باطن عزاداری ها باید «ولایت» باشد

باطن همه ی دین ارتباط با نماینده ی خدا و مظهر خداست، اگر کسی اعمال دینی را بدون ارتباط با حجت خدا، بدون ارتباط با مظهر خدا انجام دهد، هیچ فایده ای ندارد، یعنی باید به اذن حجت خدا و با ارتباط و رضایت او انسان به سراغ دین برود. اصلِ دینداری و حرکت صحیح از دنیا به ابدیت ارتباط با معصوم است.

معصوم رحمی است که اگر شما در آن قرار نگیرید، ساقط هستید. «أَرْوَاحُكُمْ فِی الْأَرْوَاحِ وَ أَنْفُسُكُمْ فِی النُّفُوسِ = ارواح شما در ارواح و جانهای شما در جانهاست». روح شما در روح معصوم باید حرکت کند، نفس شما در نفس معصوم باید حرکت کند. دست تان باید در دست معصوم باشد تا بتوانید یک حرکت موفق به سمت آخرت و ابدیت انجام دهید.

امام باقر (علیه السلام) فرمود: خداوند تبارک وتعالی می فرماید:(حدیث قدسی است) «لأعذبنّ كلّ رعیة فی الإسلام دانت بولایة كلّ إمام جائر لیس من اللَّه عزّ و جلّ و إن كانت الرعیة فی أعمالها برّة تقیة = محققاً من عذاب كنم هر فرد رعیتى را در اسلام كه گردن نهد به ولایت و حكومت هر پیشواى جائر و خلاف كار و ستمكارى كه از طرف خدا نیست و اگر چه رعیت در كردار خودش نیكوكار و با تقوى باشد».

در کلمه « لأعذبنّ» حرف «ن» تأکید صقیله است و ترجمه آن می شود حتماً حتماً عذاب می کنم، هر کسی را که در اسلام از امام غیر حق پیروی کند، حتی اگر در اعمال خودش این شخص نیکوکار باشد. چرا؟ چون خداوند می فرماید: شما می خواستید دینداری کنید، روش را باید از کسی یاد می گرفتید که من تأییدش کرده باشم.

باید طبق فرمول هایی که من در اسلام گفته ام، عمل می کردید. در نظام «قضا» و «قضاوت» نیز گفته شده است که اگر قاضی احکام شرع را بداند و به حق قضاوت کند، نجات می یابد؛ اما اگر احکام شرع را یاد نگیرد و قاضی شود، حتی اگر به حق هم قضاوت کند، جهنم می رود. چرا؟ چون می گویند: تو دستورالعمل نداشتی، فرمول های اساسی و صحیح را نیاموخته بودی و این معصیت بزرگ است. چون اعتقاد به پیروی از خداوند و نماینده ی او نداری، پس اعمالت قبول نیست.

اعتقاد نداشتن در شاکله و ساختار روحی انسان هم اثر می گذارد یعنی انسان اگر عمل را درست انجام دهد، چون با باور و عقیده به امامِ حق نیست و با کفر انجام می دهد، پس باطل است. مثل رهبر وهابی ها که می گوید من خدا را شکر می کنم 25 سال است که چشم هایم کور است و چشمم به حرم پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیفتاده، بعد هم می رود سر قبر پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلم) و می گوید: تو بیشتر به اسلام و خدا خدمت کردی یا من؟ من بیشتر خدمت کردم. دین داری بدون ولایت سر از این جا درمی آورد. خدا می فرماید: اگر کسی بدون ولایت امام حقی که خودم فرستادم، دین داری کند، اهل عذاب است.

در ادامه حدیث قدسی آمده است: « وَ لَأَعْفُوَنَّ عَنْ كُلِّ رَعِیَّةٍ فِی‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ دَانَتْ بِوَلاَیَةِ كُلِّ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اَللَّهِ وَ إِنْ كَانَتِ اَلرَّعِیَّةُ فِی أَنْفُسِهَا ظَالِمَةً مُسِیئَةً = و محققاً بگذرم از هر رعیتى كه در عالم مسلمانى گردن نهد به ولایت و حكومت امام عادل منصوب از طرف خدا و اگر چه خود آن فرد رعیت نسبت به خودش ستمكار و بد كردار باشد». در نقطه مقابل خداوند رعیتی را که اهل ارتباط با امام عادل باشد و دینداری اش را براساس گفته های امام عادل انجام دهد، می بخشد، حتی اگر او در رفتار و عملکردش در حق خود ظلم کند، گناهی مرتکب شود. چون اصل و روش کار و منِشش درست است.

پس دقت کنید که چرا ولایت از همه اعمال در اسلام بالاتر است؟ چرا اصل و ریشه است؟ چون تخصص حرف آخر را می زند همان بحث «اصل اصالت تخصص» است. پس قدر شیعه بودن خودتان را بدانید. پدر و مادرهای شما اگر هیچ کاری برای شما نکرده باشند، کتک تان زده باشند، فرق بین بچه ها گذاشته باشند، هر ظلمی در حقتان کرده باشند، همین که شما را شیعه بار آوردند، خیلی باید ممنون شان باشید. حق عظیمی به گردن ما دارند. شیعه شدن ما شانسی و تصادفی نیست. پدر و مادر ما این روح را به ما منتقل کردند.

هر وقت شیطان خواست شما را درباره عزیزان و نزدیکان مورد حمله قرار دهد و در دل شما از دوستان، اطرافیان، مؤمنین و مسلمانان تنفر ایجاد کند؛ یا خدای ناکرده گله، کدورت یا ناراحتی از پدر و مادرتان به شما القا کرد، ببینید آنها با شما چه کار کرده اند. آنها را کوچک نبینید، خیلی کار کردند. چه شما بفهمید و چه نفهمید چه بخواهید و چه نخواهید به واسطه این که شما روح شیعه را از آنها دارید هر کار خوبی از شما صادر شود، ثواب می برید و علاوه بر آن پدر و مادرتان نیز صاحب ثواب اند.