یک قاعده ی بسیار مهم و کلیدی

مهربانی، شرط اصلیِ ایمان و قرب به الله است...

در بحث سیر انسان به سوی الله، یک قاعده ی بسیار مهم و کلیدی وجود دارد که بهتر است با آن آشنا شویم؛

می‌دانیم که حداقلِ سعادت یک انسان در آخرت آن است که به محض تولد به برزخ، به بهشت وارد شود، که اگر چنین اتفاق مهمی برای کسی رخ ندهد، قطعاً دچار خسارت عظیمی شده است.

نشانه ی حرکت صحیح یک انسان در دنیا، به سمت چنین تولد موفقی که منجر به ورودش به بهشت می‌گردد آن است، که روز به روز بر سطح آرامش و شادی او افزوده شده و از سطح تندی‌ها و تیزی‌های نفسش کاسته می‌گردد.

به این معنا که انواع بدبختی‌ها، حمله‌ها، حسادت‌ها، بدبینی‌ها، زودرنجی‌ها، حساسیّت‌ها، تکبرها و ... روز به روز از وجود او بیشتر رخت بربسته،  بر حجم مهربانی و رحمت او بر دیگران روز به روز افزوده می‌گردد، به طوری­که هر چه زمان بیشتر می‌گذرد، روح او نرم‌تر و لطیف‌تر می‌گردد.

اگر کسی، چنین تغییراتی را در خود احساس نمی‌کند، یعنی در مسیر صحیحی به سوی الله حرکت نمی‌کند. زیرا کسی که در مسیرِ قرب (شباهت) به الله، درست گام بر می‌دارد، باید روز به روز به الله شبیه‌تر گردد.

تنها کسی که به الله شبیه‌تر می‌شود، که با گذشت زمان، اسماء بیشتری از الله را در خود تجلی می‌دهد. در حقیقت، تنها سرمایه ی دائمی و واقعی انسان که با او به برزخ منتقل خواهد شد، همین اسمائی است که از خداوند بزرگ دریافت کرده و در نفس خود تثبیت نموده است. در غیر اینصورت تمام نعمت‌های دنیا، اگر در میزان قربِ انسان به الله مؤثر نبوده باشند، تنها ابزاری برای خسران و عقب گرد او بوده و در برزخ مزاحمان و موانعِ عظیم سعادتِ ابدی او خواهند بود.

الله برای جلوه نمودن، اول با اسم رحمان جلوه کرده است. به طوری که اسم رحمانِ الله، مادرِ تمام اسماء الهی بوده و در تمام آن­ها حضور دارد. بنابراین «شرط لازم» برای دریافت هر اسمی از اسماء الهی، دریافت اسمِ رحمان است. رسیدن به رحمت به تمام موجودات عالم (انسان­ها، گیاهان، حیوانات، جمادات و...) همان صفت رحمانیّت است. امّا رحمت ویژه و خاص که مخصوص مؤمنان و دوستان خداوند است، صفت رحیمیت نامیده می شود.

برگرفته از مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی

مطالب بیشتر:

پای درس استاد