عزادار حقیقی با عزاداری بر امام حسین (علیه‌السلام) به یاد منتقم خون آن حضرت، یعنی امام زمان (عج الله تعالی) می افتد و خود را برای یاری ایشان آماده می‌کند. عزادار حقیقی اگر ساعتی بر امام حسین گریه کند، ده‌ها ساعت به فکر امام زمان است و کار انجام می‌دهد.  

در کتاب شریف «بحارالانوار» جلد 43 ، صفحه 289 ماجرای عطر سیب به نقل از «حسن بصری» و «ام سلمه» این طور آمده است :«حسنین وارد شدند بر رسول خدا، و جبرئیل در نزد آن حضرت بود. پس ایشان در اطراف او گردیدند، به گمان این که دحیه‏ ی کلبی است. جبرئیل، دست خود را حرکت داد، مانند کسی که از کسی چیزی بگیرد. پس سیبی و بهی و اناری آورد و به ایشان داد. روی ایشان از خوشحالی برافروخت و دویدند به نزد جد خود. حضرت از ایشان گرفت و بویید و فرمود: بروید نزد پدر و مادر خود. پس رفتند و هیچ یک از آن نخوردند تا این که پیغمبر به نزد ایشان رفت و همه با هم خوردند، و هر چند از آن می‏خوردند، به حال خود عود می‏نمود (بازمی‏گشت) و به همین حالت بود، تا زمانی که حضرت فاطمه علیه االسلام وفات نمود. حسین علیه ‏السلام فرمود: که انار، مفقود شد، و چون امیرالمؤمنین علیه‏السلام شهید گشت، به، مفقود شد، و سیب به حال خود بود، تا وقتی که آب را به روی ما بستند.  

این نسیم برآمده از آفتاب زینب(سلام الله علیها) بود که با نشستن بر گلبرگ پاک احمدی رایحه نبوت و امامت گرفت و خود چونان آفتابی شد تا خورشید حقیقت پشت ابر زمانه نماند. باری «زینب»(سلام الله علیها) متولد شد. چهار ساله بود که در یازدهم هجری، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) رحل سفر به ملکوت بربست و او از آن پس شاهد بحران سیاسی و مظلومیت پدر گشته و پس از گذشت زمانی بس اندک به استقبال رنج و شهادت مادر می رود. او بزرگ بانویی است که اوصاف پدر، مادر و برادران معصومش در آینه وجود او تجلی داشت و وسعت ظرفیت وجودیش چنان بود که توانست از بوستان معرفت، بزرگترین قهرمانان اهل بیت عصمت و طهارت نهایت بهره معنوی را نصیب خویش کند. زینب کبری در صحنه تدبیر و درایت و علم و فراست نیز چنان برجسته بود که به عقیله بنی هاشم شهرت یافت و استواری اراده و تدبیرش در نزد بزرگان اهل بیت مورد ستایش قرار گرفت. با گذر از دوره بیست و پنج ساله درد، اندوه و سکوت امام علی(علیه السلام) و رجعت امت و در حالی که هنوز شیرینی اقبال و استقبال مردم را در آن بیعت عمومی بخشیده بود، زینب(سلام الله علیها) دگر بار به تماشای غوغاسالاری، بحران آفرینی و کارشکنی احزاب و گروهکهای نابخرد و قدرت‌مدار کینه توزی می نشیند که روغن چراغ خردشان سوخته و نیروی درک و شعورشان ریخته و توانایی تحرک و پویایی همراه با زمان را از دست داده و سودای بدویت پیشین را در دل دارند. چهار سال و اندی بدین گونه سپری می شود و در حالی که 35 بهار از عمر زینب(سلام الله علیها) گذشت، رمضان سال 40 شاهد شهادت پدر می شود. از آن پس، نظاره گر انواع بازیگری و دسیسه کاری های اموی و احزاب همسوی آنان علیه برادر بزرگش می باشد تا آنکه سرانجام در پایان 9 سال تکرار ترجیع بند مظلومیت، بار دیگر مثنوی پر سوز شهادت نخستین برادر شکل می گیرد. این قهرمان قصه پر غصه، در حالی که چهل و چهار ساله است، یک دوره 10 ساله اعمال فشار و ایجاد تنگناهای همه جانبه امویان علیه علویان را نیز تحمل کرده، تا سرانجام در نیمه دوم از دهه ششم عمرش به استقبال مسؤولانه هجرتی کارساز می رود. آری تاریخ این هجرت، بستر جریان اندیشه و حیات تاریخ رخدادهای بشری پیوسته ای است که می توان با بینش وخشیت، ازآن عبورکرد وعبرت آموخت و با آن عبرت به فهم ها و باورها و زندگی برتر رسید... و عاشورا، همین قطعه تاریخی از تبلور عینی حیات دینی و به عینیت درآمدن ساز و کار درونی حیات مستمر دینی است که زینب(سلام الله علیها) هجرتش را بر مدار سرنوشت ساز آن آغاز نمود. این واقعیت تاریخی، بخش ممتازی از واقعیت اجتماعی است، بخشی از پدیدارهای اجتماعی کلان در کوران تحولات و تغییرات اجتماعی و نیز بخشی از ساختها و آثار و اوضاع و احوالی است که گزارشگر صدیقی می طلبد تا در شتاب بی امان تاریخ رنگ نامردمی به خود نگیرد. این چنین بود که زینب(سلام الله علیها) در سال 60 هجری در پی ایستادگی سالار شهیدان حسین بن علی(علیه السلام) از میان گزینه های فراروی، همراهی برادر و امام خویش را مسوولانه می پذیرد و در ادامه آن همه رنج، رنج هجرتی سرنوشت ساز و تمدن آفرین را نیز پذیرفته و تحمل می کند. ایثار، فداکاری، وزانت عقل، صبر و بردباری، علم وسیع و دانش وافر، سخنان سنجیده و منطقی او در فرصتهای حساس توأم با آن مظلومیت و ستمهای جانکاهی که به او وارد آمده است، از او چهره یک شخصیت بی نظیر، رزم آور شجاع، جهادگر بی باک و سخنور توانا را در قلوب و اذهان ترسیم نموده است که تا چرخ زمان حرکت دارد، تا نسل ها در روی زمین حیات دارند و تا زمین دور خورشید می گردد، این چراغ فروزان، نورافکن جهانیان و نسل های آینده خواهد بود. بعد از واقعه جانسوز کربلا، زینب کبری همچون خورشید پرفروغی بود که هر جا قدم نهاد فضای تیره و تار آنجا را روشن می کرد و مردم با وجود نور مقدس او جامه جهل می دریدند و با حقایق زمان آشنا می شدند. گر چه زینب کبری بعد از واقعه کربلا مدت زیادی زندگی نکرد ولی در همان مدت کوتاه، انقلابی به پا کرد و بذر آگاهی در سراسر جامعه اسلامی افشاند. بذری که زینب کبری در آن روزگار تباهی و سیاهی افشاند، پس از مدت کوتاهی سبز شد و طومار ستمگرترین دستگاه حکومتی تاریخ اسلام را در هم پیچید. طبری و ابن اثیر می گویند: تا دو ماه یا سه ماه پس از شهادت حسین از وقتی خورشید طلوع می کرد تا هنگامی که بالا می آمد، اهل کوفه دیوارها را خون آلود می دیدند، دیوارهای کوفه سخنان زینب را منعکس می کرد: «آری به خدا بیشتر بگریید. کمتر بخندید شماها ننگ و رسوایی را به منتهی رسانیدید، این ننگ و رسوایی از دامان شما شسته و پاک نخواهد شد، چگونه می شود از ننگ کشتن جگرگوشه خاتم پیغمبران و سرور جوانان اهل بهشت پاک شوید.»   نویسنده: عزیزالله حسینی برگرفته از وبسایت راسخون

اصل شخصیت انسان بعد فوق عقلی اوست انسان از روحی که خدا در او دمیده، خلق شده است و دارای 5 خود (مادی، گیاهی، حیوانی، عقلی و انسانی) است که هر خودی معشوق ویژه دارد. «خود انسانی» همان خودی است که از جنس محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) است که به آن فوق عقل یا فوق تجرد می گویند و انسانیت انسان به معنای حقیقی در این بخش قرار دارد. از این رو دین آمده تا انسانی را تربیت کندکه به رشد این بخش وجودش بها می دهد. تربیتی که خدا و معصومین (علیهم السلام) برای او در نظر گرفته اند، خاص همین بخش است. از این رو، انسان باید بتواند من های فرعی وجودش را فعال کند تا وجودش یکپارچه عشق به خداوند شود. «لا اله الا الله » یعنی انسان هیچ معشوقی ندارد، مگر الله تبارک و تعالی که سلطان قلب اوست. لذا براساس رضایت او تصمیم های زندگی را می گیرد و انبیا آمدند تا انسان را به جائی برسانند که معشوقی جز الله نداشته باشد. عاشورا ظهور غلبه خود بر ناخود است  خداوند در آیه 24 سوره توبه، امر مهمی را به انسان یادآوری می کند. قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِیرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ = بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى كه گرد آورده‏ اید و تجارتى كه از كسادش بیمناكید و سراهایى را كه خوش مى دارید، نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وى دوست‏ داشتنى‏ تر است، پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را [به اجرا در]آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایى نمى ‏كند (۲۴ توبه) خداوند دراین آیه، 8 معشوق بزرگ و قدرتمند که انسان ها را به زمین می زند و مانع پرواز و اوج او می شود را معرفی کرده و می فرماید:اگر اینها نزد شما محبوب تر از الله، رسول خدا و جهاد در راه خدا باشد، منتظر عذاب الهی باشید که خداوند فاسقان را دوست ندارد.  فاسق یعنی کسی که از حالت طبیعی خارج است و حالت طبیعی هر انسانی این است که معشوق های بخش مادی، گیاهی و حیوانی وعقلی اش بر معشوق بخش انسانی اش غلبه نداشته باشد. روز عاشورا روز ظهور «لا اله الا الله» است. یعنی سه معشوق : «خدا، اهل بیت و جهاد» از هر معشوقی بالاتر است. زمانی انسان باطن انسانی دارد که  بتواند این سه معشوق را بر سایر معشوق هایش غلبه دهد. اگر این گونه نباشد او دیگر تعادل ندارد. آنهائی که کربلا آمدند و با حضرت جنگیدند او را دوست داشتند، اما هیچ کدام به غیر از آن تعداد محدود که با حضرت ماندند، نتوانستند در کنار حضرت بمانند. پس آنهائی که در عاشورا در مقابل امام بودند، فهمیدند که چکار می کنند. اما چون غلبه سایرمعشوق ها بر آنها بیشتر بود، به فسق گرفتار شدند. آنها حضرت را دوست داشتند، ولی دوست داشتن هایشان ضعیف و سست بود. عامل این سقوط را از زبان خود حضرت می خوانیم که فرمودند: «شکم هایشان از لقمه حرام پر شده است». لقمه حرام، انسانیت را از انسان می گیرد و قساوت قلب و هاری نفس می آورد. امام حسین مظهر اسم خلیل خداست وقتی می گوئیم «السلام علی خلیل الله و نجیبه» خلیل خدا یعنی کسی که معشوقی غیر از الله و خانواده آسمانی و جهاد ندارد.  حب همه چیز بجز اینها را از دلش خارج کرده باشد. معشوق های قلابی اعم از تعلقات، خودشیفتگی ها و خودخواهی ها مانع راه خلیل خدا شدن است. نمونه بارز چنین عشقی را در شهدای مدافعان حرم می بینیم که مثل اصحاب عاشورا عمل می کنند و از هر نوع تعلقی خالی هستند.  در میان زائرین اربعین حسینی کسی بیشترین بهره را می برد که بتواند همه چیزش را برای خدا فدا کند. قشنگ ترین ذکر در حرم امام حسین (علیه السلام) ذکری است که حضرت به خاطر آن کشته شد و آن ذکر «لا اله الا الله» است. پس از حضرت بخواهیم از عشق به الله خودش را در دل ما بتاباند تا ما هم بتوانیم مثل اصحاب عاشورا خودمان را تخلیه کنیم. خدا از سیدالشهداء هر نوع تعلقی را گرفت در حالی که همه چیز به او داده بود. امروز هم، کشته شدن حسین است که انرژی لازم را برای جامعه اسلامی تا زمان ظهور ایجاد می کند. اگر امام حسین (علیه السلام) نبود، دینی نبود. این مجالس اهل بیت است که قدرت بسیج کردن مردم را دارد تا جائی که حاضرند برای حضرت جانشان را نثار کنند. فرهنگ ایجاد روحیه جهادی و فداکاری  و تعهد به خدا را باید از مجالس امام حسین یاد گرفت. امام حسین خلیفه خداست. یعنی جانشین خدا روی زمین. چرا جانشینی می گوئیم؟ چون همه چیز  را از درونشان خالی کردند. و تمام انگیزه هایشان الهی بود. یعنی همه چیز را می خواستند. حتی مسائل دنیائی شان را هم برای خدا می خواستند و در راه او خرج می کردند. اهل بیت نیز کمالات جمادی، گیاهی، حیوانی داشتند، اما همه را برای خدا هدیه کردند. بویژه امام حسین که در روز عاشورا همه نوع تعلقاتش اعم از رابطه پدر و فرزندی، رابطه برادری، رابطه خواهر و برادری و... از او گرفته شد. اما حضرت در تمام سختی ها یک لذت و شادی داشت که توانست همه را به راحتی تحمل کند. حتی اصحاب عاشورا نیز هر کدامشان که شمشیر می خوردند درد را احساس نمی کردند. چون آمده بودند همه چیز را فدای خدا کنند.  این زینب کبری است که مسئله را آنقدر عمیق نگاه می کند که می گوید: «مارایت الا جمیلا= جز زیبایی چیزی ندیدم». حتی زمانی که شمر تصمیم گرفت سر مبارک حضرت را از بدن جدا کند، امام حسین لبخند می زند و می پرسد: تو خودت می دانی که من کی هستم که می خواهی سرم را از تنم جدا کنی! امام حسین برگزیده خداست در فقره بعدی زیارت اربعین می خوانیم: «السلام علی صفی الله و ابن صفیه/ السلام علی الحسین المظلوم الشهید». صفی الله یعنی بنده با صفا و برگزیده خداوند. وقتی ما می دانیم این حسین، امام و ولی و برگزیده و نجیب خداست، نمی توانیم عاشق او نباشیم. هر کس باطن پاکی داشته باشد، عاشق او می شود. دشمن سالهاست با تمام قدرت تلاش می کند که بر شیعه ضربه بزند، اما نتوانسته عشق اهل بیت را از ما بگیرد و همین عشق، ضامن بقا و توسعه ی دین تا ظهور امام زمان است. اربعین تمرین آمادگی حضور در لشکر امام زمان است اربعین تمرین برای ظهور امام زمان (علیه السلام) است. راهپیمائی اربعین تمرین آماده شدن لشکریان امام زمان (علیه السلام) است که در اربعین شکل می گیرد. این بالاترین ظرفیت برای ساختن تمدن اسلامی است. در اربعین همه مردم از هر قوم، مذهب، نژاد و ملتی حول یک محور دور هم جمع می شوند. در اینجاست که تمدن اسلامی شکل می گیرد. پس هر چه باشکوه تر باشد لشکر حضرت قوی تر می شود. وقتی می گوئیم سلام بر تو ای صفی خدا، یعنی او را برگزیده خدا می دانیم و از شخصیت و فرهنگ های غربی الگوگیری نمی کنیم. اینکه ما چقدر به اهل بیت اظهار محبت می کنیم، کافی نیست. بلکه مهم این است که چقدر از آنها الگو داریم. تبعیت از امام، یعنی در هر زمینه ای دنباله رو امام هستیم. نمی توان گفت ما عاشق حسینیم، ولی سبک و روش زندگی ما سازگاری با حضرت نداشته باشد. این دروغی بیش نیست.