بهترین دوستان چه کسانی هستند ؟

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* انسان اشتیاق به چیزی داشته باشد با آن اتحاد وجودی برقرار می کند.

* انسان بخاطر فراموش کار بودنش، نیاز به موعظه دارد.

* با عفونت کینه نمی توان حضور قلب کسب کرد.

* نشانه آدم های بهشتی اینست که بودن در کنارشان ما را به بخش های فوق عقلانی مشتاق می کنند.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۶3 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۲/۱۷ ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

چگونه می‌توان منشأ تأثیرات خیر در دیگران بود؟

دو نفر که با هم خیلی رفیقند، حتی اگر در نزد هم نباشند، به‌واسطه محبت، بر نفوس همدیگر تأثیر می‌گذارند. کسانی که اهل آسمان را به رفاقت برگزیده‌اند نیز در تمام احوالاتِ دنیا با رفقای خود نفس می‌کشند،‌ و از آنان انرژی و قدرت دریافت می‌کنند.

آیا ما شیفته‌ی اهل آسمان هستیم تا قدرت شیفتگی در دیگران را ایجاد کنیم؟ شروع همه گناهان از تعلق به دنیا سرچشمه می‌گیرد. هرچه این تعلق در وجود انسان کم‌تر باشد، بهتر می‌توان در یادآوری آخرت و ایجاد عشق به ابدیت در دیگران موفق‌تر شد.

علامت انسان‌های بهشتی آن است که اساساً درگیری‌های بخش‌های پایینی را در نفس دیگران تولید نمی‌کنند، بلکه آن‌قدر نفس خودشان مشتاق و درگیر بهشت و بالاتر از بهشت است که این اشتیاق را در دیگران نیز تولید می‌کنند.  مؤمن آن‌قدر قدرت دارد که به راحتی می‌تواند دست دیگران را بگیرد و تا بهشت برساند.

کمی بیاندیشیم، نوع رغبت‌هایی که ما در دیگران تولید می‌کنیم، جزء کدام دسته از رغبت‌های پنج قوه وجودی انسان‌هاست.

رغبت‌های حسی، خیالی، وهمی، عقلی و یا فوق عقلی؟؟؟

آن‌قدر ارتباط مؤمن با خداوند تنگاتنگ است که به محض سرد شدن انسان‌های دیگر، زود به فریادشان می‌رسد و دستشان را می‌گیرد، و خمودی‌های معنوی را از روح دوستانش می‌زداید. آیا ما در اطرافمان دوستانی داریم که وقتی ارتباطمان با خداوند به ضعف می‌گراید به سراغش برویم و حالمان رو به راه شود؟ آیا خودمان آن‌قدر قدرت داریم که در چنین حالاتی از دیگران به فریادشان برسیم و قلبشان را راه بیاندازیم!؟

باید تمام همّت‌مان را ابتدا برای کسب قدرت در وجود خودمان به‌کار بگیریم تا بتوانیم منشأ اثر خیر در وجود دیگران باشیم. برای این کار ابتدا باید قلبمان را خالی کنیم؛ خالی از هر آن‌چه که خداوند آن‌را نمی‌پسندد. لذا برای رسیدن به رفاقت با غیب باید مسئله خودسازی را جدی بگیریم.

باید دائماً قدرت روح خودمان را ارزیابی کنیم و از خودمان بپرسیم من چه کسی هستم؟

دوستانی که به ما قدرت می‌دهند، بهترند یا آنان که از ما قدرت می‌گیرند؟

حضرت امیرمؤمنان علی «علیه‌السلام» فرمودند: «أخٌ تَسْتَفیدُهُ خَیْرٌ مِنْ أخ تَسْتَزیدُهُ؛ دوستی که از او قدرت می‌گیری، از دوستی که به او خیر می‌رسانی بهتر است».

دوستان سه گروهند؛ گروه اول کسانی هستند که به ما قدرت می‌دهند، گروه دوم کسانی هستند که از ما قدرت می‌گیرند و هم به ما قدرت می‌دهند.

امیرالمؤمنین علی «علیه‌السلام» به ما توصیه می‌کنند که با دوستانی بیشتر رفاقت کنیم که از ما قوی‌تر و قدرتمندترند و می‌توانند ما را به رشد و قدرت برسانند. آنان همان کسانی هستند که مصداق «أعانکَ عَلَی طاعَةِ المُولی» می‌باشند، یعنی ما را در اطاعت الله یاری می‌کنند. ضعف‌هایمان را دفع کرده و در رفاقت با آسمان به ما قدرت می‌دهند. تمام سردی‌ها، قساوت‌ها، سستی‌ها و موانع نفسمان را به‌واسطه قدرت نفسشان از نفس ما می‌زدایند و بوی بهشت را به ما نیز هدیه می‌کنند.