بِسمِ ربِّ العِشق و مِهر و ماه و نور - در شبِ یلدا خوشا شعر ظُهور

در شبِ یلدا و شعر و شور و عشق - دل هوس دارد کِشَد پَر تا دمشق 

پیکرِ تب‌دارِ سردارانِ نور - گشته رقصان  بر سَرِ دارِ ظُهور 

مانده جا بر صورتِ آیینه‌ها - جایِ زخمِ پنجۀِ گُرگینه ها

خون خضاب آورده گیسویِ دمشق -  کرده آشفته جهان را شورِ عشق

یاد ِیاران در شب یلدای سرد - کرده در شهر فراقم کوچه‌گرد

با خیالِ جِلوۀ ِصبحِ ظُهور - در شبِ یلدایِ عشق و شعر و شور 

 می‌نگارم لحظه‌هایِ ناب را - در غمِ یار، اشکِ چشمِ آب را 

در شبِ دور و درازِ هجرِ یار - می‌کُند گُل، شعرِ سبزِ انتظار 

دفتر و دست و قلم مَسحورِ نور - می‌تَراوَد شعر سرسبزِ ظُهور

خط به خط دفتر به تَسخیرِ وَلا - غم نگارِ داغِ سُرخِ کربلا 

در شبِ طولانیِ یلدایِ داغ - می‌سُرایم شعرِ جان‌سوزِ فراق 

در میانِ مقتلِ دیدارها - غرقه در خون پیکرِ سردارها 

دل تمنا می‌کند آغوش را - شاهدِ جامِ شهادت نوش را 

خون‌جگر از ظلم اسکندر،ولی - دل‌خوشِ عماریِّ سَیّد علی 

بی‌کَس و آواره از شهر و دیار - می‌نویسم عاشقی را با تو یار 

کهِ‌ی امام لاله‌ها یا بنَ الحَسَن - ای اُویسِ رانده ما را از  قَرَن

ای جهان گُم در خَمِ ابروی تو - تا کجا ما را فراقِ رویِ تو ؟؟ 

در شبِ یلدایِ هجرانت، سَحَر - می‌زَند با مُشتِ تنهایی به دَر

مست و شیدایِ غمت مرغ چمن - گشته مدهوشِ شَمیمَت نَستَرَن  

لاله لاله، سینه سینه، پُر زِ داغ - با غمِ تو در شبِ یلدایِ باغ 

ای فراقت بُرده از دل‌ها قرار - غم کشیده ، عاشقانت را به دار 

بیرقِ هجرانِ تو تا کِی عَلَم ؟ - تا کجا از داغِ تو گِریَد قَلَم ؟

کو سَحَرگاهی بر این یلدایِ تار؟ –  وعدۀِ دیدارِ ما کِی با تو  یار ؟

تا کجا تا کِی شبِ یلدای غم؟ –  تا کجا حِرمان تو را، ماهِ حرم؟  

کِی کجا یلدایِ هجرانِ تو یار؟  -   می‌رسد پایان به صُبحی زَرنگار
 
ای که زُلفت بویِ نرگس می‌دهد - با تو ما را عاشقی حِس می‌دهد

کُشت ما را ظُلم اسکندر بیا - ای وَلا را وارثِ حیدر بیا 

شد نمک غرقابه در فسق و  فساد - گشته ویران کاخِ عدل و قسط و داد 

ای سفرکرده، فراقَت کُشتِمان - کرده خَم این بارِ دوری پُشتِمان
 
ای غمت آورده جان‌ها را به لَب - بی تو تا کِی ما اسیرِ ظُلمِ شب 
 
بر شبِ یلدایِ دوری کو سَحَر؟ - در فراقت تا کجا خون، چشم تر ؟

تا کجا تا کِی تو را در انتظار - یوسفِ گُم‌گشتۀ زهرا تبار

بی تو ما را تا کجا این فصلِ سرد؟ - نوبهارا ؛ دشتِ دل را دَرنَوَرد 

ای نگاهت بی‌قرارِ آمدن - یوسف گُم گشتۀی دور از وطن 

نورِ چشمانِ غریبِ بی مَزار - تا کُجا داغِ تو بر دل‌هایِ زار 

ای دلت از جورِ یاران غرقِ درد - در میانِ شهر غم‌ها کوچه‌گرد

ای وجودت بی‌قرارِ آمدن - یوسفا کِی می‌کنی قصد وطن ؟

یوسفِ زهرا ظُهورت دیر شد - در فراقت رهبرِ ما پیر شد

موسفید و قد خمید و تن تَکید  - بی‌وفایی‌ها ز یاران بَس که دید

کرده یارانِ قدیمش او رَها - در حصار آورده او را فتنه‌ها  

غم نشسته در نگاهَش پیرِ ما - با دلِ خون می‌کُند تدبیرِ ما 

بُغض باران بر گلویش بَسته راه - هم‌نشین و مَحرَمِ او ، اشک و آه 

لشکر غم بسته راهش بر نگاه - درد و داغ و غُصّه می‌گوید به چاه    

در شبِ یلدایِ تنهاییِ خویش - یادِ یاران می‌کند با قلبِ ریش 

سیدِ خوبان، امیرِ شهرِ عشق - قتلگاهِ قومِ یارانَت دمشق

 اندکی دیگر تحمُّل بایدت - تا صدایِ خندۀِ گُل آیدت 

از یمن آید خبر از آمدن - بویِ نرگس می‌دهد زُلفِ قَرَن

خونِ جاری از سر و رویِ دمشق - مرگِ سردارانِ سَربَردارِ عشق 

این‌همه باشد نشانِ وَصلِ یار - مژدۀِ مرگِ زمستان در بهار 

این شب دِیجور غم سَر می‌شود - نوبتِ دیدارِ دلبر می‌شود 

 بویِ مهدی کرده پُر آفاقِ عشق - شاخِ نرگس کَرده گُل در باغِ عشق 

زین تغزّل‌ها که بلبل می‌کند - اندکی دیگر سَحَر گُل می‌کند

این شب دور و درازِ انتظار - می‌نشیند در سحرگاهی به بار 

اندک‌اندک می‌رسد صُبح ظهو - می‌رسد آخَر به پایان راهِ دور 

از فَلَق سَر عشقِ سَرمَد می‌زند - بر شبِ دوری ، سَحَر حَد می‌زند   

 کامِ دل را وَه چه شَهدی می‌رسد - مژده یاران، بویِ مهدی می‌رسد   

به امید ظهور حضرت یار ....
29 آذرماه 1394 منصور نظری