رمز فهم خود شناسی، «شبیه شدن» به خداست و این هدف خلقت است

دقت کنید که خودمان باید یک چیزی شویم. رمزی که می خواهم بگویم، رمز بزرگی است؛ خوب دقت کنید؛ اگر این رمز را خوب یاد بگیرید، برای خودشناسی و شناختن دیگران خیلی کمکتان می کند. هدف از خلقت این است که ما شبیه خدا شویم؛ یعنی «بشویم»؛ یعنی شدن در کار است؛ "صِیرورت" است.

گفتیم رابطه ی دنیا با آخرت، مثل رابطه ی رحم است به دنیا. جنین در سیر حرکتی خود «می شود»؛ یعنی ابتدا یک سلول و تخم است؛ بعد یک موجود شبیه شرایط زیستی دنیا می شود؛ یعنی تمام اعضا و جوارح مورد نیاز دنیا را با خودش به دنیا می آورد.

هدف خلقت، عبادت نیست، بلکه از راه «عبادت» می توان به و هدف خلقت که «شدن» است رسید

معرفت آن قدر مهم است که فرمودند معرفت همان «شدن» است. یعنی وقتی معرفت پیدا می کنی، یک چیزی «شده ای».

خداوند در مورد هدف خلقت انسان فرمود: «ما خلقتُ الجنَّ و الانس الا لیعبدون= ما جن و انس را نیافریدیم، مگر برای عبادت». یعنی «عبادت» یک عمل است؛ این را خوب دقت کنید؛ عبادت «شدن» نیست. برای همین، عبادت به تنهایی نمی تواند هدف خلقت باشد. نباید آیه را این طور بفهمیم که «ما خلق شده ایم برای عبادت»؛ بلکه عبادت وسیله ای است برای نحوه ی «شدن».

این نحوه ی شدن چیست؟ قرآن می فرماید: یقین است. برای همین فرمود: «وَاعبُد رَبّکَ حتی یأتیکَ الیقین= رب خودت را عبادت کن تا به یقین برسی». یعنی خود خدا عبادت را هدف نهایی نمی داند؛ بلکه آن را «هدف متوسط» دانسته و می گوید: جن و انس را نیافریدم، مگر برای عبادت.

اما در مورد خود عبادت می فرماید: عبادت کن تا به یقین برسی؛ به یقین برسی یعنی «شهود» داشته باشی؛ یعنی بشوی. معصوم (علیه السلام) کلمه ی یقین را برداشته و به جایش عرفان یا معرفت گذاشته و فرموده است: «لیعبدون؛ ای لِیَعرفون= برای عبادت یا برای معرفت».

 از امام صادق (علیه السلام) و از سیدالشهداء (علیه السلام) داریم که خدا مردم را خلق نکرد «إلا لیعرفون»، مگر برای این که او را بشناسند.

اهمیت شناخت و معرفت را ببین که با انسان چه کار می کند! این شناخت، انسان را همان طور که خدا می خواهد می سازد و به همان چیزی که خدا می خواهد تبدیل می کند. کسب این معرفت، با شدن، یکی است و با آن فاصله ندارد. معرفت با شدن یکی است. یعنی معرفت در واقع همان «تبدیل شدن» به یک چیزی است.

مقام محمود جلسه اول