بدبختی های ما زمانی آغاز می شود که توشه خود را در عالم برزخ تمام کنیم

پس ما باید برای عالم برزخ و ابدیت و زندگی جاودانه ی خود، توشه جمع کنیم.برای جمع آوری توشه، خداوند مهربان به جای این که  به ما هزار سال عمر بدهد، حدود ۵۰ یا ۶۰ سال عمر داده، اما در طول عمر این دنیا، به ما بیشتر از 83 سال هم که معادل 1000 ماه است، اضافه کرده  و می فرماید:«خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ؛ بهتر است از هزار ماه».

اما اکثر ما ارزش این  84 سال را نمی فهمیم؛ نه ارزش خودمان را می فهمیم؛ نه فلسفه خلقت را می فهمیم؛ نه از تقدیر و نه از محاسبات چیزی نمی دانیم؛ کیلویی زندگی می کنیم.

برای جمع آوری توشه و رزق، امام سجاد(علیه السلام) تا صبح دعای شب بیست و هفتم  را تکرار می کرد و می گفت: « اَللّهُمّ اَرزُقنی التَجافی عَن دارِ الغُرور؛ وَ الاِنابَۀِ اِلی دارِ الخُلود؛ وَ الاِستِعدادَ لِلمَوت قَبلَ حلولِ الفَوت؛خدایا! دوری از سرای غرور دنیا را روزیم فرما؛ و بازگشت به سرای جاودانگی را نصیبم فرما؛ و آمادگی برای مردن ، قبل از این که فوت و مردن به سراغم بیاید را روزیم فرما».
خدایا کنده شدن از طبیعت، از زمین و سرای فریب و خانه غفلت ها را نصیبم کن که به آن چسبندگی پیدا نکنم و آلوده ­ام نکند. «انابه» در این دعا یعنی بازگشت به خانه جاودانگی خودم. ما باید در خانه جاودانگی مان بهشت زندگی کنیم.

«آمادگی و استعداد برای مردن» یعنی طلب توشه کردن؛ یعنی آماده شدن و جمع­ آوری توشه و تجهیز شدن برای لحظه بسیار با شکوه تولد ما به برزخ؛ آن لحظه خیلی قشنگی که ما از این جا، یعنی رحم دنیا به آن عالم متولد می شویم.
(وَ الاِستِعدادَ لِلمَوت قَبلَ حلولِ الفَوت) فوت، وفی، وفات یعنی از دست رفتن. قبل از اینکه استعداد هایم تلف شود و همه را ضایع و خراب کنم؛قبل از این که فوت من را ببرد به دنیای دیگر، آماده بشوم و بروم.