نقش ما در افزایش تعداد شیعیان و کاهش آمار دشمن

در دعای افتتاح می گوییم :«كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا= ما از زیاد بودن دشمن و کم بودن عدد مان شاکی هستیم».

اما اکثر شیعیان اینگونه فکر می کنند که «بچه کمتر، زندگیِ بهتر». همین طرز فکر باعث پایین آمدن نسل‌های شیعیان شده در حالی که تعداد دشمنان رو به افزایش است. تنبلی‌ها و بی‌حوصلگی‌های شیعیان و ترس از مسایل اقتصادی باعث شد که نسل شیعیان کاهش یابد. در حالی که  پیامبر به شیعیان فرمود: «من در روز قیامت به تعداد شما افتخار می‌کنم».

این گونه شد که بچه‌ی بیشتر و بچه‌داری ننگ و بی‌کلاس شد، چون جامعه برای زن قیمت گذاری درستی انجام نداد. قیمتِ‌ یک زن را در این قرار دادند که نباید در خانه باشد، باید حتماً از اجتماع سر دربیاورد. این انحراف تا آنجا پیش رفته که امروز شاهدیم که بعضی از بانوان در رشته‌هایی درس می‌خوانند که مردانه است و این بانوان در آینده نیز از آن استفاده نخواهند کرد. اینگونه وقت و عمر زنان را تلف کردند. در حالی که اگر بانوان در بخش‌های مختلفی از اجتماع که زنان به آن احتیاج دارند، حضور داشته باشند، نه تنها بلامانع است، بلکه گاهی لازم است. اما تصور زن‌ها این بود که تا به دانشگاه نروند و درس نخوانند و شغلِ بیرون از خانه نداشته باشند، قیمتی ندارند. این گونه بود که بانوان را از سنگری که می‌توانستند بزرگترین خدمت را به امام زمان علیه‌السلام بکنند خارج کردند و نیروی شان در جامعه هدر دادند.

هر شخصی که می خواهد در خانه‌، محله‌، شهر و اجتماع خود صدها کارِ فرهنگی کند، باید اول خودش با امام زمان آشتی کند و در چادر امام زمان (علیه‌السلام) برود و بعد بتواند دیگران را هم ببرد. اگر کسی واقعاً دلش برای امام زمان (علیه‌السلام) می‌تپد، باید برایش لشکر جمع کند. همه می‌توانند کمک کنند. اگر می دانید چگونه کار فرهنگی انجام دهید، اقدام کنید و گرنه، کارهای فرهنگی را پشتیبانی کنید، یعنی به صورت واسطه‌ کار انجام دهید و یا در این زمینه کمک مالی داشته باشید.

کارفرهنگی و «خودشناسی» مؤثرتر از فعالیت نظامی

در دعا می خوانیم: «و قتلا فی سبیلک فوفق لنا= خدایا شهادت در راه خود را نصیب ما بگردان».این کدام «من» است؟ منی که از جنس امام زمان (علیه‌السلام) است. این «من» می‌تواند شهادت‌طلب باشد. از تو می‌خواهم که:«تَقْتُلَ بِی أَعْدَاءَكَ وَ أَعْدَاءَ رَسُولِكَ= خدایا دشمنان خودت و دشمنان پیغمبرت را به وسیله من نابود کن». پس ما می‌توانیم در نابود کردنِ دشمنانِ خدا و خود و دشمنان امام زمان (علیه‌السلام)، مؤثر باشیم. می‌توانیم در جنگِ‌ نظامی مثلِ دفاعِ مقدس و مدافعین حرم، شرکت کنیم. این یک وظیفه است. گاهی کار فرهنگی خیلی بیشتر از کارِ نظامی در نابودی دشمنان مؤثر است.

پس اول «من» اصلی وجود خود را که از جنس اهل بیت‌ (علیهم‌السلام) است شناسایی‌ کنیم و عاشقش شویم. کسی که منِ اصلی‌اش را بشناسد، نسبت به اهل بیت‌ (علیهم‌السلام) و دین و تمام آرمان‌ها و شعائرِ دینی تعصب پیدا می‌کند. چون از جنسِ خانواده‌ی خودش است. ننگش نمی‌آید که اسمش زهرا، طاهره و یا طیبه باشد. اما بعضی افراد اسم‌های جمادات، گیاهان، حیوانات یا اسم‌های موهوم و بی‌ارزش را برای خود و بچه‌هایشان انتخاب می‌کنند. چنین افرادی «خود» را نمی‌شناسند و نسبت به خانواده‌ اصلی شان تعصب ندارند.

اگر کسی خودی را که از جنس اهل بیت (علیه‌السلام) است شناخت، نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) و دین، نسبت به زبان و فرهنگش، نسبت به سبک زندگی اش، تعصب حقی پیدا می‌کند و خود را شبیه آنان می کند. از اینکه از نظر ظاهری شبیه حضرت زهرا (سلام‌ا... علیها) باشد، نه تنها خجالت نمی‌کشد، بلکه افتخار نیز می‌کند. یا مردی خود را شبیه رسول‌خدا‌ (صلی‌ا... علیه‌ و‌ آله) کرده و ظاهرش را شرعی کند. بیشتر مردها متدین هستند، ولی ظاهر شرعی ندارند. بنابراین ما باید منِ اصلی خود را بشناسیم و این من را در ظاهر و باطن بر سایر من‌های وجودمان غلبه دهیم.