مواسات (برقراری پیوند با امام زمان (علیه السلام)

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* اگر یک نفر را بخاطر خودمان دوست داشته باشیم، بخاطر خودمان هم حاضرخواهیم شد به او ظلم کنیم.

* تنها کسانی می­توانند با دیگران دوستی ماندگار داشته باشند که انس به الله و آسمان داشته باشند. در غیر این صورت نمی­توان علاقه انسانی برقرار کرد.

* مواسات یعنی غم امام زمان (علیه السلام) غم تو باشد و بگویی به اندازه خودم تلاشی کردم و باری را برداشتم.

* مواسات یعنی برقراری پیوند با دل امام زمان (علیه السلام) و تلاش برای برطرف کردن موانع ظهور ایشان.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 388 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۶/۰۵ ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

مواسات، ریشه در یک عقل قدرتمند دارد...

تنظیم روابطِ محبتی در میان افراد، به یک عقلانیت قدرتمند و مهندسی صحیح نیازمنداست. فقط کسانی قادرند به پای دیگران، عشقی حقیقی ریخته و از محبتی راستین نسبت به دیگران برخوردار باشند که معشوق اول و حقیقی آنها، کسی جز الله نباشد.

دوستی‌ها و محبت‌های صادر از انسان، زمانی ماندگار حقیقی و ابدی است، که اُنسِ میان او و آسمان برقرار باشد. ضعفِ ارتباط انسان با الله و آسمان، سبب می‌شود که علاقه او به دیگران، علاقه‌ای کاملاً حیوانی بوده و به سطح انسانی ارتقا نیابد، که غالباً این نوع روابط، به انواع خودخواهی‌ها آلوده شده و انسان را قربانی خود خواهد کرد، از همین رو، عموماً رابطه‌ای خطرناک خواهند بود.

اگر علاقه انسان‌ها به یکدیگر درست و منطقی باشد، عموماً دچار آسیب و تخریب نمی‌گردد، اما اگر در جایی بنا به مصالح انسانی، ناگزیر به جدایی و قطع ارتباط شوند، به شیرینی و بدون تخریب و تحقیر یکدیگر از هم جدا خواهند شد و احترام یکدیگر را حفظ خواهند کرد.

مواسات، از خصوصیاتِ مؤمنان حقیقی است، لذا چنین کسانی عموماً روابط تنظیم شده و قدرتمندی با دیگران برقرار می‌کنند و عموماً روابطشان با آسیب و تخریب روبرو نمی‌گردد.

علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«إنَّ مُواساةَ الرِّفاقِ مِن كَرَمِ الأَعراقِ؛ کسی که با دیگران با مواسات رفاقت می‌کند، نشانه کرامت نژاد اوست».

امیرالمؤمنین، کرامت نژاد و تبار انسان را در رسیدن به روح مواسات، مؤثر می‌داند، بطوری که طهارت نطفه‌های انسان سبب حرکت سریع­تر آن­ها به سوی اخلاق و کراماتِ انسانی می‌گردد. بنابراین خروجی‌های زیبای انسان­ها می‌تواند ریشه در ژن­ها و ریشه‌های پاک آن­ها داشته باشد. عموماً چنین کسانی به دنبال علوّ و یا خاص بودن نسبت به دیگران نیستند، فخرفروشی از اخلاق آنان به دور است و از اینکه در کمالی از کسی بالاترند، لذت نمی‌برند.

شخصی به نا سعید بن حسن تعریف می‌کند، که خدمت امام باقر (علیه السلام) رسیدیم، ایشان از ما پرسیدند؛ آیا شما، اینگونه هستند که دست در جیب رفقای خود نموده و به اندازه نیازتان از آن پول بردارید، بدون آنکه دوست ناراحت شده و یا مانع کار شما گردد؟ شخص عرض کرد، خیر یابن رسول الله... امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: پس هیچی نیستید.

شخصی پرسید؛ پس ما اهل هلاکت و بدبختی هستیم؟ امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: مردم، هنوز عقلشان کامل نیست.

مواسات یعنی انسان صادقانه، هر کاری که می‌تواند برای رفع غصه‌ها و گرفتاری مؤمنان انجام دهد.

مواسات به این معناست که ما سعی کنیم سهمی از دردهای اهل بیت را به جان بکشیم. مصیبت‌های امیرالمؤمنین و حضرت زهرا، مصیبت‌های عظیم حسین و وقایع کربلا ... مواسات یعنی در درد غربت امام زمان شریک شدن، مواسات یعنی بی‌قراری و خستگی و زحمت پا به پای امام زمان ...

نمی‌توان مشغول زندگی خودمان باشیم، و امام زمان­مان را در این همه غربت و آوارگی رها کنیم، بعد انتظار داشته باشیم که اهل مواسات نیز باشیم. کسی به مواسات با امام زمانش می‌رسد که جنس دردها و غصه‌های او و امامش با هم یکی باشند. غصه‌های امامش را بفهمد، ببیند و درک کند و به دنبال کم کردن سطح غصه‌های او گام بردارد. او تلاش می‌کند که برای برطرف کردن موانع ظهور امامش، قدم مهمی هر چند کوچک بردارد. او زحمت می‌کشد تا دست بسیاری از فرزندان امام زمانش را گرفته و از ورطه نابودی برهاند و بدین وسیله رضایت خانواده آسمانی‌اش را جلب کند. او در هیچ جبهه‌ای، بدون هدف تلاش برای رسیدن دولت امام زمان (علیه السلام) حضور نمی‌یابد، از همین رو هیچ کمبودی در این مسیر او را نمی‌آزارد.

کسی که می‌خواهد به معیّت با امام زمان (علیه السلام) برسد، باید تلاش کند تا به مقام مواسات برسد. یعنی خود را به سطحی از بلوغ عقلی برساند، که بتواند بی‌توقع و از عمق جان، به دیگران عشق بورزد، یک منتظر تمام ابعاد خشونت را از نفس خود می‌زداید تا بتواند به دولتی راه پیدا کند که عقل‌ها در آن کاملند...

مواسات؛ عامل اصلی در رفع موانع ظهور امام زمان (علیه‌السلام)

امام باقر (علیه‌السلام) به یکی از اصحاب خود می‌فرمایند:

آیا شما اینگونه هستید که دست در آستین دوستش کرده و آنچه که می‌خواهد را بردارد؟ عرض کردند: خیر. امام فرمودند: شما هنوز با هم برادر نیستید (به معنای واقعی).

برادری، به معنای یکی شدن است... اینکه انسان در نفس خود، دیگران را جای دهد، تا بتواند خود را در تمام حالات آن­ها شریک کند. اینکه انسان این قدرت را کسب کند که بتواند براساس عشق به اهل‌بیت، پیوند برادری با دیگران ببندد، نشانه روح مواسات در اوست.

براستی، هر کدام از ما با چند نفر از مؤمنان به روح برادری رسیدیم؟ چقدر حضور دیگران را در زندگی خود، سرمایه می‌دانیم؟

خوش به حال انسان­هایی که به سبکی زیسته‌اند، که مؤمنانِ بسیاری در زندگی‌شان حضور داشته و از سفره رحمت و مهربانی‌شان روزی خورده‌اند و ... به طوری که در مشکلات و گرفتاری‌هایشان، هیچ‌گاه تنها نمی‌مانند، حتی اگر اعضای خانواده زمینی‌شان، نیز تنهایشان بگذارند.

ما موظفیم، که از فرهنگ اخوت در شیعه دفاع کنیم. همین پیوندها، اخوت‌ها، عشق‌ها، مهرورزی‌ها، و ... عاملِ اصلی رشد فرهنگ تشیّع در زمین است. همین اخوت‌ها، تعداد شیعیان زمین را به چهارصد میلیون نفر رسانیده است. همین دلدادگی‌ها و رحمت‌هاست که زمینه ظهور امام زمان (علیه‌السلام) را فراهم می‌کند، به طوری که هر قدر بیشتر می‌شود، به لحظه با شکوه ظهور نزدیک‌تر خواهیم شد. زیرا می‌دانیم که دو عامل اصلیِ غیبت امام زمان (علیه‌السلام) بی‌وفایی و عدم همدلی شیعیان است. اگر ما بدانیم که همه ما فرزندان امام زمانیم، و باورِ این برادری، دور هم جمع می‌شویم تا بتوانیم برای برطرف کردن موانع ظهور حضرت برنامه‌ریزی کرده و نقشه‌های عظیمی را طرح‌ریزی نماییم. و چقدر زیباست که آقا ما را در چنین حالی ببیند.

«والحمدلله ربّ العالمین»