«مهدی ما در عصر خویش مظلوم است. تا می‌توانید درباره‌ی او سخن بگویید و قلم‌فرسایی کنید. آنچه در باره‌ی شخصیت وی بگویید، درباره‌ی همه‌ی معصومین گفته‌اید؛ زیرا ایشان همه در عصمت، ولایت و امامت یکی اند و چون عصر، عصر مهدی ماست، سزاوار است درباره‌ی او سخن‌ها گفته شود... باز تأکید می‌کنم که درباره‌ی مهدی ما زیاد بگویید و بنویسید. مهدی ما مظلوم است. بیش از آنچه نوشته و گفته اند، باید در باره‌اش نوشت و گفت.» (امام حسین علیه‌السلام) (مجتهدی سیستانی، صحیفه مهدیه: 51-52)

ممکن است سخن گفتن از مظلومیت امام زمان (علیه ‌السلام) نزد برخی مؤمنین به معنی ضعیف انگاشتن حضرت جلوه کند و مجوزی برای پرداختن به آن متصور نباشد. لیکن اگر نبود کلام خداوند متعال در قرآن کریم که برای خود و دینش از انسان‌ها یاری می‌طلبد: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُركُم وَ يُثَبِّت أَقدامَكُم» (سوره محمد، آیه7) و اگر نبود اینکه صفت مظلومیت و صفات مشابه درباره‌ی ائمه و صالحین در کلام خدا و حضرت ائمه (علیهم‌السلام) که فرمودند: «وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّه وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ؛ ما اراده کردیم که منت گذاریم بر کسانی که ضعیف شمرده می‌شدند در زمین و قرار دهیم آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین و حکومتشان را در زمین پابرجا سازیم» (سوره قصص، آیه 5)؛ صاحب این سطور نیز شاید جرأت ورود به این موضوع و مظلوم نامیدن آن حضرت را به خود نمی داند. وانگهی فرقی که بین «انسان ضعیف» و «انسان مظلوم» وجود دارد به ما می‌گوید که می‌توان در این وادی سخن گفت و اطاعت و نصرت دیگران را برای برپایی حکومت عدل گستر حضرت ولی عصر (علیه‌السلام) طلب کرد.

هدف اصلی نویسنده محترم از نگارش کتاب حاضر، توصیف و تحلیل رفتارهای ستمکارانه در قبال امام زمان (علیه السلام) برای تنبیه خلق و چاره اندیشی، و همچنین دعوت برای تفکر بیشتر و عمیق‌تر در باب چگونگی اصلاح این رفتارهای ستم‌آلود که با زندگی ابدی هر انسانی مستقیماً سر و کار دارد. در این باره می‌توان هزاران صفحه مطلب نوشت و برای توصیف آنچه که بشریت به آن دچار آمده است، درهایی تودرتو گشود و در آن باب گفتگو کرد. دغدغه‌ی این سطور بررسی علل و چگونگی رفتار ستمکارانه‌ای است که ما به عنوان انسان، و البته مسلمان یا شیعه، بر کسی روا می‌داریم که از طرف خداوند مأمور هدایت و دلیل راه به سوی کمال انسانی و عبودیت است.

نوشته حاضر، از دریچه‌ی مفاهیم «حق» و «ظلم» به واکاوی برخی رفتارهای ناپسند در حق امام زمان (علیه‌السلام) اشاره شده است. این رویکرد را، نه فقط از دیدگاه دینی، بلکه از نگاه عقلی، ‌تاریخی، روانشناختی و جامعه شناختی نیز بررسی کرده‌ایم و نشان داده‌ایم که ستم‌ورزی نسبت به امام معصوم، علاوه بر اینکه از دیدگاه دینی گناهی بس عظیم است، بلکه از دیدگاه عقلی و انسانی نیز امری قبیح و مذموم قلمداد می‌شود.

در فصل اول این کتاب، به اختصار پیشینه‌ی تاریخی موضوع ظلم را بررسی کرده‌ایم. سپس در فصل دوم، به تحلیل مراتب ظلم پرداخته و در فصل سوم درباره‌ی هویت ظالمین سخن گفته‌ایم و ماهیت رفتارهایشان را تحلیل نموده‌ایم. فصل چهارم به تشریح علل و پیامدهای ظلم به امام معصوم اختصاص داده شده و در فصل پنجم نیز راهکارهای برون رفت از این وضعیت را تبیین کرده‌ایم.