3) محشور شدن در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام»

محشور شدن در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام»

و حشرنا فی زمرتکم...

انسان می‌تواند به واسطه هویت‌های صنفی، علمی، سیاسی، اجتماعی و ... متعلق به گروههای مختلفی باشند؛ مثل جامعه معلمان، جامعه طلاب، جامعه پزشکان، و ... زمانی عضویت انسان در گروهی پذیرفته شده و تثبیت می‌گردد که او تمام قوانین و مقررات مربوط به گروه را پذیرفته و رعایت نماید. عضویت در گروه اهل‌بیت نیز قوانین و شاخصه‌های مشخص و مهمی دارد که اگر توسط کسی پذیرفته نشده و رعایت نگردد، عضویت او در این خاندان یک عضویتِ حقیقی نخواهد بود. عضویت در این گروه، عضویتی حقیقی، باطنی و ریاضی است و تنها با اعلامِ عضویت از سویِ انسان به حقیقت نخواهد پیوست. عضویت در این گروه با سبک زندگی انسان، رابطه‌ای کاملاً مستقیم دارد و اگر کسی خواستار محشور شدن در گروه اشراف آخرت است باید در دنیا به جمع آنان پیوسته و در تمام مراتب سبکِ زندگی‌اش از آنان الگوپذیری نماید. تمام انتخاب‌ها، ارتباط‌ها، افکار و رفتار. باید به سبکی تنظیم گردد که مغایر با اهداف و آرمانهای این گروه نباشد.

هر عضوی از هر گروهی موظف به پذیرفتن مسئولیتی در آن گروه بوده و باید برای آن گروه مفید باشد. نمی‌توان عضوِ گروهی بود اما باری از مسئولیت آن گروه را نپذیرفت. عضویت در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام» نیز از این قاعده مستثنی نیست. حشر امری کاملاً حقیقی، ریاضی و اندازه‌دار است نه امری اعتباری و یا ادعایی. به عنوان مثال نمی‌توان نوزادی بیمار و یا ناقص را در گروه نوزادان سالم قرار داد و از او با رفتاری ساده مراقبت نموده عضویت در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام» در گروی پیوستن به امام زمان «عجل الله تعالی فرجه الشریف».

«وحشرنا فی زمرتکم» خواسته‌ای بسیار عظیم است و بدون الگوپذیری از اهل بیت در تنظیم سبک زندگی. هرگز به تحقق نخواهد پیوست.

امروز، محشور شدن در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام»، بر پایه الگوپذیری از امام زمان «علیه‌السلام» استوار است. شرایطِ امروزِ ما، دقیقاً همان شرایطی است که اصحاب عاشورا با آن روبرو بودند و همان خطرهایی که روزی عاشورائیان را تهدید می‌نمود، امروزه‌ ما را تهدید می‌کند. امروز حسینِ زمانِ ما تنهاست و فریاد هل من ناصر او هر لحظه در تمام زمین طنین انداز است. ...

این ما هستیم که با یک انتخاب می‌توانیم به چادرش رسیده و به عضویت گروهِ او درآییم و یا با انتخاب سبکی دیگر، اساسِ حرکت به چادر او را فراموش کرده و یا با حرکتی ناسالم و ضعیف هرگز به چادر او نرسیم.

برای حشر در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام» باید همین امروز، خود را به امام‌مان برسانیم و دقیقاً همان راهی را انتخاب کنیم که اصحاب عاشورا انتخاب کردند. رسیدن به چادر امام زمان «علیه‌السلام»، امری حقیقی است و نوع سبک زندگی ما، نوع آرمان‌ها و دغدغه‌های ما و نوع غمها و شادی‌هایمان نشان می‌دهد که کجای راهیم؟ آیا به چادر رسیده‌ایم؟ آیا در راه رسیدن به چادریم؟ و یا اساساً به آن فکر نمی‌کنیم ... خوب است بدانیم که اگر دلبستگی‌های گوناگونِ ما (علمی، اجتماعی، سیاسی و ...) بر عشق ما به الله، خانواده آسمانی و جهاد غلبه کرده و زمین گیرمان کنند، حتماً از حشر با اهل‌بیت «علیهم‌السلام» باز خواهیم ماند. برای در امان از این تهدید بزرگ، تنها شناخت و افزایش سطح معرفت است که می‌تواند مؤثر واقع شود. کسی که قیمت حقیقی خود را می‌شناسد مَحال است خود را ارزان بفروشد.

تعلق انسان به امامش، وقف شدن برای او، در خدمت او بودن و فداکاری برای رسیدن به اهدافش و ... راهی است که او را به عضویت در گروه اهل‌بیت «علیهم‌السلام» در می‌آورد.

پیام عاشورا، جز این نیست که امام زمان مهمترین اولویت زندگی انسان در تمام برنامه‌های سبک زندگی‌اش بوده و همه فعالیت‌های او با محوریت امام زمان «علیه‌السلام» انجام گیرد. هدف امام حسین «علیه‌السلام» از همراه نمودن تمام اعضای خانواده خود در واقعه کربلا جز این نبود که باید گرد جهاد در همه شئونات و برنامه‌های زندگی ما و تمام اعضای خانواده ما بنشیند و خستگی جهاد و اضطرارِ ناشی از آن باید در تمام صحنه‌های زندگی ما نمودی حقیقی داشته باشد.

پیام عاشورا، برقراری رفاقتی عمیق با حسین زمان است. مراتب باشیم ت در هیاهوی عزاداری‌ها گم نشویم، که هزار و صد و هشتاد سال است که شیعه همچنان در هیاهوی عزاداری‌ها گم شده و هیچ منتقمی از دل این عزاداری‌ها بیرون نیامده است. یک عزادار حقیقی، یک منتقم غیور است. کسی که اضطرار امام زمانش برای او سنگین بوده و غیورانه برای رفع موانع ظهورش تلاش می‌کند.

باید تلاش کنیم تا به رفاقت با امام‌مان برسیم. به رفاقت که رسیدیم، تمام سختی‌های جهاد و قیام از بین می‌رود و دوران غیبت فرصتی است برای رفاقت میلیاردها انسان با امام زمان‌شان، این فرصت طلایی را از دست ندهیم...

سایه به سایه معصوم حرکت کن تا به رحوض پیامبر وارد شوی!

و أوردنا حوض نبیّکم و سقانا بکأس جدّکم من ید علی بن ابیطالب.

حوض از آن پیغمبر است، اما مدیریت حوض از آن علی بن ابیطالب «علیه‌السلام». و این مسئله جز همان نبوت پیامبر و ولایت امیرالمؤمنین «علیهما السلام» نیست. پیامبر، دین اسلام را ابلاغ می‌کند، اما امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» و اولاد معصومین او، به عنوان متخصصین معصوم، قوام دهنده و استحکام بخش دین می‌باشند. اگر آنها از دین حذف گردند، هرگز اسلام، همان دینِ مرضیِّ خداوند نخواهد بود. چرا که خداوند در روز عید غدیر به پیامبر فرمودند، اگر ولایت علی «علیه‌السلام» را به مردم ابلاغ نکنی، رسالت خود را به پایان نبرده‌ای.

پذیرفتن ولایت امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» و حرکتِ سایه به سایه در پناه مقام ولاییِ ایشان است که انسان را در بهشت بر حوض پیامبر وارد نموده و از دستان علی سیراب خواهد کرد.

قلبی که عاشق شد، برای فرج دست به دعا بر می‌دارد...

اسئل الله أن یرینا فیکم السرور و الفرج

این خواسته، یکی از مظاهر غیرت یک شیعه‌ی حقیقی بوده و امری قلبی و کاملاً حقیقی است. کسی می‌تواند در این حرف صادق باشد که حقیقتاً برای رسیدن به لحظه باشکوه ظهور در حال تلاش و حرکت باشد. برای چنین فردی، بهشت نیز بدون رسیدن به درکِ لحظه فرج، لذت‌بخش نیست. او حتی در بهشت هم که باشد به اذن خداوند برای یاری امام زمان «علیه‌السلام» در واقعه ظهور، رجعت خواهد کرد و این مستلزم عشق عظیمی است که با قلب انسان آمیخته شده و او را به عضویتِ حقیقی در گروه آل محمد «صلی الله علیه و آله و سلم» درآورده باشد. تعصب به حق و کینه از باطل با خون چنین کسی درآمیخته است که اینگونه از خداوند رسیدن به لحظه شادی خانواده آسمانی‌اش را می‌طلبد.

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی

والحمدالله رب العالمین