علت افسردگی و اعصاب خردی و....این است که از «یاد خدا» کم گذاشته‌ایم

هر وقت دیدی کم آوردی، افسردگی داری، اعصابت خرد است، ببین کجا از «ذکر و یاد خدا» کم گذاشته‌ای. سند این حرف آیه ۱۱۴ از سوره طه است که می‌فرماید: «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْكًا= هرکس از یاد من غافل شود، زندگی‌اش در تنگنا قرار می‌گیرد».

فرشتگان غذا و شرابی ندارند و فقط با «ذکر» به حیات می‌رسند. یعنی وقتی ذکر می‌گویند، قدرت دارند. حیات‌شان به تقدیس بستگی دارد. همان‌طور که حیات ما به هوا و غذا بستگی دارد، این دسته از فرشته‌ها هم حیات شان به تقدیس خداست. جالب این است که انسان هم می‌تواند چنین شود.

امام سجاد علیه‌السلام به خداوند عرضه می‌دارد: «وَ أَغْنَیتَهُمْ عَنِ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ بِتَقْدِیسِک = و به وسیله تقدیس خود، ایشان را از خوردنی و آشامیدنی بی‌نیاز نموده‌ای».

شرح این که می‌گوییم آدم‌ها هم می‌توانند مثل ملائکه بدون غذا حیات داشته باشند،  این است که بعضی از آدم‌ها قدرت‌شان، سر پا بودن‌شان و نشاط‌شان با یاد و ذکر حق تعالی است. یعنی اگر ذکر نگویند، قرآن نخوانند، مسجد نبینند، تسبیح نداشته باشند، نماز نخوانند، انرژی شان به شدت کم می‌شود.

وقتی خسته می‌شوند، یا مشکلات زیادی به آنها هجوم می‌آورد، انرژی شان را از «ذکر» و یاد خدا می‌گیرند. بوده اند انسان‌هایی که گاهی ساعت‌ها و روزها‌ به خوردن غذا و آب نیازی نداشتند. اینها اگر ذکر بگویند و یاد خدا کنند، سرپا هستند. خدا همه این توان و نیرو را به همه ما هم داده است. برای همین است که فرمودند: «الذکر قوت الارواح= ذکر غذای روح است». روح اگر قوی بشود‏، جسم ناتوان نیست. پس هر وقت دیدی کم آوردی، افسردگی داری، اعصابت خرد است، ببین کجا از ذکر و یاد خدا کم گذاشته ای.

خوش به حال کسی که قدرت و نشاطش را از قرآن، از مجالس ذکر، از معرفت، از مسجد، حسینیه و سجّاده می گیرد.