اخلاص جایی است كه ما می خواهیم كاری را انجام دهیم و باید منطبق با شرایط زیستی آخرت باشد.
میزان در شرایط زیستی آخرت، خداوند است.
آنچه كه انسان را به سمت بالا می برد عمل صالح است.
تا عمل نباشد هیچ عقیده ای در وجود شخص تثبیت نمی شود.
حكمت، گمشده مؤمن است.
قرآن دشمن بسیار قوی را برای ما معرفی می كند به نام شیطان.
كسانی كه بد عمل می كنند كارشان به فساد و گناه كشیده می شود.
شاگرد دینی و معلم هردو باید ظاهرشان به ظاهر اسلامی بخورد.
اگر شما دین را قبول کردید باید در ظاهر اثر داشته باشد.
بسیار اهمّیّت دارد که در زمان خاص خواص چگونه عمل کنند، در همه ی زمان ها برای خواص وجود دارد.
با دیگران مطابق فهمشان حرف زدن، چیز دیگر است اما امتیاز دادن یک چیز دیگر.
حتّی در صحبت کردن با اعضای خانواده خود به عنوان یک خاص باید حواسمان جمع باشد که خراب کاری نکنیم.
واجب، ستون است اگر نباشد دینی اقامه نخواهد شد.
بسیار خطرناک است که آموزش های دینی جنبه نظری پیدا کند و تنزل پیدا کند.
در مجلسی که معصیت خدا می شود هیچ مسلمانی حق ندارد بنشیند.
اگر شخص از دوران دانشجویی مراقبت نکند بعداً هم که تحصیلاتش بالاتر برود و عالم شود آن طور که باید باشد نیست و انتظاری که از او باید، نمیرود برازنده مؤمن، معلم ودانشجو این است که نمک نشناسیهای دیگران را تحمّل کنند مگر جایی که جنبه تربیتی دارد.
در وظایف شاگرد داریم که بد اخلاقی های استاد خود را تحمّل کند. ( حتّی رفتار غیر اخلاقی استادش را)
امام فرمود: «اگر ایمان درجه 2 را به کسی که ایمان درجه 1 دارد تحمیل کنی کافر می شود هرکس که شبیه خدا شود ظلمکش تر نسبت به خودش است، مورد مظلومیت و اهانت و قدر نشناسی و ناسپاسی قرار می گیرد اما بیشتر از هر کس دیگر قدر میداند.»
با قدرنشناسی دیگران از شما تنها چیزی که در شما آسیب میبیند و اذیّت میشود و به آن فشار میآید ناخود است.
