گره‌گشایی از غمزدگان

درمان‌های اخلاقی غم

رحمان باشیم ... مثل خدا

خداوند بزرگ، همه‌ی عالم خلقت را بر پایه‌ی رحمت خویش،‌ خلق نموده است. اولین اسمی که از الله، جلوه می‌کند، اسم رحمان خداوند است، بطوری که بقیه‌ی اسماء، در مرحله‌ای بعد، جلوه‌ای از اسم رحمان هستند. پس بسترِ همه‌ی اسماء خداوند، اسم رحمان او بوده و این اسم در همه‌ی اسماء الهی، حضور دارد.

بنابراین، اگر کسی بخواهد در قوس صعود (بازگشت به سوی الله) به طور موفق حرکت کرده و سالم به آغوش الله برسد. باید دقیقاً طبق روالِ‌ ریاضیِ نزول اسماء، در سیرِ صعودی‌اش حرکت کند. یعنی بدون دریافت اسم الله، محال است، اسماء دیگر را بتوان جذب کرد. هر چقدر از سطح خشونت و هاریِ نفسِ انسان کاسته می‌شود (میزانِ حسادت، عصبانیت، زودرنجی، بدجنسی، بداخلاقی، بدبینی، بدخواهی و ... کمتر می‌شود). او به اسم رحمانِ خداوند نزدیک‌تر شده و قابلیت جذب اسماء در او بسیار بسیار افزایش می‌یابد. چنین انسانی در زمان بسیار کوتاهی می‌تواند، چندین اسم، از اسماء الهی را دریافت کند، بطوری که هر چقدر بر تعداد اسماء جذب شده در نفس او، اضافه می‌شود، بر میزانِ شادی، آرامش و قدرتِ نفس او نیز افزوده می‌گردد.

از آنجا که جریان خلقت، همان جریان رحمت است. یعنی همه‌ی جریانِ الله تا ماده، با جریانِ رحمت نازل شده است. بنابراین انسان‌هایی که مهربان هستند، بصورت ذاتی، در جریان اسم رحمان قرار می‌گیرند، بطوری که حتی با اشیاء، حیوانات و گیاهان نیز رابطه‌ی حسی و عاطفی برقرار می‌کنند.

اسم رحمان خداوند، به قدری قدرتمند است که اگر در کسی تجلی کند، حتی قادر به آرام کردن حیوانات وحشی خواهد بود. اسم رحمان به محض تجلی در وجود انسان، براحتی توسط دیگران، قابل ادراک است. یعنی انسان‌های دیگر به محض برخورد با او، آرامش و مهربانی‌اش را لمس کرده و در کنار او به قرار می‌رسند.

هر چه خروجی‌های مثبتِ انسان در کانال رحمت، بیشتر می‌شود، انسان قوی‌تر، شبیه‌تر به الله شده و به هدف خلقتش نزدیک‌تر می‌شود. بعنوان مثال هر چه مقدار صدقه، انفاق و قرض دادنِ، انسان بیشتر می‌شود، روزیِ مقدّر او نیز به همان میزان افزایش می‌یابد.

رد کردن کینه‌ها، غصه‌ها، اختلاف‌ها و ... از قلب نیز، جای آن را با آرامش و قدرت پر می‌کند.

حتی لبخند و روی خوش نیز، ‌یک خروجی مثبت به بندگان خداست، که همان واکنش و ورودی‌ را برای ما به دنبال خواهد داشت.

وقتی انسان راهِ رحمت را به روی کسی می‌بندد، راهِ آسمان به روی او بسته می‌شود.

هر جایی که انسان، توقف کرده و راه خیر را به روی دیگران می‌بندد، پر از اضطراب و غم و غصه و افسردگی و ... می‌شوند، زیرا بسترِ ظهور اسماء را در درون خود، حذف می‌کنند.

دستانت به اجابت می‌رسند، اگر دستی را به اجابت برسانی!

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: «من اراد أن تستجاب دعوته، و أن تکشف کربته، فلیفرّج عن معصره»

کسی که می‌خواهد دعایش مستجاب شده و گرفتاری‌اش رفع شود باید، کسی را از گرفتاری برهاند.

در فیزیک، قانونی هست که وقتی دو اتم هیدروژن،‌ با یک اتم اکسیژن ترکیب می‌شوند، مولکولِ‌ آب را تشکیل می‌دهند.

در متافیزیک هم نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از این قانون مهم خبر می‌دهند؛

اگر می‌خواهید دعایتان مستجاب شده و گرفتاری‌تان رفع شود،‌ باید گرفتاری را از گرفتاری برهانید.

رفع گرفتاری دیگران، چه مادی و چه معنوی، راه گشایش‌های غیب را برای ما می‌گشاید.

راه میان‌بُر برای رفع مشکلات

امام صادق (علیه‌السلام) به نقل از نبی اکرم (صلی الله علیه و‌ آله و سلم) می‌فرمایند: «من أعان مؤمناً نفس الله عنه ثلاث و سبعین کربه، واحده فی الدنیا، و ثنّین و سبعین کربه عند کربه العظمی، قال؛ حیث تشاغل الناس بانفسهم»

هر کس از مؤمنی، مشکلی را برطرف کند، خداوند هفتاد و سه غصه از او برطرف می‌کند، یکی را در دنیا و هفتاد و دوتای آن را در هنگام گرفتاری عظیم آخرت، در آن زمانی که هر کس از مردم، گرفتار مشکل خودش می‌باشد.

عظیم‌ترین ناراحتی و اندوهِ انسان، همان فقر و حسرتِ قیامت است. خداوند از دریچه‌ی رحمانیت خود، یک گره از انسان را در دنیا و 72 گره را در آخرت از او می‌گشاید.

کسی که شبیه خدا شده و آغوش رحمتش برای همگان باز است، جز رحمت نیز از خدا دریافت نخواهد کرد.

دستان تو، همان دستان خداست؛ اگر ... !

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم): «من أجر الله علی یدیه فرجاً لمسلم، فرج الله عنه کرب الدنیا و الاخره»

هر کس، خداوند،‌ بدست او گشایشی را برای مسلمانی جاری کند، خداوند، گرفتاری‌های دنیا و آخرت را از او برطرف می‌کند.

هرگز فراموش نکنیم؛

اگر ما موفق به خیری می‌شویم، خداوند خواسته آن خیر را از مجرای وجود ما، بر کسی نازل کند. پس حمد و سپاس مخصوص خداوند است، نه مخصوص ما... اگر خیر را به خودمان نسبت دهیم، در حقیقت گرفتار شیطان شده و به خودبینی رسیده‌ایم.

راستی!!!

اگر خداوند، گرهِ دیگران را به دست ما نمی‌گشاید، علتش چیست؟

اگر خیرِ‌ زیادی از دستان ما، جاری نمی‌شود مسببش کیست؟

چرا خداوند، روی ما، حساب خاصی باز نکرده است؟ چرا اهل بیت، دستانِ ما را برای رفع همّ و غمّ‌ دیگران بر نمی‌گزینند؟

پاسخ این سؤال، در نفس ماست!!!

کسی که مشغولِ خودش هست، نمی‌تواند رحمت را از وجودش صادر کند، لذا توان رفع همّ‌ و غم دیگران را ندارد. برای رسیدن به جایی که مورد اعتماد خدا شویم و خداوند دستانِ ما را برای گره‌گشایی انتخاب کند، باید از پوسته‌ی خودمان خارج شویم... دیگران برایمان مهم باشند، دعایشان کنیم، به گرفتاری‌هایشان فکر کنیم، تا جایی که برایمان ممکن است برای رفع حوائج آنها تلاش کنیم؛ به روایت زیر دقت کنید؛

«من کان فی حاجته أخیه، کان الله، فی حاجته...»

کسی که به دنبال حاجت برادرانِ‌ مؤمنش هست، خداوند، خودش به دنبال رفع حوائجش هست. خدا از ما فقط یک چیز می‌خواهد؛ همه چیز را به او بسپاریم و فقط با او شاد باشیم...

وقتی خودمان را به او می‌سپاریم و برای رفع حوائج دیگران تلاش می‌کنیم، او همه‌ی امور ما را کفایت خواهد کرد.

والحمدلله رب العالمین

مطالب بیشتر:

مجموعه سخنرانی های استاد شجاعی

مجموعه کتاب های استاد محمد شجاعی

پای درس استاد