اعانت و یاری

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* کمک به دیگران به حول و قوه الهی صورت می گیرد.

* برای دریافت کمک از خدا باید دائماً به فکر کمک به دیگران باشیم.

* بخل ورزیدن در کمک به دیگران مانع از رحمانیت و رحمیت خداوند می شود و منشأ قساوت، تنگ نظری و خشونت خواهد شد.

* دلیل غیبت امام زمان (علیه السلام) از نبود همدلی و وفاداری شیعیان است.

* دلی که در طول شبانه روز غصه امام زمان (علیه السلام) ندارد، عاطفی نیست.

* خدا صحنه های تلخ زندگی را ایجاد می کند تا آدم ها آزمایش شوند و بتوانند الهیت وجودشان را ظهور دهند.

* کسانی که بیشترین خدمت به امام زمان (علیه السلام) دارند به خدا و خانواده آسمانی نزدیک ترند.

* وقتی وجود و زندگی ات .... در پیوند با امام زمان باشد، به الله شبیه تری و اسماء الهی در وجودت سرازیر می شود.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۷9 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰5/08 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

اعانه

در جلسه گذشته آموختیم، که کلمه «اعانه»، مفهوم عام‌تری از نصرت را در خود جای داده است، لذا می‌توان گفت که هر نصرتی، نوعی اعانت است. به طور کلی، اعانت، هر گونه کمک و یاری را به دیگران در بر می‌گیرد؛ کمک در تمام جنبه‌ها و شئوناتِ زندگی انسان‌ها.

خدا یاری‌ات می‌کند؛ اگر یاور بندگانش باشی...

نبی اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» می‌فرمایند:

«وَاللَّهُ فِی عَوْنِ الْعَبْدِ مَا كَانَ الْعَبْدُ فِی عَوْنِ أَخِیهِ؛ خداوند در پی کمک به بنده‌اش است، تا وقتی که بنده در پی کمک به دیگران است».

الله -هستی مطلق- با تمام اسماء و صفاتش در زمان‌های به کمک انسان می‌آید، و آن هم درست در زمانی است که او به کمک شخص دیگری می‌شتابد.

با توجه به حقیقت «لاحول و لا قوه الا بالله»، می‌توانیم دو نتیجه از روایت بالا دریافت نماییم؛

اول اینکه انسان تمام رحمت، عاطفه، نیرو و قدرت لازم را برای یاری دیگران از الله دریافت می‌کند.

و دوم اینکه، نه فقط چنین مددی از سوی خدا که به ما توفیق یاریِ دیگران را داده است، به نفع یاری شوندگان تمام می‌شود، بلکه به نفع ما نیز خاتمه می‌یابد. چرا که خداوند به ازای هر معونتی، به یاری ما خواهد شتافت.

اگر کمکی از ما برای کسی صادر می‌شود، تنها و تنها لطفی است که از خداوند بر ما وارد شده است، چرا که وجود ما را آمادة دریافت رحمت و اعانت دیده است. بنابراین رفع نیازهای دیگران، منتی است که خداوند بر ما نهاده است و ما را واسطة رفع حوائج بندگانش قرار داده است. همان‌طور که او قادر مطلق است و می‌تواند به طُرُق دیگر نیاز بندگانش را برطرف نماید... امّا با انتخاب ما بعنوان واسطه، تمام ثواب این یاری را در نامة اعمال ما ثبت می‌نماید.

بنابراین، نیازهای دیگران که به سوی ما روانه می‌شوند، خیرات عظیمی هستند که بر ما نازل ‌می‌گردند. لذا هرگز از آن‌ها خسته و ملول نشویم.

فراموش نکنیم که گاهی برای رفع نیاز کسی کمکی از ما بر نمی‌آید. در اینجاست که بهتر معنای «لاحول و لا قوه الا بالله» را درک نموده و از خداوند با عجز بیشتری برای رفع نیازهای او یاری می‌طلبیم.

در چنین مواقعی با لبخند مهربانی باید از آن‌ها عذر خواست و برایشان دعا کرد. غمی که مؤمن در چنین مواقعی متحمل می‌شود، از نوع غم‌های رشد دهنده و انسانی است، زیرا جنس این غم، از نوع غصه‌های دنیائی و خودبینی‌های بخش حیوانی نیست؛ بلکه جنس این غم، از نقصِ کمال در نفس انسان سرچشمه می‌گیرد.

انسان در چنین مواقعی غصه‌دار می‌شود از اینکه چرا من تشبّه بیشتری به خدا نداشتم، چرا سهمِ بیشتری از کمالاتِ الله در من وجود ندارد، که بتوانم به یاری دیگران بشتابم... و این غم، غمی کاملاً انسانی است که در ذات خود شادبخش و انسان‌ساز است. مخصوصاً زمانی‌که این غم‌ها انسان را به سمت جبران نقص خود و دریافت کمالات بیشتر سوق بدهند.

هر چه رحمان‌تر می‌شوی، رحمت بیشتری از آسمان دریافت خواهی کرد...

پس طبق این روایت در می‌یابیم که انسان تا زمانی از سوی خداوند یاری خواهد شد، که به یاری دیگران بیشتر می‌شتابد. بنابراین، خروجی‌های بیشتر، سطح ورودی انسان را افزایش خواهد داد.

تا وقتی درهای رحمت نفس انسان به سوی دیگران باز بوده و برای آنان خیرخواهی داشته و به دیگران در جهت رشد و کمال یاری برساند، الله با تمام اسماء و صفاتش به او یاری می‌رساند.

هرگونه بخل در یاری دیگران، در حقیقت ایستادگی در مسیر رحمانیّت و رحیمیّت الله است و این یاری خداوند را از انسان دور می‌کند.

اوج رحمانیّت و رحیمیت انسان، زمانی است که دیگری را بر خود ترجیح می‌دهد، و چنین سطحی از رحمت، حتماً رحمت بیشتری را از الله برای انسان جذب خواهد کرد.

به همین دلیل با اندک تأملی می‌توان دریافت که چرا عموماً کسانی که مهربان‌اند و بیشتر به دیگران کمک می‌کنند، مشکلات کمتری دارند و یا مسائلشان زودتر و راحت‌تر از دیگران حل می‌شود. چرا که چنین کسانی به سبب خروجی بیشتر از نفسشان، یاریِ بیشتری را از غیب دریافت می‌کنند.

کسانی که راهِ ارتباط و رحمتِ به دیگران را به سوی خود می‌بندند، و از یاری دیگران کناره‌گیری می‌کنند، هم مشکلات بیشتری خواهند داشت و هم در مواقع نیاز، یاری کنندگانی نخواهند یافت.

برای یاری دیگران اوج رحمانیت و رحیمیت انسان، زمانی است که دیگری را بر خود ترجیح می‌دهد، و چنین سطحی از رحمت، حتماً رحمت بیشتری را از الله برای انسان جذب خواهد کرد.

به همین دلیل با اندک تأملی می‌توان دریافت که چرا عموماً کسانی که مهربان اند و بیشتر به دیگران کمک می‌کنند، مشکلات کمتری دارند و یا مسائلشان زودتر و راحت‌تر از دیگران حل می‌شود. چرا که چنین کسانی به سبب خروجی بیشتر از نفسشان، یاریِ بیشتری را از غیب دریافت می‌کنند.

کسانی که راهِ ارتباط و رحمتِ به دیگران را به سوی خود می‌بندند، و از یاری دیگران کناره‌گیری می‌کنند، هم مشکلات بیشتری خواهند داشت و هم در مواقع نیاز، یاری کنندگانی نخواهند یافت.

برای یاری دیگران، باید با سر دوید....

نبی اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند:

«لا یَزالُ اللّه ُ تَعالى فی عَونِ العَبدِ ما كانَ العَبدُ فی عَونِ أخیهِ، وَاللّه ُ یُحِبُّ إغاثَةَ اللَّهفانِ؛ خداوند دائماً در حال کمک به بنده‌اش است، تا وقتی‌که بنده در حال یاری دیگران است. خداوند دوست دارد، کمک کردن به کسی که از ما کمک می‌خواهد».

حصار کشیدن به دور خود و عدم ارتباط با دیگران، عدم یاری آن‌ها، در حقیقت مسدود نمودن مسیرِ حمایتِ الله است.

نباید برای کمک کردن به دیگران، منتظر کمک خواستن آن‌ها باشیم. اگر متوجه نیازی در کسی شدیم، باید بدون آنکه آن‌ها به زبان بیاورند، پیشقدم شویم.

امام رضا «علیه‌السلام»، بهترین زندگی را، زندگی‌ای می‌دانند که دستان بیشتری از آن‌ها استفاده می‌برند.

فراموش نکنیم که خوشبختی حقیقی زمانی بر انسان وارد می‌شود که او خوشبختیِ حقیقی را همان مقدار برای دیگران بخواهد که برای خودش می‌طلبد. چنین کسی هرگز از هیچ کمکی برای خوشبخت شدن دیگران و رفع مشکلاتشان فروگذار نمی‌کند.

اگر شیعیان، برای یاری مضطر حقیقی، (امام زمان) به همین یک روایت عمل می‌کردند، هزار و صد و هشتاد سال به حذف امام معصوم از جامعة بشری محکوم نمی‌شدند.

کسی که آوارگی و طردشدگی هزارسالة امام زمان، قلبش را گرفتار نکرده است، قطعاً از یاری آسمان محروم می‌ماند.

پدر حقیقی ما، امروز به یاری ما نیاز دارد... چقدر صدای کمک خواهی‌اش را می‌شنویم؟

«والحمدلله رب العالمین»