کسی می‌تواند به امام زمان (ع) ملحق شود که مثل حضرت اهل قیام باشد

خداوند تبارک و تعالی که خیر همه بندگان را می‌خواهد، در قرآن کریم می‌فرماید: «قُلْ إِنَّما أَعِظُكُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنى‏ وَ فُرادى‏= بگو من فقط شما را یک موعظه می‌کنم و آن سخن این است که شما خالص برای خدا دو نفر دو نفر یا به تنهائی قیام کنید». اگر می‌خواهید قلب‌تان زنده و احیا شود، باید برای خدا دو نفره یا حتی یک نفره قیام کنید. کسی می‌تواند به امام زمان (علیه السلام) ملحق بشود که مثل حضرت قائم باشد. یعنی قیام در زندگی او نمود داشته باشد.

اینکه در زیارت عاشورا می‌خوانیم : «أن یجعلنی معکم فی الدنیا و الآخرة= می‌خواهم با شما محشور بشوم». یا «أن یبلغنی المقام المحمود لکم عندالله =از خدا می خواهم که مرا به مقام محمودی که شما دارید، برساند». اینها فقط آرزو است. اگر کسی صادق باشد، این خواستن ها به آرمان تبدیل می‌شود و تلاش می کند تا به این آرمان برسد. یعنی تصمیم بگیرد به مقام امام زمان (علیه السلام) و به درجه معصوم برسد.

خیلی از افراد ادعا می‌کنند که می‌خواهیم به درجه معصوم برسیم. ولی گاهی این ادعای کسی در عملکردها و تصمیم‌گیری‌های زندگی‌اش چنین ادعائی را نشان نمی دهد. او فقط خودش را مسخره و وقت تلف می‌کند.

قرآن کریم شرط اساسی را قیام می‌داند. یعنی باید انسان در زندگی‌اش به تنهایی قیام کند و کاری با هیچ کس نداشته باشد. حتی آدم‌های موجهی پیدا می‌شوند که انسان را نصیحت می‌کنند که سر جایت بنشین. مثل آدم های عافیت‌طلب، تنبل، بی‌حوصله و ترسو که اصلاً اهل قیام برای خدا و امام زمان (علیه السلام) نیستند. چه بسا در مرتبه استادی و مربی باشند و درجات علمی بالایی داشته باشند. شاگردان و مخاطبین‌شان را نصیحت می‌کنند که با این کارها کاری نداشته باشید و سر جایتان بنشینید. از همین قاعده می‌توان فهمید که آیا این استاد قائم است یا قاعد.

مرحوم حضرت آیت الله ممدوحی (رحمه الله و رضوان الله تعالی علیه) از جمله علمائی بودند که قائم بودند. قیام یعنی کارش اثر دارد. کسی که قائم است، در زندگی‌اش هر کس او را ببیند، اهل قیام بودن را می‌فهمد.

خدا دوست دارد همه ابعاد وجودی شما قیام کند. نه فقط بخش اقتصادی شما یا بخش بدنی شما. یعنی باید برنامه‌ریزی تحصیلی و علمی، کاری و شغلی، هنری و عبادی شما یک برنامه‌ریزی قیامی باشد و آبرو و عزتتان را در این راه بگذارید. نه اینکه کسی بگوید: خجالت می‌کشم و من می‌خواهم طوری باشد که کسی نفهمد من چه کار دارم می‌کنم.

قیام باید در همه ابعاد شخصیتی یک نفر ظهور کند. اگر اهل قلم یا اهل هنر است یا در هر رشته‌ای که هست، آن شخصیت قیامش ظهور ‌کند. بنابراین، اول باید اهل قیام بود، بعد رشته تحصیلی انتخاب کرد. اول باید اهل قیام بود و بعد همسر انتخاب ‌کرد. اول باید اهل قیام بود و بعد بچه‌دار شد. اهل قیام، حتی محل زندگی‌اش را براساس ساختار قیامی اش طراحی یا انتخاب می‌کند. یعنی همه انتخاب ها و ارتباط هایش را با اهل قیام بودنش تنظیم می کند. نه اینکه دور از این آرمان ها و افکار، گرفتار خاله خاله‌بازی ها و غصه‌های زندگی در بخش های جمادی یا گیاهی یا حیوانی یا علمی شود. این نوع آرزوها و هدفها حقارت و تحقیر به دنبال دارد. اگر کسی می‌گوید: من می‌خواهم به مقام محمود و مقام امام زمان (علیه السلام) برسم، پس باید قیام کند. قیام کند تا امام زمان(علیه السلام) را به جهان بشناساند. حالا که این معرفت نصیب خودت شد، قیام کن تا امام زمان (علیه السلام) را به دنیا معرفی کنی. هر چقدر می‌توانی در همه ابعاد پنجگانه‌ات برای این مهم وقت بگذار.

چگونه امام زمان (علیه السلام) را به همه دنیا معرفی کنیم؟

راه ها و روش های متعددی برای معرفی امام زمان عج به مردم دنیا وجود دارد که یکی از آنها مراجعه به دعاها و زیارتنامه های زیادی است که در متون اسلامی داریم.

امام هادی (علیه السّلام) در جامعه کبیره می‌فرماید: بزرگترین آرمان شما باید این باشد که ما را به همه دنیا معرفی کنید. حضرت خط را مشخص می‌کند. اینکه من الان چه کاری را انتخاب کنم؟ چه مشغله‌ای را انتخاب کنم؟ جوابش این است که باید بتوانی به واسطه خودت، یک نفر، دو نفر، صد نفر، صد هزار نفر، میلیون ها نفر را با معصوم و امام زمان شان آشنا کنی. آنها باید پدر آسمانی‌شان را بشناسند تا یتیم و به مرگ جاهلیت از دنیا نروند.

اگر کسی بخواهد به نجات دیگران کمک کند، این یاری رساندنش منافاتی با ازدواج و تشکیل خانواده، شغل، درس و و دانشگاه و تجارت ندارد. او در هر جایی که هست، می تواند نماینده و معرفی‌کننده حضرت باشد. معرفی و تبلیغ اهل بیت، یک آرمان بزرگ است. دیگر از این قشنگ‌تر چه می‌خواهید؟

حرکت جهانی اربعین یک حرکت آشکار است. همه جای دنیا این را می‌بینند که انسان ها در یک حماسه حضور پیدا می‌کنند. ولی متاسفانه امسال توفیق این تجمع را از ما گرفته اند. حالا باید چه کار کنیم؟ شما باید فرهنگ اربعین که اصلش مهدویت است را احیا کنید. یعنی توجه به امام و متخصص معصوم را رواج بدهید. هر کاری می‌توانید برای این کار انجام بدهید.

اول هم جنبه‌های معرفتی را یاد بگیرید تا خودتان را تقویت کنید و بعد، آن منابع را به دست دیگران برسانید. مثلاً بروید بانی شوید: یکی، دوتا، سه تا، ده تا، هزار تا، ه هزار تا از همان مباحث معرفتی را به دیگران برسانید تا همه در این قضیه احیا بشوند. هزینه‌اش هم چیزی نیست. اما اثرش جاودانه است.

پیامبر به امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرمود: «لَأَنْ یَهْدیَ اللهُ بِکَ رَجُلاً واحِداً خَیْرٌ لَکَ مِنَ الدُّنْیا وَ ما فیها= اگر خدا به وسیله تو یک نفر را هدایت کند، برای تو از تمام دنیا و آن چه در آن هست، بالاتر است».

تاکید می کنم که حتی یک آدم زمین گیر شده می تواند خودش را به لشکر امام زمان عج برساند. کسی که الان به هر دلیلی در خانه زمین‌گیر شده است، مثلاً به خاطر بیماری کرونا نمی‌تواند بیرون بیاید، یا یک آدم زمین‌گیر و فلجی هست، در خانه می‌تواند خودش را به لشکر حضرت برساند. برخلاف کسانی که سالم هستند و همه نعمتها را هم دارند، اما آخر هم به لشکر حضرت نمی‌رسند. چون این حرکت، حرکت قلبی است. دل انسان باید تکان بخورد تا قیام کند. این قیام برای امام زمان  (علیه السلام) را باید در روح خود فهمید و درک کرد. پس تا می‌توانیم ان‌شاءالله در شناسایی امام زمان (علیه السلام) و اربعین برای جهان به دیگران کمک کنیم.

در اربعین چه فعالیت های فرهنگی مهدوی انجام بدهیم؟

الان ما یک سایت و یک کانال ۱۲ زبانه داریم. یک بخش بین‌المللی به ۱۰ زبان دنیا داریم. الان در اربعین کتاب هم فرستادیم. البته الان خیلی استفاده نمی‌کنند. سال گذشته نیز همینطور بود که در ۱۰ زبان دنیا برای مسلمانها و غیر مسلمان ها تبلیغات داشتیم. امسال هم باز ما این محصولات را داریم. مثلاً یک کسی می‌گوید من الان در آلمان، روسیه، اسپانیا، آمریکا یا فلان کشور عربی یا شبه قاره هند آشنا دارم، می توانیم حتی محصولات رایگان هم در اختیارشان قرار دهیم تا ارسال کنند و به دست آنها برسد که آنها هم احیا بشوند. باید کار برای امام زمان عج جهانی بشود. آنهایی که زبان بلد هستند یا آنهایی که در فضای مجازی هستند، بهتر می‌توانند کار کنند.

ما یک عملیات جهانی راه انداخته ایم که حتماً در این عملیات شرکت کنید. هشتکش هم هست: «اربعین 2020».

نکته بعد، فرهنگ خود اربعین است. حالا آن اربعین که بن و اساس فرهنگش فرهنگ مهدوی است، یک سلسله اقدامات فرهنگی را هم دارد. مثل اینکه انسان به عشق امام زمان (علیه السلام) اختلافها را کنار بگذارد.

یکی از زیبایی‌های اربعین این است که آنجا کسی با کسی دعوایی ندارد: نه دعوای مذهبی، نه خانوادگی، نه نژادی، نه زبانی. این صلحی که شما در اربعین حس می‌کنید و به قول آن دختر هلندی که اصلاً دین هم نداشت گفت: محل راهپیمایی اربعین مهربان‌ترین جای جهان است. ما بیاییم مهربانی و آشتی و صلح را در فامیل رواج و گسترش بدهیم. از خودمان هم شروع کنیم. اگر کسی در حق ما ظلمی کرده، به عشق امام زمان (علیه السلام) او را ببخشیم. چون با این عمل، به خدا نزدیک‌تر می‌شویم. اما وقتی که شما نمی‌بخشی، از خدا دوری.

اگر تو می‌خواهی در لشکر امام زمان (علیه السلام) باشی، اگر حسین زمانت الان صدایت کرده که بدو بیا، «هل من ناصر ینصرنی» دیگر حالا درگیر مادرشوهر، خانواده شوهر، خانواده همسر، باجناق و جاری و این و آن نباش. از این ماجراها اصلاً بیرون بیا و قلبت را پاک و صاف کن و برو در لشکر حضرت بایست و کار کن. حضرت این زیبایی و گذشت را می‌بیند. این روحیه بزرگی است که باید حفظ بشود.

یکی از چیزهایی که خیلی قشنگ است و به ما کمک می‌کند، این است که ما از شعائر مهدوی و از شعائر اهل بیت استفاده کنیم. قرآن می‌فرماید: «وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ[1]= و هر کس شعائر خدا را بزرگ و محترم دارد، این از صفات دلهای باتقواست». اگر کسی تعظیم شعائر الهی می‌کند، این نشان‌دهنده پاکی قلب اوست.

اگر کسی به حضرت عشق دارد، باید این شعائر را گسترش دهد. مثل انتخاب اسم ائمه بر روی فرزندان، پرچم زدن بر سر در خانه ها. اگر نماز جمعه می‌رویم از نمادهای مهدوی مثل پیشانی‌بند استفاده کنیم یا پرچم به دستمان بگیریم. اگر می‌توانیم و امکانش هست لباس‌مان هم با شعائر باشد. آنهایی که همیشه پرچمدار هستند و پرچم را در دستشان می‌گیرند و آن را به اهتزاز در می آورند، با کسی که دستش در جیبش است، یکی نیست.

آن کسی که در جمع اعلام صلوات و دعا می‌کند و شعار می‌دهد و مردم را راه می‌اندازد، او با بقیه که ساکت هستند، یکسان نیست.

خانمی که دائماً خانه‌اش را تمیز می کند و فقط برای مهمانی در خانه اش باز می‌شود، با خانمی که هفته‌ای یک جلسه عزاداران اهل بیت به خانه اش می‌آیند و می‌نشینند و غذا و چایی می‌خورند، یکسان نیستند. رنج و زحمت نظافت زائرین اباعبدالله (علیه السّلام) و عزاداران و ارادتمندان و محبین اهل بیت ع با رنج کسانی که فقط برای جشن و مهمانی و خوش گذارنی به خانه کسی می آیند، یکسان نیست.

کسی که برای اهل بیت خانه اش را آماده ی پذیرایی می کند،‌ این نشانه ی قیام او برای خدا است. البته هر خانه‌ای هم این اذن را پیدا نمی‌کند. خدا چنین اذنی را به هر کسی نمی دهد. این آیه قرآن است که می فرماید: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْكَرَ فِیهَا اسْمُهُ= در خانه‌هایی که خدا رخصت داده که در آنجا اسم خدا رفعت یابد و در آنها ذکر او بشود».

پس تعظیم شعائر الهی خیلی مهم است که انسان به آن دل بدهد. این را جدی بگیریم و ان‌شاءالله در توسعه شعائر الهی استفاده کنید.