی به شرطی که بر الله و چهارده معصوم و خانواده آسمانی و جهاد غلبه نداشته باشد. از کجا بفهمیم که غلبه دارد یا ندارد؟ علامتش این است که وقتی شما 3 معشوق اصلی و بالایی را داشتید، برای آن 8 مورد پایین­ تر غصه ­دار نیستید و می گویید:«چون که صد آمد، نود هم پیش ماست». وقتی انسان کمال مطلق را دارد، هرگز از نداشتن کمالات محدود، دچار اضطراب و بی ­ارزشی و کم هویتی و پوچی نمی‌شود. این حقیقت را «لا إله إلا الله» می‌گویند. یعنی من دلبر و معشوقی غیر از کمال مطلق و بینهایت ندارم. اصحاب عاشورا در اوج این کمال بودند. یعنی همه آمده بودند که هر کس هر چه از کمالات جمادی، نباتی و حیوانی و حتی کمالات عقلانی دارد، همه را فدای کمال نامحدود یعنی الله بکند. اگر انسان شاد و آرام نباشد و به خاطر شئون پایین­ تر مچاله باشد، این نشان می‌دهد که شأن اصلی او خوراک کافی نخورده است. یعنی چون از مطلق بهره ندارد، در محدودها دچار غصه، فشار، عذاب، محرومیت و تضاد شده، اما اگر کسی به معنای حقیقی، در بخش مطلق غذا بخورد، هرگز دلش عزادار بخش های محدود نخواهد شد. زمان‌هایی که ما مچاله، تنیده، مضطرب، غمگین و گرفتاریم و نمی‌توانیم شاد باشیم و بخندیم، نشان می‌دهد که درگیری‌ها و تعلقات ما با کمالات محدود، ما را مچاله کرده و میزان تغذیه ما از کمال نامحدود کم است. مثلا الان شما می­ بینید که بدن شما بسیار ضعیف و آسیب ­پذیر شده  است. از خون شما آزمایش می‌گیرند و می‌گویند فلان چیز در خون شما کم شده و مقاومت شما پایین آمده و شما مریض شده اید و باید این چیزها را بخورید تا تقویت شوید. در روح هم همینطور است. کسی که در مقابل حوادث زندگی و کمالات «جمادی، نباتی و حیوانی» دچار تنید­گی و فشار و اضطراب و غصه می‌شود، این نشان می‌دهد که سهم وجودش از الله کم شده و از کمال مطلق به خوبی بهره نبرده که عزادار کمال محدود شده است. بخش انسانی ­اش مریض شده و فعال نیست و خیلی ضعیف شده است. معلوم می شود که این آدم بهره‌ای از سه معشوق اصلی ندارد. بزرگترین و پرسودترین تجارت تاریخ در روز عاشورا رقم خورد روز عاشورا امام حسین (علیه‌السلام) و همه اصحاب ایشان آمده بودند که محدودها را بدهند و نامحدود را دریافت کنند و بزرگترین تجارت تاریخ را در روز عاشورا رقم بزنند و زدند. هیچ روزی در تاریخ به اندازه روز عاشورا انسانیت ظهور نداشته و هیچ روزی به اندازه روز عاشورا انسانیت جلوه نکرده است. بزرگترین و بهترین فرصت و فضا در طول تاریخ برای ظهور «لا إله إلا الله» عاشوراست. زیرا قوی ترین و شبیه ­ترین انسان ها به حق تعالی در آنجا ظهور کردند. آنها بی هیچ چشم داشتی و فقط برای خواستن خود خدا و عشق به خود خدا، هر چه که داشتند و هر چیزی را که در طول عمرشان جمع کرده بودند را فدای خدا کردند. چون تجارت را به معنای حقیقی شناخته بودند و دست به بزرگترین تجارت تاریخ زدند. این همان تجارتی است که قرآن از آن این گونه یاد کرده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنْجِیكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ = اى كسانى كه ایمان آورده‏ اید! آیا می خواهید شما را به تجارتى راه نمایم كه شما را از عذابى دردناك مى ‏رهاند؟» «تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ ذَلِكُمْ خَیْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ = به خدا و فرستاده او بگروید و در راه خدا با مال و جانتان جهاد كنید. این [گذشت و فداكارى] اگر بدانید براى شما بهتر است» (۱۰ و۱۱صف). وقتی کسی دارد محدود را می‌دهد و نامحدود دریافت می‌کند، چه اتفاقی برایش می‌افتد؟ شما یک تاجر را در نظر بگیرید که جنسی را خریده و باید آن را بفروشد. تا زمانی که این جنس را تهیه می‌کند و تا این اجناس به فروش برسند و او به سودش برسد، ناآرامی و اضطراب دارد. آرامش او زمانی است که بتواند جنس‌هایش را بفروشد و سود کند. یک فروشنده یا یک مغازه ­دار و یک تاجر زمانی خوشحال است که مشتری زیاد باشد و صف ببندند برای خرید و او مطمئن باشد که جنس‌هایش فروش می‌روند و بیش از آنچه که می‌تواند عرضه بکند، مشتری و تقاضا وجود دارد. کسی که می‌فهمد امام حسین (علیه‌السلام) و عاشورا یعنی چه و فلسفه­ عزاداری چیست، این شخص مانند همین تاجر است که می‌داند بعد از این عزاداری، به سود کلانی می‌رسد و اگر این درس را نگیرد و نداند فلسفه عزاداری چیست، در واقع سودی نمی‌برد. مشکی پوشیدن، پرچم زدن، گریه کردن، اطعام کردن، دسته راه انداختن، نوحه، مداحی و سخنرانی و... همه اینها مقدماتی است برای یک میوه و آن میوه ترجیح بینهایت بر محدود است. در عزاداری و هیئت، چه کسی بیشتر سود می‌برد و واقعاً عزاداری­ اش عزاداری حقیقی است؟ کسی که بتواند از امام حسین یاد بگیرد و پا، جای پای امام حسین و اصحاب امام حسین (علیهم‌السلام) بگذارد. یعنی مثل حضرت، محدود را بدهد و نامحدود را بگیرد. برای همین وقتی سیدالشهدا هر چقدر محدودها را می‌دهد، شادتر می‌شود. فرق بین انسان متدین و حیوان متدین چیست؟ فرق بین آدم به معنای حقیقی، یعنی انسان حقیقی با کسی که حیوان متدین است، در این است که انسان متدین همواره در پی دریافت محدود و بینهایت است. ما حیوانات متدین داریم، وقتی امام سجاد (علیه‌السلام) از لای انگشتان‌شان صحنه طواف حجاج را به آن شخص نشان می‌دهد، او می ­بیند که اکثراً حیوان هستند و دارند طواف می‌کنند و فقط چند نفری انسان وجود دارد. فرق انسان مؤمن و عابد با حیوان عابد این است که انسان متدین مدام در حال پرداخت کردن محدودها و دریافت کردن نامحدودها است. برای همین، همیشه شاد است و انبساط دارد. به کسی که می‌گویند، روزه بگیر. اگر او نداند که با روزه چه چیزی دریافت می‌کند، از روزه گرفتن ناراحت می‌شود. خداوند فرمود:«الصُومُ لی وَ أنا اُجزی بِه= روزه مال من است و جزایش، من هستم». روزه ­دار اگر نداند که با روزه گرفتن، دارد خدا را می‌خرد و خدا را به دست می‌آورد، از روزه گرفتن خوشحال نمی‌شود. اگر کسی نداند که با رعایت حجاب و حیا، تنظیم شرعی روابط بین زن و مرد و با محدود کردن طبیعت، دارد نامحدود را دریافت می‌کند، یعنی خدا را دریافت می‌کند، از حجاب رنج می‌برد. نماز هم همینطور است. علت اینکه ما از نمازمان می‌دزدیم یا اگر نمازمان شکسته شود، خوشحال می‌شویم، این است که واقعاً دل ما باور نکرده که ما با عبادت، نامحدود را دریافت می‌کنیم. در مورد سیدالشهدا (علیه‌السلام) فرمودند:«کُلَّ ما إشتَدَّ عَلَیهِ الأمر إحمَرَ لَونُه= هر چقدر کار شدت بیشتری می گرفت، رنگ چهره شان گلگون تر می‌شد». یعنی میزان نشاط‌شان بیشتر می‌شد. چون مدام دارد از محدودهایش پرداخت می‌کند و نامحدود دریافت می کند. چرا حضرت زینب س فرمودند: جز زیبایی ندیدم؟ این سوال برای خیلی ها مطرح است و می گویند برای ما قابل درک نیست که چرا حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) با تحمل آن همه درد و ناراحتی، می‌گویند:«و ما رأیت إلا جمیلا» این «جمیلا» چه بود؟ بچه­ هایش را جلویش تکه­ تکه کردند و آن همه مصیبت کشید و بعد فرمود: جز زیبایی ندیدم. حالا کسی بگوید: کجای این جمیل است؟ جلوی مادری بچه­ هایش را تکه­ تکه کنند؛ برادرزاده­ ها و نزدیکترین کسانش را و دوتا برادرش را هم جلویش تکه­ تکه می‌کنند و بیشتر از دو برادر، چند برادر از ام ­البنین دارد. هر چه که دارد می‌دهد و باز هم می‌گوید: اگر حسین را دادم، الله را گرفتم. اگر بچه ­هایم را دادم، الله را گرفتم. اگر توهین شد، کتک خوردم، اسارت رفتم، جایش الله آمد. در نگاه اسلام، هر چه بدهی، نقد پس می گیری حضرت زینب س نتیجه ی همه ی ناراحتی هایی که کشید را نقد می بیند. این یادتان باشد که ما اصلاً در اسلام یک چیزی به اسم نسیه که بعداً در قیامت به شما می‌دهند، نداریم. آنها ظهورات این پاداش است. پاداش در درجه اول در همین جا و همین دنیا ظاهر می‌شود. یعنی شما تا می‌دهی، پاداشش را می‌گیری. لیوانی که پر از آب است را در نظر بگیرید، به میزانی که آب از لیوان کم شود، جای آن هوا پر می‌شود. دل انسان هم همینطور است. شما هر چقدر محدودها را از دلتان بر می‌دارید، نامحدود جایش می‌آید. هر چقدر از خست، بخل، حسد، بدبینی و دست تنگی و تنگ ­نظری کم می‌کنی، جایش الله می‌آید. نه فقط جایش الله می‌آید، بلکه در مقابل آن چیزی که می‌دهید، 700 برابر به شما پاداش داده می‌شود. وقتی که صدقه می‌دهی و انفاق می‌کنی، برکت و سود بیشتری عایدت می‌شود. اگر محبت بیشتری می‌کنی، جذب محبت از آسمان برایت بیشتر می‌شود و شخصیتت قوی تر می‌شود. اما برعکس، وقتی که در خندیدن بخل می‌کنی، در نوازش، بوسیدن، مهمانی دادن، هدیه خریدن، بخل می‌ورزی، دل خودت غصه ­دارتر می‌شود. خودت محدودتر می‌شوی. هر وقت در محبت کردن، در انسانیت و برای دیگران بودن و فداکاری و ایثار بخل کردی، چون راه را در وجود خودت بسته‌ای، در واقع فضای نامحدود را با محدود پر کرده‌ای. به همین دلیل، بیشتر به غصه می‌افتی. شما هر چقدر محدود را از وجودت دور بکنی و حب و ظرفیتش را کم بکنی، نامحدود اضافه می‌شود. برای ما که می‌توانیم تا مقام خود امام حسین (علیه‌السلام) جلو برویم، خیلی بد است که کوچک و ریز بمانیم. اهل بیت و خدا برای ما بهشت را نخواسته‌اند. بهشت خیلی جای کوچک و کمی برای ماست. امام کاظم (علیه‌السلام) فرمود: بهشت پاداش بدن‌های شماست. برای ما بالاتر از بهشت را خواسته‌اند. معنی «عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ= نزد پروردگارشان روزی می‌خورند»، همین است. در زیارت عاشورا می‌گوییم:«أن یجعلنی معکم فی الدنیا و الآخرۀ» «أن یبلغنی المقام المحمود لکم عند الله»، یعنی مقام محمود را که مقام بالای بهشت است، می‌خواهم. اگر کسی آن مقام را داشت، همه ی بهشت هم مال اوست. تو باید یاد بگیری نامحدود زندگی بکنی. تا وقتی که روح قماربازی و عشقبازی و فداکاری و توکل و تکیه کردن به خدا و روح ندیدن دنیا را نداشته باشی، اصلاً عزاداری‌های ما آن برکت و اثری را که باید داشته باشد را هرگز نخواهد داشت. رمز خواندن سوره توحید در روز عاشورا چیست؟ هدف از عزاداری‌ها این است که انسان به «لا إله إلا الله» برسد. برای همین فرمودند، در روز عاشورا مهمترین کار شما خواندن 1000 مرتبه سوره توحید است. «قُلْ هُوَ» بگو او که شما عاشقش هستید، کمال مطلق و الله است. توحید سوره‌ا‌ی عاشقانه­ است. اگر انسان در عزاداری به «لا إله إلا الله» رسید، به هدف عزاداری نائل شده و اگر نرسید، فقط یک کار مزدورانه انجام داده است. یعنی گریه کرده و جایش ثواب می‌دهند. مشکلی اگر داشته باشد، شاید در دنیا برطرف شود و اگر برطرف هم نشود، به جای آن مشکلات آخرتی­ اش را برطرف می‌کنند؛ اما مقام رفاقت، معیت، دوستی، صمیمیت، صفا و عضویت در خاندان پیامبر نصیب هر کسی نمی‌شود. مگر کسی که خودش بخواهد به این مقام برسد و هوس آن مقام را داشته باشد و این امکان ندارد، مگر با حب الله به معنای حقیقی. اصلاً هم نیاز نیست خیلی انرژی بگذاریم که عشق خدا در دل ما بیاید، بلکه باید حقیقت خودمان را بشناسیم و عاشقی کنیم. انسان اگر کسی را شناخت و عاشقش شد و دوستش داشت، فداکاری خودبه ­خود پشت سرش می‌آید. اگر دست و دل‌مان می‌لرزد، برای این است که قیمت خودمان و معشوق حقیقی­ مان را نشناخته‌ایم. از این رو خوب هم نمی‌توانیم با خدا نامحدود رفتار کنیم. یعنی نمی‌توانیم داشته‌هایمان را به خدا تقدیم کنیم و در عوض، خودش را بگیریم و از خدا لذت ببریم. هدیه بدهیم و قرب بگیریم. هدیه بدهیم و انس بگیریم. هدیه بدهیم و خلوت دریافت کنیم. می­ بینی یک نفر 40 سال 50 سال زحمت کشیده، عبادت کرده، نماز خوانده، روزه گرفته، ولی محصول زندگی ­اش فقط جماد است. دوتا کارخانه دارد، چندتا خانه و اتومبیل دارد، یک مقدار طلا دارد، یک مقدار پول در بانک دارد. یعنی روح داده، بینهایت داده و محدود را دریافت کرده است. بینهایت را فروخته و شهرت گرفته است. بعضی افراد حاضرند به خاطر اینکه مشهور شوند، جلوی دوربین می روند و هر کاری دلشان می‌خواهد می کنند. اینها حاضرند به خاطر این که معروف شوند، حیا و دین و حجاب‌شان را کنار بگذارند. اینها نشان می‌دهد که اینها دارند نامحدود را می‌دهند و محدود را دریافت می‌کند. دریافت محدود یا نامحدود، کدامیک در زندگی ما مشهود است؟ ما باید در سبک زندگی مان، موازنه بین محدود و نامحدود در دست مان باشد. باید ببینم که آیا سبک زندگی ما طوری است که داریم نامحدود را می‌دهیم و محدود را دریافت می‌کنیم؟ یعنی روزبه ­روز از الله و حداقل بهشتی که داریم دور می‌شویم و به پول و قدرت و مدرک تحصیلی بالاتر و شهرت و محبوبیت و مقام بالاتر نزدیک می‌شویم، یا برعکس، سبک زندگی ­ام به گونه ­ای است که دائماً دارم محدود می‌پردازم و نامحدود دریافت می‌کنم؟ این مسأله فوق ­العاده مهم است که بفهمیم چه می‌دهیم و چه می‌گیریم. پس دائماً هر روز این موازنه و محاسبه را در زندگی تان داشته باشید. مثل کسی که تاجر است و هر روز موجودی‌اش را در کامپیوتر یا با چرتکه و یا در دفترچه محاسبه می‌کند. حضرت فرمود: اگر کسی خودش را محاسبه نکند از ما نیست. شما نمی‌توانی به اهل بیت و به چهارده معصوم و به بینهایت نزدیک شوی، مگر اینکه دائماً ارزیابی کنی که سال به سال یا ماه به ماه چقدر بینهایت دریافت کرده ای و چقدر محدود پرداخت کرده‌ای. علامت اینکه فردی بینهایت دریافت کرده، شادی و آرامش اوست. مچاله و افسرده بودن، نشان می‌دهد که شخص بینهایت را دریافت نکرده و در تجارت زندگی ­اش باخته است. وقتی که می گوییم حضرت زینب (سلام‌الله‌علیه) بعد از آن همه مصائب فرمود:«و ما رأیت إلا جمیلا»، من هم باید در پرداخت‌های زندگی ­ام به ایشان تأسی کنم و در از دست دادن های پایینی ها بگویم جز زیبایی چیزی ندیدم. خسران چیست؟ اگر نمی‌توانم زندگی را خوب و قشنگ ببینم، اگر نمی‌توانم به معنای حقیقی­ از دنیا لذت ببرم، اگر دنیا برایم جای عشقبازی با خدا نیست، مسجد نیست، اگر شبش، سحرش، تعطیلش، روزش، خلوتش هیچ چیزش برایم جذابیت ندارد، اینها نشان می‌دهد من در این معامله اشتباه کرده و باخته‌ام. یعنی آن چیزی را که باید دریافت می‌کردم، نکرده‌ام و آن چیزی را که نباید پرداخت می‌کردم، پرداخت کرده‌ام. به این «خسران» می‌گویند. خسران یعنی از دست دادن اصل سرمایه. من 20 سالم، 27 سالم، 30 سالم، 40 سالم شده و بینهایت و ابدیت را داده‌ام، اما آن چیزی که گرفته ام، یک شوهر یا یک زن بوده، چندتا بچه، اتومبیل، خانه، چند سفر خارجی بوده و یک مقدار هم پول در بانک، طلا و سکه­ بوده. یعنی جماد دریافت کرده‌ام و روح و بینهایت را پرداخت کرده‌ام و هیچ چیز هم در موقع رفتن ندارم. یعنی وقتی می‌خواهم از اینجا حرکت کنم، هر چه را که جمع کرده ام می‌دهم و ورثه می‌خورند و خودم دارم دست خالی به آن‌طرف می‌روم. در حال یکه در آنجا فقط قلب سلیم می‌خواهند. آنجا فقط یک دل پر از خدا می‌خواهند؛ ولی من یک دل خالی از خدا و پر از دنیا با خود می‌برم و این شروع باخت و جهنم انسان می‌شود. از این رو، باید بگوییم مسأله مهم این است که ما به جای اینکه بدویم و زندگی کنیم؛ یکجا ترمز زندگی را بکشیم و بیافتیم به انبارگردانی و حساب و کتاب. مثلاً الان مسئول مالی شرکت به شما می‌گوید: روند حرکت شما، یک روند خطرناک است و شما روزبه ­روز با این سبک دارید به ورشکستگی نزدیک تر می‌شوید. در اینجا آدم عاقل کار را تعطیل می‌کند و یا سبک را عوض کرده و به سمت دریافت جاودانگی و دریافت سود می‌رود. رابطه ما با امام زمان ع، میزان دریافت ما از بینهایت را تعیین می‌کند ما باید ببینیم که روزبه­ روز علاقه­ مان، دلتنگی­، خلوت و عشق ما به خداوند بیشتر شده یا خیر. بیشتر سمتش می‌رویم، بیشتر با او خلوت می‌کنیم، بیشتر شکارش می‌کنیم، بیشتر شکارش می‌شویم یا خیر. باید ارزیابی کنیم که با خانواده آسمانی، رابطه­ مان چطوری است؟ به خصوص وجود مقدس آقا امام زمان (علیه‌السلام) که اصل است. یعنی از رابطه یک نفر با امام زمان، انسان می‌فهمد که این فرد به معنای حقیقی چقدر خدا دارد و چقدر خانواده آسمانی دارد. همه این حرف‌هایی که زدم خلاصه می‌شود در یک نفر، آن یک نفر آقا امام زمان (علیه‌السلام) است. باید ببینی چقدر با او رفت و آمد داری؟ چقدر دلتنگش می‌شوی؟ چقدر در طول روز با او خلوت می‌کنی و حرف می زنی؟ چقدر مغازله­ های عاشقانه با حضرت داری؟ اینها دریافت های شما می‌شود. این می‌شود علامت اینکه تو یک زندگی موفق داشتی یا نه. اگر زندگی موفقی داشتی و محصولش این عشق و علاقه بوده، بدان که آخرتت هم خیلی قشنگ است. بدان آن چیزی که در اینجا به دست آورده‌ای، میلیاردها برابرش را موقع مردن به بعد، به تو می‌پردازند. اما اگر محصول، «جماد و نبات و حیوان» باشد، موقع رفتن به آن‌طرف خیلی غم ­انگیزتر از این‌طرف می‌شود. برای همین است که هر وقت اسم تولدمان به بهشت می‌آید، غصه می‌خوریم و ناراحت می‌شویم. وقتی می‌گویند وفات و انتقال، همیشه غصه آن 8 چیز را می‌خوریم که من چگونه این 8 چیز را رها کنم و بروم؟ متوجه نیستیم که اگر من با این 8 چیز بینهایت را به دست آوردم، ضرر نکرده‌ام، دارم از محدود به نامحدود می‌روم. بزرگترین آرزویی که یک انسان در موقع وفات می‌کند، 5 دقیقه وقت اضافه در دنیاست. 10 دقیقه یا یک ساعت وقت اضافه است که ما الان داریم و قدرش را نمی‌دانیم. ببینیم در این چند ساعتی که زنده هستیم تصمیم‌مان را می‌گیریم یا نه و سبک زندگی­ مان را می‌خواهیم اصلاح کنیم یا نه. آیا دریافت‌های ما دریافت‌های بینهایت و واقعی بوده یا خیر؟ از کجا می‌فهمیم؟ از انس به خدا. از کجا بدانم که من عاشق خدا هستم؟ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود:« وَ دَلِیلُ اَلْحُبِّ إِیْثَارُ اَلْمَحْبُوبِ عَلَى مَا سِوَاهُ [3]= نشانه دوستى و محبت، برگزیدن و مقدم داشتن محبوب است، بر هر چه كه غیر او باشد». علامت یک عشق این است که انسان، معشوق را به غیر معشوق ترجیح دهد. باید از خودم بپرسم: آیا من عاشق خدا هستم؟ آیا من دوست دارم بینهایت دریافت کنم؟ آیا من بینهایت دریافت می‌کنم؟ جواب این است که ببین واقعاً چقدر حاضر هستی محدود را فدای نامحدود کنی و محبوب را بر غیر محبوب ترجیح دهی. در این توضیحاتی که داده شد، بهترین و قویترین و مهمترین و شفافترین درس‌های خودشناسی و انسان­ شناسی و دیگر­شناسی برای ما بیان شد. پس مهم این است که در عزاداری‌ها، گریه کردن‌ها، هزینه کردن‌ها باید نامحدود دریافت کنیم. اگر برای حسین گریه می‌کنی، باید ببینی که چقدر ثارالله نصیبت می‌شود؟ ببین از خون خدا چیزی در رگ‌ها و وجود تو هم جاری شده یا خیر؟ تزریقی از ثارالله در وجودت هست یا نه؟ چه کسی بیشترین سهم را از خون خدا دارد؟ کسی که بیشترین صمیمیت و رفاقت را با امام زمان (علیه‌السلام) دارد که منتقم ثارالله است. قلب/ عزاداری/ دریافت نامحدود و بینهایت پی نوشت: [1] . سوره کهف/104. [2] . قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِیرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ= بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى كه گرد آورده‏ اید و تجارتى كه از كسادش بیمناكید و سراهایى را كه خوش مى دارید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وى دوست‏ داشتنى‏ تر است پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را [به اجرا در]آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایى نمى ‏كند . [3] . بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام، جلد۶۷، صفحه۲۲. ع ل 397

ما باید باور کنیم که در حرکت‌مان به سمت آخرت، تنها دارایی و همه حقیقت ما، دل ماست والسلام. دل هم ترکیبی از انتخاب‌ها و ارتباط‌ها و رفتارها و افکار و محبوب‌های خودش است. اینجا هم در این حدیث، باز می‌بینید که حضرت علاوه بر گناه، مسئله حب گناه را به عنوان چیزی که قلب را مریض می‌کند، مطرح می‌فرماید. هر قلبی که نسبت به این گناهان شیفتگی داشته باشد، لکه ­ای بر روی قلب انسان می‌افتد. کلمه‌ی «‌أُشْرِبَهَا» به مسئله حب نسبت به گناه اشاره دارد. آنچه که در نهاد انسان خیلی مهم است و برای سلامتی و مرض قلب ملاک است، جذب و محبت است. مثلاً شخصی بدنی دارد که خیلی حساس و ضعیف است و سریع میکروب‌ آن را آلوده کرده و بیماری را جذب می‌کند. اما بدن شخص دیگری مقاوم است و به راحتی میکروب نمی‌تواند آن را مریض کند، این بدنِ قوی به راحتی مریضی و میکروب را نمی‌پذیرد. روح هم همینطور است. کنترل بیش از حد در رفتار، نتیجه عکس می‌دهد یک موقع کسی نحوه ارتباط و انتخاب و رفتارهایش به گونه ­ای است که از محیط‌های آلوده خیلی پرهیز دارد. آدم‌های وسواسی را دیده‌اید که دائما دست‌هایشان را می‌شویند و با آب سرو کار دارند. الان تحقیقات نشان داده که پذیرش و آمادگی آنها برای بیماری «ام اس» بیشتر از دیگران است. وقتی در رفتار بعضی‌ها دقت شود می‌بینم که رفتارهایشان رفتارهای فرار است، اما جذب شان جذب بالایی است. یعنی ظاهراً فرار دارند، اما جذب شان بالاست. حضرت دست گذاشته روی نقطه ­ای که فوق ­العاده از نظر روان شناسی و انسان­ شناسی مسئله مهمی است. از سوی دیگر، شما بچه­هایی را می‌بینید که در محیط‌های آلوده بزرگ می‌شوند و خاک ­بازی و گِل بازی می‌کنند و اغلب سالمند. در نظام تربیتی اسلام داریم: «اَلتُرابُ رَبیعُ الاَطفال= خاک بهار بچه ­هاست». متاسفانه، الان با وجود مواظبت زیاد بچه‌ها از خاک و خاک بازی، اما مریضی‌ها بیشتر شده است. خداوند نظام را اینطوری نیافریده که یک نفر هر چه از خاک و گرد و آلودگی دورتر باشد، سالمتر بماند. خود پیغمبر خاطرات شان را تعریف می‌کنند که وقتی بچه بودم، با بچه‌ها گِل بازی و خاک بازی می‌کردم. بچه ­هایی که با سنگ، خاک، کوه، جنگل، دشت و بیابان و چیزهای دیگر راحت سروکار دارند، بدن‌شان سالم‌تر و مقاوم‌تر است تا آنهایی که دائماً آنها را لای زرورق می‌پیچند و در محیط‌های خیلی استرلیزه بار می‌آیند. مثلاً پدر و مادری می‌گوید: من بچه را بفرستم یک مدرسه‌ای که اسلامی باشد و آنجا هیچ کس به دیگری حرف بد نزند. مدرسه ظاهراً استرلیزه و خیلی اسلامی است و همه چیز را رعایت می‌کنند؛ ولی متوجه نیستند که خود این مدرسه دارد بیماری‌های مخفی‌ای را در بچه پرورش می دهد که بسیار خطرناکتر از گناه است. در حقیقت رفتن در چنین مدرسه‌ای، استرلیزه شدنی است که آمادگی بیماری را در شخص خیلی بالا می‌برد. می‌بینید عجب دختر ناز و دسته گلی است که از 4 سالگی چادر سرش است، مسجد می‌رود، نماز می‌خواند. همینطور که می‌آید بالا و دانشگاه می‌رود، یک دفعه همه چیز را کنار می‌گذارد. یا سفر خارج می‌رود، می‌بینی که اصلاً همه چیز را از دست می‌دهد. این بچه چرا اینطوری شد؟ این را که ما خیلی استرلیزه بار آورده بودیم. اما آن بچه‌هایی که در مدارس دولتی درس می‌خوانند و در سر و کله هم می‌زنند و همه چیز هم می‌بینند و همه چیز هم می‌فهمند و همینطوری بالا می‌آیند، می‌بینید که آدم‌های بزرگ و قدرتمندی از بین آنها بار می‌آیند. این نکته­ ای که می‌خواهم بگویم، خیلی نکته حساسی است. مثلاً یک کسی مثل حر را نگاه کنید، یا کسی مثل شمر. حر آدمی است که ظاهراً اصلاً مذهبی نیست و در لشکر معاویه بوده و علیه امیرالمؤمنین جنگیده و بعد در لشکر یزید است. این وقتی با یک منکر بزرگ و اساسی روبه رو می‌شود که جنگیدن با امام حسین (علیه‌السلام) است، در یک زمانی که پیش می‌آید، اصلاً نمی‌تواند این حالت را بپذیرد. یک دفعه یک توبه اساسی می‌کند و محکم در مقابل یزید می‌ایستد. یک عابدی هم شما سراغ دارید که دائماً اهل مسجد و عبادت و قرآن و حدیث است، مثل شمر یا مثل شریح قاضی. نمونه ­های آنها را هم قبل از انقلاب داشتیم. مثل شیخ زنجانی که یک مجتهد بود. شما زندگینامه­ او را که می‌خوانید، می‌گوید: من امروز حرم امیرالمؤمنین بودم و زیارت عاشورا خواندم، جامعه کبیره خواندم. زندگینامه‌ی به روز هم دارد که همه ­اش عبادت و درس و اجتهاد و حرم و ... است. ولی این شخص وقتی که با دنیا روبرو می‌شود، حاضر است به خاطر دنیا فتوای قتل شیخ فضل الله نوری را بنویسد. شریح قاضی، قاضی حکومت امیرالمؤمنین است. مثل شمر که سرباز امیرالمؤمنین است. جانباز هم هست. شمر مجروح در جنگ صفین در لشکر امیرالمؤمنین و در مقابل معاویه بود. اما این در یک مقطعی وقتی بین دنیا و آخرت قرار می‌گیرد، دنیا را انتخاب می‌کند. ولی کس دیگری که اهل فسق و فجور و ظواهر گناه ­آلود است مثل حر، می‌بینید که آخرت را انتخاب می‌کند. یک عثمانی مذهبی مثل زهیر را نگاه کنید. این تا چند روز قبل از عاشورا حالت فرار دارد و تا به چادر حضرت دعوت می‌شود و حضرت با او صحبت می‌کند، حسینی می شود. البته اول هم قبول نمی‌کند. ولی یک دفعه بعد از ملاقات چند دقیقه ­ای بین او و امام حسین می‌بینید که این تا مقام بالای «عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ» می‌رسد. گاهی افراد با فحشای ظاهری، باطنی پاک دارند با توضیحاتی که در بالا دادیم، به این نتیجه می‌رسیم که مایه ­ها و توانایی‌های افراد و مسئله عشق و محبت با رفتار فرق می‌کند. شما افرادی را می‌بینید که گناه می‌کنند و فسق ظاهری دارند. اما به شدت به الله و به آخرت عشق می‌ورزند. خیلی وقت‌ها قضاوت ما در مورد افراد براساس ظاهر آنها است. ممکن است زنی ظاهر را رعایت نکند و فسق و فجور ظاهری داشته باشد، یا حجاب درستی نداشته باشد. اگر مرد است دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها و خوردنی‌ها را رعایت نکند، اما در باطن آلوده نباشند. نمی‌خواهم اینجا بگویم که ما باید گناه کنیم یا گناه چیز خوبی است، بلکه می‌خواهم بگویم، گناه داریم تا گناه. کسی را هم می‌بینی که خیلی حجابش خوب است و همه چیز را هم رعایت می‌کند. آقایی است که خیلی هم ظاهرش، ظاهر خوبی است، نماز جماعتش و نماز شبش به راه است. ولی آلودگی‌های زیادی در قلبش هست که نمود ندارد، ولی هست. خداوند می‌فرماید: «قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَالْإِثْمَ[2]= بگو پروردگار من فقط زشتكاری ها را چه آشكارش [باشد] و چه پنهان حرام گردانیده است». خدا فقط فحشای ظاهری را حرام نکرده، بلکه فحشای باطنی را هم حرام کرده. بعضی‌ها اهل فحشای ظاهری هستند، ولی قلب‌شان اصلاً فحشای باطنی را قبول نمی‌کند. مثلاً حسادت ندارند، بدجنس نیستند، تکبر و دنیاخواهی ندارند. عاقبت کسانی که ظواهر را رعایت می‌کنند، اما در باطن شیفته گناه هستند در روایت داریم، روز قیامت حکم می‌شود که افرادی را به بهشت ببرند. آنها به بهشت می‌روند. در بهشت را که باز می‌کنند و آن نعمت‌های عظیم الهی و حضرت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را که دم در بهشت هستند، می‌بینند؛ اما اگر فرشته ­ای آنجا به دادشان نرسد، از شدت ذوق ­زدگی نزدیک است که بمیرند:« یَکادُ یَطیرُ قَلبَه= نزدیک است که دلش پر بکشد». اینها بهشت را می‌بینند و خود را بهشتی می‌دانند و خوشحال و ذوق ­زده راهی می‌شوند و وقتی می‌خواهند از در بهشت به داخل بروند، یک دفعه دستور داده می‌شود که اینها را برگردانید. اینها باید به جهنم بروند. خدا می‌تواند اینها را بدون اینکه اول بهشت را نشان بدهد، یکسره به جهنم ببرد. اما اول، بهشت را به آنها نشان می‌دهد. قشنگ آن میل به بهشت و عظمت بهشت در دلشان می‌افتد و خودشان را هم بهشتی می‌بینند، اما دم در بهشت دستور می‌رسد که آنها را به جهنم برگردانید. آنها به خداوند اعتراض شدیدی می‌کنند و می‌گویند: خدایا برای چه با ما این کار را کردی؟ چرا به ما بهشت را نشان دادی و از اول حکم کردی که بهشت برویم و حالا ما را به جهنم می‌فرستی. مگر ما چه کار کرده بودیم؟ به آنها گفته می‌شود، شما در دنیا که بودید، خیلی چیزها را رعایت می‌کردید. ولی دل شما یک طوری بود که هر وقت دنیا را می‌دیدید، عاشق و شیفته دنیا بودید. الان خیلی‌ها هستند که حجاب دارند، ولی واقعاً شیفته‌ی بی­ حجابی هستند. خیلی‌ها هستند نماز می‌خوانند ولی به شدت قلب‌شان از نماز بیزار است. روزه می‌گیرند، ولی ماه رمضان می‌آید، واقعاً عزا می‌گیرند. در مجلس عروسی خیلی خوب و محجوب می‌نشینند، ولی واقعاً آرزو می‌کنند، ای کاش من جای این بی­ قیدها بودم. یا کاش موقعیت خانوادگیم طوری می‌بود که مجبور نبودم به خاطر موقعیت خانوادگی بعضی چیزها را رعایت کنم. این در دلش به شدت شیفتگی به گناه دارد. ظاهراً مسائل دینی را خوب رعایت می‌کند، اما وقتی بازار می‌رود و چشمش به وسائل بازار می‌خورد، می‌بینید که با بقیه کسانی که اهل دنیا هستند هیچ فرقی در رقابت ندارد. کافی است پول داشته باشد. وقتی در خانه طرف می‌نشینی و نگاه می‌کنی؛ از این خانه معلوم است که صاحبش چقدر اهل رقابت با دنیادارها است. نوع خانه ­ای که انتخاب می‌کند، محلی که انتخاب می‌کند، مدلی که انتخاب می‌کند، وسائلی که انتخاب می‌کند، لباس‌هایی که انتخاب می‌کند، اصلاً از سر و رویش شیفتگی به دنیا می‌بارد. ذوق به عبادت ندارد، حتی اگر چندین سال هم عبادت کرده باشد، اصلاً شیفته عبادت و دلتنگ خدا نیست. دلتنگ معصوم و دلتنگ امام زمان نیست. ببینید حضرت کجا دست می‌گذارد. نمی‌گوید کسی که گناه مرتکب شده، بلکه می‌فرماید: «فَأَیُّ قَلبٍ اُشرِبَها» بچسبد و بگیرد این گناه را و خوشش بیاید. از گناه لذت می‌برد. نتیجه این می‌شود که در قلبش یک نقطه سیاه می‌افتد. پس ببینید حضرت دارد اصل را روی دل می‌برد که بعضی از دلها ممکن است گناه بکنند، اما اصلاً اهل فحشاهای باطنی نیستند و برعکس، دلهایی هم ممکن است اهل عبادت و رعایت ظاهر باشند اما باطن شان آلوده باشد. نمونه‌هایی از فحشاهای ظاهری و باطنی در تاریخ در طول 40 سال انقلاب، در بین مسئولین نظام از خواص مثل پیشکسوتان جهاد و خون و طلبه و روحانی دیدیم که به شدت شیفته دنیا شدند. به فرموده‌ی امام علی (علیه‌السلام) آنها مثل شترهایی هستند که مدت‌ها در بیابان تشنگی کشیده‌اند و وقتی که به آب رسیدند، آنقدر خوردند که ترکیدند. حُر فحشای ظاهر داشت، سرلشکر هم بود. یعنی دنیا را هم دارد، اما در یک امتحان، یعنی توهین به حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) و کشتن امام حسین (علیه‌السلام) نه می‌گوید. سرلشگر شهید بابایی در آمریکا بزرگ شده، مثل شهید چمران، ولی فسق ندارد. می‌گویند روزی که می‌خواستند حکم خلبانی شهید بابایی را امضا کنند و کسی که قرار بود این حکم را امضا کند یک افسر آمریکایی بود که نسبت به کسانی که مذهبی بودند حساس بود و از آنها بدش می‌آمد. آن روز شهید بابابی در دفتر این افسر منتظر بود که حکم خلبانی‌اش امضاء شود. وقت نماز می‌شود و چون خیلی به نماز اول وقت اهمیت می‌داد، هنگام اذان در دفتر این افسر آمریکایی یک روزنامه می‌اندازد و شروع می‌کند به نماز خواندن. افسر که داخل دفتر می‌شود، می‌بیند و تعجب می‌کند، این کیست که نماز می‌خواند. مسئله، مسئله دل است؛ مسئله محبت است. هی نگوییم ما چرا زور می‌زنیم نماز می‌خوانیم، زور می‌زنیم دعا می‌خوانیم، زور می‌زنیم بعضی چیزها را رعایت می‌کنیم و این دل هیچ تکانی نمی‌خورد. برای اینکه ما به شدت شیفته گناه هستیم. گناه و فواحش را انجام نمی‌دهیم، ولی نسبت به آن شیفتگی داریم. قلب باید یک طوری باشد که جذب نداشته باشد. یعنی متنفر از آن چیزی که در مقابل خداست باشد، نه شیفته آن. خدا رحمت کند میرزا را می‌فرمود: مؤمن اگر گناه هم بکند به او نمی‌چسبد، چون مؤمن حقیقی واقعاً از گناه متنفر است. یکی حجابش کامل است، نمازش خوب است، روزه­اش خوب است، حج هم رفته، چند دفعه هم عمره رفته، ولی به معنای واقعی بی­دین است و می‌گوید: فلسطین به ما چه، افغانستان به ما چه، عراق به ما چه، ... ما اینجا خودمان گرسنه هستیم، خودمان نیاز داریم، چرا به بقیه بدهیم؟ از دل این آدم می‌خواهد آدم در بیاید؟ واقعاً این دل شبیه انسان است؟ قرآن می‌فرماید: « وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْیَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا[3] = و چرا شما در راه خدا [و در راه نجات] مردان و زنان و كودكان مستضعف نمى ‏جنگید همانان كه مى‏ گویند پروردگارا ما را از این شهرى كه مردمش ستم‏پیشه‏ اند بیرون ببر». کسی که می‌گوید: عراق، افغانستان، لبنان و غزه به ما چه؛ صریحاً قرآن می‌گوید: اینها دین ندارند. بعد می‌گوید: ما میهن ­پرستیم. ما انقلابی هستیم. ما پیرو خط امام هستیم. خدا رحمت کند مرحوم طیب حاج رضایی را که به او گفتند: برو بگو خمینی به من پول داده که در خیابان بیایم و تظاهرات کنم. گفت: نه؛ من فردای قیامت جواب مادرش را نمی‌توانم بدهم. فسق ظاهری هم دارد. اما قیامت را قبول دارد. در باور قیامت جدی است. بعضی‌ها فسق ظاهری دارند، اما یک سری مرام‌ها، اخلاق و بزرگواری‌هایی دارند و از فحشاهای باطنی به طور جدی گریزان هستند. گناه نکردن مهم است، اما مهمتر از آن، شیفته گناه نبودن است این همه توضیح و مثال برای این بود که می‌خواستم این نکته را توضیح بدهم: «وَ اُشرِبَها». حضرت می‌فرماید: اگر گناه عرضه شد، باید دید که نسبت به آن چگونه هستیم؟ چون گناهان‌ به نوبت به ما عرضه می‌شوند و سراغ انسان می‌آیند. باید معلوم شود که آیا به آن شیفتگی داریم؟ ممکن است انجامش ندهی، اما شیفتگی داشته باشی. همین که شیفتگی داری، به دلت جذب می‌شود. چون آن را می‌خواهی و می‌طلبی و دوستش داری. قرآن همه حقیقت انسانیت را روی عشق و محبت برده، آیه­ آن در قرآن هم آیه 24 سوره توبه است. یک کسی می‌بینی شیفتگی به مظاهر الهی دارد، شیفتگی به دین خدا دارد، شیفتگی به حقیقت اسلام و شیفتگی به اهل بیت دارد. حالا در رعایت بعضی از ظواهر موفق نیست و توان ندارد. اما باطنش خیلی باطن خوبی است. کس دیگری را می‌بینی که ظاهرش خیلی درست است، اما فحشای باطنی دارد، مثل شیطان. شیطان 6 هزار سال عبادت دارد. حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: معلوم نیست 6 هزار سال دنیایی است یا آخرتی. اما قرآن می‌گوید: «وَ کانَ مِنَ الکافِرین». یعنی این از روز اول هم کافر بود. تا خدا گفت: بر آدم سجده کن. گفت: نه من 6 هزار سال سابقه دارم. جنس من از آتش است. جنس او از خاک است. حضرت آدم تازه وارد است، ولی داراییش بیشتر از شیطان است. مثل کسانی که ادعا می‌کردند یا می‌پنداشتند که ولایت فقیه را قبول دارند. امام که رفت، معلوم شد که ولایت فقیه را قبول نداشتند. آن شخص را قبول داشتند. این اصلاً از اول اعتقادی به جایگاه ولایت فقیه نداشته. شیطان می‌گفت، من برای خودم کسی هستم، جنسم که قویتر است، من از آتشم، او از خاک است. سابقه ­ام هم که بیشتر است. 6 هزار سال عبادت کرده‌ام. این اصلاً دو رکعت نماز خوانده که تو او را جلوی من گذاشتی و می‌گویی به این احترام بگذار. آدم‌ها یک موقعی همینطوری می‌شوند. نخوت، تکبر، حساسیت، بدبینی، خودبزرگ ­بینی و ... خیلی بدتر است و به اینها گناهان قلبی می‌گویند. یعنی بدن اصلاً گناه نمی‌کند و خیلی پاک است. حجابش خیلی خوب، نماز خوب، نه مشروبی می‌خورد، نه چیز بدی می‌بیند، نه چیز بدی می‌شنود، ولی دل پر از آلودگی‌های باطنی پر از فحشای باطنی است. ما رفتارهایی داریم که اگر یکبار در دل اتفاق بیفتد، معادل 70 تا زنا می‌نویسند. ما چگونه درباره کسی که فحشای ظاهری مثل زنا دارد، قضاوت می‌کنیم؟ در صورتی که ما بدتر از آن رفتار را داریم. شاید آن کسی که فحشای ظاهری دارد، خداترس تر از ما باشد و شاید خیلی از فحشاهای باطنی که ما داریم را او اصلاً نداشته باشد. رابطه ما با خدا رابطه طلبکارانه است ما از خدا طلبکاریم، در حالی که او اصلاً از خدا طلبکار نیست. ما از ائمه طلبکار هستیم، ولی او اصلاً از آنها طلبکار نیست. کسی با چهار رکعت نماز، حج، کربلا و حجاب، کلی ادعا دارد؛ اما کس دیگری هیچ ادعایی ندارد و وقتی پیش خدا می‌رود، می‌گوید: خدایا من دست خالی هستم. می گوید: «لا اَملِکُ لِنَفسی نَفعَاً وَ لا ضراً وَ لا مَوتاً وَ لا حَیاتاً وَ لا نُشوراً= من مالک نفع و ضرر و مرگ و حیاتم و قیامتم نیستم». به خدا می گوید: من فقرم را آورده ام. من بدبختی و سرشکستگی آورده ام پیش تو. اما بعضی‌ها می‌گویند: چرا امام رضا حاجت من را نداد؟ چرا حضرت عبدالعظیم حاجت من را نداد؟ فکر می‌کنند که انگار کی هستند و سوابقش را برداشته برده زیارت و از معصوم چیزهایی خواسته. تو چه کسی هستی که خدا باید اجابتت بکند؟ چه کسی هستی که امام رضا تا دعا کردی باید اجابتت کند؟ استاد ما می‌فرمود: بعضی‌ها تا عمق 10 متری خوب هستند، ولی 10 متری به بعد در عمق وجودشان یک چیزهایی هست که خودشان خبر ندارند. بعضی‌ها تا 100 متری خوب هستند، ولی 100 متر آن طرف‌تر فحشاهایی دارند که خودشان خبر ندارند. امام (رحمه‌الله‌علیه) می‌گفتند: یکی از اهل علم سالها در این حوزه درس خوانده و بزرگ شده بود. می‌گفتند: دَم آخری لحظه مرگش من بالا سرش رفتم. به او گفتم: بگو، «اشهد ان لا اله الا الله» گفت: نمی‌گویم. خدا خیلی ظالم است. من این همه سال بدبختی کشیدم، حالا که صاحبخانه شدم و می‌خواهم با زن و بچه ­ام آرامش داشته باشم، خدا می‌خواهد من را با مرگم از زن و بچه جدا کند. بعضی ها تا به مشکلی بر می‌خورند، رابطه‌شان با خدا خراب می‌شود بعضی‌ها تا کارشان به هم می‌خورد، با خدا درگیر می‌شوند. تا کسی از آنها می‌میرد، با خدا درگیر می‌شوند. تا بدهکاری پیدا می‌کنند، با خدا درگیر می‌شوند و اول واجبات را کنار می‌گذارند، دین را کنار می‌گذارند. آدم در انتخاب‌ها و ارتباط‌ها و در بزنگاه‌ها امتحان می‌شود. آدم باید واقعاً همیشه به خدا بگوید: «اَنتَ القَویُّ وَ اَنَا الضَعیف وَ هَل یَرحَمُ الضَعیفَ اِلاَّ القَوی؟= تو قوی هستی و من ضعیفم چه کسی رحم می‌کند به یک ضعیف غیر از قوی؟». خدایا امتحان سخت از من نگیر. استاد ما می‌فرمود: بنده خدایی به مشکلی برخورد کرد. می‌گفت که من سؤالم از خدا این است که چرا من باید اینطوری بشوم؟ همین یک کلمه اگر سراغ آدم آمد و گفت چرا من؟ این خیلی آدم خطرناکی است. چرا من سرطان بگیرم؟ سرطان که مال بقیه است؛ چرا من هم سرطان بگیرم؟ چرا من هم بدهکار بشوم؟ من هم بچه ­ام گم بشود؟ من هم زنم بمیرد؟ من هم شوهرم بمیرد؟ تو چه فرقی با بقیه داری؟ آنهایی که دوستان خدا بودند، خدا اصلاً در دنیا تحویل‌شان نگرفت. کسی مثل سیدالشهدا عزیز خداست. آوردش در کربلا و چه به روزش آمد. کسی مثل امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که خیلی عزیز خداست، چهار تا لات را فرستاد در خانه ­اش و طناب در گردنش انداختند، زنش را هم آنجا زدند و کشتند. یا امام حسن (علیه‌السلام) عزیز خداست، دیدیم چه به روزش آمد. نزدیکترین دوستانش هم به او خیانت کردند. امام رضا، امام سجاد، امام کاظم، امام باقر و امام صادق (علیهم‌السلام) را نگاه کنید. یا امام زمان (علیه‌السلام) عزیزترین و شبیه ­ترین آدم پیش خداست، سالهاست، آواره است. هیچ کس این آقا را تحویل نمی‌گیرد. دل هیچ کس برای او نمی‌سوزد. برایش گریه نمی‌کند و برایش نگران نیست. کدام یک از ما صبح که از خواب بلند می‌شویم، دغدغه امام زمان (علیه‌السلام) را داریم و برایش غصه می‌خوریم؟ امام باقر (علیه‌السلام) فرمود:أَشَدُّاَلنَّاسِ بَلاَءً اَلْأَنْبِیَاءُ ثُمَّ َلْأَمَاثِلُ فَالْأَمَاثِلُ[4]= گرفتارترین مردم پیامبرانند، بعد از آنان هر كه به پیامبران شبیه‌تر باشد». هر کس شبیه ­تر است در دنیا به او خوش نمی‌گذرد. بعد ما می‌خواهیم دیندار باشیم و بعد همه چیزمان هم به راه باشد. شکم‌مان سیر باشد و فریزرمان پر باشد. پول‌مان کم نیاید، بدهی نداشته باشیم. برای امام زمان خرج نکنیم. برای دین خدا خرج نکنیم. وقت نگذاریم، هزینه نکنیم، بلا نبینیم، خون ندهیم، اسارت نداشته باشیم، کتک نخوریم، کسی نباید فحش به ما بدهد. خمس و زکات هم نمی‌دهیم. دین را هر طوری که به نفع خودمان است، تفسیر می‌کنیم. مثلاً شما به دکتر مراجعه می‌کنید. دکتر به شما دارو می‌دهد، بعد از مدتی که دارو را مصرف می‌کنید می‌بینید اثر نکرد. رژیم غذایی که دکتر گفته را انجام می‌دهید، می‌بینید اثری ندارد. البته بعد از اینکه شما به توصیه دکتر عمل کردید و مدت زمانی که باید دارو را مصرف می‌کردید، مصرف کردید. ولی نتیجه نگرفتید. در این صورت چه کار می‌کنید؟ دکترتان را عوض می‌کنید و نزد دکتر دیگری می‌روید. اگر دکتر دوم هم روشی مثل دکتر اول تجویز کند، قبول نمی‌کنید و می‌گویید این داروها اثر ندارد و من دنبال سالم شدن و سلامت هستم. اگر چیزی ما را سالم نکرد حتی اگر پزشک هم توصیه کند، آن را کنار می‌گذاریم. پس ما باید این دل را بسازیم. می‌خواهیم تصمیمات جدی در زندگی‌مان بگیریم. اگر چیزی به درد قلب‌مان نمی‌خورد، باید رهایش کنیم، حتی اگر چیز خوبی هم باشد. قلب / قلب بیمار/ فحشای ظاهری و باطنی پی نوشت: [1] . تُعْرَضُ الْفِتَنُ عَلَى الْقُلُوبِ كَالْحَصِیرِ عُودًا عُودًا، فَأَیُّ قَلْبٍ أُشْرِبَهَا نَكَتَتْ فِیهِ نُكْتَةً سَوْدَاءَ، وَأَیُّ قَلْبٍ أَنْكَرَهَا نُكِتَتْ لَهُ نُكْتَةٌ بَیْضَاءُ حَتَّى تَصِیرَ عَلَى قَلْبَیْنِ، عَلَى أَبْیَضَ مِثْلِ الصَّفَا فَلَا تَضُرُّهُ فِتْنَةٌ مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَالْآخَرُ أَسْوَدُ مُرْبَادًّا كَالْكُوزِ، مُجَخِّیًا لَا یَعْرِفُ مَعْرُوفًا، وَلَا یُنْكِرُ مُنْكَرًا، إِلَّا مَا أُشْرِبَ مِنْ هَوَاهُ= فتنه ها مثل نی‌های حصیر به قلب عرضه می‌شوند، هر قلبی که تمایل پیدا کند به آن نقطه‌ای سیاه در آن و هر قلبی که با آن مخالفت کند نقطه‌ای سفید در قلب ایجاد می‌شود. و بدین سان دو دل بوجود آید دل سفیدی که مانند صفا که تا آسمانها و زمین پابرجا است هیچ فتنه ای به آن گزند نمیرساند و دلی سیاه و خاکستری رنگ مانند کوزه ای کج شده نه خوب را خوب می شمارد و نه منکر را زشت می داند و تنها چیزی که می شناسد همان هوی و هوس هایی است که با دلش آمیخته شده است» (مرقاة المفاتیح شرح مشكاة المصابیح نویسنده، القاری، الملا على، جلد، 8  صفحه، 3377). [2] . سوره اعراف/33. [3] . سوره نساء/75. [4] . مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، جلد۱، صفحه۲۹۸. ع ل 395