«نیت صادق»، کلید رزق و برکت زندگی است

برکت و رزق 5 مرحله دارد: «جمادی، گیاهی، حیوانی، عقلی و فوق عقلی». بعضی از افراد ممکن است رزق مادی شان خوب باشد. ولی رزق عقلی خوبی نداشته نباشند. بعضی هم رزق گیاهی خوبی دارند، ولی ممکن است رزق حیوانی خوبی نداشته باشند.  

گاهی رزق به صورت بلاست، اما اگر کسی صبور بوده و آمادگی آن بلا را داشته باشد، آن را با شیرینی، شکر، رضا و آرامش دریافت می‌کند. گاهی بلا رزق خوبی نیست. این در زمانی است که اگر انسان آمادگی لازم را نداشته باشد، برای خودش مصیبت درست می‌کند و تصمیم‌هایی می‌گیرد که زندگی‌اش متلاشی می‌شود و رزق بدی نصیبش می شود.

اکنون سوال این است که آیا در آینه آیات و روایات، نیت ها و خلق های ما چه تأثیری در جذب و عدم جذب برکت و رزق دارد؟ امام صادق (علیه‌السلام) می فرمایند: «مَن حَسُنَت نِیَّتُهُ زیِدَ اللّهُ فی رِزقِهِ= هر کس نیتش نیکو کند، رزقش زیاد می‌شود». در نظام معنوی، نفس که گیرنده است، باید انواع رزق را دریافت کند که عبارت است از «جمادی، گیاهی، حیوانی، عقلی و فوق عقلی». هر چقدر نفس را سعه بدهید و خودسازی بیشتری داشته باشید و آن را زیباتر و شفاف‌تر کنید، رزق بیشتری نصیب‌تان خواهد شد.

یکی از عوامل رزق نیکو، نیت است. نیت غیر از آرزوست. نیت یعنی تصمیم و اراده برای رسیدن به چیزی یا انجام کاری، حتی اگر الآن اسبابش فراهم نباشد. در نیت صدق لازم است. اگر توان انجامش را هم نداشته باشی، خود نیت کردن رزق می‌آورد. پس نیت چون همراه صداقت و عمل است، خودش رزق نیکو است. مثلاً می‌گویی اگر پولدار بشوم بیمارستان می‌سازم یا موانع ظهور حضرت را برطرف می‌کنم. یا اگر عالم بشوم، از علم برای ظهور امام زمان (علیه‌السلام) و خدمت به ایتام آل محمد (علیهم‌السلام) استفاده می‌کنم. این‌ها را نیت می‌کنی و راست هم می‌گویی، ولی ممکن است عالم یا پولدار نشوی.

نیت خودش عمل است. آدم‌ها با اعمالشان قیمت پیدا نمی‌کنند و با اعمال‌شان پرواز یا رشد نمی‌کنند، بلکه به اندازه نیت شان رشد می‌کنند. ولی نیت را باید عمل ما هم تأئید کند. یعنی شخص راست بگوید. آرزو داشتن صرف، برای شهادت کافی نیست. در عمل باید نشان بدهد.

نیت یعنی اگر فضا باز شد، شخص حتماً انجام بدهد. نیت یعنی صداقت. کمال انسان به عمل نیست، بلکه به قدرت نیت هایش است. هر چقدر نیت انسان قوی تر، بزرگ تر و فراگیرتر باشد، رزقش هم بیشتر و بهتر می آید.

به اندازه نیت تان، روزی به شما عطا می شود

در روایت داریم برکت و دهش به اندازه نیت انسان است. «عَلی قَدْرِ النِّیَّةِ تَكُونُ مِنَ اللّهِ الْعَطِیَّةُ= عطیّه الهی به اندازه نیّت هر فرد است». یعنی خدا به اندازة نیت به بنده‌اش عطا می‌کند. اگر انسان در دعاها و آرزوهایش راست بگوید، صاحب نیت می‌شود.

نیت یعنی حواست به همه بندگان خدا باشد. یعنی همان قاعده ی «هو انت». آدم‌ها خود تو هستند. رزق هر کس را ببینید، رزق خودت را بسته ای. برای هر کس نیت بد داشته باشی، نتیجه اش به خودت باز می گردد. مثلا شکست کسی را بخواهی، خودت شکست می‌خوری. مریضی، فقر، عدم موفقیت و مرگ کسی را بخواهی، در واقع برای خودت جذب می‌کنی. اگر بدجنسی کردی، برای خودت کردی.

نیت خوب، همه حوادث بد را از آدم برطرف می‌کند و نیت بد، هر چه بلا و گرفتاری هست، جذب انسان می‌کند. از این رو، انسان باید برای خانواده، همسر، همسایه و حتی غیرمسلمانان، خوش نیت باشد. شما هر چقدر به رحمانیت و رحیمیت برسید، رزق بیشتری دریافت می‌کنید.

بهترین نیت، فرج امام زمان (علیه السلام) است

در نیت به بالاترین عمل دعوت می‌شوید. بالاترین عمل فرج آقا امام زمان (علیه‌السلام) است. اگر کسی نیت کند که سرباز آقا باشد، یار قدرتمند آقا باشد، از بهترین یاری کننده های امام زمان باشد، روح و قوا، درس، رشته و سبک زندگی‌اش را تنظیم کند، مسائل مالی‌اش را برای خدمت به امام زمان (علیه‌السلام) قرار دهد، به فرمایش حضرت علی (علیه‌السلام) با من و هم درجه من محشور می شود.

نیت باعث می شود که خدا به کارمان ضریب بی‌نهایت بزند. مثلاً 5 ما را بی‌نهایت کند. چون نیت به عمل ضریب می‌زند. پس برای زیادی رزق، نیاز به دو یا سه شیفت کار کردن نیست، بلکه کافیست که اخلاق را درست کنید. ارتباط با خدا را درست کنید. «مَنْ أَصْلَحَ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ، أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ= هر كس رابطه میان خود و خدا را نیكو سازد، خداوند نیز رابطه او را با مردم نیكو می سازد». این قاعدة جذب رزق است. پس اگر هرچه ارتباطاتان را با خدا زیادتر کنید، و با خدا رفیق شوید، خدا برایت رزق بیشتری می‌ریزد.

عمل مستحبی طلب عشق است. یعنی وظیفه‌ام نیست. ولی به عشق خدا این کار را می‌کنم. دوست دارم خدا را داشته باشم. انسان وقتی به نیت عشق رسید و کارهایش با عشق انجام شد، به کانون خیر و برکت می‌رسد. یعنی خدا همه جور پای او می‌ایستد. پس ما به جای اینکه بیرون را اصلاح کنیم، اول باید خودمان را اصلاح کنیم.

ما به‌جای کار زیاد، باید روی قلب‌مان کار کنیم. لازم نیست عمل زیاد انجام بدهیم، عبادت زیادی به جای بیاوریم. این‌ها را کم کنید و بیشتر روی قلبتان کار کنید. اگر اینطور شد، بای رزق تان باز می‌شود. پس منشأ برکت و آرامش قلب، در خودت است. منشأ بلا و غصه‌ها هم در قلب خودت است.

خوش اخلاقی عامل جذب رزق و برکت است

این که می گوییم از عوامل برکت و رزق، اخلاق است، برای این است که امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «فی سَعَةِ الأخلاقِ كُنُوزُ الأرزاقِ[1]= در خوش خُلقى گنج‌هاى روزى نهفته است». وقتی انسان تنگ‌نظر نیست، حسود نیست، بدخواهی ندارد، بدجنسی ندارد، سعه صدر دارد، بزرگواری دارد، رزقش می‌رسد.

شایسته است با وجود این که می‌دانی همسایه فقیر داری، غذا بیشتر درست کنی و به او هم بدهی. تنگ نظری و بدنظری رزق را قفل می‌کند. ترس از عطا کردن نداشته باشید. وقتی یک نفر را شاد می‌کنید، به ویژه یک غریبه یا تنها را شاد می کنید، خدا باب رزق را برایت باز می کند.

تنگ نظری یعنی «فقط خودم و خودت» موجب بسته شدن باب رزق می‌شود. اولین اثرش این است که تو، او و دیگران می‌شوی. خدا همان را دشمنت قرار می دهد. با حسادت، راه رزق بر روی خودت بسته می‌شود. هر چقدر خوش اخلاق‌تر باشی، بیشتر به تو می‌رسد. بزرگ بودن خیلی مهم است.

تنگ‌نظری و محدود نگاه کردن، باب رزق را می‌بندد. باید انبساط داشته باشیم. از اینکه از این فلانی خوشم نمی‌آید، راه را بر روی خودت می بندی. پس کانون رزق در قلب توست، در نیت‌ها و سعه وجودی‌توست. هر چقدر گرفته‌تر باشی، بسته تر هستی و هر چقدر خوش نیت و خوش قلب تر باشی، رزقت بیشتر است. پس سعه اخلاق، وسیع بودن و بزرگ فکر کردن خیلی مهم است.

نیت/اخلاق خوب/روزی

پی نوشت:

[1]. محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج1، ص805.

177/قا