سخنران محترم در تحلیل خطبه‌ی حضرت فاطمه (علیها‌السلام) نخواسته است واقعه‌ای را شرح کند که اتفاق افتاد و از دست رفته، بلکه همانطور که در سایر آثار ایشان مشهود است، شنونده و خواننده و گوینده، همه و همه در آن حادثه حاضر می‌شوند و با یک نگاه حضوری مسئله تحلیل می‌گردد و نه یک نگاه غایبانه و صرفاً ناظر بر حادثه. گویا ما هستیم که با روح فاطمی سخن می‌گوییم و فاطمه (علیها‌السلام) سوز دل ما را بر زبان می‌آورد.