تولد «روح سالم» با کیفیت عبادت و کیفیت عبادت با نهادینه شدن معرفت بدست می آید

از ویژگی های مهم عبادت، «فهم» است. کسی که خودش را بشناسد، توجه دارد که در مقابل چه کسی ایستاده است و می داند که فقر مطلق و ضعف مطلق است که در مقابل وجود مطلق قرار گرفته  است.

توجه به فقر ذاتی خدا یعنی انسان هستی و و جودش را آن به آن از خدا می داند. چون خدا لحظه به لحظه به ما حیات می دهد و ما لحظه به لحظه در کارهایمان وابسته به خدا هستیم.

وقتی فقر و بیچارگی را در محضر خدا ببینیم، عزت، رحمت و خیر و شخصیت به دست می آوریم. اما وقتی پر از منیت بوده و تکیه به داشته های خودمان داشته باشیم و هیچ حسی از فقر و مسکنت نسبت به خدا در ما نباشد آن وقت است که به حال خودمان رها  می شویم.

حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: «عبادتی که از روی آگاهی نباشد، خیری در آن نیست».

کسی که به دارائی هایش تکیه می کند و خدا را فراموش می کند و فقط به خودش تکیه دارد، دچار شرک است. لذا خداوند، عنایت و توجه اش را از این شخص برمی دارد و این امر باعث شکست و گره در کارهایش می شود. اما کسی که فقط به خدا تکیه دارد، حضور قلب و آرامشش نیز بیشتر خواهد بود. لذا مهم است که در فهم عبادات سرمایه گذاری کنیم.

هر چه توجه انسان از خدا کم باشد، به همان اندازه مشکلات جسمی، روحی و خانوادگی اش بیشتر می شود؛ چون رها می شود. لذا علامت اینکه یک نفر خدا را شناخته، این است که خواسته هایش بیشتر است.

انسان به چیزی مهم تر از اصلاح رابطه اش به خدا نیاز ندارد. چون مشکل اساسی او کیفیت رابطه اش با خداست که کلید حل تمام مشکلات است.

در روایت داریم اگر رابطه مان با خدا اصلاح شود، خداوند سایر روابط ما را اصلاح می کند. بنابراین معرفت مانند عددی است که وقتی در کنار صفر قرار گیرد، ارزش پیدا می کند و بالعکس اگر معرفت نباشد، هر چقدر باشد، صفر است. یعنی هر چقدر شخصیت اصلی خود را بشناسیم؛ شخصیتی که از جنس محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) است، آن موقع است که از هر مسئله دنیایی ناراحت نمی شویم. چون وقتی معرفت باشد، آرامش وقدرت روحی هم خواهد بود.

نکته: روح سالم با کیفیت عبادت و کیفیت عبادت با معرفت بدست می آید.