(13) با خوش گمانی به رزق الهی، طعم شادی را بچشید

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 13«بحث شادی» مورخ 95/3/8، استاد شجاعی به ادامه بحث پرداختند:

عوامل شادی

خوش گمانی به خداوند،‌ آرام و شادت می کند

درک رابطه ی انسان با خداوند و فهم جایگاه انسان و خدا در عالم، در میزان قدرت روح هر فرد، و میزان کمک گرفتنِ‌ او از خدا،‌ و لذت بردن او از ارتباط با خداوند، بسیار بسیار مؤثر است.

در جلسات گذشته آموختیم که خداوند، ‌تنها هستیِ مطلق و بی نهایت است و همه جا را پر کرده است. فقط شکل های وجود گرفته از این هستیِ مطلق، با هم متفاوت است. هستی همه ی ارکانِ عالم را پر کرده و هیچ جایی، از او خالی نیست، هستی در همه ی شئون حسی، خیالی،‌ وهمی، عقلی و فوق عقلانی، جاری است، اما این هستی واحد،‌ با اشکال مختلف در شئون متفاوت حضور دارد.

هستی را کسی به وجود نیاورده است، و همیشه وجود داشته است و تا ابد، باقی است،‌ لذا هیچ پایانی ندارد. این هستی،‌ که همه جا را پر کرده است،‌ چیزی در خارج از خود ندارد، و بر همه چیز احاطه دارد،‌ لذا هیچ نیازی به هیچ موجودی ندارد. به این هستی مطلق با همه ی اشکال حضورش، در مجموع، الله اطلاق می شود. و این است راز حضور خداوند در همه ی ارکان عالم. (و باسمائک التی ملأت ارکان کل شیء)

همه ی عالم، موجودیت خود را از الله می گیرند و برای هست بودن، قائم به ذاتِ خداوند می باشند. یعنی اگر لحظه ای ارتباط با این هستی قطع شود، موجودیت هر موجودی از بین می رود. خداوند لحظه به لحظه وجود را به همه ی اشیا و مخلوقات اعطا می کند (کل یوم هو فی شأن) و اگر لحظه ای این وجود را اعطا نکند، مخلوق، فانی می گردد.

نَفَس های ما، تکلم ما، پلک زدنِ ما، تعادلِ‌ ما و ... لحظه به لحظه از الله منشأ می گیرد، بدون عنایتِ هستی مطلق، حتی پلک زدن هم ممکن نیست و این نشانِ فقر تمامِ بنده، در برابر قدرتِ مطلقِ الله است. بنابراین اتکا به قدرت مطلق، و سپردن همه ی امور به دستان توانای او، سبب آرامش و شادی همیشگی مؤمن است، زیرا به قدرتی متصل است که منشأ همه ی قدرت های عالم است.

خوش گمانی به خداوند، محصول معرفت انسان از الله است

امام کاظم (علیه السلام) می فرمایند: «روزی امام صادق علیه السلام در مورد یکی از اصحاب شان و غیبت چند روزه ی او سؤال فرمودند. به عرض رساندند که ایشان بیمار است. امام صادق (علیه السلام) به عیادت این صحابی رفته و به محض دیدن ایشان فرمودند:

«أحسِن ظنّک بالله = خوش گمان باش به خدا». شادی در هنگام بیماری، از نوع معرفت و شناخت عمیق انسان نشأت می گیرد. بیماری، اوج رحمت خدا است. زیرا کفاره ی بسیاری از گناهان بوده و بر درجات آخرتی و قدرت روحی انسان می افزاید. توجه داشته باشیم که درجاتی در بهشت هست که هرگز برای کسی تحصیل نمی شود، مگر به واسطه ی بیماری.

همان خدایی که به راحتی تمام گناهانِ انسان را به حسنات تبدیل کرده و او را به مقام اولیاء و دوستانش می رساند، قطعاً‌ و یقیناً، تکیه گاه همه ی لحظه های سخت و طاقت فرسای او است. آیا به چنین خدایی نباید خوش گمان بود؟ اتکای به خداوند، در حقیقت نفی همه ی ثروت های دنیایی است. «متوکل حقیقی»، کسی است که به هیچ کدام از سرمایه هایی که در نزد خودش هست، دل نسبته است، بلکه تنها خداوند را مسبب الاسباب می داند. او چنان به پروردگارش تکیه داده،‌که گویی هیچ تکیه گاه دیگری در عالم وجود ندارد. ذکر دائمی او همیشه طلب روزی و امداد های غیبی، از خداوند است. «اللهم صل علی محمد و آل محمد، واجعل لی من أمری فرجاً و مخرجا ارزقنی من حیث أحتسب و من حیث لا أحتسب= خداوند بر محمد و آل او درود فرست و برای من در امورم فرجی قرار بده، و از جاهایی که انتظار دارم و ندارم، برای من روزی بفرست»

مؤمن ترین، با معرفت ترین، و موفق ترین انسان ها، کسانی هستند که دائماً فقر خود را با ذکر، دعا،‌ توسل، در محضر غنی مطلق برده، و از ذاتِ تنها قدرت مطلق، قدرت و آرامش کسب می کنند.

کسی که الله را به عنوان،‌ تنها قدرت عالم، می شناسد، محال است دستانِ رو به آسمانش را، به سوی زمین و زمینیان دراز کند. چنین کسی از زانو زدن در برابر غنی مطلق، هرگز خسته نمی شود .

بلکه لحظه به لحظه، برای تمام امور و حرکات و رفتارهایش، از خداوند استمداد می طلبد.

او اساساً بدون سپردنِ‌ خود به الله و اهل آسمان، قدم در هیچ مسیری نگذارده و دست به هیچ انتخابی نمی زند.

امداد گرفتنِ او از اسباب و علل مادی نیز، در سایه ی توجه و توکل به الله، صورت می گیرد... نماز، سحر،‌ دعا،‌ توسل، ذکر و ... خوراکِ انسانِ آرام و شادی است که به آغوش اله حقیقی اش، خو گرفته است و جز از این آغوش، مدد نمی گیرد.

فراموش نکنیم که؛

همه ی نکبت ها، غم ها، پشیمانی ها، افسردگی ها و ... زمانی به زندگی انسان سرازیر می شوند که؛ او خود را از تغذیه ی از آغوش الله، بی نیاز دیده،‌ و تصور می کند، به تنهایی قادر به اداره ی اموراتش می باشد.

مراقب این پرتگاهِ خطرناک باشیم.

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی