آداب تعلیم و تعلم،جلسه 25

هفتمین ادب ازآداب شاگرد نسبت به استاد عبارت است از یاد استاد با ادب.
شاگر باید عظمت و حرکت استاد را به دل خویش بباوراند، چون طبیعت به این را حق زیر بار نمی‌رود.
ما باید عظمت ذوی الحقوق را به خودمان تلقین کنیم.
استاد ممکن است رابطه گرم و صمیمی و خوب داشته باشد ولی به هیچ وجه کسی نباید به حریمش تجاوز کند.
پدرو مادر به خاطر بار عاطفی‌شان حریمشان باز است.
به محض اینکه استاد در دیدگاه آدم پائین بیاید خطرناک است و اولین کسی که آسیب می‌بیند خود شاگرد است.
دانشجو باید بداند که استاد هیج وقت با غضب بر شاگرد خودش غیظ خودش را نمی‌خواباند.
شاگرد به هیچ وجه از عصبانیت و تندخویی و درشت‌گویی استاد نباید برنجد،‌ چون در آن خودیّت و منیّت نیست،‌ در آن محبّت نسبت به شاگرد است.
آنکه از استاد دلخور می‌شود یعنی هنوز خیلی طبیعت دارد خیلی طبیعتش قوی است بر فطرتش دارد،‌ هنوز منیّت زیاد دارد.
تذکّر ندادن استاد به ضرر شاگرد تمام می‌شود چون حریم شاگرد باز است دارد دائماً لطمه می‌خورد ولی چون تکبّرش اجازة پندپذیری را نمی‌دهد،‌ استاد هم رغبت نمی‌کند که ظرافت کاری هایی را به او یاد دهد.
ماهیّت کار علمی این است که ترس و لرز و تذلّل را کم می‌کند،‌ اگر کار علمی به معنای دقیق باشد توأم با تواضع و ترس و لرز است.
شما هر قدر مطالعات علمی‌تان زیادتر می‌شود باید دلتان رقیق‌‌تر و عاطفه‌تان بیشتر شود یعنی هر وقت می‌خواهید با خدا حرف بزنید اشک بیشتری داشته باشید این نشان می‌دهد که سیر کار علمی‌ شما درست بوده است یا خیر.

کلیدواژه ها: استاد ، عاطفی ، آسیب ، غضب ، تندخویی ، فطرت ، خدا ،

فرم جستجو

آداب تعلیم و تعلم،جلسه 25

خبرنامه سایت منتظران منجی