(10) فیض الهی در جماعت است

بروز مشکلات با دوری از اهل بیت (علیهم السلام)

معصومین (علیهم ­السلام) در دنیا و آخرت شخصیت­ های نزدیک­تر به خود ما هستند. شخصیت ­های که شما با آن­ها می­ گوئید «بِأَبِی أَنْتُمْ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی» یعنی از پدر و مادرت، اهلت و اسرتت به شما نزدیک­ترند. پس معصوم بزرگترین و جدی­ ترین رحم ما هستند و شما با زیارت، صله ارحام را بجا می­ آورید.

اگر کسی فکر کند بزرگترین کسان او فقط خانواده، فامیل و وابستگان و فرزندانش است و بخواهد در آخرت هم با آن­ها محشور شود، هر چند این امر محقق می­ شود اما خودش را نشناخته است. باید بفهمد بزرگترین کس او در دنیا اهل بیت هستند. وقتی انسان در زندگی دنیایی ­اش از آنان (خانواده آسمانی­ اش) فاصله گرفت و فقط با خانواده زمینی­ اش، محشور شد، اولین اتفاقی که برای او می­ افتد، "تنهائی" است. یعنی بی ­پناه و بی ­کس و تنها می ­شود.

بسیاری از افراد هستند که خیری از پدر و مادر، فرزند و خانواده و همسر خویش نمی­ بینند و اقرار به تنهائی می ­کنند. چون از خانواده و رحم اصلی ­اش یعنی اهل بیت (علیهم ­السلام) فاصله گرفته­ اند؛ لذا بلاها، غصه­ ها و خلاهای عاطفی، احساس غربت و تاریکی دنیا به سراغ­ شان می ­آید. با وجود اینکه آنها را دارد ولی وسط دریای این ارتباطات تنها می­ ماند و از امور اصلی و ماندگار هیچ لذتی نخواهند برد.

آدمی که از خانواده آسمانی­ اش فاصله می­ گیرد، توفیق زندگی کنار خانواده آسمانی را از خودش می­ گیرد و دلتنگی می­ کند. چون انسان به گونه­ ای آفریده شده که باید با اهل خودش زندگی کند. همان­طور که در بخش سوم (حیوانیت) همسر و فرزند و فامیل می­ طلبیم و با آن­ها دلخوش هستیم باید در بخش اصلی و ماندگارمان که بخش انسانی ماست با خانواده آسمانی ­مان باشیم.

داستان ما در دنیا این­گونه است. در دنیا همه ما غریب افتاده ­ایم. با اصل خودمان زندگی نمی­ کنیم. اهل­ بیت (علیهم ­السلام) در زندگی ما نقشی ندارند و ما هم برای آن­ها نقشی نداریم. نه ما در چادر آن­ها به عنوان فرزند هستیم و از بابت ما خیالشان راحت باشد و نه آن­ها در زندگی ما هستند که بتوانند نقش پدری و امامی­ شان را برای ما داشته باشند. این­جاست که زندگی پر از فشار، غصه و غم و به هم ریختگی­ ها می­ شود.

• اگر ما بخواهیم خیر خانواده زمینی­ مان و دنیا را ببینیم باید در ابتدا با خانواده آسمانی ­مان دوست باشیم. آن وقت است که دنیا قشنگ و شیرین می ­شود.

افرادی که در عشق شکست می­ خورند به خاطر نداشتن فهم نیست بلکه عدم آرامش است. آدمی تا روانش آرام نشود، روابط زناشوئی ­اش را هم نمی ­تواند درست انجام بدهد.

امروزه دانش و عقل در استخدام و اسیر وهم است. هرچند آسایش حاصل می­ شود اما آرامشی به وجود نمی ­آید، درحالی­که آرامش در مرتبه بالاتری قرار دارد و شرط آن این است که عقل و اطلاعات پایه برای حرکت به سمت کمال مطلق و هدف خلقت شود. آن علمی به کار می ­آید که مهارت­ های صحیح ارتباط با غیب، الله و خانواده آسمانی را به ما یاد دهد تا بتوانیم به عنوان یک انسان زندگی کنیم، نه به عنوان یک آقا و یک خانم.

درحقیقت اسلام و ایمان باید با معارفی همراه باشد که ما را به خانواده اصلی و غیب آشنا و متصل کند اما وقتی ما خوراک ­های مناسب در بخش زمینی نداریم، نمی­ توانیم خوشبخت و آرام باشیم. براین اساس، افزایش صمیمیت با خانواده زمینی در گرو دوستی و ارتباط با خانواده آسمانی است که سبب آرامش روح انسان بوده و "خودشناسی" زمینه این ارتباط و دوستی است.

خوشحالی امام از حضور زائر در حرم

زمانی که زائر به زیارت معصوم می ­رود، در اینکه صله رحم بجا می­ آورد، منجر به خوشحالی امام از دیدار او همانند یک پدر می­ شود. ولو اینکه او خوشحال نباشد اما امام خوشحال است و او را مورد رحمت و رأفت خود قرار می­ دهد. اما اگر دغدغه این باشد که حرم خلوت باشد، بدانید که فیض کمتری می ­رسد. بنابراین، ما باید از روح جمعی استفاده کنیم.

مؤمن در کنار مؤمن آرامش می ­گیرد. گاهی این حقیقت به جایی می ­رسد که وقتی انسان کنار مومن قرار می­ گیرد در حقیقت با مؤمن کنار خدا قرار گرفته است. این آرامش از جنس آرامش انسانی است زمانی که زائر به حرم ائمه اطهار می رود در نهاد او یک آرامش درونی ایجاد می ­شود و این آرامش جدای از آرامش دنیوی و طبیعی است.

امام صادق (علیه­السلام) می­ فرمایند: «لكلِّ شیءٍ شیءٌ یَستریحُ إلَیهِ، و إنَّ المؤمنَ یَستریحُ إلى أخیهِ المؤمنِ؛ هر چیزی زوجی دارد که کنارش آرامش می ­گیرد. و مومن فقط در کنار برادر مومن خود آرامش می ­یابد».

لذا وقتی در حرم با ضریح یا پرچمی برخورد می ­کنیم و آرامش می ­گیریم، چون آن پرچم و ضریح ما را به اصل خودمان وصل و زنده می­ کند.

فیوضات الهی را در جماعت بدست آورید

اسلام به جماعت بسیار توصیه می کند و نگاه خداوند به جماعت است. لذا در حرم ائمه اطهار که شلوغی زیادی است چیز ­های زیادی نصیب زائر می ­شود؛ چون ارواح پاک، خیر و برکت و عنایت بیشتر است اما اگر از این جماعت ­ها دوری کنیم، خودمان را محروم کردیم.

با توجه به کلام حضرت امیر (علیه ­السلام) «یَدُ اللهِ مَعَ الجَماعَة» آنجائی که دست بیشتری وجود دارد، جریان و خیر بیشتری در جریان است. در مسائل معنوی تک خوری، ویژه بودن و من بودن و... منجر به سقوط می شود.

 (در اردوی ذکر و فکر توضیح خواهیم داد) همه یک نفر هستیم. اگر خودمان تنها باشیم چیزی گیرمان نمی­ آید، بلکه با کسانی که محبوب اهل بیت (علیهم­ السلام) هستند، هر چند گناهکار هم باشند، در جمع آن­ ها قرار بگیریم تا چیز­های را بدست آورید. پس فیض در اجتماع حاصل می­ شود.

در زندگی­ های شخصی هم همین­ طور است. هر چقدر در خلوت قرار بگیرید و تنها زندگی کنید و از مردم بدور باشید، محرومیت­ های زیادی برایتان حاصل می ­شود. پس این روح جمعی را باید حفظ کنیم. چون همه یک نفر هستید که اگر به این درک رسیدید، اتفاقات خوبی برایمان می ­افتد.

خیرات کثیر با زیارت ائمه اطهار و مؤمنین به دست می­ آید

امام باقر (علیه­السلام) از شیعیان گله می­ کند که «چرا صدقه نمی ­دهید تا ثروتمند باشید». آدم بخیل و خسیس، دورترین بنده ه­ای خداست. در حالیکه صدقه و فداکاری خیرات زیادی نصیب­ انسان می­ کند و خدا نگاه ویژه به او می­ کند و این به باور و توکل نیاز دارد.

برخی افراد معتقدند چون اربعین شلوغ است و نمی­ توانیم حرم برویم، پس شرکت نکنیم. امام حسین (علیه­ السلام) حضور یکسان در همه جا دارد. شب جمعه که شب زیارتی ایشان است اگر به زیارت حضرت عبدالعظیم (علیه ­السلام) برویم و ببوسیم این بوسه­ ها را سیدالشهداء دریافت می ­کند. (این­ مبحث را در جلسات آینده توضیح خواهم داد که همه اینها قواعد، استدلال عقلانی و فلسفی صرف دارد) نه فقط اهل­ بیت حتی یک مؤمن خوبی هم زیارت کنیم، چنین فیضی را بدست خواهیم آورد. از این­رو، روح انسانی است که رحمانیت را برای همه موجودات عالم که تجلی خداوند هستند، می ­خواهد.

(فلسفه دیگر بحث که فلسفه ثواب­ هاست، برای جلسه آینده موکول می شود)