مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
وقتی نعمتها از ما گرفته میشوند، در واقع به دست میآیند. ما زمانی چیزی را به دست میآوریم که خدا آن چیز را از ما بگیرد. «مَا عِنْدَكُمْ یَنْفَدُ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ[1] = آنچه پیش شماست تمام مىشود و آنچه پیش خداست پایدار است». قاعده دنیا این است که همه ارتباط ها موقت است ما چیز دائمی نداریم. پس اگر چیزی را از دست دادیم، بگوییم پیش خدا رفت و برای ما ذخیره شد. وقتی انسان به آرزوها بچسبد، در زمانی که آن آرزو از دست ما رفت، خودِ آدم و سلامت و ابدیت او را هم با خودش میبرد. پس فقط باید برای چیزهایی که ماندگار و ابدی هستند، مانند عملهای بهشتی و اخلاقهای جاودانه سرمایه گذاری کرد. یعنی باید تا میتوانیم تلاش کنیم و از خودمان بکَنیم و به آخرت بفرستیم. در دنیا تا میتوانیم، کم مصرف و پرتولید باشیم و برای آخرت بفرستیم .
برگرفته از سلسله مباحث «مهندسی آرزوها»، جلسه 6
[1] - سوره نحل/96.
کلیدواژه ها:
آثار استاد