چرا از یاد آخرت می ترسیم؟

آخرت‌شناسی یعنی عالمی که بی­نهایت زیباتر، کامل­تر و پیشرفته‌تر از دنیاست. چرا بعضی افراد از یاد و مطالعات معاد می‌ترسند؟ چون اصلاً بنا ندارند از این دنیا بروند. فقط می‌خواهند به دنیا و اموراتشان فکر کنند، هر چیزی هم که راجع به مرگ، معاد و آخرت باشد را دوست ندارند. در حالیکه آخرت، حیات و خانه و مسکن ماست و جایی است که قرار است ما در آن زندگی کنیم. بهشت شوخی بردار نیست. ابزار و وسایل و تجهیزات خاص خودش را می‌خواهد که باید در این سه حوزه کار کرد: اعمال بهشتی، اخلاق بهشتی و اعتقادات بهشتی. اینها نیازهای مهم  انسان هستند.

اما همین که می گوئی من نمی‌رسم و کار دارم، توهین به خودت است و باعث می‌شود آن کودک عزیز روانت که از خدا امانت در دست توست و برای آخرت ساخته شده، رهایش کنی و فقط به یک روح حیوانی برسی و آن را تربیت کنی که این دیگر به درد تو نمی‌خورد. چون نه دنیا را پیدا می‌کنی که با آن لذت ببری و آرامش داشته باشی و نه آخرت را. پس ما به شناخت آخرت خیلی نیاز داریم.

یاد آخرت دارو و شفای مریض های جسمی و روحی است

جدای از شناخت معاد، یاد معاد خودش یک داستان دیگر است. حضرت در این باب فرمود: « ذِكْرُ الآخِرَةِ دَواءٌ وَشِفاءٌ و ذِكرُ الدُّنیا أدوَأُ الأَدواءِ = یاد آخرت دارو و درمان است و یاد دنیا بدترین دردهاست». یاد آخرت هم داروی بیماریهای جسمی و روحی ماست و هم شفاست. اگر مریضی هم داشته باشیم همه را درمان می‌کند و روح­مان را شاد.

شفا یعنی سالم شدن، شادی و آرامش. یاد آخرت مانع رسیدن آسیب از مصائب و مشکلات زندگی به روح می شود، مانع حسادت، بداخلاقی، زودرنجی و بدبینی انسان می شود، کسی که دائما به یاد آخرت است، اهل چشم و هم‌چشمی نیست، کاملاً شاد و آرام و امیدوار و بمب شادی و قدرت و انرژی است. اگر اینطور نیست، نشان از مریض بودن دل است. مگر امیرالمؤمنین علیه‌السلام نفرمود: «الحزن مرضٌ نفس= حزن بیماری روح است». پس چرا روحش مریض است؟ چون یاد آخرت ندارد. درحالیکه یاد آخرت آدم را شاد و قوی می‌کند. فراموشی آخرت مثل کشتی می‌ماند که در یک اقیانوسی می‌رود، یکدفعه چند ساعت قطب‌نمایش کار نکند یا یک هواپیما روی آسمان جهت‌یابش خراب شده، این هواپیمایا کشتی کجا می‌خواهد برود؟ آدمی که یاد معاد را فراموش می‌کند و خانه‌اش را از یادش ببرد، گم می‌شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر کلیک کنید.

یاد آخرت موجب قدرت روح و حرکت درست زندگی است

یاد معاد یک چیزی است که شما اگر از دستش بدهید در شوهرداری، تربیت بچه، زن‌داری، در کار اقتصادی به شدت اشتباه می‌کنید. بنابراین، یاد معاد یک چیزی است که ما را دائماً تنظیم می‌کند، به ما قدرت می‌دهد و نمی‌گذارد که ما روی صراط مستقیم در جهنم سقوط کنیم. صراط مستقیمی که ما می‌گوییم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ= ما را به راه راست هدایت کن»، راه راست یک طرفش دنیاست و یک طرفش بهشت است و وسطش جهنم. من باید بلد باشم روی صراط مستقیم به سمت بهشت بروم و به سمت جهنم نروم. پس احتیاج است که هم معاد را بشناسم و هم اینکه دائماً یاد آخرت داشته باشم. این احتیاط هم به تلقین نیاز دارد. این مرکز قدرت شماست. بدانید که اگر از خدا قدرت نگیرید، شکست می‌خورید، یعنی اگر انرژی از خدا دریافت نکنید، در همه صحنه‌های زندگی کم می‌آورید. در دنیا کم می‌آورید،  آخرتتان هم از بین می‌رود.

کسی که در طول روز یادش نباشد با خدا ارتباط و انرژی و قدرت و استعانت کند، روحش می‌پوسد، ضعیف می‌شود. این روح عصبی، ناامید و پرخاشگر است، به همه کس و همه چیز بدبین و غمزده است و همه چیز جلویش سیاه است. چون انرژی ندارد. شما به بدنت هم نرسی همین است. مثلا رفتید آزمایش دادید، به شما بگویند: کم خونی دارید، روی کم دارید، منیزیم کم دارید، ببینید بدن انسان چقدر مشکل پیدا می‌کند.حتی روح هم کم می‌آورد. مثلا کلافه است، بی‌حوصله است، زود خسته می‌شود، می‌خواهد دو صفحه کتاب بخواند جان ندارد، می‌خواهد کلاس برود جان ندارد، دانشگاه می‌خواهد برود بی‌جان است. چون بدنش کمبود مواد دارد. بدن هم کمبود داشته باشد، فاجعه‌های روحی اتفاق می‌افتد. حالا خود روح غذا نخورد، ببینید چه فجایعی اتفاق می‌افتد؛ پس ما دائماً به یاد معاد احتیاج داریم، یعنی باید یک چیزی باشد که من را به یاد خانه و وطن و خانواده آسمانی‌ام بیاندازد، یاد لحظه باشکوه تولدم بیاندازد. اگر آماده نباشیم فاجعه است.

دلتنگی برای زندگی ابدی نشان از سلامت روح است

علامت آدمی که سالم است و درست زندگی می‌کند، دلتنگ لحظه وفات می شود، یعنی وقتی به وفات و لحظه مرگ فکر می کند، در واقع لحظه عروسی‌اش است، لحظه پایان همه دوری‌ها، پایان همه فراغ‌ها، شروع وصال‌ها، آرامش‌ها، شادی‌­ها و تعالی‌های بزرگ است. او  اصلا نمی رسد، بلکه از اسم وفات شاد می‌شود.

پدرمان امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) می‌گفت: من انسم به موت بیشتر از انس یک بچه به سینه مادرش است. حضرت، پدر ماست، ما هم باید شبیه پدرمان باشیم، اصلاً بد است، ما می‌گوییم خانواده آسمانی ما اینطور بودند ولی هیچ نوع سنخیت و شباهتی به آنها نداشته باشیم. اصلاً خجالت‌آور است.

پس این را باید توجه کنید که ما به این دو چیز خیلی احتیاج داریم، شناخت معاد و یاد معاد، کلید حل همه مشکلات مادی، معنوی، جسمی، روحی و روانی ماست. هر چه بیشتر سرمایه‌گذاری کنید در شناخت و یاد معاد قوی‌تر و سالم‌تر هستید و حرص و جوش و افسردگی ندارید، از دست کسی متنفر نمی‌شوید، دنیا هیچ وقت برایتان تنگ نمی‌شود.

امیرالمومنین علی علیه‌السلام فرمودند: «كُنْ فِی الدُّنیا بِبَدَنِكَ و فِی الآخِرةِ بِقَلبِكَ و عَمَلِكَ = در دنیا با بدنت و با دل و عَمَلت در آخرت». بالأخره آدم مجبور است غذا بخورد و کار کند و یک شرایط دنیایی را تحمل کند بالأخره می‌گوید این را باش، اما دلت و عملت را هم برای آخرتت بگذار.

انسان در بخش های جمادی، گیاهی، حیوانی و علمی چیزهایی را مرتبط با بدنش نیاز دارد، اما دلم اینجا نیست، دلم جای دیگر است. روح باید به فکر تولد سالم باشد. امیرالمؤمنین پدر مهربان ماست. ما را به بلندای ابدیت نگاه می‌کند و به این بلندا برای ما نسخه می‌نویسد و به ما توصیه می‌کند.

اما الان نگاه کنید نوع مردم درگیر مسابقه در جهنم رفتن هستند نه در بهشت. بعد هم جهنم شان را به هم نشان می‌دهند، همدیگر را تشویق و وسوسه می‌کنند که تو هم بیا در این داستان جهنمی شدن با ما شروع کن، دائم همدیگر را قلقلک و وسوسه می‌دهند که بیشتر در جهنم غوطه‌ور شو. مثل بعضی از کانال های تلگرامی که دعوت به فساد و گناه دارند، درحالیکه یک آدم عاقل بوی جهنم را می‌فهمد، حاضر نیست هر فیلم یا کانال یا تصویری را ببیند. چون می داند چند سال از خانواده آسمانی‌اش دور می‌شود. اینکه حضرت زهرا (سلام الله علیها) می‌فرماید: «شما با اعمال تان کاری می کنید که من در برزخ دستم به شما نمی‌رسد، یعنی همین که با شنیدنی­ها، خوردنی­‌هاو دیدنی­‌هایمان حضرت زهرا را گم می‌کنیم. دیگر دستش به ما نمی‌رسد که بیاید ما را پیدا کند.

از فرزندان آخرت باشید

حالا حضرت یک سؤال خیلی تکان‌دهنده می‌کند. در واقع به ما راهکار می‌دهد. سؤال را دقت کنید: «كیفَ یَعمَلُ للآخِرَةِ المَشْغولُ بِالدُّنیا= كسى كه سرگرم دنیاست چگونه مى تواند براى آخرت كار كند؟». ما آنقدر ذهنمان عادت کرده که دنیایی عمل کنیم که اصلاً با آخرت کاری نداریم. درحالیکه حضرت زین العابدین علیه‌السلام فرمود: « كونوا من أبناءِ الآخِرَةِ = از فرزندان آخرت باشید» بچه آخرت باشید.

کسی که بهشت را می‌خواهد باید فرمول‌های زن‌داری و شوهرداری و بچه‌داری و تربیت بچه را یاد بگیرد و برای آنها وقت بگذارد. بهشت و جهنم با همین شوهرداری، زن‌داری، بچه‌داری، اخلاق، ارتباط با خانواده همسر، معامله کردن، کارهای اقتصادی و اجتماعی، نماز و عبادت به دست می آید. اما کسی که خودش را مشغول دنیا کرده، نمی‌تواند برای آخرت آماده باشد. واقعاً انسان باید برای آخرت خودش را فارغ کند و وقت بسازد.

فرداهای دوردستی که منجر به حسرت و غم می شوند

به خدا قسم یکی از حسرتهای بزرگ جهنمیان این است که چرا من وقت نداشتم تا بهشت کسب کنم، یعنی آدم بدی نبوده فقط برای آخرتش وقت نداشته. این خیلی وحشتناک است.

نبی اکرم پیامبر رحمت صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «إن أکثر الصیاح أهل النار من التسویف= بدرستی که بیشتری ناله های اهل جهنم از امروز و فردا کردن است»،

تسویف یعنی بگذار دیپلم را بگیرم، لیسانس را بگیرم، ازدواج کنم، این معامله انجام بشود، همه‌اش همین امروز و فردا، به این تسویف می‌گویند. ضجه‌شان از خود آتش جهنم نیست یا اگر در آتش هم می‌سوزند و اذیت می‌شود خودش خودش را می‌سوزاند، می‌فهمد که به خاطر تنبلی و بی‌حوصلگی‌های خودش بوده، به خاطر این بوده که دائم امروز و فردا کرده، اصلاً  برای شدن تصمیم نگرفته، برای خودش وقت نگذاشته.

مثلا بعضی در مجالس هیئت شرکت می‌­کنند، اما هیئتشان هم دنیایی است، سازندگی ندارد. می‌گوید الحمدلله مشغول آخرت هستیم، ولی با حسادت، بدبینی، چشم و هم‌چشمی، غیبت، تهمت، فضولی در کار دیگران، سرک کشیدن در اوضاع زندگی بقیه اعمالش را نابود می کند و سر از جهنم در می آورد. این روایت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله روایت مهمی است و سعی کنید در کنار خودتان داشته  و به آن توجه کنید.

آرشیو مباحث استاد شجاعی

فروشگاه آنلاین با محصولات ناب 

قا/118

معاد/ضرورت شناخت آخرت