شركت‌كنندگان در این طرح لازم است به شرح ذیل اقدام نمایند: 1- اهداء مبلغ چهار میلیون و صد و سی هزار (4/130/000) ریال به مؤسسه و اخذ رسید (اگر نتوانستید مبلغ فوق را پرداخت کنید، می توانید ماهیانه مبلغ 500/000 ریال به صورت اقساط پرداخت نمائید). 2- تكمیل فرم عضویت در طرح 3- سپردن تعهد شرعی مبنی بر به‌جا آوردن نماز و روزه و قرائت قرآن كریم و اذكار مقدس (به شرح زیر) در صورت فوت یكی از اعضاء طرح به نیت هدیه ثواب به روح آن مرحوم یا مرحومه    الف) برپا داشتن یك شبانه روز نماز    ب) یك روز روزه    ج) قرائت یك حزب از قرآن كریم از آیه ............... سوره ..............  الی آیه .............. سوره ...............    د) 225 مرتبه ذكر شریف « لا اله الا الله »    هـ) 45 مرتبه ذكر شریف صلوات تذكرات: 1 ـ بر اساس مفاد عهدنامه و تعهد شرعی فوق‌الذكر، برای هر یك از اعضای متوفی ثواب برپا داشتن 312 روز نماز، 312 روز روزه (10 سال و 4 روز) و جمعاً دو ختم كامل قرآن كریم، یك ختم هفتاد هزار مرتبه ذكر  «لا اله الا الله» و یك ختم چهارده هزار «صلوات» نثار خواهد شد. 2 ـ در صورت ناتوانی هر یك از اعضاء از به‌جا آوردن روزه، به انتخاب ایشان فردی جهت انجام این مهم انتخاب می شود. مؤسسه نیز جهت معرفی نایب آمادگی دارد. 3 ـ وجوه جمع‌آوری شده صرف امور خیریه به‌ویژه در ابعاد فرهنگی آن خواهد شد و به منزله صدقه جاریه و باقیات‌الصالحات ذخیره حیات اخروی فعالان این طرح می‌گردد و امید است زمینه ثبت نام ایشان در زمره یاوران واقعی امام زمان «علیه‌السلام» و منتظران منجی گردد. با توجه به آثار و بركات معنوی طرح و با عنایت به استقبال مؤمنین از این طرح، در حال حاضر دو گروه 313 نفره عضو شده و در گروه سوم حدود 133 نفر ثبت نام نموده اند؛ داوطلبان گرامی می‌توانند در گروه سوم ثبت عضویت شوند؛ مدت زمان حضور افراد در طرح اختیاری است و در صورت تمایل افراد به بازپس‌گیری مبالغ عضویت (در همان سال)، پس از اطلاع قبلی و هماهنگی های لازم (جهت جایگزینی افراد دیگر) امكان خروج نیز میسر خواهد شد؛ درضمن جهت ثبت نام با شماره تلفن 55957555 تماس حاصل فرمائید.

جایگاه اختیار، تصمیم و عقل در عمل خیر مؤمن چیست؟ آیت الله شیرازی به پاسخ به سوالی درخصوص این مطلب فرمودند: خدا جلو پای کافر و مؤمن خیر می آورد. اما این که مؤمن آن را برمی دارد، تصمیم خود اوست. همین عقل را خدا به همه می دهد، یکی به عقل خودش عمل نمی کند و دیگری عمل می کند. خدا علم را هم به همه می دهد؛ اما یکی عمل می کند و دیگری عمل نمی کند. به زن نوح شوهری به خوبی نوح داد و این خیر بزرگ را جلویش گذاشت،. اما او ناشکری کرد و  اسرار همسرش را فاش کرد. یک نمونه برای مؤمنی مثل زن فرعون این است که فرعون را جلویش قرار داد. بهترین کاخ را برایش ساخته، بهترین جواهرات را به او داده، بهترین فرشها و پرده ها و کنیزها و غلامها را داده ، ولی او هیچ کدام را نمی خواهد و می گوید: خدایا برای من خانه ای پیش خودت درست کن در بهشت و مرا از دست فرعون نجات بده. همه می گفتند فرعون خداست. اما او می گفت، نه. خدای من کس دیگری است. این همان زن است که وقتی آب صندوق حضرت موسی را آورد، زن فرعون گفت، این بچه را نکشید. فرعون پذیرفت و او را به فرزندی قبول کردند. جنود عقل و جهل چیست؟ آیت الله حائری در پاسخ به این سوال گفتند: در بخشی از حدیث معروف امام صادق (علیه السلام) در مورد عقل و جهل آمده است: خدا عقل و جهل را در مقابل هم قرار داد. خدا همه کمالات را به عقل داد و جهل دشمنی او را به دل گرفت. خدا 75 لشگر به عقل داد مثل وفا، صفا، خوش خلقی و امانت و ... . اما جهل گفت خدایا مرا در مقابل عقل قرار دادی و ضد او، من چگونه بدون لشگر با او مقابله کنم؟ خدا 75 لشگر هم به جهل داد. امام صادق (علیه السلام) همه این لشگریان را می شمارد. امام راحل این روایت را اصل مبنای کتابی به نام «جنود عقل و جهل» قرار داده و بیان فرمودند: 75 جند برای عقل و 75 جند برای جهل، برای این است که تعادل برقرار باشد. نه این طرف بچربد، نه آن طرف، تا انسان مختار باشد و مجبور نباشد. آیا امکان دارد جهل که یک نقص است، تمام مراتب وجودی «کامل» را ببیند؟ آیت الله حائری در پاسخ به این سوال فرمودند: می تواند ببیند، ولی این دیدن، دیدنی نیست که به درد جهل بخورد. «فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ = ما پرده‏ ات را [از جلوى چشمانت] برداشتیم و دیده‏ ات امروز تیز است» (ق/22). خدا به انسان می گوید: «من کان فی هذه اعمی فهو فی الآخرة اعمی= هر کس در این دنیا نابینا باشد، در آخرت نیز نابینا خواهد بود». اما در عین حال می گوید: «فبصرک الیوم حدید». یعنی آن روز نمی دیدی، اما الان می بینی. ما در زیارت جامعه درباره شأن ائمه (علیهم السلام) می گوییم: «حتی لا یبقی ملک مقرب و لا نبی مرسل و لا صدیق و لا شهید و لا عالم و لا جاهل و ... صدق مقاعدکم» زیارت جامعه می گوید: همه مقامات شان را می بینند، اما بهره مند نمی شوند. برایشان مشخص می شود که ائمه (علیهم السلام) چه قربی دارند به خدا، اما جز حسرت نتیجه ای ندارند. آیا خرد زیرمجموعه و یا مرکبه ای از عشق است؟ آیت الله حائری در پاسخ به این سؤال که «با توجه به این بیت حضرت حافظ که می گوید:«خرد هر چند نقد کائنات است/چه سنجد پیش عشق کیمیاکار» جایگاه خرد و عشق را در مقایسه با هم بفرمایید، فرمودند: عشق نور است، خرد هم نور است. خرد نوری است که خدا داده و با عشق حرکت می کند. عشق جاذبه ای است از جانب او و به سوی او کشیده می شوی. پس با عقل به سوی خدا می روی و با عشق به سوی خدا کشیده می شوی. قدرت این کشش بیشتر از قدرت آن رفتن است. عشق و عقل در مقابل هم نیستند. وقتی به عقلت عمل کردی، دوره ی عشق می رسد و با او حرکت می کنی. مثل اینکه با اتوبوس تا فرودگاه می آیید در فرودگاه سوار هواپیما می شوید و می روید. عشق مثل هواپیما است و عقل مثل رفتن با اتوبوس است که با آن تا فرودگاه می روی. بلیط اتوبوس ارزانتر است، بلیط هواپیما گرانتر است. « لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ... = هرگز به نیكوكارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق كنید » (آل عمران/92). آنکه می خواهد با عشق برود، باید خیلی بیشتر انفاق کند به هر اندازه که «مما تحبون» را انفاق کنی، سیرت شدیدتر می شود. نماز و حضور قلب تان را درست کنید و یک عده دوست اهل الله داشته باشید آیت الله حائری در پاسخ به این سؤال که «توصیه ها و دستورالعمل هایی بفرمایید که دنیا ما را از آخرت غافل نکند و سنگینی مسئولیت ها و تکالیف دنیایی، لطافت قلب و نشاط معنوی ما را در سیر و سلوک کم نکند و در عین کثرت، وحدت وجودی مان را حفظ نماییم» فرمودند: نمازتان و حضور قلب تان را درست کنید و یک عده دوست اهل الله داشته باشید. « وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَیْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِیدُ زِینَةَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا = و با كسانى كه پروردگارشان را صبح و شام مى‏ خوانند [و] خشنودى او را مى‏ خواهند شكیبایى پیشه كن و دو دیده‏ ات را از آنان برمگیر كه زیور زندگى دنیا را بخواهى و از آن كس كه قلبش را از یاد خود غافل ساخته‏ ایم و از هوس خود پیروى كرده و [اساس] كارش بر زیاده‏ روى است اطاعت مكن»(کهف/28). این راه تنهایی نمی شود رفت. مثلا یک مجموعه آتش اینجاست، یک مقداری ریگ هم این طرف است. این ریگ ها انسان های دلمرده ی دنیایی هستند. دل زنده هایی که یاد خدا هستند، مثل همین مجموعه آتش هستند. شما اگر از داخل آتش بیرون آمدید و وارد ریگ ها شدید، یک مدت که ماندید، ذغال می شوید، سرد می شوید. چرا گفتند 5 وقت نماز بخوانید؟ برای اینکه می روید در عالم مُلک و ملک زده می شوید و باید بیایید در نماز و در عالم ملکوت. نمازت با حضور قلب باشد. همه «یَدْعُونَ رَبَّهُمْ» هستند اما همه «یُرِیدُونَ وَجْهَهُ» نیستند. وقتی می خواند خدا را، خدا را می خواهد؛ نه که چیزی از خدا می خواهد. اگر با اینها (که مثل آتشند) ضمیمه شدی همه همدیگر را گرم نگه می دارید. اگر همین آتش ها را متفرق کنید، همه سرد می شوند. «یدالله مع الجماعه» این راهش است. چرا باران نمی بارد؟ آیت الله حائری در پاسخ به این سؤال که «در حالی که مطابق با وعده های الهی می دانیم که عمل به دستورات الهی «استغفار»، باران و روزی خوب را به همراه خواهد داشت. چرا باران کم است و در جوامع اسلامی تا این حد مشکلات مادی، اختلاس، بیکاری، طلاق و زندان وجود دارد؟» فرمودند:  مشکلات جامعه ما به خاطر عدم عمل به اسلام است. چرا بانک ها پولشان اسلامی نیست؟ به خاطر این که تورم دارند، بهره می گیرند. این بهره یک ظلم است. باید روی پول بنویسند، یک صدم سکه، یک دهم سکه و همان را بدهند و همان را هم بگیرند. در قرض یک ذره بهره نباید بگیرند و به کسی هم بهره ندهند. شما پولتان را در بانک می گذارید و بانک به شما بهره می دهند. شما هم می خورید و دلتان سیاه می شود. روز عاشورا وقتی حرفهای امام حسین (علیه السلام) اثر نکرد، فرمود: «ملئت بطونکم من الحرام= شکم هایتان از حرام پر شده است». به خاطر این است که دعا مستجاب نمی شود، خشکسالی می شود. این طور نیست که ما نماز باران بخوانیم، باران ببارد. اول باید موانع را از سر راه برداریم. تفاوت معنای بلا، ابتلا، امتحان و مصیبت چیست؟ آیت الله حائری در پاسخ به این سوال که « تفاوت معنای بلا، ابتلا، امتحان و مصیبت چیست؟ کدام یک از مصائب و سختی های دنیا را ابتلای الهی بدانیم و کدام را یک را عقوبت کار ناپسند خویش؟» فرمودند: این بستگی به خود انسان دارد. وقتی انسان کار بدی می کند، می خواهند مجازاتش کنند، این بلا و عقوبت است. وقتی کار بدی نکرده، می خواهند پاک و صافش کنند، این می شود مصیبت. « وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ = و قطعا شما را به چیزى از [قبیل] ترس و گرسنگى و كاهشى در اموال و جانها و محصولات مى ‏آزماییم و مژده ده شكیبایان را» (بقره/155). « إذا أحَبَّ اللّه ُ عَبدا ابتَلاهُ، فإن صَبَرَ اجتَباهُ، و إن رَضِیَ اصطَفاهُ = هرگاه خدا بنده اى را دوست بدارد، مبتلایش گرداند؛ اگر صبر كرد، او را [براى خود ] بر مى گیرد و اگر خشنود بود، او را بر مى گزیند.» (بحار الأنوار : 82/142/26) خدا بنده اش را امتحان می کند، اگر صبر کرد، زلالش می کند. اگر بالاتر از صبر راضی بود، او را بر می گزیند. مجتبی بالاتر از مصطفی است.   قسمت دوم از جلسه 11 اگر کسی امانت دار علم شد، علم بیشتری به او می دهند

تعریف اصطلاحات: وقت اختصاصی: قسمتی از وقت نماز است که مختص به همان نماز است که اگر در آن وقت مخصوص، عمدا نماز واجب ترتیبی دیگری خوانده شود؛ نماز باطل است. مثلا در نماز ترتیبی ظهر و عصر و مغرب و عشا، که اگر هر کدام در وقت اختصاصی دیگری خوانده شود؛ نماز باطل است. پس اگر فردی در آخر وقتِ نماز ظهر و عصر(نزدیک مغرب)، فقط به اندازه یک نماز چهار رکعتی وقت دارد؛ باید نماز عصر بخواند، هر چند که نماز ظهر را نخوانده باشد.[1] اول وقت: لحظات آغازین انجام تکالیف با وقت معین، است. ادای نماز در اول وقت، مستحب مؤکد و تأخیر آن از اول وقت جز در مواردی مثل نماز جماعت و غیره، که تأخیر افضل است، مکروه می باشد. آخر وقت: لحظات پایانی زمان انجام تکالیف دارای وقت معین، است. با درک آخر وقت نمازهای یومیه، حتی به اندازۀ یک رکعت، نماز به نیت اداء، گزارده می شود. نماز صبح وقت فضیلت نماز صبح: وقت فضیلت نماز صبح از اذان صبح تا بیست و یک دقیقه بعد از اذان صبح ادامه دارد. نماز ظهر وقت اختصاصی نماز ظهر: از اول اذان ظهر به مقدار یک نماز چهار رکعتی برای غیر مسافر و یک نماز دو رکعتی برای مسافر، وقت اختصاصی نماز ظهر می باشد. در این زمان خواندن نماز عصر جایز نیست. وقت فضیلت نماز ظهر: وقت فضیلت نماز ظهر از اذان ظهر تا یک ساعت و چهل دقیقه بعد از اذان ظهر ادامه دارد. نماز عصر وقت اختصاصی نماز عصر: در آخر وقت نماز عصر، نزدیک به مغرب، به مقدار خواندن یک نماز چهار رکعتی برای غیر مسافر و یک نماز دو رکعتی برای مسافر، وقت اخصاصی نماز عصر می باشد. در این زمان خواندن نماز ظهر جایز نیست. وقت فضیلت نماز عصر: وقت فضیلت نماز عصر دو ساعت و پنجاه دقیقه بعد از اذان ظهر شروع می شود و تا چهل و دو دقیقه ادامه دارد. نماز مغرب وقت اختصاصی نماز مغرب: از اول وقت مغرب به مقدار خواندن یک نماز سه رکعتی، وقت اختصاصی نماز مغرب است. خواندن نماز عشاء در این زمان مخصوص جایز نیست. وقت فضیلت نماز مغرب: وقت فضیلت نماز مغرب از اذان مغرب تا پنجاه و یک دقیقه ادامه دارد. نماز عشا وقت اختصاصی نماز عشا: به اندازه خواندن یک نماز چهار رکعتی برای غیر مسافر و یک نماز دو رکعتی برای مسافر در آخر وقت نماز عشا(نصف شب)، وقت اختصاصی نماز عشا است.[2] وقت فضیلت نماز عشا: وقت فضیلت نماز عشا، پنجاه و یک دقیقه بعد از اذان مغرب شروع می شود و تا سه ساعت و ده دقیقه ادامه دارد.   منابع: 1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام. 2. تحریر الوسیله، حضرت امام خمینی(ره). 3. توضیح المسائل، آیت الله مکارم شیرازی. 4. نرم افزار نجوم اسلامی، مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی – نجومی، وابسته به دفتر حضرت آیت الله سیستانی.   پی نوشت:   [1] البته «اگر کسی اشتباهاً نماز ظهر یا عصر را در وقت مخصوص دیگری بخواند، نمازش صحیح است». [2] یاد آوری دو نکته در این باره لازم است: اول: هر گاه انسان عمداً نماز عشا را تا نصف شب نخواند، وقت آن گذشته و باید قضا کند، امّا اگر به واسطه عذری نخوانده باشد، باید تا قبل از نماز صبح به جا آورد و نماز او ادا است.(توضیح المسائل آیت الله مکارم، مسأله 680) دوم: برای محاسبه نصف شب بنابر احتیاط از اول غروب آفتاب تا اذان صبح محاسبه می شوند. وسط این زمان، نیمه شب می باشد. (توضیح المسائل آیت الله مکارم، مسأله 679)

طاوس بن کیسان یمانی، یکی از اصحاب بزرگ حضرت سجاد (علیه السلام)، می گوید: « شبی در مسجد الحرام وارد حجر اسماعیل شدم. امام سجاد (علیه السلام) وارد شد و به نماز مشغول شد. مدتی طولانی نماز خواند، سپس به سجده رفت. من با خود گفتم او مردی صالح از اهل بیتی نیکوکار است، حتماً به دعایش گوش فرا بدهم ببینم چه می‌گوید. شنیدم که در سجده فرمود:«عبیدک بفنائک، مسکینک بفنائک، فقیرک بفنائک، سائلک بفنائک »؛ ( بنده کوچک تو، وابسته به تو، نیازمند به تو، درخواست کننده از تو، در آستانه تو است. ) از آن پس هرگاه به ناراحتی و مشکلی برمی‌خوردم، این دعا را می‌خواندم و بدون استثنا مشکلم برطرف می‌شد.» یوسف بن اسباط از پدرش نقل می کند که وارد مسجد کوفه شدم و دیدم جوانی با خدای خود مناجات می کند و در سجده خود می گوید: « سجد وجهی متعفراً فی التراب لخالقی و حق له »؛ ( صورتم خاک آلوده برای خالقش در سجده است و این خضوع و بندگی شایسته اوست. ) نزدیک‌تر رفتم و دیدم حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) است. و همچنین بنا بر نقل حضرت صادق (علیه السلام) از زبان یکی از غلامان حضرت سجاد (علیه السلام) « روزی امام به صحرا رفت و بر روی سنگی زبر به سجده افتاد. من ایستاده بودم و صدای بلند گریه امام را می شنیدم، و شمردم که هزار مرتبه گفت:«لا اله الاالله حقاّ حقاّ لا اله الا الله تعبداّ ورقا لا اله الا الله ایماناً و صدقاً... »؛ ( جز الله معبودی نیست و این را حق می دانم و بدان معترفم. جز الله معبودی نیست و این را در حالت بندگی کامل می گویم، جز الله معبودی نیست و این را بر اساس ایمان و راستی می گویم. ) منابع: بحارالانوار، جد 46، ص 76 به نقل از الارشاد و ص 78 به نقل از مناقب و صفحه 99 حدیث 88 به نقل از کشف الغمه و جلد 45 صفحه 149 سایت رشد