(36) سلامِ ما به معصوم، از ناحیه خودِ معصوم است

وقتی ما به اهل بیت علیهم السلام سلام می کنیم، در باطن امر، سلام ما و عرض ارادت ما پاسخ به آنهاست. یعنی لطف و توجه قلب ما از عنایت ویژه ی آنها شروع می شود. پس وقتی که به یاد اهل بیت می افتید و حس سلام، عشق، دلتنگی و محبت، صلوات، زیارت رفتن یا حتی نسبت به خداوند حال ذکر و نماز به شما دست می دهد، یعنی در این جهنم دنیا شما را به سمت خودشان دعوت کرده اند. پس خدا را شکر کنید که آنها به یاد شما هستند. «و لكنَّهُ أوَّلٌ مِن المذكورِ و ثانٍ مِنَ الذاکر= اول مذکور یاد دل ذاکر را می کند و بعد ذاکر توفیق ذکر پیدا می کند».

به عنوان مثال، گاهی بین شما و کسی که علاقه ی شدیدی هم به او دارید، مدتی فاصله افتاده و دلتنگش شده اید. در یک لحظه تلفن شما زنگ می خورد و می بینید آن عزیز پشت گوشی است و می خواهد با شما صحبت کند و یا پیامکی از طرف او برای شما آمده است. در این هنگام، چه حسی پیدا می کنید؟

انسان هم هر وقت توفیق سلام و زیارت اهل بیت علیهم السلام به دلش می آید، این همان پیامک و تلفن است که به او زده اند. یعنی وقتی دل ما هوس آنها را می کند، نشانه ی این است که آنها یاد ما می کنند. آنها با ما تماس می گیرند که خوب حالا پا شو بیا حرم؛ بیا صلوات بفرست؛ نماز بخوان و با الله ارتباط برقرار کن؛ و با او صحبت کن و ذکر بگو. اینها نتیجه ی همان تماس و پیامک قشنگ است. اما اگر حواسمان نباشد، شیطان می تواند همه چیز را خراب کند. یعنی اگر ما استقبالی از این دعوت، پیامک و تلفن نکنیم، توفیق از دست مان می رود و برای آینده ما خیلی خطرناک خواهد بود.

بعضی ها همیشه مهربان هستند؛ همیشه دلداده اند؛ همیشه عاشقند. به محض این که معشوق به آنها زنگ می زند، آمادگی برقراری ارتباط عاشقانه، صحبت کردن و مغازله را دارند. ولی بعضی ها این طور نیستند. همیشه این آمادگی را ندارند. چون دل هایشان آلودگی دارد، گناه و حجاب دارند. خداوند یا ائمه هم زنگ می زنند، او رد تماس می زند یا پیام را اصلا نمی خواند. می گوید الان حوصله و حالش را ندارم. این خیلی خطرناک است.

در طول روز چند بار دلت هوس خدا را می کند؟

در زندگی هر یک از ما هزاران بار این اتفاق افتاده که از طرف غیب، آسمان، شهدا، صدیقین، صالحین تماس می گیرند یا پیامک می زنند. ولی ما آن را رد کردیم یا جواب ندادیم. این ها خیلی خطرناک خواهد بود که ما در دسترس دعوت هایی که ما را زنده می کند نیستیم. خداوند می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم= ای کسانی که ایمان آورده اید! هنگامی که خدا و رسول شما را دعوت می کنند تا شما را زنده کنند، آنها را اجابت کنید». عدم اجابت این دعوت ها خیلی بد است.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز می فرماید: «إنّ لِرَبِّكُم فی أیّامِ دَهرِكُم نَفَحاتٍ، فَتَعَرَّضُوا لَهُ= همانا از سوى پروردگار شما در طول عمرتان نسیم هایى مى وزد، پس خود را در معرض آنها قرار دهید». پس هر بار که دل هوس می کند که ذکر بگوید، صلوات بفرست. وقتی دل هوس می کند سلام بدهد، حرم برود، نماز بخواند، قرآن بخواند، خواسته اش را اجابت کن. قرآنی که بارها و بارها به سراغ دل می آید و می گوید بیا با هم صحبت کنیم. این شوخی نیست. کلام الله است. گاهی وقتها انسان کسی را  دوست دارد، اما نمی خواهد با او حرف بزند، بلکه به او می گوید تو با من حرف بزن. گاهی هم دوست داری تو با او حرف بزنی. در روایت داریم، اگر می خواهید خدا با شما حرف بزند، قرآن بخوانید و اگر می خواهید شما با او حرف بزنید، نماز بخوانید. اما بارها شده قرآن به دل ما سر می زند که بیا قرآن بخوان ولی ما گفتیم ولش کن، بعداَ می خوانم. اما به راحتی روزنامه می خواند، تلویزیون نگاه می کند، برای فضای مجازی با دلدادگی وقت می گذارد.

این پیام ها، پیام های حقیقی است. استعاره و تشبیه نیست. نمی خواهم یک حرف احساسی بزنم یا حرف عاطفی عاشقانه بزنم. بلکه حقیقتی است که در باطن ما اتفاق می افتاد.

اگر در جای گرمی که هستید، بادی به شما بوزد، می گوئید این نسیم از کجاست؟ یا اگر در جای تاریکی هستید یک دفعه نوری روشن شود، به دنبال منشا آن می گردید. پس هر چیزی منشأئی دارد. هوس های ما هم منشأ حقیقی دارند. وقتی هوس های معنوی و فوق عقلانی سراغ تان می آید، یعنی به تو زنگ زده اند، پیامک داده اند، یعنی الان کارت را رها کن و برو دنبال آن دعوت. همان طور که کسی را دوست دارید در بدترین موقعیت هم قرار داشته باشید، وقتی زنگ یا پیامکی بزند، دوست داری پیامش را جواب بدهی و با او حرف بزنی. این پیام ها هم دائماً در طول روز به ما می رسد. کسی نباید بگوید: خدا مرا فراموش کرده؛ اهل بیت من را رها کردند. این حرف، حرف خوبی نیست. آنها بارها در طول روز سراغ ما را می گیرند. ولی این ما هستیم که جواب نمی دهیم.

یک بنده خدایی می گفت: زمانی برایم مشکلاتی پیش آمد. به امام زمان خیلی گله کردم. حضرت یک جوری به او رسانده بود که من در این شرایط (نام برده بود) کمکت کردم. من حواسم به تو بود. شخص که بعدا تعریف کرده بود، گفت: عرق شرم روی پیشانی ام نشست که این همه حضرت به من توجه داشته و من غافل بوده ام.  

توجه خداوند و اهل بیت به ما لحظه به لحظه است. آنجایی که می گوییم حضرت من را فراموش کرده یعنی من فراموشش کرده ام. در حقیقت، خودت غافل بوده ای، خودت سراغ غیر رفته ای، اینها کسانی هستند که قرار است با آنها در دنیا و آخرت زندگی کنیم. حتی لحظه مردن و وفات، قرار است با صدیقین، شهدا، صالحین و انبیا زندگی کنیم. میزان مهمانی رفتن ها، مجالس و معاشرت های برزخی و بهشتی، ملکوتی و قیامتی و بعدش، به این است که شما چقدر در دنیا اهل معاشرت و ارتباطات بودید. مثلا اگر کسی با حضرت عبدالعظیم علیه السلام دوست و صمیمی باشد، جدای از این که حضرت عبدالعظیم در برزخ به او سر می زند و ملاقات می کند،‏ در مقام حضرت عبدالعظیم هم می رود. یعنی شما یک علوّ درجه پیدا می کنید. ولی ما متاسفانه بهانه می آوریم و می گوئیم: وقت نداریم، نمی رسیم، درس داریم، کنکور داریم، امتحان داریم، باید زود به خانه برویم، الان دیر می شود و...

گاهی افراد ساعت ها برای خوردن غذا در رستوران به صف می ایستند. ولی وقتی نوبت به آخرت و ابدیت و جاودانگی و سرکشی به خاندان آسمانی اش و دوستان آخرتی اش می رسد، می گوید: من وقت ندارم، کار دارم، گرفتارم، نمی رسم. خداوند هم چنین افرادی را در دنیا به همین وقت تلف کردن ها مبتلا می کند تا متوجه شوند که دروغ می گویند. چون تو برای کار دنیایی ات ده ها ساعت اتلاف وقت داری. پای تلویزیون ده ها ساعت اتلاف وقت داری،. پای فضای مجازی ده ها ساعت اتلاف وقت داری، اما نوبت غیب و آسمان که می شود می گوئی من وقت ندارم؛ من کار دارم؛ من گرفتارم،

پس یادمان نرود که همه ی سلام های ما جواب هستند. یادت نرود شرافت یک آدم از جائی معلوم می شود که ببیند خدا در طول روز چند بار به او زنگ می زند یا پیامک می فرستد. این شرافت آدمی است.

 خدا میرزا را رحمت کند. یکی از دوستان مان، با میرزا رفیق بود. خانمی هم بود که او هم از اولیای خدا بود و خانم بسیار بزرگی بود. می گفت یک بار به این خانم گفتم: شما میرزا را می شناسید؟ گفت نه. به میرزا گفتم: شما فلان خانم را می شناسید؟ گفت نه. تصمیم گرفتم یک جلسه ای بگذارم که میرزا با این خانم روبرو شوند. گفت: اینها تا همدیگر را دیدند چنان سلام علیکی کردند که انگار سی سال است که همدیگر را می شناسند. آشنای آشنا هم بودند. گفتم: شما که گفتید همدیگر را نمی شناسیم، چطور شد که الان آشنا در آمدید. هر دو گفتند: ما در مهمانی های آسمانی همدیگر را دیده ایم.

چه مهمانی و بزم هائی در  باطن این عالم است که ما اصلاً خبر نداریم و متاسفانه میلی هم به آنها نداریم. راه مان هم نمی دهند. چون هنوز محرم نشده ایم که صدایمان کنند.

کسی نمی تواند بگوید چرا ما را در آنجا راه نمی دهند، چرا در مهمانی های شبانه نیستیم، چرا در غیب نیستیم، چرا ما را انتخاب نمی کنند؟ چون هر بار که در طول روز صدایمان کردند، ما جواب رد دادیم. حوصله نداشتیم. می گوید شما اگر ۴۰ شبانه روز، نماز بخوانی، شب تا صبح روزه بگیری و عبادت خدا را بکنی، یکبار نماز صبحت قضا شود، ارزش همه آن عبادت ها از بین می رود.

آدمی که می خواهد محرم شود، نزدیک وقت اذان دلشوره هایش شروع می شود. اگر این طور نیستی پس هنوز محرم نشده ای. چه توقعی داری در جلسه خصوصی راهت بدهند؟ در حالی که غیب به میزانی به شما توجه می کند که شما به آن توجه کنید. غیب به میزانی برای تو ارزش قائل است که تو برای آن ارزش قائل باشی.

تو اگر گفتی بروم در فلان کشور زندگی کنم، به این سفر بروم، بخواهم با این شخص ازدواج کنم، مهمانی بروم، مدرک تحصیلی را به دست بیاورم، اما هیچ یک از اینها باعث نشود که از خداوند و اله ات جدا شوی و به سراغشان نروی، معلوم است که تو محرمی. اما کسی که دست از خانواده آسمانی و امام زمانش بردارد و  به یکی از بخش های دنیائی اش دل ببندد، این خیلی خطرناک است. چون همین عامل باعث شده که امام زمان 1178سال در آواره گی، طرد شدگی و تنهائی به سر ببرد. اگر مردم حیا می کردند و غیرت داشتند، اگر اولویت اول زندگی همه امام زمانشان بود، الان ایشان ظهور کرده بود.

ما برای امام زمان مان و برطرف کردن موانع ظهورش وقت نداریم. گرفتار معشوق های دنیایی هستیم. هر وقت هم حضرت می گوید: «هل من ناصر ینصرنی» در پاسخ می گوییم: وقت نداریم، گرفتارم، دکترم، مهندسم، مشاورم، استادم، شوهر دارم، زن دارم، بچه دارم، رئیس جمهورم.

 وقتی امام زمانت که قطب عالم امکان و محور خیرات و برکات است را رها می کنی، بلاها و حوادث دنیایی اول بر سر خودت می آید. پس فرصت های بی نظیر در زندگی مان را از دست ندهیم. نه درس و نه کار و نه هیچ چیز دیگری ارزش این را ندارد که شما از خدا و خانواده آسمانی تان بگذرید.

صدق در دلدادگی و عشق چیزی است که به راحتی نمی شود به آن رسید. خدا هزار بار از ما امتحان گرفته و می گیرد که ما در دلدادگی به او صادق هستیم یا نه؟

این نکته فراموش مان نشود هر وقت حس های خوب و معنوی سراغ تان آمد، بدانید که آن نفخه ی خداست که دمیده شده در شما. آن طناب و ریسمان الهی است که خدا انداخته و می خواهد تو را بالا بکشد. پس تو هم محکم  به آن بچسب و حرکت کن. نگو نمی خواهمش، رهایش نکن. آن وقت که صحنه برزخی کنار می رود و آدم در تنگناها، تاریکی ها و جهنم های برزخ می افتد، می بیند که چقدر به حضور اهل بیت،‌ شهدا، صدیقین و صالحین  نیاز دارد. همه را در برزخ ثانیه به ثانیه به ما  نشان می دهند که در دنیا سراغ مان آمدند و ما گفتیم: وقت ندارم، گرفتارم، نمی رسم.

جواب سلام معصوم چگونه به دست ما می رسد؟

وقتی در حرم حضرت عبدالعظیم می ایستیم و سلام می کنیم و در زیارت نامه می خوانیم: «السلام علی آدم صفوه الله، السلام علی نوح نبی الله، السلام علی ابراهیم خلیل الله، السلام علی موسی کلیم الله و عیسی روح الله، یا رسول الله» ظاهرش این است که شما به آنها سلام کردید، این مثل کار خدا می ماند که می فرماید: «مَّن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا[1]= کیست که به خدا قرض بدهد؟» «قرض بدهید» یعنی در راه خدا به بندگان خدا صدقه بدهید و انفاق کنید.

در ادامه آیه می گوید: « فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِیرَةً = خدا چندین برابر به شما می دهد». می گوید من نقش بازی می کنم. خودم به شما پول دادم، خودم به شما رزق دادم، همه چیز که مال من است. حالا از این چیزی که خودم به شما دادم، یک چیزی به من هم بدهید.

همین امتحان است. خدا می خواهد ببیند که از سلامتی ات، عاطفه ات، علمت، محبتت، آبرویت، پولت در راه من هزینه می کنی یا نه؟ کرامت یعنی این. بزرگی یعنی این. خدا همه چیز را می دهد.

معصومین اول سلام می کنند، ولی به حساب ما می گذارند و می گویند حالا شما سلام کردید، ما هم جواب می دهیم. گوش می خواهد که آدم جواب سلام ها را بشنود. ما گوش مان کر است و نمی شنویم. یا نه گوشمان هم کر نیست، بلکه خدا نمی گذارد بشنویم. چون ممکن است شخص ظرفیت نداشته باشد و هول کند. ممکن است فردا برود به همه بندگان خدا پز بدهد که من شنیدم. شما همه تان کر هستید و نمی شنوید. این طور که شد، انسان را عُجب می گیرد و خطرناک می شود.

اما جواب های آنها به گونه ی دیگری هم به ما می رسد. وقتی شما صلواتی می فرستید، بخصوص یک صلوات جمعی که هیچ کس جز خود خدا نمی تواند ثوابش را حساب کند.

خدا آیت الله بهجت (رحمه الله علیه) را رحمت کند. فرمودند: کسی که صلوات می فرستد، نمی داند در ملکوت چه اتفاقات مبارکی می افتد. یک صلوات برای ملکوت عالم خیلی قیمت دارد.

پس سلام و صلواتی که ما می گوییم تمام اینها جواب دارد و جوابش به عنوان توفیقات روزافزون معنوی برای ما ایجاد می شود. اشخاص خوب و مبارک بر سر راه انسان قرار می گیرند. راه های خوبی بر سر راه انسان باز می شود اینها همه جواب سلام معصوم است. سلام هایی که شما در دنیا همیشه می گفتید، تمام جوابهای آن در برزخ به داد آدم می رسد. «علیک» هایش «السلام علیک» با جواب هایش موقع مردن داده می شود. اینها همه برای ما ذخیره است و کمک ما می کند.

پس تا می توانید انس تان را با غیب بیشتر از انس تان با اهل زمین کنید. این رمز موفقیت انسان است. دلدادگی مان را بیشتر کنیم تا در برزخ رحمت، خیرات، شفاعت و توفیقات الهی به سراغ مان بیاید.

پس اولاً سلام های ما جواب است، یعنی در ابتدا از طرف ما نیست. ثانیاً به خاطر کرامتی که آنها دارند، اگر ما سلام دادیم، آنها باز جواب می دهند. نتیجه این جواب ها، توفیقات دنیایی هم در امر مادی و هم در امر معرفتی و معنوی است که تا برزخ و قیامت ادامه دارد.

سلام ها فرصت های عاشقانه ای است که باید آن را از دست ندهید. قشنگ ترین زیارتنامه ها آن است که در آن بیشتر سلام به کار رفته. این فیض هایی که به ما می رسد، دائماً جواب سلام هایی است که از طرف معصومین علیهم السلام است.

آرشیو جلسات گذشته شرح زیارت جامعه کبیره

[1] . سوره بقره/ آیه 245.