سخنی درباره ی عزت مؤمن

افتخار و عزت مؤمن در پیروی از احکام الهی است .

عزت مؤمن در چیست ؟
تحت ولایت و تربیت خدابودن ، عزت و افتخار واقعی مؤمن است . مؤمن در بند عزت های ظاهری و کمالات حیوانی نیست . او علمی را می آموزد که از طرف معصومین صادر شده است و پیرو مذهبی است که رسول خدا و امام علی (علیه السلام) مسئولین رهایی انسانها از تمام بردگی ها و رساندن آنها به آزادی اند، با داشتن اثرات ارزشمندی مانند : نهج البلاغه ، صحیفه سجادیه ، ادعیه و مناجات و... بهترین الگوی مسلمانان در ظاهر و باطن هستند.
مؤمن در پیروی از چنین مکتبی که هدفش رساندن انسانها به عزت و آزادی واقعی است، افتخار می کند لذا ما نیز باید به دین خود از آن جهت که کامل و بدون انحراف است افتخار کرده و سپاسگزار باشیم . البته همه اینها در نتیجه آگاهی و معرفت ما به مسائل دینی خود است .
نفع انسان در اطاعت از فرامین خداوند است .
خداوند متعال بی نیاز مطلق و بشر فقر مطلق است . خدا دین را توسط پیامبر(صل الله و علیه وآله ) فرستاده تا انسانها با تبعیت از آن غنی شوند و فرموده است این دستورها تنها به نفع بشر است و هیچ سود و ضروری برای او ندارد .
خداوند در قرآن می فرمایند : کسی که با خدا پیمان شکنی کند در حقیقت به زیان و هلاک خویش اقدام کرده است (فتح آیه ۲۰) و خدا از شکر خلق بی نیاز است .
اما گاهی حیوانیت بر انسان غلبه می کند که خدا را طرف مقابل خود می بیند، در اطاعت، با او بحث و جدل می کند؛ غافل از اینکه پروردگار او از طاعت بنده اش بی نیاز است و آزادی واقعی در تبعیت از احکام دین است.
مخاطب دین، انسانیت انسان است و شان حیوانی و گیاهی او نیست. مقررات و باید و نباید های دین، برای تربیت و تحت تسلط قرار گرفتن جنبه های گیاهی و حیوانی انسان در جهت رشد و شکوفایی شئون انسانی است پس بیشتر قوانین دین برای قانونمندی جنبه حیوانی و گیاهی انسان است . زمانی که همه چیز تحت کنترل فطرت باشد هدف ویژه خلقت تامین می شود وتمام اعمال انسان عبادت محسوب می شود . حقیقت دین آزادی بشر از طبیعت است .
اگر کسی نتواند خود را موجود ممتد از ماده تا بی نهایت معنا کند، نمی تواند دید صحیحی از خود و دینش داشته باشد بنابراین باید ونباید های آن را نمی فهمد . چون  دین برای ساختار وجودی انسان از دنیا تا آخرت آمده است و به معنای  دنیا منهای آخرت نیست .

احکام اسلامی و پذیرش قلوب مردم
در اسلام احکامی برای شئون مختلف انسانی تنظیم شده است که تنها با رعایت آنها می توان به حیات انسانی رسید . آنها که حیات دارند اهل اجابت اند ، قلبشان پذیرش دارد و بدون مقاومت، عمل می کنند .
کسی که اهل طاعت است عاقل بوده ودارای شان انسانی است؛ حتی اگر در سطح پایین تر از شئون حیوانی باشد . عدم تعقل انسان را به جهنم می کشاند . اما همراه این تعقل باید پذیرش قلبی هم باشد چون قلب سالم مهمتر از عقل سالم است . این فطرت سالم است که برای انسان پذیرش می آورد .
کسانی که در دنیا به آیات الهی توجهی نداشتند و همواره به آنها پشت کردند در قیامت نیز کور محشور می شوند . چون در دنیا هم کور بودند و قصد اصلاح و طاعت را نداشتند.

برگرفته از سلسله درسهای راه شناسی / جلسه هشتم