ارتباط و توسل با اهل بیت (علیهم السلام)

اهل بیت (علیهم‌السلام)؛ مظهر تمام نمای الهی در زمین

خداوند تبارک و تعالی بعنوان یک هستیِ نامحدود، برای انسان ها قابل دسترسی و شناخت نیست. بطور کلی همه‌ی امور نامحدود، بدون جلوه کردن، قابل شناخت نخواهند بود. بعنوان مثال، انرژی تا بصورت های مختلف جلوه نکند (گرما، سرما، حرکت و ...) قابل تشخیص و شناسایی نخواهد بود.

الله نیز بعنوان هستی نامحدود، برای اینکه مورد شناسایی قرار بگیرد، برای انسان‌ها جلوه می‌کند. تا آنان بواسطه‌ی آن مظهر بتوانند (ظاهر) را بشناسند. اولین و بزرگترین مظهر الله،‌ در زمین، محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و آل او (علیهم‌السلام) هستند؛ بطوری که خداوند با همه‌ی اسماء و صفات خود در آنان جلوه کرده است. اهل بیت (علیهم‌السلام) از نظر صفات کمالی، کاملاً شبیه الله بوده و تفاوت شان با او؛ تنها در این است که الله، خالق است و آنها مخلوق ... می‌توان گفت که عالی‌ترین جلوه از خداوند (مثل اعلی)، نور محمد و آل او (علیهم‌السلام) هستند و سایر مخلوقات، جلوه‌ای از این نور هستند.

از آنجا که همه‌ی ما، مظهری از این نور (این حقیقت) هستیم و ریشه‌ی حقیقی‌مان از آنان گرفته شده است؛ با هیچ چیز، به آرامشِ واقعی نمی‌رسیم،‌ مگر آنکه در سایه‌ی اتصال به ریشه‌هایمان، با الله پیوند برقرار کنیم. یک انسانِ حقیقی کسی است که می‌فهمد جز در آغوش اِله حقیقی و انسانی‌اش (الله) به آرامش نخواهد رسید؛ و همین کشش فطری و عشق درونی، او را از لابه لای جریاناتِ زندگی دنیایی‌اش، به وصال محبوبش رسانده و به هدف خلقتش که تشبّه و هم‌نشینی با الله است، می‌رساند.

بنابراین تنها  آرامش‌‌ ماندگار و پایدار در انسان ارتباط با «الله» بعنوان وجود دهنده انسان و «اهل‌بیت» بعنوان مظاهر تمام نمای الله، می‌باشد. تنها در سایه‌ی این ارتباط است که تولد سالم به آخرت، برای هر انسانی، میّسر و مقدّر خواهد بود.

اهل‌بیت (علیهم‌السلام)؛ راهنمای سفر انسان تا الله

اگر واقعاً کسی به دنبال رسیدن به معشوقش می‌باشد؛ ناگزیر است به معشوقش شباهت پیدا کند. زیرا اتصال، هم‌نشینی و رفاقت، تنها با کسی میسر خواهد بود که به او شباهت داریم و به سببِ این تشابه از هم‌نشینی‌اش لذت می‌بریم. بدون شباهت به کسی، هرگز وصال حاصل نخواهد شد. برای رسیدن به الله، طی کردنِ فاصله‌ی نفسِ ما تا الله، ضروری و لازم است و این فاصله، دارای بُعد مکانی، یا زمانی نیست که بتوان با حرکت کردن از جایی به جای دیگر، آن را از میان برداشت، بلکه تنها راهِ حذف این فاصله، شبیه شدن به الله و نزدیک شدن به او می‌باشد. این سفر،‌ سفری است که در درون نفس ما، انجام می‌شود. سفری از نفس ما تا الله... و آن کس که می‌تواند در این سفر پرخطر و کاملاً تخصصی، ما را هدایت نموده و به الله برساند. کسی نیست جز، متخصص معصومی که خودِ الله، آن را برای انسان ها معرفی نموده است. متخصص معصومی که جلوه‌ی کامل الله، در زمین بوده و به تمام اصول این سفر (نفس تا الله) آگاه است.

 فراموش نکنیم که؛ همراهی لحظه به لحظه، و قدم به قدم با معصوم است که می‌تواند نفس ما را به بزرگیِ الله تربیت نموده و به قرب و وصال با محبوبمان برساند. و راهِ هم قدمی و معیتِ مداوم با معصوم، به فرموده‌ی قرآن، مودّتِ (محبت همراه با فداکاری) اهل بیت است. مودّت به اهل بیت، اتصالِ انسان را به آنان، دائمی و لحظه به لحظه می‌کند، بطوری که، این اتصال، روز به روز بر قدرت بخش فوق عقلانی او افزوده و او را به هدف نهایی خلقتش (تشبه به الله) نزدیک‌تر می‌کند.

یادمان باشد که؛ معصوم، مستقل از الله نیست، بلکه معصوم بعنوان جلوه‌ی کامل الله، راهنمای انسان به آغوش الله می‌باشد. فاصله گرفتن از معصوم، علتِ اصلیِ خسارتِ انسان‌ها (از نگاه قرآن) بوده و مانع از رسیدنِ آن ها به هدف نهایی خلقت شان می‌گردد؛ زیرا قطع ارتباط با معصوم، در حقیقت به قطع ارتباط با الله منجر خواهد شد و پیوند با معصوم، رسیدن به آغوش الله را در پی خواهد داشت. چون حرکت او به سمت الله تضمین شده بوده و از سلامت روانی برخوردار خواهد بود.

توجه داشته باشید که در هیچ فرهنگی، آموزه‌های اخلاقی، عبادی و معنوی، به اندازه‌ی آموزه‌های محمد و آل او قدرتمند و غیر توهمی نیست. عالی‌ترین و عظیم‌ترین آموزه‌ها و دعاها و مناجات‌های عاشقانه، فقط و فقط در مکتب اهل‌بیت (علیهم‌السلام) دیده می‌شود، بطوری که اطاعت آنان، تمامِ دنیا و آخرتِ انسان را با سعادت، آرامش و شادی قرین می‌کند.

عزاداری‌ها و جشن‌های ما در مصائب و شادی‌های اهل‌بیت، تنها یک راه ارتباطی میان ما و اهل بیت است.

راهی که ما را به شخصیت و فرهنگِ معصومین وصل کرده و به آنها شبیه می‌کند. اگر این گونه مراسم‌ها و یا توسلات ما را از نظر باطنی و ظاهری به اهل بیت (علیهم‌السلام) شبیه و نزدیک نکند،‌ اساساً تأثیری در سفرِ انسان از نفس تا الله نخواهد داشت.

انسان زیرک کسی است که قدم به قدم در سایه‌ی امام حرکت کرده و نه از او پیشی می‌گیرد و نه عقب می‌افتد. یک حرکت انسانی موفق، حرکتی است که تمام روابطش (خانوادگی، اقتصادی، اجتماعی و ...) طبق سبک زندگیِ امام،‌ برنامه‌ریزی شده باشند.

قلبی آرام و شاد،‌ در پناه ملاقات معصومین (علیهم‌السلام)

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:

«سَتُدْفَنُ بَضْعَةُ مِنِّی بِأَرْضِ خُرَاسَانَ مَا زَارَهَا مکروب الَّا نَفَّسَ اللَّهُ کربته وَ لَا مُذْنِبُ الَّا غَفَرَ اللَّهُ ذُنُوبَهُ؛ به زودی پاره‌ای از وجود من در خراسان دفن می‌شود، که هیچ غمزده‌ای به زیارتش نمی‌رود؛ مگر آنکه خداوند عمش را برطرف می‌کند و گناهکاری نمی‌رود، مگر آنکه خداوند، گناهان او را می‌آمرزد».

طبق این روایت، در می‌یابیم که اهل بیت‌ (علیهم‌السلام)، مراکز تصفیه‌ی نفس و محل اطمینان قلوب هستند. لذا تمام زائران اهل‌بیت (علیهم‌السلام) از فیضِ حضور در پیشگاه آنان، آرام گرفته و با قدرت بیشتری به ادامه‌ی حرکت به سمت الله، خواهند پرداخت. اما بهتر است بدانیم کسانی که از زیارات، لذت و فیض بیشتری را ادراک خواهند کرد که؛ آداب ملاقات و ارتباط با معصوم را آموخته باشند.

زیارت جامعه کبیره، زیارتی فوق‌العاده و عظیم القدر است که اگر به باطن آن راه پیدا کنیم قطعاً گام بلندی را در مسیر الله، برداشته‌ایم. و قرائت مقام دوم زیارات و دعای عالیه المضامین، قدم‌های بلندی در ارتباط با معصوم محسوب می‌شوند.

زیارت معصومین بقدری شادی‌آفرین و آرامش زاست که امام جواد (علیه‌السلام) خطاب به پدر بی‌همتایش، حضرت رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: «السَّلَامُ عَلَى فَرْحَةِ الْقُلُوبِ، وَ فَرَجِ الْمَكْرُوبِ؛ سلام بر شادی دل ها و فرج غمزدگان...».

حقیقتِ شادی و فرج دلها، اساساً خود امام است.

رهایی از ذلت و رسیدن به عالی‌ترین مراتب نور؛ به دستان هدایتگر اهل بیت (علیهم السلام)

امام هادی علیه‌السلام در زیارت جامعه کبیره می‌فرمایند:

«... وَ بِكُمْ أَخْرَجَنَا اللَّهُ مِنَ الذُّلِّ وَ فَرَّجَ عَنَّا غَمَرَاتِ الْكُرُوبِ وَ أَنْقَذَنَا مِنْ شَفَا جُرُفِ الْهَلَكَاتِ وَ مِنَ النَّارِ..؛ ... خداوند بوسیله‌ی شما، ما را از ذلت رها کرد، و بوسیله‌ی شما ما را از اندوه‌های جانکاه، نجات داد و ما را از افتادن در پرتگاه‌های هلاکت و جهنم رهانید...»

ذلتِ نادانی، ذلت جهل، ذلت تقلید از دیگران، ذلت پوچی، غصه، اضطراب، فقر شخصیتی و ... همه و همه با پذیرش ولایتِ متخصصان معصوم، به عزت دنیا و آخرت تبدیل می‌شود. کسی که قدم به قدم در سایه‌ی امامان حرکت می‌کند، چنان از عاطفه و عشق آنان سرمست است که قطعاً به هیچ قیمتی حاضر به از دست دادن این عشق، نخواهد بود.

خداوند به عشق ولایت شما، همه‌ی دانش‌های لازمِ دین ما را برای حرکت به سمت الله، در اختیارمان قرار داد.

به غیر از مکتب معصومین، آیا مکتب دیگری سراغ دارید، که تمام اطلاعات لازم را برای اداره‌ی پنج بخش وجودی‌تان، بصورت کاملاً تخصصی در اختیارتان قرار دهد؟

وجود معصومین، مراکز تصفیه و تخلیه و تخلیه‌ی وجود انسان‌هاست. بطوری که پیوند با آنان و ارتباط مداوم با ذواتِ مقدسشان، سالیانِ درازی از عمرِ گناه‌آلود انسان را جبران می‌کند.

وقتی عشقِ معصومین در قلب انسان جاری می‌شود؛ خداوند به حرمتِ این اکسیر، نواقصِ حرکتِ انسان را جبران خواهد کرد. لذا فراموش نکنیم که؛ کسانی که با معصومین پیوند ندارند؛ هیچ چیزی در عالم ندارند ... آنان در کنار بی‌شمار اعضای خانواده و فامیل و دوستان ... هرگز آرامش حقیقی را تجربه نخواهند کرد.

رحم حقیقی ما، که ریشه‌ی وجود ما هستند؛ اهل بیت (علیهم‌السلام) اند... قطع رحم با آن ها، مُحال است.

هرکس به میزان شباهتش با معصوم و تنظیم رابطه‌اش با او، به سعادت نزدیک خواهد بود. هر چقدر شبیه‌تر باشی، به بهشت نزدیک‌تری و هر چقدر دورتری، به خواری و شقاوت نزدیک‌تر...

شادی و لذت بردن از دارایی‌های اندک و یا زیاد دنیا و همینطور سعادتِ آخرت، در گروی رفاقتِ با تنها مظاهر تامّ الله در زمین است تنها رفاقتِ آنان است که دنیا و آخرتی شاد و در اوج رضایت و لذت را برایمان طراحی خواهد کرد.

بارالها؛ ما را به رفاقت لحظه به لحظه با اهل بیت (علیهم‌السلام) موفق بگردان!     
 

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی