(جلسه 272) مودت، راه قرب به خدا

آموختیم که معصومین حقیقتاً، پدرانُ فطری ما بوده و روح بینهایت طلبِ ما از روح آنان خلق شده است. اما غالبِ انسانها، نه آنان را به عنوان سهمِ خود از آسمان پذیرفته‌اند و نه رابطه فرزندی خویش را با آنان قبول نموده‌اند.

عدم شناخت کافی از رابطه حقیقی انسانها با معصومین، و عدم علم به اینکه از کجا آمده‌ایم، در کجا هستیم و به کجا می‌رویم، سبب شده که در زندگی دنیایی خویش، به کمالات حسی، خیالی، وهمی و یا نهایتاً کمالات عقلی اکتفا نماییم و از همین رو، بابِ توفیق همراهی با اهل بیت در دنیا و آخرت و رسیدن به سعادت ابدی به روی ما مسدود گردد. خوب است بدانیم که امروزه دشمنان در تهاجم فرنگی، حملات خود را به سمت غافل نمودن مردم از حقیقت خود تنظیم نموده و آنها را از شناختنِ خود حقیقی‌شان و پرداختن به سعادت و تعالیِ آن باز می‌دارند.

توصیه قرآن به انسان‌ها، همراهیِ گام به گام با امام معصوم در زندگی است. دور شدن و قطع رابطه با خانواده آسمانی انسان را از مسیر سعادت دور می‌سازد. غایتِ تأویل آیه «یقطعون ما أمرالله به أن یوصل» صله رحم با خانواده آسمانی و هشدار بر کسانی است که این صله رحم را قطع نموده‌اند.

باید جهتِ حرکت خودمان را با اندکی تفکر در خویش، مشخص کنیم. ایا ما به مودت امام زمان مان رسیده‌ایم و سبک زندگی خود را براساس نزدیک بودنِ به ایشان تنظیم نموده‌ایم؟ و یا در حال حرکت به سمت ایشان هستیم؟

در غیر اینصورت لحظه به لحظه از ایشان دورتر خواهیم شد.

«قُل ما أسئَلُکُم علیه من أجر، الا من شاء أن یتّخذ إلی ربه سبیلا» طبق این آیه، انسان بدون مودّت به قرب خداوند نمی‌رسد.

کسی که دغدغه‌ای برای نزدیک شدن به خانواده آسمانی‌اش ندارد، هرگز به قُرب آنان نیز نمی‌رسد. دغدغه، احساسی است که وقتی در دل و فکر انسان تولید می‌شود، دیگر انسان را آرام نخواهد گذاشت.

برای رسیدن به این احساس، ابتدا باید خیالِ خود را با آن موضوع درگیر نماییم. برقراری ارتباط با خانواده آسمانی در مرحله خیال، سبب می‌شود تا آرام آرام دغدغه رسیدن به قربِ آنها در قلب انسان تولید شود.

طلب و دغدغه، احساسی است که انسان را رها نمی‌کند و آنقدر او را بی‌قرار می‌نماید تا به طلب خود نائل گردد.

قیمت انسان‌ها، را می‌توان با نوع طلب‌هایشان سنجید. نوع خیال‌پردازی‌ها، اشتیاق‌ها، دلتنگی‌ها و ...

اگر دلتنگ امامِ معصوم مان نمی‌شویم، علامت آن است که به خیال و طلب او نرسیده‌ایم. و اگر نبودنش آزارمان نمی‌دهد، قطعاً دغدغه‌ای برای یافتنش نیز نداریم. ما اساساً نیاموخته‌ایم که چگونه به واسطه غیب و امدادهای آن رشد کنیم. یاد نگرفته‌ایم که خواسته‌های خود را از غیب تأمین کنیم. شهدا، اولیاء الله، ملائکه، معصومین و .... همه و همه صاحبان قدرت در عالمند، آیا تا کنون با آنها رفاقت صمیمانه برقرار نموده‌ایم تا در زمان‌هایی که به کمک‌شان نیازمندیم، به کمک ما بیایند؟

فراموش نکنیم که اگر عاطفه را از منبع عاطفه دریافت نکنیم، حتماً در فراز و نشیب زندگی، با کاهش انرژی و تحمل مواجه خواهیم شد. قطع ارتباط با آسمان، ارتباطات بخش‌های پایینی را با مشکل روبرو خواهد نمود. بیشترین طلاق‌ها، درگیری‌ها، خودکشی‌ها و ... در کسانی اتفاق می‌افتد که از لحاظ عاطفی و معنوی در خانواده‌هایی فقیر زندگی می‌کنند.

پناه گرفتن در آغوش مادر حقیقی

اسماء، کنیز حضرت زهرا نقل می‌کنند در روزی که ایشان ضربه خوردند، سعی کردم دعاهایشان را بشنوم. دیدم ایشان دستان مبارک شان را بالا برده و دعا کردند؛ خداوندا به گریه‌ی یتیمانِ من که بعد از من گریه می‌کنند، قَسَمت می‌دهم که گناهکاران امت ما را ببخشی.

او یک مادر حقیقی است که در سخت‌ترین لحظات زندگی‌اش نیز به فکر فرزندان حقیقی خود تا قیامت است.

این عاطفه حقیقی، همیشه از سویِ مادر آسمانی ما وجود دارد، اما این ما هستیم که باید خود را به این مرکز عاطفه نزدیک نموده و به آغوشش پناه ببریم.

با تمام جنایتی که در سالهای عمر خویش در حق نفسمان انجام داده‌ایم، باز هم آغوش مادر ما به روی ما باز است. فراموش نکنیم که هیچ انسانی حق ندارد گناهانش را بهانه‌ای برای آشتی نکردن با خانواده آسمانی‌اش قرار دهد.

یادمان بماند که جز با مودّت نمی‌توانیم از گروه دشمنان اهل بیت خارج شده و به جمع فرزندان حقیقی آنها بپیوندیم.

آنان قلبِ گرفتارِ ما را می‌طلبند، نه کمک‌هایی را که برخاسته از مودت نیست. قلبی که درگیر الله، خانواده آسمانی و جهاد در راه خدا نیست، از حالت طبیعی خروج کرده و به «فسق» مبتلا گشته است.

حضرت فاطمه «سلام الله علیها» می‌فرمایند: لذت خدمت به خداوند، مرا از هر نیازی بی‌نیاز نموده است.

آیا ما واقعاً به این لذت رسیده‌ایم. آیا خدمت به امام زمان مان، یکی از لذات زندگی ما هست؟

دلی که به این لذت نرسیده باشد، قیمتی نیست.

مودّت لذت از عملکرد و فداکاری است. و در یک جمله مودّت = حبّ + عمل عاشقانه

و تنها این مودت است که می‌تواند راه ما را به سوی الله باز نماید.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته