خانواده آسمانی،جلسه 240 (92/09/07)

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

آرامش و شادی؛ حق مسلم نفس

نفس، امانت خداوند در دستان ماست. فراموش نکنیم که غم، بیماریِ نفس است. ما حق نداریم، زمینه غم های بی پایه و اساس را برای خودمان فراهم کرده و نفسمان را به بیماری بکشانیم. بدهکاری ها، از دست دادن ها، بیماری ها، کمبودها و هیچ کدام از مشکلات زندگی، نباید غمی را به زندگی ما وارد نمایند. پذیرفتن چنین غمهایی، خیانت در امانتی است که خداوند با نام نفس در وجود ما قرار داده است، چرا که شادی و آرامش نیازِ اساسی و لازم نفس بوده و بدون آنها، حقش ضایع خواهد شد.

اگر هدف ما از زندگی، بزرگ شدن به وسعت الله است، باید هزینه های رسیدن به این هدف را پرداخت کرده و تلاشمان، متناسبِ با هدفمان باشد. یکی از صفات خداوند آن است که اشتغال او به شأنی، او را از شئون دیگر باز نمی دارد؛ (لا یشغلهُ شأنٌ عن شأن). ما باید بیاموزیم که سبک زندگی خویش را به گونه ای تنظیم کنیم که پرداختن به امری، ما را از پرداختن به امورات دیگر و رعایت حق امانت های زندگی مان باز ندارد.

جریانِ ربوبیت خداوند، گاهی به این امر منتهی می شود که ما در یک زمان واحد، به اجبار مسئولیت چند موضوع را بر عهده بگیریم، مشغولیت های چند وجهیِ ما در زندگی، سبب می شود تا بیاموزیم که پرداختن به یک مورد مهم و رعایت حقِ یک امانت، ما را از پرداختن به امور دیگر و رعایت حقوق امانات دیگر باز ندارد. این آموختن ها و تمرین ها، آرام آرام ما را به سعه وجودی رسانده، و قدم به قدم به خداوند شبیه تر می شویم.

تقرب ما به الله و تشبّه مان به خانواده آسمانی که تجلی کامل خداوند در زمینند، مستلزم افزایش سطح طاقت ها و حوصله هایمان می باشد، تا بتوانیم حقِ تمام امانت هایمان را در زندگی کاملاً ادا کنیم.

نفس ما زمانی به آرامش و شادی می رسد که قوه فوق عقل ما (کودک عزیز روان ما) خوراکِ لازم را دریافت نموده وکاملاً ارضاء شده باشد. خلوت، ذکر، سَحَر، نماز، زیارت، ارتباطات با اعضای خانواده آسمانی، استاد، مطالعات، قرآن و ... خوراک های بخش فوق عقلانی هستند، که می توانند نفس ما را به آرامش و شادی برسانند. عدم رساندن این خوراک ها به بخش فوق عقلانی، خیانتی است بزرگ در حق نفس.

اساساً تمام قوای 5 گانه، امانت های خداوند در دستان ما هستند و ما باید خوراک های لازم و صحیح را به هر کدام از این 5 قوه برسانیم.

فراموش نکنیم که ما باید سالم متولد شویم. یعنی آن فطرت سالمی را که خداوند در وجودمان قرار داده است، به سلامت به او بازگردانیم. مشغول بودنِ ما به خودمان برای این دغدغه بزرگ، ما را از مشغول شدن به عیوب دیگران باز می دارد. خائن کسی است که به جای اشتغال به نفس خویش، به ضعف های دیگران مشغول شده و از پرداختن به بزرگترین امانت خدا در وجود خودش باز بماند.

امام زمان، امانتِ حیّ خدا در زمین

امام زمان، به عنوان تنها تجلیِ کاملِ زنده خداوند در عصر ما و تنها راه شناسِ معصومی که می تواند ما را به سلامت به مقصد برساند، امانت عظیمی است که حقوقِ واجبی بر گردن ما دارد.

هزار و صد و هشتاد سال است که نه صدای «هل من ناصر» او را شنیده ایم و نه گامی برای آمدنش برداشته ایم. آنقدر با او بیگانه ایم که آوارگی و تنهایی و طردشدگی او، آزارمان نمی دهد. دورماندن از او به عنوان تنها کارشناس معصومِ صراط مستقیم، اصلاً نگرانمان نمی کند. راستی به کجا رسیده ایم که به غیبتِ او، آسان، عادت نموده ایم؟ و برای خیانت در حق این امانتِ عظیم، چه پاسخی در حضور خداوند خواهیم داشت؟ ... کمی جدی تر به او فکر کنیم!!!

دوستان فطری، دستاویزهای بهشتی

داشتن چند رفیق از جنس فطرت، که به بلندای ابدیت دوستمان داشته باشند، برای بخش فوق عقلانی ما، لازم و واجب است. ما به مدد چنین دوستانی، قدرت گرفته و بزرگ می شویم. به زمین افتادن های ما و در دنیا گیر کردن های ما دستاویزی برای تمام شدن می خواهند. دوستان فطری، آنهایی هستند که در این لحظاتِ اضطراب آور، به فریاد مان رسیده، دستمان را می گیرند و از زمین بلندمان می کنند. چنین دوستانی را از نفس خویش دریغ نکنیم.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته