نوشتار حاضر ترجمه و شرحی بر سخنان امام صادق (علیه السلام) است. عبدالله بن جندب از علمای بزرگ شیعه و راویان پارسا و مورد اطمینان در سده ی دوم هجری و از یاران امام صادق، امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام) است.

وی نزد ائمه (علیه­السلام) مقام و منزلت رفیعی داشته و به جهت شخصیت ولایتی که در او بوده و آمادگی روحی لازم جهت در اختیار او قرار داده اند که می تواند دستورالعمل کاملی جهت سیر و سلوک طالبان حقیقت باشد. عشق و ارادات خالصانه­ی عبدالله بن جندب به اهل بیت (علیهم­السلام) و تلاش فراوان او برای ترویج فرهنگ شیعی سبب شده است که نام او در بین صدها راوی حدیث جاودانه بماند. روایت های فراوان او گواه بر این است که وی در نقل و حفظ احادیث ائمه (علیه­السلام) نقش عمده ای داشته است.

در توصیه های امام صادق (علیه­السلام) به عبدالله بن جندب به طور عمده به روحیات و صفاتی اشاره می شود که یک مؤمن واقعی و یک شیعه­ ی ناب نیازدارد و اوصافی را که اولیاء خدا و یاران واقعی اهل بیت (علیه­السلام) باید داشته باشند به ما می­شناسانند. همین گونه که قرآن «تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ» است و نازل شده از طرف پروردگار عالمیان می­باشد، «لا يَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ» جزء مطهرون امکان دست­یابی به اصل آن را ندارند.

 احادیث اهل بیت عصمت و طهارت (علیه­السلام) نیز از مقامی صادر شده که هر کس امکان  ورود به آن حریم را ندارد و کسانی که دست اندرکار ترجمه ی سخن معصوم هستند، بیش از این نمی توانند اذعان کنند که ما فقط همین معنا را از این الفاظ فهمیده ­ایم، و ای بسا که این سخنان آسمانی چهره های دیگری از نظر ظاهری داشته باشند که به ذهن مترجم خطور نکرده است. به همین خاطر ادعای ما این نیست که ترجمه ی بدون نقص و کاملی را ارائه داده ایم، همین قدر امیدواریم همانگونه که آن بزرگواران می توانند عنایت خاص خود را نصیب شخصیتی مانند عبدالله بن جندب کنند تا در برابرشان زانو بزند و از چشمه ی سرشار حال ما کنند تا فقط در بر گردان سخن ایشان به فارسی به بیراهه نرویم و در حد وسع خویش این امانت را به دیگران منتقل کنیم.