روایت شیرین امام موسی کاظم (ع) از فضیلت ماه رجب

درباره فضیلت ماه رجب، روایت بسیار شیرین داریم که بسیار بسیار لذت بخش است و امیدها را در قلب انسان بیدار می کند. امام موسی کاظم علیه السلام در این روایت می فرماید: رَجَبٌ شَهرٌ عَظِیمٌ یُضاعِفُ اللهُ فیهِ الحَسَناتِ ویَمْحُو فیهِ السَّیِّئاتِ= رجب ماه بزرگی است و خداوند پاداش نیکی ها را در آن دوچندان می دهد و گناهان را از بین می برد. ما وقتی این احادیث را می خوانیم همین طور از روی آن عبور نکنیم.  تأمل کنیم که انصافا در چه ماهی وارد شده ایم و در چه ماهی قرار داریم.

یکی از برکات ماه رجب، آن حالت امیداوری است که در قلب انسان بیدار می شود. یک نوع شیپور بیدارباش، آن حال رجا در روح آدمی که در این ماه به اشک ریختنی و به دعا خواندنی و تضرع به آستان حق بردنی پدیدار می شود و دوباره آدم را از شهر و شر شیطان می خرند تا دوباره به شهر الله وارد شود. چه کنیم که ورود خوبی به شهر الله یا همان ماه مبارک رمضان که در پیش است داشته باشیم؟

اُس و اساس، ماه مبارک رمضان است. این را تأمل کنید. منتها برکات ماه رمضان محقق نمی شود مگر با رجب المرجب. در حدیث قدسی می فرماید: "جعلت هذا الشهر حبلاً بینی و بین عبادی فمن اعتصم به وصل إلیّ / ماه رجب ریسمان و حبلی است بین من و بندگانم که هرکس به آن چنگ بزند به من می رسد." همچنان که در این حدیث قدسی اشاره می کند شرافت این ماه از تشبیهی که در آن صورت گرفته معلوم می شود. اعتصام به این ماه و چنگ زدن به این حبل و طناب مبارک که آن سویش قرب و وصال پروردگار و برخورداری از وصال با معبود است چقدر می تواند نجات دهنده باشد. اما این زمانی میسر می شود که به آن حال خوش و مراقبت از درون و شستشوی گناهان برسیم. اصلا معنای چنگ زدن به ریسمان جز همان طهارت باطنی نیست. کسی که در درون خود توکل و  تلاش کند و در راه آن طهارت باطنی و قلبی قدم بردارد در واقع به حبل و ریسمانی چنگ زده است که به تعبیر حدیث قدسی وصل به پرودگار است. پاداش شگفتی است و اصلا انگار این طناب هم بالا می برد و هم تصفیه می کند.

بله، حرکت به سمت الله هم بالابرنده و  هم تصفیه گر است. هم صعود می کنی و هم طاهر می شوی و اصل همین است که در همین دنیا به وصال حق برسی. لذا نباید ماه رجب را از دست داد. شاید برخی ها پیش خودشان چنین تصور کنند که حالا تا آن مهمانی و ماه دیگر مانده است. ضیافت الله ماه رمضان است و آن ماه اصل است اما ممکن است  تو  به این ماه نرسی.  مراد از رسیدن، رسیدن قلبی است نه رسیدن جسمانی، چون به هر حال جسم و تن ما در گردش روزگار و ایام قرار دارد. روزهایی می گذرد و ما سرانجام به ماه رمضان می رسیم چه از مواهب معنوی ماه رجب برخوردار شویم و چه نشویم. اما موضوع همین جاست که ممکن است از حیث جسمانی در این ماه باشیم اما از حیث معنایی کاملا دور باشیم و به این شهرالله به این ماه عزیز  نرسیم. بنابراین ماه رجب به مثابه طی طریق قلبی برای رسیدن به ماه رمضان است.  لذا است که می فرماید: الشَّهر شَهری و العَبدُ عَبدی و الرَّحمَةُ رَحمَتی فَمَن دَعانی فی هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَنی أعطَیتُهُ / فرمود این ماه -ماه رجب - ماه من است. بنده هم بنده من است و رحمت هم رحمت من است. این ها یعنی بنده من بدان چه کسی رحمت می کند. یعنی بدان در این ماه عزیز، آغوش رحمت حق برای بازگشت به سمت او و جبران خطاها و استغفار  باز است.  در ادامه حدیث قدسی می فرماید هرکه در این ماه مرا بخواند اجابتش می کنم و هرکه حاجت بیاورد به او عطا می کنم.

بشارت عجیب و بزرگی است  و زهی که خواب غفلت نگذارد چشم آدم نسبت به این همه بشارت و مژده و امید باز بماند.

بشارت بزرگ و امیدبخشی است و توجه کنید که خداوند به وعده هایش خلاف نمی کند.  این که از ماه رجب تعبیر به نهر شده است به خاطر خاصیت و خصوصیت ماه رجب است که انسان را از گناهان پاک می کند و شستشو می دهد. لذا است که وجود مقدس پیامبر صلوات الله فرمودند بدانید که رجب شهر الله است. این خیلی شیرین است که رجب ماه بارش رحمت الهی است و خداوند در این ماه، رحمت خودش را به بندگان خودش فرو می باراند و این نکته بسیار مهمی است. کسانی که چشم هایشان در این عالم باز است این ها را به عینه می بینند. یعنی این باران ها را در عالم معنا می بینند که فرو می ریزد و  آن ها زیر این باران ها قلب هایشان را که تشنه معرفت هستند سیراب می کنند. 

من خاطرم نمی رود یک زمانی محضر آیت الله بهاءالدینی بودیم. ایشان اشاره به بنده و یکی از دوستان کردند و فرمودند امشب بیایید اینجا و با هم باشیم. آن شب لیله الرغائب بود، شبی از شب های ماه رجب و آن مرد الهی می خواست که ما دور هم جمع شویم چون اصلا پروردگار عالم دوست دارد - حالا ما که نه -  اهل معنا و حال دور هم جمع شوند.
لذا در این جا یک نکته وجود دارد و آن چشیدن حلاوت این عشق ها و عشقبازی هاست. بالاترین درجه عشقبازی ها همین جاست. گاهی اولیای خدا خلوت هایی یا خدا دارند که قابل وصف و ادراک نیست. گاهی چنان اشک می ریزد و از خدا طلب مغفرت می کنند که قابل درک نیست. گاهی سر به شانه هم های های گریه می کنند و اشک می ریزند. من از باب تقریب به ذهن عرض می کنم که شما در جبهه می دیدید رزمنده ها موقع خداحافظی در شب های عملیات چطور همدیگر را  به آغوش می کشیدند. حال اولیای خدا در مناجات هایشان همان طور است.

آیت الله قرهی کارشناس برجسته دینی و مدیر حوزه علمیه امام مهدی (عج)

پایان پیام /