عید فطرت گراها وقتی است که به سوی «خود حقیقی» شان حرکت می کنند

عید در نگاه اولیه به معنای روز شادی، رهایی و بخشش به نظر می‌آید؛ اما در نگاه عمیق تر، واژه عید از ریشه عود به معنای بازگشت گرفته شده است؛ با این توضیح که عید روزی است که در آن به اصل خود باز می‌گردیم و در حقیقت نوعی توبه می‌کنیم تا به آن حقیقتی بازگردیم که نشانه ی کمال ماست.

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «بالاترین و بزرگترین و شریف ترین اعیاد، روزی است که خدا دین را در آن روز کامل گردانید...». یعنی همان آیه شریفه ای که می فرماید: «الیوم اکملت لکم دینکم= امروز دینتان را برایتان کامل کردم». پس وظیفه ما در برخورد با چنین عیدی این است که همان طور که حضرت (علیه السلام) فرمود: آن را بزرگترین عید خودمان بدانیم و بیشترین شادی و سرور و بهجت و روشنایی را در این روز ابراز کنیم. گاهی وقت ها به ما می­گویند که فلان روز عید است. ما در آن روز شیرینی می دهیم، شرببت و شام می دهیم و شادی می کنیم و به یگدیگر تبریک هم می گوییم؛ اما برای فطرت گراها این کافی نیست. عید یعنی این که شما خودت «ادراک عید بودن» را کنید. یعنی در درون خودت این عید اتفاق بیفتد.

عید از عود به معنای بازگشت است. یعنی زمانی است که تو می توانی به حقیقت اولیه خودت بازگشت و آشتی کنی. یک نفر که با یک عزیزی، یک محبوبی، قهر است بین شان شکر آب شده است. وقتی بین آنها صلح می افتد و آشتی می کنند. چقدر شاد هستند.

عید یعنی بهترین فرصت بازگشت به حقیقت خودت و معشوق خودت. لذا انسان باید این حس به خودش دست بدهد؛ یعنی باید اثر عمیق بازگشت به حقیقت اولیه خودمان و آشتی با معشوق را در روز عید درک کنیم. و شیرینی اش را در ذائقه مان بچشیم. این عید به معنای حقیقی است.

شب و روز عید غدیر، ادراک خاصی دارد. اگر شما به اعمال این عید نگاه کنید، می بینید که اعمالش نیز به نوعی بازگشت به حقیقت اولیه خودتان است.

اگر فردا کسی بتواند روزه بگیرد، معادل شصت سال است. یعنی یک روز معادل شصت سال برای ابدیت انسان کار می کند. یعنی بیست و چهار ساعت، معادل شصت سال دنیا از رحم دنیا می تواند برای بعد از تولد سازندگی داشته باشد. کسی شصت سال هم گناه داشته باشد اگر فردا را خوب و با معرفت درک کند، همه را می تواند جبران کند و خودش را به وضعیت خوبی برگرداند و گذشته را حیران کند و خودش را به وضعیت اولیه خودش برگرداند. یعنی آشتی با محبوب خودش، این معنای عود است.

برگرفته از جلسه 26 زیارت عاشورا