رمز دستیابی معلمان به رحمت الهی، اتصال به «مثل اعلی» یعنی امام زمان (عج) است

استاد شجاعی در جلسه جامعه معلمان مهدوی اول بهمن 95در شرح قسمتی از اول و پایان دعای ندبه گفت:

امام صادق (علیه السلام) در دعای ندبه، داستان تاریخ را از  فطرت و فطرت گرا ها آغاز کرده است. حضرت در این دعا دو شکر و سپاس را بیان دارد:

۱- حمد و سپاس عمومی)  الحمدالله رب العالمین و سیدنا محمد نبیه و آله و سلم تسلیما .

2- حمد خاص) که از یک درک شیرین و لذت بخشی حکایت دارد که باید شکر کرد. تشکر و حمد برای نعمتی است که از خداوند به انسان می رسد و همواره یک موضوع دارد که موضوع آن در اینجا انسان و انسانیت است. «الحمدالله علی ما جری به قضائک فی اولیائک = خدا را سپاس به خاطر آن قضاهایی که برای دوستانش جاری کرد.» دوستان یعنی کسانی که در نماز می خواهیم راه آنها را برویم. به خداوند می گوییم: تو آنها را برای خودت خاص کردی برای خودت و دینت. یعنی انبیاء و اولیاء، صدیقین و شهدا و صالحین. «استخلصتهم لنفسک و لدینک» این اوج ارزش انسانی است که خدا تو را برای شخص خودش و دینش انتخاب می کند، اگر خدا کسی را انتخاب کند و با او خلوت کند، اوج انسانیت است.

تعیین کننده ی ارزش تو غصه ها و شادیهای تو است. اینهاست که به تو جهت می دهد. پس باید ببینی که مهمترین چیزی که تو را شاد می کند و نبودش تو را غصه دار می کند، چیست. حضرت برای بزرگترین نعمت انسانی شکر می کند و فقط کسی قدر این نعمت (خالص شدن برای خدا) را می فهمد که بخش انسانی اش فعال شده باشد و بفهمد که ارزش بخش فوق عقل انسان، خیلی بیشتر از بخش های پایینی اوست. انسان باید بداند خدا چقدر او را دوست دارد. دوستی عام نه، دوستی خاص. انسان باید دغدغه داشته باشد که خدا چقدر من را دوست دارد. در این بخش از دعا، خداوند اعلام دوستی خاص کرده که شخص به اوج رحمت برسد و انسانها را به انسانیت برساند و کسی می تواند در این مسیر باشد که مهربان باشد و مثل معلمان عزیز که می خواهند این کار را انجام دهند به رحمت الهی رسیده باشد.

این دوست داشتن خدا که کسی را برای دینش انتخاب می کند یک تعبیر دیگری هم دارد. «استخلصتهم لنفسک و دینک، اذا اخترت لهم جزیل ما عندک من النعیم المقیم الذی لا زوال له = هنگامی که برای ایشان عطای بزرگ خود را از نعمت پایداری که زوال و نابودی برایش نیست اختیار کردی.»  

نعمتهایی که جاودانه هستند، اضمحلال ندارند، کهنگی ندارند و از همه قشنگ تر این که همه اینها پیش خود خداست.  همانطور که شهدا پیش خود خدا روزی می خورند.

«وَصِلِ اللَّهُمَّ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ وُصْلَةً تُؤَدّی اِلی مُرافَقَةِ سَلَفِهِ = خداوندا! میان ما و او چنان پیوندی بر قرار ساز که به دوستی و همصحبتی با پدرانش منجر شود!»

«وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ یَأْخُذُ بِحُجْزَتِهِمْ وَ یَمْكُثُ فِی ظِلِّهِم‌= و ما را در زمره کسانی قرار ده که بر دامان آن بزرگواران چنگ زده و در سایه لطفشان اقامت می گزینند!»

«و اعنا علی تادیة حقوقه الیه و الاجتهاد فی طاعته و الاجتناب عن معصیته = الهی ما را بر ادای حقوق وی یاری فرما، و در کوشش در اطاعت از او و دوری از نافرمانیش یاری و مساعدت کن!

ما دو رابطه با امام داریم 1. رابطه حقیقی 2.  رابطه حقوقی

رابطه حقیقی ما با امام زمان این است که ایشان اصل و ریشه  و پدر ما هستند و ما فرزند اهل بیت هستیم. این حقوقی را  به گردن ما می آورد. مثل حق فرزند بر پدر و مادر، در واقع رابطه عاطفی و  مودتی و عشقی و محبتی است.

رابطه حقوقی یعنی امام، خلیفه الله و مربی ما است و وظیفه ما کمک کردن، تبعیت کردن و آماده سازی لشکر برای ایشان است.

«و الاجتهاد فی طاعته= تلاش در اطاعت از او». یعنی علاوه براین که از معصیت دوری می کنید تا مورد رضایت او باشید، باید برای امام زمان تلاش کنید و قرار و آرام نداشته باشید تا به چادر حضرت برسید.

«و امنن علینا برضاه = و با خشنودی او از ما بر ما منت گذار!». «وَهَبْ لَنا رَأفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ دُعائَهُ وَ خَیْرَهُ ما نَنالُ بِهِ سَعَةً مِنْ رَحْمَتِکَ وَ فَوْزاً عِنْدَکَ = رأفت، رحمت، دعا و خیر و خوبی او را به ما هدیه کن تا آن اندازه که به این وسیله به سهم گسترده ای از فیض رحمت تو نایل آییم و در پیشگاه تو به رستگاری برسیم».  «و اقبل الینا بوجهک الکریم = و با کرامت و بزرگواری به سوی ما روی آور». اقبال و روی آوردن خدا به ما و چهره کریم خدا، خود امام زمان است. اگر خدا با چشم امام زمان به ما نگاه کند، خیلی موفقیت کسب کرده ایم.

«وَاقْبَلْ تَقَرُّبَنا إِلَیْكَ، وَانْظُرْ إِلَیْنا نَظْرَةً رَحیمَةً، نَسْتَكْمِلُ بِهَا الْكَرامَةَ عِنْدَكَ = و تقرب ما به سوی خود را بپذیر و با نگاه رحمت به ما بنگر تا به آن وسیله، کرامت خویش را نزد تو تکمیل کنیم!»  یعنی نگاه رحیمی (خاص ) در مقابل نگاه رحمانی (عام).

«و اسقنا من حوض جده صلى الله علیه و آله بكأسه و بیده ریا رویا هنیئا سائغا لا ظمأ بعده یا أرحم الراحمین= و ما را از حوض جدش - که درود خدا بر او و خاندانش باد - با جام او و دست او شربتی گوارا و شیرین بنوشان و سیراب کن که بعد از آن هرگز تشنگی نباشد. ای مهربان ترین مهربانان».

با توجه به این فرازهای دعای ندبه، نکته اساسی در کار ما معلمان مهدوی این است که اگر بخواهیم به مقام مثل اعلی برسیم، فقط از یک راهنما می توانیم کمک بگیریم که خودش مثل اعلا باشد و او امام زمان علیه السلام است. باید اتصال و پیوند بین ما و امام زمان باشد تا به معصومین قبلی هم وصل بشویم. مقاومت های جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی را به حداقل برسانیم. تنبلی و بی حوصلگی ها را کم کنیم و سبک زندگی را مناسب رضایت امام زمان قرار دهیم.

معلم مهدوی نباید با ظواهر کسی کار داشته باشد، باید مثل یک پزشک رفتار کند. و روی نقاط ضعف وارد نشده، بلکه روی نقاط قوت کار کنید، مثل گوهری که داخل نجاست بیفتد با پاک کردن، گوهر نمایان می شود. بنابراین، روی بدی های افراد تمرکز نکنید. گناه کف روی آب است. در صورتی که شخص لجاجت نداشته باشد، برطرف می شود. مثل تمام کسانی که در آمریکا و آفریقا و... زندگی می کنند، اما بر می گردند و اسلام را می پذیرند و خداوند هم می فرماید اگر برگردید، گناهان تان را تبدیل به حسنات می کنیم. «یبدل الله سیاتهم حسنات = تبدیل می کند خداوند گناهان آنان را به حسنات».