پرثمر بودن زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها) بسته به معرفتی که به ایشان داریم

بعد از سلام به انبیاء و معصومین (علیهم السلام) که یاد آور شجره نامه حضرت معصومه س است، نوبت می رسد به خود حضرت که به طور خاص به ایشان سلام می کنیم و می گوییم:

السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ فَاطِمَةَ وَ خَدِیجَةَ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ؛  السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ وَلِیِّ اللَّهِ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا أُخْتَ وَلِیِّ اللَّهِ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا عَمَّةَ وَلِیِّ اللَّهِ ؛ السَّلامُ عَلَیْكِ یَا بِنْتَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ = سلام برتو ای دختر رسول خدا؛ سلام برتوای دختر فاطمه و خدیجه؛ سلام بر تو ای دختر امیرالمومنین؛ سلام برتو ای دختر امام حسن و امام حسین ع؛ سلام بر تو ای دختر ولی خدا؛ سلام بر تو ای خواهر ولی خدا؛ سلام برتو ای عمه ی ولی خدا؛ سلام برتو ای دختر موسی ابن جعفر و رحمت و برکات خدا برتو».

وقتی در ابتدا می گوییم «سلام به دختر رسول خدا». توجه کنیم که ایشان دختر چه کسی است؟ مسئله، مسئله ژنتیکی و بدنی نیست. وقتی می گوییم:«السَّلامُ عَلَیکِ یا بِنتَ رَسولِ الله» شرافت ایشان در اوج را می رساند. آنقدر که پیغمبر در قیامت، خودش را کنار بکشد و بگوید: «دخترم معصومه! تو برو همه را شفاعت بکن و به بهشت ببر».

در سلام بعدی به حضرت معصومه می گوئیم: «سلام بر تو ای دختر فاطمه و خدیجه». حضرت خدیجه (سلام الله علیها) شخصیت بزرگ و برجسته ای است که فاطمه معصومه را با عنوان دختر او خطاب می کنیم.

«سلام بر تو ای دختر امیرالمؤمنین» هر کدام از سلام ها با انتساب به شخصیت های گفته شده خودش شئونات و مقاماتی دارد.

 «سلام بر تو ای دختر حسن و حسین»! اگر مسئله، مسئله ژنتیکی بود، نباید دختر امام حسن (علیه السلام) می گفت. چون ظاهراً حضرت معصومه دختر امام حسن (علیه السلام) نیست، پس دختر کیست؟ دختر امام حسین (علیه السلام) است. می­گوید: نه «بِنتَ الحَسَنِ وَ الحُسَین» این «بنت» مثل همان «ابن» صاحب سِر بودن و همه کاره بودن است. تا به اینجا سلام ها تمام می­شود. ادامه­ای ندارد. تا به این فقره می رسد:

«السَّلامُ عَلَیکِ یا بِنتَ وَلیِ الله* یا اُختَ وَلیِ الله* یا عَمَۀَ وَلیِ الله»فاطمه معصومه در حقیقت، دختر ولی خدا، خواهر ولی خدا و عمه ولی خداست. یعنی این بانو از همه طرف، غرق شرافت است. پس اگر ندانیم پیش چه کسی رفته ایم و با چه کسی حرف می­زنیم، در فرازهای بعدی زیارت نمی توانیم پیشرفت کنیم و به باور برسیم.

در روایت آمده کسی که دعا می کند، ولی باور نداشته باشد، دعایش به اجابت نمی رسد.
حالا تو می خواهی با خانم حرف بزنی، خواسته­های بخش انسانی­ات را بگویی، اگر باور نداشته باشی نمی توانی به چیزی برسی. درحالی که بانو انتظار دارد که اگر به زیارت ایشان آمده ای، طوری با او حرف بزنی که ییعنی او می تواند تو را پیش خدا و همه انبیاء ببرد.  اما شرطش این است که او را باور داشته باشی، در واقع تو را به زیارت و ملاقات همه آنها می برد تا بفهمی او کیست.

شما باید این رمز را بفهمید، وگرنه  وقتی  برای زیارت ایشان به حرم او می­روی، درخواستهایت همه دفن می­شود.
پس اول باید این شخصیت را بشناسی که چقدر بزرگ است. وقتی بزرگی او را دیدی، آن موقع است که می توانی با او  حرف بزنی. در اینجاست که می گوئی: «السَّلامُ عَلَیکِ یا بِنتَ مُوسی بن جعفر» سلام بر تو ای دختر موسی بن جعفر.