(48)محاسبه نظام خلقت به دست امام معصوم است

فرشتگان ماموران الهی هستند. قرآن کریم می فرماید: «لَا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ ما یُؤْمَرُونَ[1]= هرگز فرمان خدا را مخالفت نمی کنند و آنچه را فرمان داده شده اند، اجرا می نمایند». این امر توسط یک نفر انجام می‌شود که به او «ولی و صاحب امر» می‌گویند. چون همه امور به دست اوست. قرآن هم تصریح می‌کند که تمام محاسبات نظام خلقت به دست یک نفر به نام امام مبین انجام می‌شود. «کل شیء احصیناه فی امام مبین». یعنی در هر مقطعی از زمان، یک نفر خزانه دار و حسابدار عالم است و حساب همه چیز در دست اوست.

نص قرآن است که می‌فرماید: محاسبات دقیق ریاضی برای «کل شی» با امام است. این امام که محاسبات دقیق کل شی را دارد، «ولی امر» نیز هست و فرشته‌ها دائماً در حال رفت و آمد نزد او هستند. چون نظام خلقت برای اجرای امور، به فرشته احتیاج دارد. طبق آیه «تنزل الملائکة و الروح» رفت و آمد ملائکه یک امر دائمی است. نزول ملائکه همیشه وجود دارد. اما چرا فقط در شب قدر می گویند: «تنزل الملائکه و الروح»؟ چون یک شب خیلی خاص است که نزول خیلی خاصی دارد.

«تنزل الملائکه والروح فیها باذن ربهم من کل امر» یعنی همه چیز در نظام ماده، نظام برزخ و بالاتر از برزخ و هر اتفاقی که قرار است بیفتد، تعیین ریاضی‌اش با حضور همه‌ی فرشته‌ها و روح در این شب انجام می‌شود. پس شب قدر، شبی است که برنامه‌ریزی یک ساله برای ماسوی الله دارد.

متاسفانه ما بد، ضعیف و زشت زندگی می‌کنیم. در این عالم خبرهائی هست که ما از آن بی‌خبریم و برای چیزهایی غصه می‌خوریم یا شاد می‌شویم که ارزشی ندارد. خلقت عظمت والائی دارد و بالاتر از آن، خود انسان باعظمت است. چون قرآن می‌گوید: ما خلقت با این عظمت را به خاطر انسان انجام دادیم: « هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَكُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا[2] = اوست آن كسى كه آنچه در زمین است، همه را براى شما آفرید» و در آیه دیگر می‌فرماید: « وَسَخَّرَ لَكُمْ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا[3] = و آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است به سود شما رام كرد ».

سبک زندگی ات را براساس رسیدن به مقام امام حسین تنظیم کن

ما برای این خلق شده‌ایم که به جایی برسیم که خدا به ما بگوید: «من الحی القیوم الذی لایموت الی الحی القیوم الذی لایموت= از زنده ی پایداری که هرگز نمی‌میرد، به زنده ی پایداری که هرگز نمی‌میرد».

پس تو برای این آفریده شده‌ای که جلوی یک امامی با این عظمت بایستی و به او بگویی: «اسئله ان یبلغنی المقام المحمود لکم عندالله= من از خدا می‌خواهم ای امام حسین مرا به همان مقام شما برساند». شما اگر مقام امام را نشناسید، معنی زیارت عاشورا در این مقوله را نمی‌توانید بفهمید. فکر نکنید شما فقط یک زن یا مرد هستید و برای این آفریده شده‌اید که با کسی ازدواج کنید و تشکیل خانواده بدهید و شغلی داشته باشید، فعالیت اجتماعی سیاسی کنید، به ریاست و حکومتی برسید، وزیر شوید، رئیس جمهور شوید. این توهمات را از ذهن‌تان بیرون کنید. شما باید به این درک برسید که من برای چه به این دنیا آمده‌ام؟ به کجا می‌خواهم برسم؟ مسائل زنانگی، فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی و... این‌ها جزء وظایف شرعی و الهی شماست. شما در هر جایگاهی که هستید، باید هدف تان برای رسیدن به مقام امام حسین باشد.

توجه کنید که در نظام خلقت، شما در هر هویتی که باشید، از همان هویت می‌توانید به این مقام برسید. مثلا در همسر داری تو به وظیفه‌ات عمل کن؛ هر چند که همسرت عمل نکند؛ یا در وظایف مادرداری و پدرداری خوب عمل کن، حتی اگر پدر مادر خوبی هم نداشته باشی. اگر این را هدف قرار دادی، به آن جایگاه که باید برسی، می‌رسی. در هر جایگاهی باشید، از همانجا به کانال معصوم راه پیدا می‌کنید. راه‌ها بسته نیست. هر جا باشی می‌توانی خودت را برسانی.

اگر آدم این را بفهمد و به قلبش نفوذ پیدا کند(نه این که فقط در ذهن و عقلش بماند)، خیلی از بیماری‌های روحی و روانی از او دور می‌شود. بزرگ، سنگین و با شرافت می‌شود. ارزش و قیمت پیدا می‌کند.

فرشتگان با دستور از صاحب الامر عالم را تدبیر می کنند

فرشته‌ها هر جا که امام و صاحب امر باشد، به آنجا می‌آیند. معصوم علیه‌السلام می‌فرماید: «مَا مِنْ مَلَكٍ یُهْبِطُهُ اللَّهُ فِی أَمْرٍ مَا یُهْبِطُهُ إِلَّا بَدَأَ بِالْإِمَامِ ، فَعَرَضَ ذلِكَ عَلَیْهِ ، وَ إِنَّ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِكَةِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ - تَبَارَكَ وَ تَعَالى‌ - إِلى‌ صَاحِبِ هذَا الْأَمْرِ= هیچ فرشته‌اى نیست كه خدا او را فرو فرستد در امر آنچه او را فرو مى‌فرستد، مگر آن كه به امام ابتدا مى‌كند و آن امر را بر او عرضه مى‌دارد. و به درستى كه آمد و شد فرشتگان از نزد خداى تبارك و تعالى به سوى صاحب امر امامت است».

در زیارت شریف آل یاسین به امام زمان می‌گوییم: «السلام علیک یا باب الله». باب الله یعنی درِ خدا؛ یعنی هر چه که از خدا خارج می‌شود، از راه باب الله است. هر کس هم که می‌خواهد وارد شود، باید از طریق همین باب الله وارد شود. در جامعه کبیره می‌خوانیم: «من اراد الله بدأ بکم» این یعنی هر کس اراده‌ی خدا را کند، بدون امام معصوم نمی‌رسد. باید از معصوم شروع کند.

«من اراد الله»، یعنی شخص اراده‌ی کمال بی‌نهایت و مطلق دارد. اگر بخواهی به کمال مطلق برسی باید با کامل‌ترین ظهور خدا به بی‌نهایت برسی. شما هیچ وقت با ظهورهای محدود نمی‌توانی به کمال بی‌نهایت برسی.

 گل، ظهور الله است، اما محدود است و تو را به الله نمی‌رساند. اگر کسی خواست به بی نهایت برسد، باید با استفاده از کامل‌ترین ظهورِ بی‌نهایت برسد. باید ابتدا از بالاترین و کامل‌ترین ظهور هستی مطلق شروع کند که اصطلاحا به او «خلیفة الله» یعنی جانشین کامل خدا می‌گویند که همه‌ی کارها را می‌تواند انجام دهد.

پس وقتی به امام زمان می‌گویید: «السلام علیک یا باب الله» باید بدانید همه‌ی ورودی و خروجی‌ها با امام زمان است. شما اگر بخواهید به هر درجه‌ای از درجات معرفتی و عرفانی ماندگار و پایدار برسید که واقعا درجه باشد و توهم نباشد، بدون پیوند با امام زمان امکان ندارد. حتی اگر آدم خوبی هم باشی، اما وقتی در چادرش نباشی، اتصال وجودی با او نداری.

اتصال وجودی با حضرت، یعنی مثل فرشته‌ها همه‌ی تقسیمات و تدبیرات کارت با امام تنظیم شده‌باشد. باید همه محاسبات زندگی‌ات را به او بسپاری و راضی هم باشی. مثل زهیر که وقتی به چادر حضرت رفت، عاشق شد و فهمید که باید با این آقا باشد، آمد و همه کارهایش را براساس بودنِ در چادر امام تنظیم کرد. این برای زهیر مصیبت نیست، بلکه مقام است. این همان معنای مقام محمود است.

مقام محمود یعنی تو دست از تدبیرات شخصی زندگی‌ات برداری و بگویی: من همه زندگی‌ام را براساس حضور در چادر امام زمان تنظیم می‌کنم. نه این که برای خودت به گونه‌ای برنامه ریزی کنی که هیچ کدام نگذارد تو در چادر حضرت باشی. بعد بگویی: ای امام زمان! من عاشقت هستم و می‌خواهم در خدمت شما باشم. وقتی تو سبک زندگی غلط، تصمیم‌های جمادی غلط، اقدامات شغلی و مالی غلط، تدبیرهای بدنی جنسی و اجتماعی و سیاسی غلط، تدبیرهای علمی غلط داری؛ اینها اجازه نمی‌دهند تو اصلا وارد چادر حضرت شوی.

«باب الله» یعنی تو همه کارهایت را با نهضت امام زمان (علیه‌السلام) تنظیم کنی. هر چیزی که به جریان خودسازی و هدف من لطمه بزند، باید کنار بگذارمش تا آسیب نبینم. چون امام زمان دوست دارد که من شبیه انسان باشم.

امام صادق علیه‌السلام در دعای ندبه می‌فرماید: «أینَ باب الله الذی منه یؤتی= کجاست آن باب اللهی که از آن می‌شود وارد شد؟».

این «أین» که حضرت می‌فرماید «أین» فوق عقلانی و انسانی است. حضرت نمی‌گوید: کجاست آن دانشمند، کجاست آن که حلال مشکلات است. بلکه می‌فرماید: « أین باب الله الذی منه یؤتی؟ = کجاست آن درِ خدایی که از آن می شود وارد شد». اگر کسی این را فهیمد، در چادر امام زمان ورود پیدا کرده و حیات انسانی دارد.

تو باید کار عبادی و معنوی‌ات را هم، تابع حضورت در چادر امام زمان و میل امامت انجام بدهی.

پس وقتی می‌گوییم این شخص باب الله است، یعنی فرشته‌ها هم اوامر الهی را باید از طریق این شخص انجام بدهند.

همه‌ی فرشته‌ها برای همه‌ی کارهایشان نزد امام می‌روند. مختلف‌الملائکه یعنی محل رفت و آمد. حالا نگاه کنید امام یعنی موجودی که «لاتأخذه سنة و لا نوم= خواب و چرتش نمی‌گیرد» است، یعنی یک لحظه در کل عمرش چرت ندارد، خواب ندارد، حتی موقعی که خواب است، تدبیر امور می‌کند. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «من چشم‌هایم می‌خوابد، ولی قلبم مشغول کار خودش است». کل نظام خلقت در محضر امام است. چیزی از محاسبات او خارج نمی‌شود. خلیفة‌الله یعنی «لا تأخذه سنه و لا نوم» یک لحظه خواب و چرت ندارد. او مشغول تدبیر عالم است. چه خواب باشد چه بیدار.

امام/ فرشتگان

[1] - تحریم/6.

[2] - بقره/29.

[3] - جاثیه/13.