خانواده آسمانی،جلسه 89 ، 90/10/22

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

بحثمان درباره­ ی موانع ارتباط با خانواده­ ی آسمانی و کسب فیض و تقرب حقیقی نسبت به آنها بود. یکی از موانع بسیار مهمی که در واقع مانعِ «مادر» محسوب می­شود، غفلت است. غفلت یعنی انسان حقیقت خود و اصل ریشه­ ی خود را فراموش کند و یادش برود از کجا آمده، در کجا هست و به کجا خواهد رفت. حضرت علی (ع) می­فرمایند: «ویل لمن غلبه غلیه الغفله فنسی الرحله و لم یستعد». «وای بر کسی که غفلت بر او غلبه کند و سفر آخرتی خود را فراموش کند و آماده نباشد.»

در آخرت مرگی وجود ندارد «لا یموت فیها و لا یحیی» و کسی که بد متولد می­شود نه می­تواند زندگی کند و نه می­تواند بمیرد (چیزی بین مرگ و زندگی) و این فوق العاده سخت است و حسرتی که به او دست می­دهد در یک مقیاس بینهایت و ابدی است و مثل حسرت از دست دادن چیزهای دنیایی نیست، مقوله­ ی باختن در آخرت بسیار دردآورتر از دنیاست. رابطه­ ی دنیا با آخرت مثل رابطه­ی رحم مادر با دنیاست و مقیاس آن، مقیاسی محدود به بینهایت است. مثلاً اگر کسی را در دنیا یک روز معطل کنی در آخرت 80 سال معطل می­شوی و یا اگر به خاطر حوادث دنیایی، عصبانی و یا رنجیده خاطر شوی، در آخرت عواقب سختی در انتظار توست و هزینه­ی زیادی باید پرداخت کنی، چرا که ریاضیات دنیا کاملاً متفاوت با آخرت است.

حضرت علی (ع) می­فرمایند: «فیالها حسره علی کل ذی غفله ان یکون عمره علیه حجه و ان تعدیه ایامه الشقوه» وای بر کسی که صاحب غفلت است و عمرش بر ضدش حجت می­شود و هر چقدر از عمرش می­گذرد، قساوت قلبش بیشتر می­شود.» این «وای» را کسی گفته که خودش ریاضیات دنیا و آخرت را طراحی کرده و می­داند ریاضیات دنیا با آخرت چه نسبتی دارد. خداوند دنیا را بازیچه خلق کرده­است و بنا بر گفته­ ی حضرت هر کس بخاطر دنیا گریه کند جهنمی می­شود. دنیا باید آنقدر در چشم ما کوچک باشد که هیچ فرد و یا حادثه ­ای نتواند ما را تحقیر و یا غمگین کند و در اینجا یک قاعده کلی وجود دارد و آن این است که هرگاه به خاطر مسائل دنیا رنجیده شدی و یا دچار عصبانیت و کینه توزی شدی، بدان انسان کوچکی هستی و هیچ رشدی نکرده­ای. اما اگر اتفاقی افتاد که پای آخرت و ابدیت به میان آمد باید غصه خورد و غمگین شد و جبران کرد.

اگر کسی زیباترین و جذابترین معشوق برایش الله، چهارده معصوم و جهاد باشد تولد خوبی به جهان ابدی خواهد داشت و گر نه اصلاً خوب متولد نمی­شود. «فتربصوا» منتظر باشید. کسی که در جوانی خوب زندگی نکرده­ باشد و سیر رسیدن به خدا و اهل بیت (ع) را طی نکرده باشد، با افزایش عمر نسبت به دنیا، حریصتر، حساستر و حسابگرتر می­شود و انس بیشتری با طبیعت پیدا می­کند و شقاوت قلبش بیشتر می­شود، طوری که دیگر حتی کلام الله هم در او اثر نمی­گذارد و با وجود اینکه خیلی چیزها را می­فهمد و می­داند اما دلش همراه او نیست و ممکن است برای چیزهای بی ارزش دنیا گریه کند اما برای مسائل آخرتی­اش و یا برای مظلومیت امام زمانش، هیچ حس و حرکتی نداشته باشد.

«اکثر یاران امام زمان (ع) جوان هستند، و افراد مسن در بین آنها به اندازه­ ی نمک در غذا و یا سرمه در چشم است.» تنها افراد سالمندی، با افزایش سن عاشق تر می­شوند که در جوانی عاشق شده ­باشند و با گذر عمر به لطافت روحشان افزوده شود. کسانی هستند که فقط برای امام حسین (ع) وقت می­گذارند، خرج می­کنند، گریه می­کنند اما حسین زمانشان را فراموش کرده­اند. امامی که زنده و حی است و صدای «هل من ناصر ینصرنی اش» به گوش می­رسد، و با وجود اینکه می­دانند، هیچ اتفاق و تغییر در سبک زندگی­ اشان نمی­افتد. می­فهمند امام زمانشان تنها است، اما هیچ کاری نمی­کنند و این همان غفلت و شقاوت است. شقاوت بیماری بسیار خطرناکی است گاهی انسان یک سری کارهای معنوی انجام می­دهد اما در درونش هیچ اتفاقی نمی­افتد و به جای اینکه روز به روز بهتر شود، زودرنج تر، حساستر و متکبرتر می­شود، چرا که تنها ادای این کارها را در می­آورد و هیچ پروازی صورت نمی­گیرد.

«جمود العین من شقاء القلب» خشکی چشم از قساوت قلب است. وقتی چشم خشک است، دل یک جا درگیر است و خیال و وهم آلوده­است و نمی­گذارند اشک سرازیر شود. همه­ی دارایی و ثروت یک آدم، هنگام تولد و وفاتش به آخرت یک چیزی بیشتر نیست و آن هم دلش است و قیمت دل به محتوایش است. اگر الله که معشوق اصلی امان است و خانواده­ی آسمانی که معشوق مجازی ما برای رسیدن به الله هستند و شوق جهاد در دل باشد در آن هنگام است که دل ارزشمند می­شود و تولد خوبی به جهان ابدی خواهیم داشت.

اولین چیزی که بعد از آشتی با خانواده­ ی آسمانی، نصیبمان می­شود، شادی و آرامش است و ما را از محدودیت و کسالت نجات می­دهد. ما باید از تمام امکانات و استعدادهایمان برای رفع غربت امام زمانمان استفاده کنیم تا به سعادت و آرامش برسیم و نسبت به او وفادار و همدل باشیم. اما اگر تمام استعداد و جوانی امان را صرف خانواده­ ی زمینی­امان کردیم، دچار غفلت و قساوت می­شویم، چرا که اگر خانواده­ ی زمینی ­امان از دوستان خداوند باشند، خدا دوستانش را رها نمی­کند و اما اگر از دوستان خدا نباشند پس چرا تمام هم و غم و عمرمان را صرف دشمنان خدا کنیم؟

استعداد و جوانی امان را صرف خدا و اهل بیت کنیم، صرف کسانی که هیچ نیازی به ما ندارند و فقط می­خواهند ما شبیه آنها شویم و همراه آنها باشیم و تا به سعادت و خوشبختی برسیم.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .