(25) فرشتگان از اهل بهشت با «سلام» خوش آمدگویی می کنند

خداوند دوست دارد، روابط انسان ها در دنیا بر اساس سلام و سلامتی باشد. چه خوب است که حرکت روح انسان در دنیا با خویشتنِ خویش و خدای خود، براساس سلم و سلامتی باشد.

مسئله «سلم» و «سلامتی» یک اصل است. همان طور که باید مراقب سلامتی بدن بود، باید در مورد نفس و قوای مربوط به آن، مثل سلامتی حس، خیال، وهم، عقل و فوق عقل توجه کرد. این رمز شادی و آرامش روح است.

خداوند تاکید می کند در ارتباطات تان به یکدیگر سلام کنید. کسانی که در زندگی با دیگران به مشکل بر می خورند، به خاطر این است که از قواعد سلامتی فاصله گرفته اند. پس این ها نمی توانند شاد باشند و مریض اند. یعنی از قواعد سلامتی فاصله گرفته اند. چنان که حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: «غم، مرض نفس است».

قرآن کریم می فرماید: «قَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَیْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِینَ= نگهبانان به آنان می گویند: سلام بر شما! گوارایتان باد این نعمتها، داخل بهشت شوید و جاودانه بمانید!» (سوره رمز/آیه73)

برخورد و رفتار فرشتگان با هر انسانی در برزخ و قیامت، با ساختار تولد او تناسب دارد و مطابق با «شکل» ورود او کلمه سلام را به کار می برند. این «شکل» در عالم دنیا ساخته می شود. قرآن می فرماید: « و کل یعمل علی شاکلته= هر کس براساس شاکله (ای که ساخته است) عمل می کند.

کلمه «سلام علیکم» را به کسی که به جهنم می رود، نمی گویند. چون سالم نیست. «سلام علیکم» گزارشی است از  نحوه ورود انسان و ساختار شخصیتی اهل بهشت بوده و بدین معناست که او به سلامت وارد بهشت شده است و در آن جاودانه زندگی خواهد کرد.

«طبتم» که در آیه شریفه مذکور آمده است، یعنی پاک و پاکیزه باشید و خوش و خرم بمانید. فرشتگان به آنها می گویند: شما از هر آلودگی و گناهی پاک شده اید، حالا در بهشت جاودانه زندگی کنید. پس معلوم می شود که بین «خلود و سلامتی» رابطه مستقیم برقرار است. بهشت همان دارالخلود است و با تعریفی که از رابطه خلود و بهشت به میان آمد، «خلود» یعنی «سلامتی».

منظور از جاودانگی چیست که فرد به محض ورود به بهشت جاودانه می شود؟ این یعنی همان طور که اگر نوزاد سالم متولد شود، حکمش این است که می تواند در دنیا سالم زندگی کند. انسان هم با ورود به بهشت جاودانه می ماند. چون موانع خلود را از خودش در دنیا دور کرده است.

پس سلامتی را باید از دنیا تحصیل کرد. یعنی در دنیا به فکر سالم بودن باشید. همین یک قاعده، در بسیاری از انتخاب ها، ارتباطات و چینش های فکری به ما کمک می کند.

قانون سلامت، یعنی تو دائماَ به فکر سلامت باشی. بعضی ها با انتخاب سبک زندگی غلط، به دنبال راه حل برای مشکلات شان هستند. در حالی که اسلام می گوید: از اول واکسن بزن و سالم زندگی کن.

شیوه اسلام، شیوه بهداری است. ولی سبک غربی ها، شیوه بیمارستانی است. یعنی با سبک زندگی غلط و ادامه ی آن، به دنبال درمان هستند. اما اسلام می گوید از اول مراقبت کن تا مریض نشوی.

ملائکه همان ظهورات نفس خود انسان هستند. این فرشتگان الهی در بهشت، از هر دری به سراغ او می آیند و سلام می کنند.

مؤمن وقتی وارد قصرش می شود، از همه درها صدای سلام و سلامتی می شنود. چون توانسته در دنیا خودش را از هر گناهی سالم نگه دارد. یعنی در حس، خیال، وهم، عقلانیت و در ارتباط فوق عقلانی اش، ورودی هایش سالم است. برای این که به سمت حرام و آلودگی نرفته و خود را از همه پلیدی ها پاکسازی کرده است. نتیجه آن می شود که فرشته ها از هر دری در بهشت به او سلام می گویند.

«صبوری» کنید تا سلام فرشتگان به شما برسد

این سلامی که فرشته ها به بهشتی ها می دهند، به خاطر این است که اینها در دنیا آدم های صبوری بودند. پس آدم های عصبی، پرخاشگر، زودرنج و ... نمی توانند، صبر کنند و چون نمی توانند صبر کنند، مریض می شوند و از بهشت دور می شوند. این یک قاعده دقیق قرآنی است. پس صبر کن تا سلام فرشتگان نصیبت شود. آیه شریفه «سلام علیکم بماصبرتم= سلام بر شما بخاطر صبری که کردید» نیز، در همین راستا قابل تفسیر است.

پس در دنیا به محض اینکه با امور حرام های حسی، خیالی، وهمی، عقلی روبه رو شدید و تحمل کردید، یعنی خودتان را آلوده نکردید، سلام فرشتگان روزی تان می شود.

بعضی آنقدر خدا را دوست دارند که نه تنها در مصائب صبر و تحمل می کنند، بلکه راضی به رضای خدا هم هستند. یعنی راضی به قضا و قدر الهی هستند. چون می دانند خدا برای آنها آن وضع را انتخاب کرده است. از این رو سالم از جهنم رد می شوند. چون جهنم از همین جا شروع می شود. باید از آن رد شویم. همه وارد جهنم می شویم. اما باید از آن عبور کنیم. برای همین است که خداوند فرمود: «ان منهم الا واردها=هیچ کس نیست مگر این که وارد جهنم می شود».

 کسی که در مقابل مشکلات و سختی های زندگی، یک سره درگیری و بی طاقتی می کند، معلوم است از سلامت برخوردار نیست، حتی کسی که عقائد درستی ندارد، سالم نیست.

صبر، تسلیم، رضا و شکر کردن در مقابل هر نوع حادثه ای در زندگی، مثل مریضی، ورشکستگی، بدهکاری، طلاق و.... انسان را به درجات بالائی می رساند.

مؤمن آدمی است که هیچ یک از مصائب دنیائی نمی تواند رابطه عاشقانه او را با الله به هم بزند. او همیشه شاکر است. چون می داند همه این از دست دادن ها، ذخیره آخرتی اش می شود. اینها همه سودهای جاودانه هستند. نباید ترسید و غصه خورد.

مومن چون شخصیت سالم دارد، با حوادث دنیا شکسته نمی شود و نشاط عبادی اش را از دست نمی دهد. کسی که این نشاط را از دست می دهد، در واقع با خدا مشکل دارد. 

در آیه «یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَ لَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ=  روزی که نه مال سود می‌دهد و نه فرزندان، مگر آن کس که با قلبی رسته از شرک به نزد خدا بیاید». (سوره شعراء/آیات 89-88) به تعبیری آیه هشدار می دهد که با دل سالم وارد دارالسلام شوید.

پس مراقب باشید‎ در روابط شغلی، خانواده، دوستان، فعالیت های اجتماعی، سیاسی، انتخاب رشته و ... قلبت خراب نشود. اگر قرار شد بین این فعالیت های زندگی و قلب سالم، یکی را انتخاب کنی، دل سالم را انتخاب کن. چون خدا دعوت به خانه سلامتی کرده است. یعنی هر جا به خودت خیانت و ظلم کنی، آرامش و شادی بر تو حرام می شود.

قشنگ تر از همه این است که قرآن می فرماید: «لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ= برای آنها (در بهشت) خانه امن و امان نزد پروردگارشان خواهد بود»، یعنی بعضی ها از بس سالم هستند و شدت سلامتی شان زیاد است، امنیت شان به بهشت نیست بلکه به خداست. اینها آدم های خاصی هستند. یعنی در بهشت با خدا آرامش دارند.