شرح خطبه توحیدی امام رضا(ع) (۳)- فراز سی و یکم

موجود ناقص، محدود و محتاج، حادث و مخلوق است. چنین موجودی نمی تواند ایجاد کننده ی سایر اشیاء باشد. چرا که نشانه های مصنوعات در او، حاکی از وجود خالص و صانعی برایش می باشد.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه چهاردهم «شرح خطبه امام رضاع (۳)»، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

فراز سی و یکم: و لو حُدَّ لهُ وراءٌ، اذاً حُدُّ لهُ أمام، و لو التمس له التمامٌ اذاً لزمه انقصان کیف یستحقّ الازل من لا یمتنع من الحدث. أم کیف ینشی الاشیاء من لا یمتنع من الانشاء. اذاً لَقامت فیه آیه المصنوع و لتحوّل دلیلاً بعد ما کان مدلولاً علیه.

و اگر برای او پشتی (گذشته ای) تعریف شود، برایش جلو (آینده ای) تعریف خواهد شد و اگر برای او تمامیت خواسته شود، لازمه اش آن است که او ناقص باشد. کسی که از حادث شدن امتناع ندارد، چگونه ازلی است؟ و کسی که از ایجاد شدن امتناع ندارد، چگونه اشیاء را ایجاد می کند؟ که در اینصورت نشانه های مصنوع بودن در او به وجود می آید، که خود (نیاز به یک صانع دارد) دلالت کننده به صانع می شود، پس از آنکه دیگر موجودات بر او دلیل بودند.

طبق فراز قبل (31) اگر خداوند را ازلی ندانیم، ابدی هم نمی توانیم بدانیم (32). چرا که موجودی که آغاز دارد، پایان هم دارد. یعنی در حال حرکت به سوی کمال و تمامیت است، و این یعنی نقص دارد.

چگونه ممکن است، موجودی که همه ی موجودات، او را به عنوان خالق خویش بر عقل ما عرضه می کنند، خودش صاحبِ خالقِ دیگری باشد؟؟؟

کلیدواژه ها: موجود ناقص ، حادث ، محدود ، صاحب ،

فرم جستجو

سومین کارگاه آموزشی توحید - اردوی نسیم حیات (۳)

شرح خطبه توحیدی امام رضا(ع) (۳)- فراز سی و یکم

خبرنامه سایت منتظران منجی