تأثیر همنشینی با دوستان بد

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 417 «خانواده آسمانی » مورخ 94/11/08 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

خوراک آلوده، روح را بیمار می‌کند...

در جلسه‌ی گذشته آموختیم که فاصله گرفتن از آسمان، شیطان را چنان بر قلبِ انسان مسلط می‌کند که ذائقه‌ی او را به سمت گناه سوق داده و از مظاهر الله بیزار می‌کند.

فراموش نکنیم که؛ هرگاه انسان دچار پریشانی روحی (غم، غصه، اضطراب، حساسیت، زودرنجی، خلاء و کمبودهای عاطفی، تکبر و ...) شود، درست همان لحظه‌ای است که از آغوش الله فاصله گرفته است.

یاد خدا، درمان همه‌ی بیماری‌های روح است و اگر انسان، حقیقتاً با الله مأنوس شود، آرام آرام تمام دردهای روحش التیام یافته و به آرامش و شادی می‌رسد. هرگونه آشفتگی در روح، نشانه‌ی سوء تغذیه در روح انسان بوده و باید به سرعت مورد توجه و تغذیه قرار گیرد، در غیر این‌صورت شکست‌های مکرر انسان [بواسطه‌ی ضعف و ناتوانی روحش] در برابر شیطان، او را مسخر دست شیطان نموده و از ادامه‌حرکت به سوی الله باز می‌دارد.

توجه داشته باشیم که شش حالت، میان روح و جسم ما، مشترک هستند؛

1- خواب و بیداری،        2- بیماری و سلامتی،          3- موت و حیات،

هرگونه عدم تعادل، عدم احساس آرامش، احساس انقباض و پریشانی، غم و افسردگی و ... نشانه‌ی کم گذاشتنِ ما در تغذیه‌ی روحمان می‌باشد. بطوری که این ضعف، چنین علامت‌هایی را در روح بوجود آورده و آن را آرام آرام به سمت بیماری می‌کشاند.

البته دقت داشته باشیم که اولین شرط در تغذیه‌ی روح تمرکز و استمرار است. اگر انسان در حین ارتباط با الله، توجه و تمرکز نداشته باشد. چیزی از این خوراک، توسط روح او جذب نشده و مسبّب آرامش و قدرت او نخواهد بود. و بدین ترتیب افکار منفی، دلمردگی، کلافگی، ناآرامی و ... به سراغش خواهد آمد.

دوری از همنشین بد؛ عینِ دینداری است!

حضرت موسی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«مَن قَطَعَ قَرینَ السَّوءِ فَكَأَنَّما عَمِلَ بِالتَّوراةِ؛ هر کس، از همنشین بد، دوری کند، گویی؛ به همه‌ی تورات عمل کرده است!!!

قطع ارتباط با کانون‌های فاصله دهنده‌ی انسان از الله، از نگاه پیامبر بزرگ خداوند، حضرت موسی (علیه‌السلام)، عین عمل کردن به تمام کتاب آسمانی تورات است.

همنشینی‌های غیرالهی، رفاقت‌های غیر معنوی و ... تأثیرات خوراک‌های آسمانی را نیز از روح حذف کرده و مانع رشد و قدرت گرفتنِ نفس می‌گردند.

نمی‌توان در مسیر تخلّق به اخلاق الهی، گام برداریم، امّا نوع تغذیه‌مان از منابع اضطراب‌زا و تنش‌زا باشد. تغذیه‌ی آلوده، روح را بیمار می‌کند. دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها، افکار و رفتار آلوده، قطعاً روز به روز انسان را به قعر بیماری کشانده و او را از حرکت در راه الله باز می‌دارد.

یک مؤمن حقیقی، رابطه‌اش را با صورت‌های حرام و آلوده قطع می‌کند، بطوری که ذهنش، خالیِ خالی باقی بماند، برای ارتباط با آسمان.

هم‌نشین بد؛ روح تو را از آغوش آسمان، سقوط می‌دهد!

به حدیث قدسی زیر، که کلام خداوند به حضرت عیسی (علیه‌السلام) است: دقت کنید؛

«یا عیسى، اِعلَم أنَّ صاحِبَ السَّوءِ یُعدی، وقَرینَ السَّوءِ یُردی، وَاعلَم مَن تُقارِنُ، وَاختَر لِنَفسِكَ إخوانا مِنَ المُؤمِنینَ؛ خداوند، برای ربوبیت مسیح (علیه‌السلام)، اینگونه به ایشان خطاب می‌کند:

بدان که؛ همنشین بد، بیماری‌هایش به تو سرایت می‌کند. و هم‌نشین بد، تو را به هلاکت می‌رساند. برای خودت دوستانی از مؤمنین انتخاب کن.

نباید با انسان‌هایی که انس با الله ندارند و فقط در محدوده‌ی کمالات گیاهی و حیوانی گیر کرده‌اند، انس گرفت و وارد ارتباط و رفاقت شد. زیرا انس با آنان، قطعاً بیماری‌های اعتقادی، اخلاقی، روحی و ... آنها را به ما منتقل خواهد نمود. محبت این انسان‌ها، درب روح مؤمنان، را برویشان باز کرده و بیماری‌هایشان را در روح آنان سرازیر می‌کند. بدین ترتیب آرام آرام روح انسانی، به نابودی کشیده می‌شود.

گاه یک رشته‌ی تحصیلی اشتباه، یک شغل آلوده، یک محیط زندگی کثیف و غیرالهی، یک دوستِ دنیایی و کاملاً مادی و ... روح انسان را به نابودی و هلاکت می‌رساند.

دایره‌ی رفاقت انسان، باید محدود به مؤمنان باشد. یعنی کسانی که تو، در کنارشان، قادر به حرکتِ سالم به سوی ابدیت باشی. در غیر اینصورت، تمامِ دوران موسیقی‌هایت، عینِ خسارت بوده است.

رفاقت‌هایت، قیمت تو را مشخص می‌کنند!

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند:

«أوحَشُ الوَحشَةِ قَرینُ السَّوءِ؛ وحشتناک‌ترین وحشت‌ها، رفیقِ بد است.»

رفیق بد، با وجود اینکه در کنار ماست، ما را به درد عظیم تنهایی دچار می‌کند؛ یعنی ما را از آغوش آسمان جدا می‌کند. دوست بد، انسان را از میان کانوت گرم خانواده‌ی آسمانی‌اش، خارج می‌کند؛ و این عظیم‌ترین تنهایی‌ها در عالم است. محال است کسی در کنار همنشینان بد، قادر به همراهی با اهل آسمان باشد.

زمانی که انسان، وارد ارتباط عاطفی با کسی می‌گردد، تحت تسلط روح او قرار می‌گیرد؛ در اینصورت زنجیرهایِ روح همنشینش، روحِ او را نیز، از پرواز باز می‌دارد.

اساساً قیمت هر انسان، با نوع رفاقت‌هایش مشخص می‌شود.  نمی‌توان در این دنیا، با اهل دنیا محشور باشیم، اما انتظار هم‌نشینی با اهل بیت، یا اهل بهشت را در آخرت داشته باشیم.

خوب است این سؤال را از خودمان بپرسیم؛ پاسخ به آن، قیمتِ وجودی‌مان را مشخص می‌کند؛

چه کسانی دوستمان دارند؟ و به هم‌نشینی با ما، تمایل دارند؟

آیا اشرافِ بهشت، در قلبِ ما رفت و آمد می‌کنند؟

ما به رفاقت و رفت و آمد با چه کسانی، علاقه‌مند هستیم؟

رفیق بد؛ قطعه‌ای از آتش است، حتماً می‌سوزاندت!!

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند:

«إیّاكَ وصاحِبَ السَّوءِ؛ فَإِنَّهُ قِطعَةٌ مِنَ النّارِ، لا یَنفَعُكَ وُدُّهُ ، ولا یَفی لَكَ بِعَهدِهِ؛ از همنشین بد بپرهیز، که او قطعه‌ای از آتش است! دوستی‌اش به تو سودی نرسانده و به عهدش نیز وفا نمی‌کند».

قرآن کریم موکّداً توصیه می‌کند که خود و اهل خانواده‌ی خود را از آتش دور نگه دارید و نبی اکرم صلی الله علیه و آله، رفیق بد را قطعه‌ای از آتش معرفی می‌کند. او اساساً خودش، هیزم جهنم است.

راستی!!!

ما چگونه هم‌نشینی هستیم؟ آیا دیگران در کنار ما احساس شادی، آرامش، خنکی، قدرت و ... دارند؟

یا در کنار ما دائماً در فشار، اضطراب، انقباض یا تنگی هستند؟

پاسخ به این سؤالات، دقیقاً میزان داراییِ باطنی ما را مشخص می‌کند.

«والحمدلله رب العالمین»