یادِ معشوق

ذكر خداوند معطوف به دو چیز است؛ اول، اذن و اجازه‌ای است كه آنها به قلب ما می‌دهند.

امام صادق «علیه‌السلام» فرمودند؛ ذكر یك مراسم زبانی و لسانی نیست كه بتوانیم با فكرمان ایجاد كنیم، بلكه اول از مذكور شروع می‌شود و بعد ذاكر می‌تواند ذكر بگوید. اول خداوند تبارك و تعالی این روزی را به ما عنایت كرده كه ذكر بگوییم و خود این شوق و بهجت زیادی می‌آورد. خداوند به دل شما نگاه كرده كه بر مجموعه خیالات و اوهام غلبه كردید كه بتوانید مشغول ذكر شوید.

این حول و قوه و توان از ناحیه خداست. گاهی وقت‌ها می‌بینی كه نمی‌توانی خودتان را از مجموعه فشارهایی كه هست نجات دهید. با وجود تنفر از فكر، نمی‌توانید رهایی پیدا كنید. بنابراین اگر موفق به ذكر شدید، بدانید كه خداوند تبارك و تعالی چه‌قدر در شما قدرت ایجاد كرده تا بتوانید از همه جهنم (غیر یاد خدا) وارد بهشت یاد خدا شوید.

گاهی با وجود اینكه در حرم هستید، ولی با هاله‌ای از آتش دارید می سوزید و با آتش بیشتری هم بیرون می آیید و دلیلش هم غفلت‌ها و گناهان گذشته است.

امام صادق «علیه‌السلام» فرمودند: این توفیق و لطف خداست كه بندگانش را از داخل جهنم درمی آورد.

سوره بقره، آیه 52؛ واذكرونی اذكركم واشكرولی ... ؛ مرا یاد كنید تا یادتان كنم.

او یاد تو می كند تو یادش می كنی، او دوباره یاد تو می كند. یادت می كند و صدایت می كند، اما تو نمی روی. مؤذن كه اذان می‌گوید اذان خداست. حی علی الصلاه. حی علی الفلاح؛ بیایید برای رستگاری. اقامه شد، بیایید. حی علی الصلاه. اگر گفتی چشم می آیم و سر نماز ایستادی یاد دوم خدا شروع می شود.

امام زمان «علیه‌السلام» سراغ همه ما می‌آید و ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر می دهد ولی آدم‌های كمی قبول می كنند.

مؤمنین مردانی هستند كه در عهدی كه با خدا بستند، راست گفتند. بعضی ها وفا كردند. بعضی ها همین‌طور بی صبرانه منتظرند تا نوبتشان شود.

برگرفته از سلسله مباحث احیاء، استاد محمد شجاعی