اکسیر معجزه انگیز برای دور ماندن از غفلت

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 21 «بحث غفلت» مورخ 94/2/8، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

عوامل بازدارنده غفلت

 یاد خدا و شناخت حقیقی او

طبق قاعده نسبت رابطه‌ی دنیا با آخرت مثل رحم مادر با دنیاست. اگر جنین در 9 ماه که زمان برای تولد سالم دارد، توقفی در روند اندام‌زایی و... خود ایجاد کند، قطعاً به‌ صورت سالم به دنیا متولد نخواهد شد. و تنها نوزادی قادر به بهره‌گیری کامل از دنیا خواهد بود که با تولد سالم یا سالم قوی به دنیا چشم بگشاید، تولدهای ضعیف و بیمار معطلی و درد با خود به همراه دارند.

نفس همانند جنین تنها در یک صورت بعد از تولد به برزخ، سعادتمند خواهد بود که در رحم دنیا شرایط لازم را برای استفاده از شرایط آخرت تحصیل کرده باشد.

طبق فرمایش حضرت علی «علیه‌السلام» آرزوهای دروغین به گونه‌ای انسان را فریب می‌دهد که شخص کمالات حقیقی را به اشتباه گرفته و بجای این‌که به دنبال کمالاتی باشد که در آخرت از او طلب می‌کنند، تمام عمر خود را به تحصیل کمالاتی صرف می‌کند که بعد از مرگ هیچ فایده‌ای برایش ندارد. از همین رو ممکن است، یک انسان از لحاظ اجتماعی، خانوادگی، علمی، سیاسی و... انسان برجسته‌ای باشد، امّا با مقیاس معیارهای تولد سالم به آخرت، اصلاً انسان آماده‌ای برای تولد به برزخ نباشد. علامتش آن است که از مرگ اصلاً خوشش نمی‌آید و آن‌قدر برای دنیا و امورات آن درگیر می‌شود که گویا این امورات ابدی هستند و به قدری از آخرت غافل است که گویی اساساً برای او هرگز پیش نخواهد آمد.

برای دور ماندن از غفلت، یاد آخرت، اکسیر معجزه ‌انگیزی است. قرآن می‌ فرماید: «إِنَّا أَخْلَصْنَاهُم بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ؛ ما انبیاء را با یاد آخرت خالص گردانیدیم»

یاد آخرت، سبب می‌شود که انسان تولدش به آخرت را جدی گرفته و او را از چنگال کمالات توهمی خارج ‌سازد.

اگر کسی گرفتار آخرت شود، دنیا در پیش چشمش کوچک شده و از غم‌های دنیایی خارج می‌شود. نوع دغدغه‌های یک شخص ارزش و قیمت او را نشان می‌دهد. نوع خیالات و خواب‌های یک فرد نشان می‌دهد که او درگیر چه نوع مسائلی است.

علت ضعف ما در نمازهایمان، آن است که اساساً نمازهای ما، از ابتدا در جایگاه غذا برای روحمان نبوده است و ما سعی نکرده‌ایم به واسطه‌ی نماز از اتصال به کمالات پایینی دست برداشته و به دغدغه‌های فوق عقلانی برسیم.

امام جواد «علیه‌السلام» فرمودند: «القَصدُ إلَىِ اللّه تعالی بِالقُلُوبِ، أبلَغُ مِن إِتعابِ الجَوارِحِ بِالأعمالِ؛ حرکت به سوی خداوند با قلب، بسیار رساننده‌تر است از به زحمت انداختن بدن در اعمال».

در اسلام بزرگ‌ترین عبادات، تفکر است. به‌طوری که حتی بالاترین عبادت در شب قدر نیز تفکر است. تفکر، قلب انسان را به دغدغه‌های الهی مشغول می‌کند، و بزرگ‌ترین عامل رساننده‌ی انسان به سوی خداوند، اشتغال قلب به «الله» و مظاهر «الله» است.

کسی که از عبادات بعنوان غذا برای بخش فوق عقلانی‌اش استفاده می کند، آن‌ها را با قلب خود جذب کرده و به‌واسطه‌ی آن‌ها به «الله» نزدیک‌تر می‌شود.

عبادات زیاد، بدون دغدغه‌های فوق عقلانی و بدون اشتغال قلب به «الله» اساساً کاربردی در تشبه انسان به سوی «الله» ندارد.

کسی که از «الله» لذت می‌برد، در همه احوالات، آرام و شاد است. زیرا تنها سرمایه‌ی او «الله» است که همیشه پابرجاست  و هرگز نگران از دست دادنش نیست.

بنابراین وقتی کسی که «الله» را یافته و شناخته است و هر لحظه به دنبال تولد سالم به آغوش اوست، از بسیاری از کمالات بخش‌های پایینی رها می‌شود، لذا فقدان‌ها و از دست دادن‌های دنیایی او را غمگین و آزرده نمی‌کند.
 

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی