آغاز واقعه فرج در دل انسان (1)

انتظار الفرج، اعظم من الفرج

کسی که قبل از ظهور، به مقام انتظار برسد، دیگر دیدنِ امام برایش دغدغه نیست! زیرا فرجِ حقیقیِ او، در غیب اتفاق افتاده است. او در دل و روح خود، پدرش را یافته و این پدر با تمام مظلومیت‌ها و دغدغه‌هایش وارد روح و جانِ او شده است.

زمان پیوستن حقیقی به امام زمان قبل از ظهور است، نه بعد از آن...

اگر امروز رسیدیم که خوشا به حال ما و گر نه دیگر مجالی نخواهد بود...

آغاز واقعه فرج در دل انسان

در جلسات گذشته با روایتی از امام سجاد آشنا شدیم که فرازهای پایانیِ آن توصیفاتی از مردمِ منتظر در زمان غیبت امام زمان بود. و آخرین جمله این ورایت؛ «انتظار الفرج، من أعظم الفرج؛ انتظار فرج از بزرگترین گشایشهاست» بود.

اول قدم برای رسیدن به مقام انتظار الفرج، وقوعِ حادثه مبارکِ فرج در دل انسان است. ابتدا دلِ انسان، باید امامِ خویش را به عنوان تنها متخصص معصومی که می‌تواند او را به هدف نهایی خلقتش برساند، و علاوه بر این، برای او پدری مهربان و الهی است، بشناسد. با چنین شناختی، انسان در رحم دنیا، به طور صحیحی جایگزین شده و حرکتش به سوی تولد سالم پیش خواهد رفت، در غیر اینصورت، جایگزینی صحیحی در رحم دنیا نداشته و تولدش به برزخ نیز همراه با «کفر و ضلال و نفاق» خواهد بود.

«من ماتَ وَ لَم یعرف امام زمانه، مات میتهً جاهلیه»

بنابراین وظیفه هر انسان، رسانیدن خود به پدر الهی و متخصص معصومش و گذراندن سیر تربیتی خود تحت نظر این متخصص است. کسی که الله و معصوم در زندگی او نقشی ندارند، اساساً به اطلاعاتِ تخصصیِ مورد نیاز برای یک حرکت صحیح دست نمی‌یابد. یک زندگی تخصصی و سالم، تنها در پیوند با معصوم حاصل می‌شود.

فرج حقیقی، رسیدن به مقام انتظار است

رسیدن به هر کمالی مربی و سبک تمرینیِ خود را می‌طلبد. کسی که هدفش رسیدن به کمالاتِ انسانی است، نیاز به استاد ویژه، سبک زندگی خاص، متنِ درسیِ متناسب، باشگاه مربوط و مربیانی قدرتمند دارد. تنها مربیانِ انسان ساز عالم نیز «معصومین علیهم السلام» هستند که حرکت در پناه آنها، آرام آرام انسان را به آنها شبیه‌تر و به عصمتِ آنها نزدیک‌تر می‌کند انسانی به مقام انتظار فرج خواهد رسید، که با معصوم پیوند خورده و با او رابطه عاطفی برقرار کرده باشد، در اینصورت منتظر ظهور او خواهد بود. اساساً کسی که انتظار ظهور امام زمانش را نمی‌کشد و قلباً طالبِ دیدنِ لحظه‌ای نیست که مردم در رحمِ قدرتمند امام زمان قرار گرفته و به سرعت رشد می‌کنند، بسیار گرفتار و ضعیف می‌باشد.

به محض آنکه قلب انسان به پیوند با امامش رسید و هوسِ رسیدن به او را پیدا کرد، به مقام منتظر رسیده و فرج در درون او اتفاق افتاده است. در اینصورت مرگ در بستر بیماری نیز برای او با شهادت در رکابِ امامش تفاوتی نخواهد داشت. در سبک زندگی مهدوی، تمام انتخاب‌ها مبارک و حرکت دهنده انسان به سمت امام زمانش می‌باشند. برای چنین کسی در تمام انتخاب‌ها و ارتباطات یک الگو وجود دارد؛ «امام زمان»

گرفتار شدن در غمِ غربت امام زمان

اگر غم تنهایی امام زمان در قلب انسان، راه یابد، تمام غمهای بخش‌های پایینی رنگ باخته و حجم عظیمی از شادی و آرامش در درونش تولید می‌شود. غمِ غربتِ امام زمان، غم مبارکی است که خود تولیدکننده شادی می‌باشد. کسی که قیمتِ انسانیِ خود را می‌شناسد، جز به رفقا و دوستان اشرافی راضی نخواهد بود. (صراط الذین أنعمت علیهم)، آنگاه دغدغه‌ها و غصه‌هایش نیز با دغدغه‌ها و غم‌های اشرافِ قیامت یکسان خواهد بود.

اگر غم تنهایی امام زمان، قلب ما را نمی‌آزارد و اضطرار او ما را به مقام اضطرار نرسانده است، یعنی هنوز حقیقتاً با او پیوند نخورده‌ایم.

انتظار فرج انسان را به جایی می‌رساند که در هیچ شرایطی، احساس تلخی و ضعف ننموده و همواره آغوشِ قدرتمندی را برای پناه گرفتن، سراغ داشته باشد. برای رسیدن به چنین مقامی، باید به وزانِ خانواده حقیقی خود بزرگ شده و با همراهی و همقدمی آنها، زندگی دنیا و ابدیتِ خویش را اداره کنیم.

در جلسات قبل، این جمله کلیدی امام سجاد «علیه السلام» را مورد بررسی قرار دادیم؛ «انتظار فرج، بزرگترین گشایش است.» اما براستی چگونه رسیدن به مقام انتظار، می‌تواند بزرگترین گشایش‌ها را در زندگی کسی به وجود آورد؟ در قسمت دوم این مطلب به بررسی آثار فردی و اجتماعی انتظار فرج در زندگی انسان‌ها خواهیم پرداخت.

برگرفته از مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی

مطالب بیشتر:

مجموعه سخنرانی های استاد شجاعی

مجموعه کتاب های استاد محمد شجاعی

پای درس استاد