خانواده آسمانی جلسه 55

90/06/24

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

در جلسه ­ی قبل دعای امام سجاد «علیه‌السلام» را بیان کردیم که حضرت در ادامه می­فرمایند: «و حبابتک لی بنعمه موصوله... » خدایا با نعمتهای متوالی است به من محبت کن. «... بکرامه تبلغ بی شرف الجنه و مرافقه محمدا و اهل بیته... » خدایا به من کرامتی کن که مرا به شرافت بهشت و رفاقت با محمد و ال محمد«سلام‌الله علیها» برساند. به ما توصیه شده که بهشت و جهنم را فراموش نکنیم و بهشت جایی است که انبیاء با یاد آن به پاکی و اخلاص رسیدند که از خدا و قرب او بهشت محسوب می­شود تا مراتب پایین و مادی آن. «... انا اخلصناهم بخالصه ذکر الدار» ما انبیاء را با یاد بهشت خالص گرداندیم. هدف انسان باید دائماً باید جلوی چشم انسان باشد تا برای آن تلاش کند. کسی که یکسره در نیازهای دنیا غوطه می­خرود به سمت ابدیت اوج نگرفته است. «ذکر» یعنی یاد. باید دائماً بهشت در خیالمان باشد تا اوج بگیریم. باید ملحق شدن به خانواده­ی آسمانی دائماً در فکر ما باشد. یک ورزشکار، پزشک، نقاش و ... اول هدف را در نظر می­گیرد و سپس تمام برنامه­هایش را بر اساس آن تنظیم می­کند همچنین کسی که می­خواهد یک سیاستمدار، نماینده مجلس و ... شود. در جلسات مجلس شرکت کرده در شورای شهر فعالیت می­کند و ... تا به هدفش برسد. با هنر پیشه های جدید که مصاحبه می­کنند می­گویند که مثلاً ما آرزو داشتیم با این هنر پیشه های پیش کسوت فیلم بازی کنیم و امروز به آرزویمان رسیده­ایم. برای بسیاری از هنرمندان به حدی شغلشان مهم است که در زندگی آنها شاهد ازدواج و طلاقهای مکرر هستیم و شغلشان در اولویت است. مااگر حقیقتاً می­گوییم: « اسئل الله ان یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخره» و «اسئله ان یبلغنی المقام المحمود لکم عندالله...» باید برنامه هایمان را متناسب با اهدافمان تنظیم کنیم و خودمان را برای رسیدن به آنها فارغ کنیم. در حدیث داریم که خداوند می­فرمایند به اندازه ای که قرار است با من زندگی کنی با من انس بگیر.

ما اگر حقیقتاً در گفتن«لا اله الا الله» خدا را معشوق حقیقی می­دانیم باید با او انس گرفته و کلیه انتخابها، ارتباطات، افکار و رفتارمان را متناسب با او تنظیم کنیم. وقتی می­گوییم «اشهد ان لا اله الا الله» یعنی شهود کردیم که او تنها معشوق ماست. استاد، کتاب و فعالیتهای جمعی به انس ما کمک می­کند. و ما باید بتوانیم به تنهایی با معشوقمان خلوت و انس داشته باشیم و باید بتوانیم با عشق نامه­ی معشوقمان (قرآن) را بخوانیم. بعضی ها پرداختن به زبانهای انگلیسی و فرانسه و ... وقتی برای زبان معشوق (عربی) ندارند. امام صادق «علیه‌السلام» می­فرمایند: «اتعلم العربیه» عربی را بیاموزید. خداوند با این زبان با بشر سخن گفته است. این زبان به حدی گسترده است که فارسی بعد از هزار و چهارصد سال هنوز نتوانسته است یک «بسم الله الرحمن الرحیم» آن را ترجمه کامل نماید. همه­ی قرآن همینطور است فقط جهت تقریب به ذهن است. کسی که می­خواهد در خارج از کشور زندگی کند باید زبان مربوطه را بیاموزد و کسی هم که می­خواهد در بهشت زندگی کند باید زبان آنجا را بیاموزد. البته معارف دینی تا 80-70 درصد ترجمه شده اند ولی برای بردهای متوسط هستند نه طالبان پروازهای بلند. در دنیا اگر کسی بخواهد مثلا یک ویلای هزار متری داشته باشد چهل سال باید زحمت بکشد آن هم از هر چند نفر یک چنین موفقیتی را کسب کرده است. در جلسات آینده خواهیم گفت که در ارتباطاتمان چگونه برنامه­ریزی کنیم که مهارت کسب بهشت وسیع را داشته باشیم. باید همت کرد و تنبلی و بی حوصلگی که به قولامام باقر «علیه‌السلام»کلید همه­ی بدبختی های انسان است را کنار بگذاریم. انسان با سبک جهنمی به بهشت راه نمی­یابد. در زمان معصومین «علیه‌السلام» بسیاری افراد سر درس ایشان می­رفتند ولی شیوه­ی زندگی اشان را نمی­توانستند تغییر دهند مانند کسانی که به امام حسین «علیه‌السلام» اسب و شمشیر دادند ولی ایشان را یاری نکردند کسانی بودند که حاضر نشدند که سبک زندگی اشان را تغییر دهند. کسی که با خداست باید زنگ خدا را بگیرد: «و من احسن من الله ضبغه» کسی که می­خواهد به رنگ خدا در بیاید باید آن را بپذیرد. یک کوهنورد باید کفش و لباس مناسب کوهنوردی بپوشد چطور ممکن است بدون تناسب با بهشت به بهشت راه یافت؟ بسیاری از تازه مسلمانهای خارج از کشور تا به سبک زندگی معصوم«علیه‌السلام» آشنا شدند خودشان را تطبیق دادند. با تغییر روش زندگی: «ان یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخره» و «اللهم اجعلنی من جندک، من حزبک و ...معنا پیدا می­نماید. ما اصلاً به خدا اشتیاقی نداریم، و تا صادقانه نخواهیم، فایده­ای ندارد. «... بکرامه تبلغ بی شرف الجنه ...» ما باید از گفتن این فقره از دعا لذت ببریم تا در ما انگیزه­ی حرکت به سوی بهشت تشدید گردد. « ... و مرافقه محمد و اهل بیته» یعنی دوستی با فاطمه­ی زهرا «سلام‌الله علیها» و امیر المؤمنین «علیه‌السلام» و سایر معصومین و شهدا و ... بعضی از ما اصلاً میلی به رفاقت با اینها نداریم. «مرافقه» یعنی دوستی و رفاقت دوطرفه. بسیاری از افراد جوگیر شده، کار و حرفه و رشته­ی ورزشی را شروع می­کنند ولی کمتر کسی تا آخر ادامه می­دهد و بی حوصلگی ها و بی انگیزگی ها مانع ادامه می­شوند. الفاظ آخرت، ابدیت و بهشت و ... برای ما خیلی عادی شده است. خدا و معصوم درباره­ی چیزی بفرمایند: «عظمتین» خیلی عظمت دارد چرا که در مورد دنیای ظاهراً به این بزرگی می­فرمایند:«لهو و لعب» ما باید اخلاقی متناسب با بهشت کسب کنیم. علی «علیه‌السلام» می­فرمایند که در قیامت سیصد هزار سال طول می­کشد تا دست ما به یک شیعه­ی مسرف برسد. امام (رضوان الله) فرمودند که اگر کسی بدخلق از دنیا برود برای هر یک خلقش چند قرن باید در جهنم بسوزد. ما اصلاً اخلاق را جدی نگرفته ایم. آیت الله بروجردی نیت می­کند که اگر یک بار دیگر عصبانی شوم باید یکسال روزه بگیرم. علی «علیه‌السلام» کلام مذکور را در مورد اسراف آنجا فرمودند که مواظب باشید به آرزوهایتان تکیه نکنید فقط به خدا و عملتان تکیه کنید. «شعار المومن العمل» هر کس حتی هدف دنیایی هم که دارد به گونه­ای عمل می­کند که عملش فریاد می­زند که این شخص هدف دارد. معصومین «علیه‌السلام» برای ما مرافقت با خودشان را خواسته اند. انسان حتی اگر چهل سال گناه کرده باشد راه بازگشت دارد و این شیطان است که می­خواهد با به رخ کشیدن گناهان مانع از رفاقت من با ایشان شود و ما نباید از اهداف عالی دور شویم. اگر کسی با اغوای شیطان از بردهای بزرگ ناامیدشود شیطان به پرواز او در بردهای متوسط راضی می­شود و این برای مومن خیلی حسرت به همراه دارد. سوره­ی اسری /71 فرمول بسیار مهمی است. « یوم ندعوا کل اناس بامامهم» قیامت روزی است که هر کس با امام خودش می­آید. که امام باقر«علیه‌السلام» درباره­ی آن می­فرمایند: در آن روز رسول خدا «سلام‌الله علیها» و حضرت امیر و حسن بن علی و حسین بن علی «علیه‌السلام» با قوم خود می­آیند و هر کس در عصر هر امامی از دنیا رفت با آن امام محشور می­شود. خوش به حال کسی که در آن روز با امام زمانش محشور شود یعنی در واقع در دنیا به او انس و مرافقت و هم خوبی داشته است. روز قیامت از ما می­پرسند که در مقابل امام خود که به قول علی «علیه‌السلام» «هو الطرید الشرید الفرید الوحید» (طرد شده­ی آواره­ی تنها و یگانه بوده چه کار می­کردی؟ وای به حال ما اگر اصلاً ایشان را نشناختیم چه رسد به انس و دوستی: «من مات ولم یعرف امام زمانه مات میته الجاهلیه» کسی که بمیرد در حالی که امام زمانش را نشناخته به مرگ جاهلیت مرده است. از پیامبر«سلام‌الله علیها» پرسیدند که مرگ جاهلیت یعنی چه؟ فرمودند: «به کفر و ضلال و نفاق» یعنی شناخت باید ما را از کفر و ضلال ونفاق نجات دهد و مارا شاد و آرام کند. باید بررسی کرد که امام «علیه‌السلام» چه قدر در ابعاد مختلف زندگی ما نقش دارد؟ ارتباط  با حضرت باید وارد سبک زندگی ما شود. و امروز و فردا کردن کار شیطان است. فرموده اند اولین کاری که می­کنید تغییر ملاک دوستی هایتان است که نیاز به معرفت دارد.

تمام هدفمان عشق به امام زمان و محشور شدن با ایشان باشد و روز شماری برای دیدن ایشان نماید: متی ترانا ونراک؟ (حتما ولو یکبار ترجمه­ی دعای ندبه را بخوانید امام صادق «علیه‌السلام» وظایف ما را معلوم کرده اند) ارزش تمام عبادات ما به این است که آیا در ما اشتیاق به امام زمانمان را ایجاد کرده اند یا نه؟ مانند آب که باید خاصیت رفع عطش داشته باشد. آیا تا به حال در خواب دیده ایم که حضرت ملک الموت با آن چهره­ی نورانی ما را دعوت به ملاقات با پنج تن می­نماید؟

زان شبی که وعده کردی روز وصل                           روز و شب را می شمارم روز و شب

دلتنگی برای معصومین, شهدا و ابرار و ... ناشی از معرفت است. چنین افرادی دیگر دنیا را خیلی راحت می­گیرند. کسانی که سخت می­گیرند خودشان, آخرت و بهشت را فراموش کرده اند. این همه دعا را برای ما گفته اند اگر قیمتمان این است پس باید شروع کنیم و خودمان را عضو گروه انبیاء, صدیقین, صالحین و شهدا بدانیم. سلمان با تبعیت کامل بود که « السلمان منا اهل البیت» شد. چه لذتی دارد که این بزرگواران بیایند و به نکیر و منکر بگویند که بروید اینها متعلق به ما هستند و سئوال نیاز ندارند. چنین افرادی در قیامت هم سئوال ندارند. سئوال برای بدهکاران است. خدا ایشان را نزد خودش می برد.« ان المتقین فی جنات و نهی فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر» در صحنه­ی قیامت هم به اذن خدا برای شفاعت حاضر می­شوند. امام صادق «علیه‌السلام» می­فرمایند: آیا حمد خدا را به جا نمی­آورید وقتی که قیامت می­شود هر قومی را به سوی کسی می­خوانند که دوستش می­داشتند. ما دست به دامان رسول خدا می­شویم و شما دست به دامان ما. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .