در بحث اسماء الله هم که درس می دهیم، اول از اسم های مادر شروع می کنیم. زیرا وقتی یک اسم مادر بیاید، خیلی از اسم های دیگر را با خود می آورد. «احسان» و «محسن» از اسم های مادر هستند. اگر کسی یکی از این اسم های مادر را داشته باشد، خیلی از اسم های دیگر را به خودش جذب می کند. همانطور اگر کسی بخیل باشد همه صفات بد را خواهد داشت که در روایت داریم:« البُخْلُ جامعٌ لِمَساوئِ العُیوبِ، و هُو زِمامٌ یُقادُ بهِ إلى كلِّ سُوءٍ[1] = بخل، در بردارنده ی همه بدیها است و افسارى است كه [بخیل] به وسیله آن، به سوى هر بدى كشانده مى شود». یعنی اگر کسی بخیل بود، فقط یک عیب ندارد؛ بلکه تمام عیب ها مثل حسادت، زودرنجی، حساسیت، ظلم، عصبانیت، تکبر، ترس و بدبینی با بخل می آید. پس این یک نکته که ما چرا باید اسم احسان را جذب کنیم. خالی شدن از شئون 4 گانه، اولین قدم در احسان است از مبانی احسان این است که نباید محدودها، اهل احسان را محدود کنند. اگر یک چیزِ محدود تو را نگه دارد، دیگر نمی توانی رشد کنی. پس برای اینکه به سمت ابدیت حرکت کنیم، باید ظرف مان خالی باشد. اگر ظرفت را پر نگه داشته باشی، از حرکت باز می مانی. اگر چیزهایی داشته باشی، مثل علم، قدرت، لذت و حتی معنویتی که نتوانی یک جایی از آن  بخاطر الله بگذری، آشغال جمع کرده ای؛ حرکتت کُند می شود، بعد هم سقوط می کنی.  آنهایی که جبهه نرفتند گفتند، مملکت دکتر و مهندس لازم دارد؛ برخی آخوند ها هم می گفتند اگر ما نباشیم، مملکت می خوابد. پس ما نمی توانیم به جبهه برویم. امام فرمود: همه باید برای روز قیامت خود را آماده کنند. علم نمی گذارد آدم به عشق بی نهایتش برسد. علم چیز قشنگی است؛ ولی خطرناک است. علم، کسی مثل چمران را می خواهد که دکترای فیزیک پلاسما و شاگرد اول آمریکا را داشت. در اینجا وزیر است آن همه مقام و آن همه موقعیت، همه را از خودش رد می کند، فقط به عشق الله می رود به جبهه. شهید یعنی این. شهید یعنی کسی که هیچ چیز سرعتش را کم نمی کند و هیچ چیز متوقفش نمی کند. یکی از مصادیق تخلیه، پرداخت زکات و خمس است ما در فلسفه اسلام چیزی به نام خمس و زکات داریم، برای این که پول، ما را متوقف نکند. زکات دو معنا دارد: زکات به مفهوم عام، یعنی تزکیه و پاکی و معنای دیگر آن رشد است. شما وقتی هیچ چیزی را در خودت نگه نمی داری و ردش می کنی، به دو چیز می رسی، یکی تزکیه و دیگری رشد. آن هم رشد بخش فوق عقلانی. یعنی از بخش محدودت زکات می دهی تا بخش نامحدود رشد کند. زکات، خمس، جهاد، نماز، روزه، حجاب و غیرت، به بخش حیوانی و محدود ما فشار می آورد و در عوض بخش نامحدود ما رشد و تزکیه دریافت می کند. همینطور در احسان و در خوبی کردن هم بخش فوق عقلانی و بینهایت طلب ما رشد می کند و مرتب بالا می آید و شبیه خدا می شود. مثلاً یک مربی ورزش رزمی یا مربی کشتی به شاگردش می گوید هر چقدر به این عضلاتت فشار بیاوری، به منِ مربی نزدیکتر می شوی. شاگرد دائماً به عضلات و به بدن خود فشار می آورد و در عوض به مربی و رب خود نزدیکتر می شود. شما هر چیزی را که از جنس خدا نیست، دائماً کم کنید، آن چیزی که از جنس خداست، قوی تر می شود. برای همین گفتند: « اِنَّ لِکُلِّ شَی ءٍ زَکاة = برای هر چیزی زکاتی است». شما هیچ کمالی را نمی توانی دریافت کنی، مگر این که زکاتش را بپردازی و سپس در خودت نگه داری. اگر به کسی ندهی و بگویی کم می آید، خودم چی؟ خانواده ام چی؟ تا این را گفتی، حرکتت متوقف می شود و پاکی از بین می رود و آلوده می شوی، حتی اگر اهل علم و نماز شب و معنویات باشی، همان علم و معنویت و نماز شبها تو را نجس و آلوده می کنند. شیطان 6 هزار سال عبادت را به نابودی کشید. وقتی خدا گفت، از این 6 هزار سال بگذر  و به آدم سجده کن. نتوانست و گفت، من سابقه دارم؛ نمی توانم به یک تازه وارد سجده کنم. گاهی یک نماز خواندن، آدم را بدبخت می کند. هیئت رفتن و سینه زدن، نماز شب خواندن، جبهه رفتن، سید بودن، طلبه بودن، خانواده شهید بودن، مرجع بودن، انسان را مصون نگه نمی دارد. در سالهایی که از انقلاب ما گذشت، دیدید چقدر مرجع تقلید منحرف شدند. یار امام و خانواده امام بودند؛ ولی نتوانستند این وجهه را ردش کنند. حتی اگر مقامات عالیه داشته باشی و نتوانی به خاطر خدا از آنها بگذری، آشغال جمع کرده ای. باقی ماندن در کمالات محدود، مانع نزدیک شدن به الله می شود اگر کسی می خواهد به الله نزدیک شود، در مسیر عبودیتش نباید کمالات محدود را در خود نگه دارد یا در آنها باقی بماند. شما به محض این که عاشق یک چیز محدود می شوید، از حرکت به سمت بینهایت باز می مانید. پس نباید هیچ چیز محدودی در انسان عشقی ایجاد کند که مانع حرکت انسان به سمت نامحدود گردد. مثل این که به کسی یک میلیون تومان بدهند و گیجش کنند و در عوض یک میلیاردش را ببرند و این بیچاره با همان یک میلیون، خیلی شادی کند، بی خبر از اینکه از او دارند یک میلیارد می برند. این حماقت است. باید بگوید، حق من یک میلیارد است، من با یک میلیون گول نمی خورم؛ پس گیجم نکنید. بنابراین، انسان نباید در مسیر زندگی خود، یک جوری حرکت کند که اگر یک کمال محدود بر سر راهش آمد، آنقدر مست و گیج شود که الله یادش برود. اگر الله یادش رفت، یعنی کمال مطلق و جاودانه ابدیت یادش رفته؛ از این رو به این شخص می گویند آدم فاسق؛ یعنی دیگر طبیعی و نرمال نیست. رفتار بچه گانه ما در قبال خدا و ابدیت فرض کنید بچه ای یک تکه الماس در دست دارد، اگر بگویی این را بده تا به تو شکلات بدهم، بچه چون نمی داند الماس چیست و به چه کاری می آید، الماس را می دهد و شکلات را که خیلی دوست دارد، می گیرد. بچه ها چون این مسائل را نمی دانند، حرجی بر آنان نیست؛ اما ما که می دانیم و همین کار بچه ها را در زندگی خودمان انجام می دهیم، مورد سوال قرار می گیریم. ما به بچه ای که الماس را به شکلات ترجیح می دهد، می خندیم، در حالی که ما بزرگترها خیلی بچه گانه تر داریم عمل می کنیم. نشانه اش این است که ما الان در تمام طول زندگی مان داریم الماس «جاودانگی و ابدیت» را می دهیم و به جای آن، شکلات می‌گیریم. خدا را می دهیم و کمالات حسی، خیالی، وهمی و عقلی دریافت می کنیم. داریم الله و بینهایت را می دهیم و به جایش پول و خانه و زمین و شهرت و مقام و شهوت می گیریم و نمی فهمیم داریم با خودمان چه کار می کنیم. قرآن در آیه 24 سوره توبه به ما هشدار می‌دهد:« قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِیرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ = بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى كه گرد آورده‏ اید و تجارتى كه از كسادش بیمناكید و سراهایى را كه خوش مى دارید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وى دوست‏ داشتنى‏ تر است پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را [به اجرا در]آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایى نمى ‏كند». این 8 چیز که در آیه بیان شد، نباید برای شما ارجحیت داشته باشد نسبت به خدا یعنی کمال مطلق، رسول خدا و اهل بیت علیهم‌السلام. در آیات دیگر از اهل بیت علیهم السلام یاد می کند، زیرا ائمه علیهم السلام مظاهر کمال مطلق و اصل و ریشه ما هستند. جهاد در راه خدا، یعنی تلاش برای حفظ بی نهایت و تلاش برای اینکه مبادا محدودها من را محدود کنند و بی نهایت از دستم برود. کسی که اهل جهاد است، بی نهایت و کمال مطلق را به دست می آورد. کسی که شهید می شود مرده نیست. « وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون َ [2]= هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏ اند مرده مپندار بلكه زنده‏ اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى ‏شوند». شهید در بهشت و نزد خود خدا که هیچ محدودیتی نیست، می‌رود. امام فرمود: «شهدا در شادی وصول و قهقهه‌ی مستانه‌ی‌شان، عندربهم یرزقون اند». جهاد یعنی انسان، با غیرتش نگذارد، کمالات دنیایی محدودش کنند و خدای نکرده به الله نرسد. جهاد یعنی ما بتوانیم همه چیزمان را فدای الله و دین خدا و مرام انسانیت و جاودانگی کنیم. شهدا محدودها را دادند و جاودانگی و بینهایت دریافت کردند. کسی که روح جهاد ندارد، چسبیده به اینجا.« اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِ = آیا به زمین چسبیده اید؟» آنان که امام حسین علیه‌السلام را رها کردند تا به آن چیزی که می خواستند برسند، آیا رسیدند؟ هرگز. هر چیزی که ما را به خود مشغول کند، باعث توقف ما می شود هر چیزی که من را متوقف و مشغول خودم می کند، یعنی وقتی به خودم می رسم و آن را در خودم می بینم، تا در خودم دیدم، متوقف می شوم. انسان فقط باید یک نفر را ببیند و آن الله است. برای همین است که فرمودند: کسی که می خواهد عبادت کند، قبل از آن باید خودش را از خوبی ها و بدی ها تخلیه کند. خدا نکند خوبی هایش را پیش خدا ببرد؛ زیرا خیلی خطرناک می شود. برای بدی هایت نیز، استغفار کن.  جلسه قبل گفتم که برای استغفار و طلب عفو، اول باید دیگران را عفو کنیم. هر چقدر که می خواهید حافظه ملائکه و نامه عمل شما از گناهان پاک شود، اول باید حافظه خودت را از اشتباه دیگران پاک کنی. کسی که نمی تواند حافظه و دل خودش را از کینه دیگران پاک کند، هیچ چیز از صحیفه عملش پاک نخواهد شد. هر چقدر بگوید استغفرالله، هیچ فایده ای ندارد. معصوم ع می فرماید: اگر اشتباهات دیگران را از ذهنت پاک کنی و به دل نگیری، خدا طوری با تو رفتار می کند که حافظه تو را نیز، از گناهانت پاک می کند و یادت نیست که گناه کردی و خیلی آبرومند پیش خدا می روی. معصوم به ما یاد می‌دهد و می‌گوید وقتی می خواهی بروی با خدا حرف بزنی، اول تخلیه کنید. تا تخلیه نکردید نروید. حتی می فرماید: کسی نباید با فشار ادرار و فشار مثانه نماز بخواند. یعنی اول باید آن آشغالهای توی شکمت را خالی کنی، بعد بیایی سر نماز. چون آنها نمی گذارند با حواس جمع پیش خدا بروی. همه حواست به بول و غائط درونت می رود. از این نجستر این است که حواست به منِ طبیعت ات باشد. آن دیگر خیلی کثیف تر است. اگر نمی توانی تخلیه کنی، بی خود دنبال نماز شب نرو. این است که می بینیم نماز شب های برخی هم فایده ندارد. با این نماز شب، بیشتر آشغال جمع می کنی. مناجات خاشعانه امام سجاد علیه السلام با خداوند، راه تخلیه است برای این که به ما راه و روش تخلیه را نشان دهند، ببینید که امام سجاد ع چقدر قشنگ با خدا حرف می زند: « الهی انا اقلّ الاقلین= ای خدا من از هر کمی کمتر هستم». « إلهی مَن أنَا حَتّی تَغضَبَ عَلیَّ= خدایا من اصلاً کی هستم که تو بخواهی به من غضب کنی». اصلاً کسی نیستم. « فَوعِزتكَ ما یَزید ملكَك إحسانی = و بعزتت قسم، احسان و کارهای خوب من، به ملک تو چیزی اضافه نمی کند». امام سجاد قسمِ دروغ نمی خورد. به راستی عرضه می دارد: به عزتت قسم وجود من هیچ وقت خلقت تو را قشنگ نکرده و گناهانم هم چیزی نبوده که بخواهد مملکت تو را زشت کند. خدایا من کی هستم که تو بخواهی به من غضب کنی؟ به ما یاد دادند بگوییم :«أستَغفِرُاللّهَ الَّذّی لا الهَ الّا هوَالحیِّ القَیّوم  الرَّحمنُ الرَّحیم ذوالجلالِ والاکرامِ وَأسأَلُهُ أن یَتوبَ عَلَیَّ تَوبَةَ عَبدٍ ذَلیلٍ خاضِعٍ فَقیرٍ بائسٍ مِسکینٍ مُستَکینٍ مُستَجیرٍ لایَملِکُ لِنَفسِهِ نَفعاً وَ لا ضَرّاً وَلا مَوتاً وَلا نُشوراً = طلب آمرزش مى‏ كنم از خدایى كه جز او خدایى نیست. اوست زنده و پاینده ابدى. اوست بخشنده و مهربان. اوست صاحب جلال و بزرگوارى. درخواست مى ‏كنم كه توبه ‏ام بپذیرى، توبه این بنده ذلیل پست گداى پریشان روزگار بیچاره ‏زمین ‏گیر پناه آورنده به تو كه از خود داراى هیچ نفع و ضررى نیست و مرگ و زندگى و حشر و نشرش هیچ به اختیار او نیست». باید بگوییم: اصلاً من کسی نیستم، یک بنده ی فقیر. مسکین با فقیر فرق دارد. فقیر یعنی کسی که دارد، ولی دارایی اش به مخارجش نمی رسد. مسکین یعنی کسی که هیچ چیز ندارد. من هیچ چیز ندارم و دستم خالی است. نه عبادتی دارم و نه عملی و ... اینها همه تخلیه است. شعری که علی علیه السلام به سلمان آموخت برای کسب اسم «احسان»، باید دست خالی نزد خدا برویم. علی علیه السلام شعری را به سلمان آموخت و گفت: بعد از مرگت این شعر قشنگ را روی سنگ قبرت بنویس. ببینید چقدر این شعر قشنگ است! «وفدت علی الکریم بغیر زاد         من الحسنات والقلب السلیمی یعنی بدون هیچ زاد و توشه ای از حسنات و قلب سلیم بر شخص کریمی وارد شدم وحمل زاد اقبح کل شیی             اذا کان الوفود علی الکریمی و در پیشگاه کریم، بردن زاد و توشه، زشت ترین کار است» چقدر خدا دوست دارد انسان همیشه دست خالی به پیشگاهش برود. پس اعمالتان را انجام بدهید؛ ولی آنها را نبینید. اگر دیدید، خیلی خطرناک است. با ذکر «الحمدلله» خود را تخلیه کنید. «الحمدلله» یعنی من کاملا تخلیه می شوم. ما بلد نیستیم از این ذکرها استفاده کنیم. «الحمدلله» یعنی خدایا! هر چه کمال، عبادت، قشنگی و هر کار خوب از من صادر شد، مال تو بود. هیچ چیزش مال خودم نیست. آدم با الحمدلله گفتن، دیگر بخاطر عبادتهایش نه لوس می شود، نه مغرور می شود، نه منت سر کسی می گذارد و نه تعریف و تمجیدهای دیگران و نه شهرت و مقام بر روحیه اش اثری می گذارد. انسان با گفتن الحمدلله، خودش را راحت می کند. آرشیو مباحث استاد شجاعی فروشگاه آنلاین با محصولات ناب  ع ل 144 [1] . نهج البلاغة : الحكمة 378، بحار الأنوار : 73 / 307 / 36 . [2] . آل عمران/169.

قال ابی عبدالله علیه‌السلام:«زوروا قبر الحسین (ع) ولا تجفوه، فإنه سید شباب أهل الجنة من الخلق ، وسید شباب الشهداء». (کامل الزیارات، باب 37، حدیث 1، ص 208) حضرت امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «حسین را زیارت کرده و در حق او بی وفایی نکنید. زیرا او سرور جوانان بهشت از همه خلق و سرور شهیدان می‌باشد». ترک زیارت امام حسین علیه‌السلام یعنی بی اعتنایی به کسی که همه هستی و مال و خانواده خود را برای نجات انسانها از تاریکی و جهالت فدا کرد. ترک زیارت اهل بیت یعنی بی اعتنایی به حقیق انسانی خویش و بی اعتنایی به خانواده اصلی و آسمانی مان.  ترک زیارت اهل بیت یعنی سبک شمردن اهداف انسانی آنها و ارمان های مقدس شان.  ترک زیارت اهل بیت علیهم‌السلام یعنی دوری از سروران بهشتی و نزدیک شدن به الگوهای جهنمی.   برگرفته از کتاب «مصلح برگزیده» باب دوم، اثر استاد محمد شجاعی آرشیو مباحث استاد شجاعی فروشگاه آنلاین با محصولات ناب 

توجه به فقر ذاتی، انسان را به خدا نزدیک می کند آدمی که تکیه‌گاهش خدا باشد، به راحتی به هم نمی‌ریزد. چون تکیه‌گاهش خیلی قوی است. کسی که می‌فهمد خدا همه کاره است، دیگر در زندگی اش تزلزل و بن‌بست ندارد. این گونه ناراحتی ها برای نفهمی‌های ماست که به تکیه‌گاه‌های غلط اعتماد می کنیم. انسان‌ها به علت فقر ذاتی که دارند، از اول که به دنیا می‌آیند، تکیه‌گاه لازم دارند. مثل بچه ای که وقتی به دنیا می‌آید، اگر مادر نداشته باشد، نابود می‌شود. چون از پس حیات خودش بر نمی‌آید و یک پشه را هم نمی‌تواند از خودش دور کند. یک مورچه در گوش یا چشمش برود، نمی‌تواند کاری بکند. او فقط با تکیه به مادر و پدر و پرستار می‌تواند حیات داشته باشد. در طول مدت زندگی اش هم باز این تکیه و وابستگی وجود دارد. «اولوالالباب» یعنی آدم‌های باشعور و عاقل می‌فهمند که عین فقر هستند و همه مثل خودشان فقیرند. آنها متوجه هستند که پدر و مادر، همسر، دوستان، پول، بدن یا هر چیز دیگری که به آن تکیه کنند، هیچ کاره هستند. چون خود اینها را هم کس دیگری نگه می‌دارد. همه فقیرند. خداست که اینها را نگه داشته است. حتی این را هم می‌دانند که همۀ محبت‌ها، رزق‌ها، توجه‌ها در واقع مستقیم از خود خدا می‌آید. آن وقت بعضی آدمها چقدر بی‌شعور می‌شوند که نماز را کنار می‌گذارند، شکر خدا را به جا نمی‌آورند، درحالی که با استمداد از خدا سرپا هستند. «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم»، «بحول الله و قوته اقم و اقعد». اینها می‌ گویند من با حول و قوۀ الهی می‌توانم حرف بزنم، بلند ­شوم و ­بنشینم و فقط خداست که من را نگه داشته، عوامل و اسباب هیچ کاره هستند. اگر خدا بخواهد، می تواند این را از من بگیرد. همانطورکه از خیلی‌ها گرفته. مثل انبیاء که از بچگی یتیم بودند. پیامبر هم که در بچگی پدر و مادرش را از دست داد، علتش این بود که خدا می­خواست ایشان توحید و وابستگی همه چیز به خدا را خوب بفهمد. خدا اگر بخواهد، جای پدر و مادر را هم بهتر می‌گیرد. اما اگر نخواهد، زیر نظر پدر و مادر هم آدم به آن چیزی که باید برسد، نمی‌رسد. بنابراین، آدم باید بفهمد که آن به آن، لحظه به لحظه، رزق مادی و معنویش را از خداوند تبارک و تعالی دریافت می‌کند. شوهرم یا زنم، اینها همه وسیله هستند. البته حرمت‌شان باید رعایت شود. اما باید بدانیم که همه کاره خدا است. اولوالالباب این را خوب می‌فهمند و چون می‌فهمند، از اول تکیه‌گاه‌شان را بر خدا می‌گذارند. یعنی از شرک در می‌آیند و نجات پیدا می‌کنند. یعنی هر کاری می‌خواهند بکنند، می‌گویند: "ان‌شاءالله". چنین کسی به آدم‌ها وابسته نیست؛ به عوامل وابسته نیست؛ به طبیعت وابسته نیست و انرژی‌اش را از جایی نمی بگیرد. چون می‌داند همه به خدا بند هستند. تکیه ­گاه صاحبان خرد، تکیه گاه حقیقی است اولوالالباب همیشه در هر کاری دست خدا را می‌بینند. می‌خواهد صبحانه بخورد، می‌فهمد که اگر خدا نباشد، این صبحانه دستش نمی‌رسد. اگر خدا نخواهد، دهان باز نمی‌شود و لقمه پایین نمی‌رود و بزاقش ترشح نمی‌کند. لحظه به لحظه و آن به آن، این را درک می‌کند که من وابسته به خدا هستم. حالا کسی که با خدا لج است و نافرمانی خدا را می‌کند، نماز نمی‌خواند، طاعات الهی را به جا نمی‌آورد، چقدر وحشتناک می شود. آیا در زندگی اش می تواند خیر ببیند؟ آیا می تواند مشکلات زندگی­‌اش را حل کند؟ هرگز؛ چون با خدا قهر است. اما صاحبان خرد این را می‌فهمند. یک عده از مردم چون این را نمی‌فهمند و فقط اسباب را می‌بینند، دچار شرک می شوند. می گوید اگر شوهرم نباشد، اگر بچه‌ام نباشد، اگر زنم نباشد، فلانی اگر نباشد، اگر من دیپلم نداشته باشم، اگر من لیسانس نداشته باشم، اگر من دکترا نداشته باشم، فلان طور می شود. اگر دکترا داشتم اینطوری می شد. هزاران نفر را می‌‌بیند که همه آنها را دارند؛ اما در کنارشان هزار و یک جور گرفتاری هم دارند. این را هنوز نمی‌فهمد که هر کس هر چه دارد و من هر چه دارم، از خداست. قارون که زمین او را فرو برد، حرفش یک کلمه بود. آن این که من خودم کار کردم و ثروتمند شدم. «قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِنْدِی[2]= قارون گفت: این مال و ثروت فراوان به علم و تدبیر خودم به من داده شد». اما اولوالالباب چون این را می‌فهمند، از اول به در خانه کدخدا می‌روند. یعنی می‌دانند بقیه هیچ کاره هستند. به همین دلیل، آنها وقتی در نماز می‌گویند: «إِیَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاكَ نَسْتَعین‏= تنها تو را می‌­پرستیم و تنها از تو یاری می­‌خواهیم». خیلی برایشان لذت دارد. به شادی و آرامش می‌افتند. چون تکیه‌گاهشان، تکیه‌گاه حقیقی است، یعنی دلش را از مادرم و خاله‌ام و شوهرم و زنم و بچه‌ام و جامعه‌ام و کشورم و مدرک تحصیلی و از چیزهای توهمی بریده است. او به خدا چسبیده است و چون یک تکیه‌گاه محکم دارد، تمام اضطراب‌های آینده‌اش از بین می‌رود. موسی با تکیه بر خدا توانست ساحران را به سجده دربیاورد کسی که می‌فهمد خدا همه کاره است، دیگر در زندگی اش بن‌بست ندارد. دیگر تزلزل ندارد. علت این بن بست ها و تزلزلها، نفهمی ما است و این که به تکیه‌گاه‌های غلط اعتماد می کنیم. مثل داستان ایمان آوردن ساحران دوران فرعون که وقتی معجزه حضرت موسی را دیدند، فهمیدند پشتوانۀ موسی حقیقی است. فهمیدند که عزت فرعون و سحر و جادو عزّت نمی‌آورد. برای همین بود که سریع به سجده افتادند. فرعون هم گفت: شما ایمان آوردید، قبل از اینکه من به شما اجازه بدهم؟ گفتند: ما ایمان آوردیم به آن چیزی که موسی ایمان آورده. فرعون گفت: «وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ فی‏ جُذُوعِ النَّخْل= من دست و پای شما را بر خلاف یکدیگر می‌برم و بر تنه نخلهای خرما به دار می‌آویزم». آنها هم گفتند: «اِنَّما تَقوی فِی هذِهِ الحَیاةِ الدُّنیا[3]= هر ظلمی کنی همین حیات دو روزه دنیاست». چون تکیه‌گاه پیدا کردند و فهمیدند همه چیز به کجا وصل است، آن را دیدند و قدرتمند شدند و به توحید رسیدند. به اینجا رسیدند که همۀ تکیه‌گاه‌ها خداست. می گوید من با خدا تنها نیستم. من با خدا ضعیف نیستم. من با خدا بی‌کس نیستم. اگر رفیقانم، دوستانم، پدر و مادرم و همه من را رها کنند، من خدا را دارم. من خدا را دارم که همه کاری برایم می‌کند. من اهل بیت را دارم، خانواده آسمانی دارم، من چهارده نور مقدس دارم. غیر از فرشته ها، انبیاء، صدیقین، شهدا، دوستان آسمانی دارم که رفقای خیلی خوبی هستند. از غیب برای من همه چیز می‌آید، این آدم وقتی تصمیم می‌گیرد کار بزرگی بکند، می‌کند. لذتش این است که تکیه‌اش به خداست. قیمت یک آدم، تکیه‌گاه اوست. تو الان سندت چیست؟ اگر سندم خدا و امام زمان و مادرم فاطمه زهرا علیهم‌السلام است، اهل بیت سندم هستند، من زندگی می‌کنم، و هم دنیایم، هم آخرتم و تکیه‌گاهم اهل بیت هستند. آنها هستند که ضعف‌ها، ناتوانایی‌ها و مشکلاتم را برطرف می‌کنند. قدرت و انرژی زندگی مان با تکیه بر اهل بیت به دست می آید آدم در حرم امام رضا می‌نشیند، در حرم حضرت عبدالعظیم می‌نشیند، در حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) می‌نشیند، در خانه‌اش می‌نشیند و جامعه کبیره می‌خواند و خطاب می‌کند: «السَّلَامُ‏ عَلَیْكُمْ‏ یَا أَهْلَ بَیْت‏ النُبُوَّة... وَ دَعائِمَ الأَخیار»، یعنی عشق خوبان این است که شما (اهل­بیت) تکیه‌گاه آنها هستید و تکیه‌گاه آنها شما هستید. تکیه‌گاه تو کیست؟ شوهرت، مدرک تحصیلی‌ات، زنت، فرزندان و نوه‌هایت، یا فلان عضو فلان حزب و گروه و دسته و جناح؟ پس معلوم است که تو تکیه‌گاه محکمی نداری. خوش به حال کسی که قدرت و انرژی­ و تکیه‌گاهش اهل­بیت است. آدم‌های عصبی و پرخاشگر تکیه‌گاه ندارند. اگر داشتند به راحتی عصبی نمی‌شدند و پرخاشگری نمی‌کردند و زودرنج و حساس نمی‌­شدند. چون تکیه‌گاه‌شان به چیزهای بی‌خود است. آدمی که تکیه‌گاهش خدا باشد، به راحتی به هم نمی‌ریزد. چون تکیه‌گاهش خیلی قوی است. «دَعائِمَ الأَخیار» یعنی شخص می‌داند اگر خانه‌اش را برای امام زمان علیه‌السلام بدهد، ماشینش را بدهد، طلایش را بدهد، چندین برابر به او در همین دنیا برمی‌گردد. این آدم از انفاق کردن برای خدا ترس ندارد. ولی برخی افراد هستند که وقتی می‌خواهند انفاق کنند یا کار خیری بکنند یا مالشان را در اختیار امام زمان علیه‌السلام قرار بدهند، ولی چرتکه می‌اندازند، ترس و اضطراب دارند، معلوم است که اینها تکیه‌گاه الهی ندارند. اهل بیت تکیه گاه خوبان هستند تکیه‌گاه داشتن، یعنی امنیت و آرامش و تمام چیزها. «دَعائِمَ الأَخیار» یعنی با اهل بیت همۀ ترس‌ها از بین می‌رود. همۀ اضطراب‌ها از آدم گرفته می‌شود. دلشوره‌ها از آدم گرفته می‌شود. چون در این حالت، با کریم‌هایی روبه‌رو هستید که هیچ وقت به تو بدهکار نمی‌شوند. تو یک ریال خرج کن هزاران ریال به تو برمی‌گردد. آنها اصلاً زیر دین کسی نمی‌مانند. چون روزی تو هم از طریق آنها می‌رسد. آن یک ریال تو هم مال آنها است. ما که ابرار نیستیم، لااقل از اخیار باشیم. این خوبان چطوری هستند؟ شخصیت یک آدم خوب چیست؟ این را بعدا بررسی می کنیم. آرشیو مباحث استاد شجاعی فروشگاه آنلاین با محصولات ناب  قا/119 شرح زیارت جامعه کبیره/ اهل بیت و تکیه گاه خوبان   [1] . سوره فاطر/ آیه 15. [2] . سوره قصص/ آیه 78. [3] . سوره طه/ آیه 72.