ظهورات اربعین و نتایج این حادثه‌ی بی نظیر

رسیدن به هدف، ابزاری رساننده می‌خواهد!

می‌دانیم که «لا اله الا الله» حقیقتی ذاتی و درونی است و بدان معناست که؛ انسان، در بخش الهی خویش، تنها یک معشوق دارد، به نام الله... و انسان همواره به دنبال نزدیک شدن به این معشوق به و هست. به طوری که کششی ذاتی، خواه یا ناخواه او را به سمت بی نهایت مطلق می‌کشاند. اما فاصله‌ی میان انسان تا معشوقش (الله)، باید بوسیله‌ی امدادِ کسی که این فاصله در درونش طی شده است و از سوی خداوند، برای این امر مأمور است، صورت پذیرد. تنها عاملی که سبب زانو زدنِ انسان در برابر این مأموران الهی شده و انسان را به پیروی و الگوگیری از آنان وا می‌دارد؛ اکسیری است به نام عشق...

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرمایند: «عاهدنی ربی أن لا یقبل ایمان عبد الا بمحبه اهل بیتی= پروردگارم با من عهد بسته، که ایمان بنده‌ای را نپذیرد مگر به محبت اهل بیت».

نمی‌شود کسی ادعای ایمان و عشق به الله داشته باشد؛ اما در نهاد خویش از راه‌ها و وسایل رسیدن به معشوقش، بیزار باشد. اساساً نمی توان عاشق کسی یا چیزی بود، اما اسباب رساننده‌ی انسان به محبوبش را نخواست.

فراموش نکنیم که ایمان، بدون محبت اهل بیت، دروغی بی‌اساس، بوده و در یک جمله می‌توان اینگونه گفت که؛ چنین ایمانی، اساساً وجود خارجی و حقیقی ندارد.

عشق، اکسیری برای تطهیر روح

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله: «حبّنا اهل البیت، نظام الدین = محبت اهل بیت، ساختار و چهارچوب دین را تشکیل می‌دهد».

شریعت، اساس و نظام دین، نیست بلکه آنچه به دین، ساختار محکم و چهارچوبی دقیق می‌بخشد، محبت است.

ممکن است کسی در نظام شریعتی خویش، دچار ضعف یا کمبودهایی باشد، ام اگر با دو شرط زیر به زیارت وارد شود؛ خداوند تمام گناهانش را می‌آمرزد،

1. با عشق و اخلاص به زیارت بیاید.

2. با معرفت به زیارت بیاید.

عشق، اکسیری است که وقتی به گناهان کسی می‌رسد، تمام حجم آن را ذوب می‌کند، و این اعجاز منحصر به فرد عشق می‌باشد که اگر از هر حرکت و عملی حذف شود، دیگر اعتباری برای آن باقی نمی‌ماند.

دینداری با رعایت شریعت، اما بدون حضور عشق، هرگز انسان را به سرمنزل مقصود نمی‌رساند، حتی اگر نقص یا ضعفی در بخش شریعت فرد مسلمان، وجود نداشته باشد. با این حساب، می‌توان نتیجه گرفت؛ عشق بزرگترین میراثی است که ما از اجداد و نیاکان مان به ارث برده‌ایم، میراثی که قرن‌ها، پرونده‌ی اعمال نیک مان را باز نگه می‌دارد.

«لا اله الا الله» شعار توحید است و توحید از جنس عاشقی... پس پای عشق که به میان می‌آید، یقیناً توحید در وجود انسان، استحکام یافته و قدرت می‌گیرد.

این اربعین، فرق می‌کند!

اربعین حاضر، با تمام اربعین‌های گذشته‌، متفاوت است، چرا که به کنگره‌ی بین المللی با بزگریک نماد حیات انسانی تبدیل شده است. حال و هوای اربعین حاضر، به شدت آخرالزمانی است و اگر کسی بتواند بر حجاب عادت غلبه کند، این فضا را ادراک نموده و به شهود می‌رسد.

استکبار، به علت عدم درگیری در پرده‌ی حجاب عادت، ارزش جهانی این اجتماع را فهمیده و از آن به وحشت افتاده است. این که رهبر یک مذهب، بعد از 1400 سال قادر است، انسانها را از کشورها و مذاهب مختلف، اینچنین دور هم جمع کند، اتحادی را به نمایش می‌گذارد، که برای استکبار کمرشکن است.

اربعین، دیگر یک راهپیمایی ساده، با اهداف مذهبی نیست، بلکه اجتماعی نمادین است برای اعتراض و نقد دنیای پرفساد کنونی که هیچ گاه، در هیچ کجای زمین، تکرار نشده و نخواهد شد.

کمی التماسِ تفکر!

دعوت شدی! تا به اینجا، با تمام موانعش، کنار آمدی و بالاخره به سرزمین عشق و حماسه، داخل شدی. این روزها زمان بزرگترین عبادت است،... یعنی:‌ «تفکر».

گوشه‌ای از این اقیانوس خروشان، آرام بگیر و بنشین و با خودت فکر کن.

هدف اهل بیت از تشکیل این اجتماع، چه بوده است؟

اهل بیت، از من چه انتظاری داشته اند که مرا به چنین همایش عظیمی دعوت کرده اند؟

این حرکت بی‌نظیر جهانی، قرار است به چه نتیجه‌ای ختم شود؟

اربعین دیگر نه حرکتی دینی (اسلامی) است و نه حرکتی شیعی...

بلکه حرکتی است که انسان‌های زمین را به مطالبه‌گری دعوت می‌کند. مطالبه‌ی مقام انسانی و الهی شان.

مطالبه‌ی هدف خلقت شان. مطالبه‌ی معیت با انسان کامل و الگوی سالم انسانی در دنیا و آخرت.

اربعین، در حال تغییر تاریخ زمین است...

کمی، عمیق تر به اربعین فکر کنیم.