کسی که حب ریاست دارد، بوی بهشت را استشمام نمی کند

 امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «مَن طَلَب الرئاسةَ هَلَكَ= كسی كه دنبال ریاست باشد، هلاك می شود» یعنی کسی که دنبال رئیس شدن خودش باشد واقعاً هلاک می شود. مگر این که از سر تکلیف احساس مسئولیت کند، آن هم برای خدا نه برای نفس خودش. یعنی باید دیگران کاری را به او بدهند، نه این که خودش برای احراز مقامی تلاش کند.

 قرآن کریم می‌فرماید: «تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لا یُریدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً[2]= این سرای آخرت را (تنها) برای کسانی قرار می‌دهیم که اراده برتری جویی در زمین و فساد را ندارند». علوّ یعنی این که شما با لباست، اتومبیلت، بچه ات، همسرت، مدرک تحصیلی ات به یک نفر پز بدهی. هر چیز مادی یا معنوی باشد که کسی بخواهد با یکی از این چیزها علوّ پیدا کند و برتری جویی کند، یعنی پز بدهد، محال است که به بهشت راه پیدا کند.

نقل است حتی اگر کسی با بند کفشش به یک نفر دیگر پز بدهد، به بهشت راه پیدا نمی کند. روح برتری طلبی و علوّ برای اهل جهنم است.

الان بعضی ها هستند که دنبال ریاست و بالا رفتن هستند. از بیت المال می دزدند و به مردم وعده های دروغ می دهند، آبروی رقبای خودشان را می برند تا یک رأی بیاورند. در شورای شهر تهران و شهرهای دیگر دیدیم که چه کار می کنند تا رأی بیاورند. کسی که دو یا سه میلیارد تومان پول می دهد تا اسمش در لیست انتخابات ثبت شود، این آدم بوی بهشت را استشمام نمی کند.

برخی افراد چه جهنم هایی برای خود درست کردند تا یک نفر رأی بیاورد و به مجلس برود، یا شهردار و یا رئیس جمهور شوند. واقعاً آدم چه بگوید به این افراد؟ چه تلاش هایی افراد می کنند که به مقام و ریاست برسند. البته در کنار این قضیه، من این را انکار نمی کنم که کسانی هم هستند که فقط برای رضای خدا برای مقامهای یاد شده داوطلب می شوند. ولی آیا همه واقعاً این طور هستند؟ سوال‎: آیا او این کار را  برای خدمت به مردم انجام می دهد؟ یعنی خیلی عاشق مردم است که سه میلیارد تومان پول می دهد تا اسمش را در لیست بگذارند تا رأی بیاورد؟ این افراد در حالی چنین رفتار می کنند که «ریاست ابتلا و امتحان است».

حضرت در پاسخ به نامه نجاشی این طور می فرماید: «و زَعَمتَ أنَّكَ بُلیتَ بِوِلایَةِ الأَهوازِ ، فَسَرَّنی ذلِكَ وساءَنی= این طور برای من نوشتی که گرفتار شدی به ولایت اهواز. این خبر هم موجب مسرّت من گردید و هم مایه نگرانى ام». مقام و ریاست یک امر دنیایی است. حضرت می گوید حالا تو شیعه ی ما که به مقام رسیدی، هم خوشحال کننده است و هم ناراحت کننده.

حضرت دلیل خوشحالی و ناراحتی خود را این گونه بیان می کند: «فأمّا سُرُورِی بِوِلایَتِكَ، فقلتُ: عَسى أن یُغِیثَ اللّه ُ بكَ مَلهوفا خائفا مِن أولیاءِ آلِ محمّدٍ صلى الله علیه و آله= علّت خوشحالى من از استاندارى تو این است كه با خودم گفتم : شاید خداوند به وسیله تو یكى از دوستان آل محمد صلى الله علیه و آله را كه در غم و ترس به سر مى برد، یارى كند».

چون در آن زمان دوران شیعه کشی بوده و شیعیان در اقلیت بودند، حضرت می گوید من خوشحال شدم که تو پایت به این ریاست رسیده تا به وسیله تو، شیعیان نجات یابند. «و أمّا الذی ساءَنی مِن ذلكَ فإنّ أدنى ما أخافُ علَیكَ أن تَعثَرَ بِوَلِیٍّ لَنا فلا تَشَمَّ حَظِیرةَ القُدسِ= و اما علّت ناراحتیم این است كه كمترین ترس و نگرانیم براى تو این است كه یك وقت نسبت به دوستى از دوستان ما دچار خطا و لغزش شوى و در نتیجه بوى بهشت را استشمام نكنى». یعنی حوادث و بلاهای سنگین، تو را به واسطه ی این ریاست تهدید می کند. کمترین بلایی که ممکن است سر تو بیاید این است که تو نسبت به دوستی از دوستان ما دچار خطا و لغزش شوی، یعنی یک شیعه گرفتار شود و کمکش نکنی.

این طور نیست که انسان در مقابل مشکلات دیگران به کسی بگوید به من چه؛ مشکل خودت است؛ به من ربطی ندارد. یعنی اگر بتوانی کمک بکنی، باید کمک کنی. پس هر جا که شاغل هستید، اگر گرفتاری به شما مراجعه کرد، حواس تان باشد که به او ظلم نشود. این خیلی مهم است.

پس باید دقت کنیم که ریاست ابتلاء است. این که کسی رئیس شد، تبریک بگوییم و جشن بگیریم، معلوم نیست که مبارک باشد. باید دید که آیا شما عرضه دارید از موقعیتی که خدا برای شما ایجاد کرده، مثل شهرت، قدرت، محبوبیت و ....درست استفاده می کنی یا نه!

پس به کسی که هنوز امتحان پس نداده، نمی توانیم بگوییم مبارک است. معلوم نیست نتیجه کار چه می شود. این ضریب نفس انسان است که به اشیاء می خورد و به اشیاء قیمت می دهد. تو نفس مبارکی هستی. همان طور که خداوند تبارک و تعالی به نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: بهشت به سلمان مشتاق تر است تا سلمان به بهشت. چون دل سلمان بالاتر از بهشت را می خواهد.

این یعنی جایگاه مؤمن بالاتر از بهشت است. از این رو، بهشت و همه ی بهشتی ها حسرت یک مؤمن را می خورند. مبارک بودن یعنی این. پس هیچ چیز را ما مطلق نمی توانیم بگوییم خوب است. مهم این است که تو در مختصاتی که الان در آن قرار داری، به وظیفه ات عمل کنی و بنده شاکر خدا باشی. وقتی حسرت زندگی دیگران را داری، یعنی ناسپاسی داری. پس حسرت ظاهرها و شرایطی که ما در دیگران می بینیم را نباید بخوریم. انسان باید دعا کند که خدا عاقبت بخیرش کند و بنده شاکر و قانعی برای خدا باشد. این اهمیت دارد.

برگرفته از مبحث خانواده آسمانی جلسه 471

کانالهای تلگرام مؤسسه منتظران منجی (عج)

http://montazer.ir/pay

http://montazer.ir/7074