چطور بفهمیم که ما را به کسب مقام محمود دعوت کرده اند؟

مقام خواهی باید با تلاش و دغدغه جدی باشد تا نتیجه بدهد

اگر در هنگام زیارت عاشورا یا سایر زیارت ها، «حضور قلب» داشته باشیم، در روز قیامت می توانیم به امام حسین (علیه السلام) بگوییم: «آقا جان! یادتان هست که در زیارت حرم عبدالعظیم، یا در خانه، یا در فلان هیات و فلان جا، با هم نشسته بودیم و من به شما سلام کردم و بطور جدی از شما خواستم كه مرا به فلان مقام برسانید؟ یادتان هست که از شما خواستم كه در دنیا و آخرت با شما باشم؟».

این خیلی مهم است كه این درخواستها در حافظه ی ابدیت بماند و فشار قبر و سكرات موت این را از یادمان نبرد كه ما با امام حسین (علیه السلام) نشستیم و گپ عاشقانه زدیم، صمیمانه نشستیم و با هم صحبت كردیم و گفتیم که این مقام را واقعاً از شما می خواهیم؟

ما 30 سال است كه زیارت عاشورا می خوانیم، چند نفر از كسانی كه زیارت عاشورا می خوانند، یادشان هست كه چنین مقامی را درخواست کرده باشند؟ چند نفر یادشان هست كه به صورت جدی گفته باشند: «أن یَجعَلَنی مَعَكُم فی الدنیا؛ أن یَرزُقَنی طلبَ ثارکم»؟ نباید یادمان برود كه این ها را می خواهیم. مگر اینها برایمان مهم نیست؟ پس چرا یادمان می رود؟ اما چرا یادمان نمی رود که شوهر می خواهم، زن می خواهم، چك برگشتی دارم، مریض دارم؟

می گوید من چند بار رفتم حرم امام رضا (علیه السلام) و به او گفتم و التماس هم كردم، ولی به من جواب نداد. این یاد ما می ماند؛ ولی یادمان نمی ماند كه این مقامات را به طور جدی درخواست کنیم. از اینجا معلوم می شود که بطور جدی آن مقامات را نخواسته ایم. چون دغدغه ی ما دست یابی به آن مقامات نیست. یعنی این طور نیست كه من اگر یكبار زیارت عاشورا خواندم و به امام حسین گفتم این مقام را می خواهم، بعد بگویم: خوب! حالا چگونه خود را به آنجا برسانم؟». یعنی جزء آروزها و خواسته­ های حقیقی ما نیست. اکثرا دراین حد هستیم که می گوییم «به خاطر ثواب به ما گفته اند این را بخوانید و ما هم تقلیداً  می خوانیم.

وقتی می گوییم: « أن یَرزُقنی مَعَكُم؛ أن یَجعَلَنی مَعَكُم؛ أَن یَرزُقَنی طَلَبَ ثارِكَ»؛ یعنی حالا باید برویم و خود را به مقام «منتظر» برسانیم و بعد خود را به مقام «منتقم» برسانیم. چون حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: هركس خود را به مقام منتظر برساند هم درجه ی من و با من در بهشت است.

باید این دغدغه ما باشد و به امام حسین (علیه السلام) این طور جدی بگوییم تا بعدا بفهمیم که مقام منتظر، چه مقام عظیمی است. اینكه انسان بخواهد به مقام منتظر امام زمان (علیه السلام) برسد، باید ساختار شخصیتی اش به آنجا برسد كه جزء منتقمین باشد. یعنی كارهایش، عملش، هیكلش، قیافه اش، مقام و شاكله اش اهل انتقام باشد. كسی كه این گونه شد، یعنی تمام تلاشش در طول زندگی، این شد كه گلوی دشمنان خدا را فشار دهد و از سر راه مردم بردارد، نشانه ی آن است که دغدغه مقام منتقم را دارد. او می خواهد شب اول قبر و حتی جلوتر از آن، وقتی كه چشمش در چشم امام زمان می افتد، بگوید كه آقا من جزء منتقمین بودم. سرباز واقعی و فداكار و وفادار شما بودم.

در زیارت جامعه ی كبیره می خوانیم: « مُحققٌ لِمُحَقَقَتُم، مُبطل لِما أبطَلتُ=« من جزء كسانی هستم كه آن چیزی را كه شما می خواهید تحققش می دهم». آن چیزهایی كه شما حق می دانید را حق می­ دانم و برای محقق شدن آنها تلاش می ­كنم. آنچه كه شما باطل می­دانید، من هم باطل می­دانم و برای ابطالش تلاش می ­كنم.

یعنی می خواهم عمر من، جوانی من، ذهن من، استعداد من، قلم من، هنر من، پول من، ارتباطات من، آبروی من صرف این بشود كه آن چیزهایی را كه شما باطل می­ دانید، باطل كنم. آبروی من این گونه است.

ما در این مقام خواهی جدّی نیستیم و اگر بطور جدی آن مقام ها را می خواستیم، مثل كسی می شدیم كه عاشق كنكور است تا قبول شود و دكتر و مهندس شود، با چه كسی ازدواج كند، به فلان جا برسد، فلان شغل را داشته باشد، خانه اش فلان جا باشد، فلان اتومبیل را داشته باشد، اگر واقعاً آن مقام ها دغدغه ی ما می شد، برایش تلاش می كردیم. امّا این فقط در حد یك حرف است، یك آرزو است، می گوئیم و رد می شویم. اما اهل بیت (علیهم السلام) به ما گفتند كه جدی دعا ­كنید و بایستید پای كار و در دعاها و خواسته هایتان استقامت كنید.

 حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: هر وقت مقامی را طلب كردید، برایش همّت داشته باشید؛ پای كار سفت بایستید؛ همت كنید و بگوئید كه می­خواهم و باید پایش بایستم؛ بگویید من از بقیه هیچ چیزی كم ندارم. من می­توانم كاری كنم كه اگر خواستم از این دنیا بروم، جزء منتقمین، جزء منتظرین، دوستان و جزء سربازان باشم. در حزب الله بمیرم. اگر كسی این گونه بمیرد، با افتخار مرده است.  اصلا غیر از این مردن، شرم آور است؛ غیر از این مردن برای انسان مومن خوبیت ندارد. خجالت و شرم آوری و غصه های طولانی دارد. مگر می شود غیر از این هم آدم بمیرد.

آدم باید در یكی از این مقامات جای بگیرد. باید برای کسب آن وقت بگذارد. خانم  یا آقایی كه این مقامات را می خواهد، باید تلاش برای رسیدن به آن را در برنامه ­ریزیش لحاظ کند. او با کسی كه فقط اهل مسجد است، متدین است، اهل حج و کربلا و سوریه رفتن و اهل منبر و حسینیه است، با هم خیلی فرق می كنند.

کسی که طبق روال عادی رفتارهای ایمانی خودش، كربلا برود، سوریه برود، حرم برود، نماز بخواند، نماز شب بخواند، دعا كند، كلاس برود، غیر از کسی است كه به طور جدی می خواهد به آن مقامات برسد. نوع برنامه ریزی زندگی این دو نفر با هم خیلی فرق می ­كند. در آقایان و مجردها و مدیران همین طور. او تمام عشقش این است كه به اینجا برسد. یعنی او را هر كاری كنی، هر بلایی سرش بیاوری، در تمام صحنه های زندگی، در ارتباطات زناشویی، پدر­ و فرزندی، رفاقت ها، در محیط كار، در کسب مقامات و آبروهای اجتماعی، هركس كه او را ببیند،  می فهمد همه­ ی اینها برایش یك وسیله است؛ او نفس این چیزها را نمی خواهد و خواسته ی حقیقی اش نیست. اگر سراغ این ها هم می آید، این ها برایش وسیله است. برای این كه به آن مقام های خاص برسد، تلاش كند.

اگر ما این مقام را می خواهیم اگر بخواهیم جزء دروغگویان  نباشیم، یعنی فقره­ «یقبل را» سالم رد كرده باشیم. « أن یُثَبت لی قَدَمِ صدقٍ­» قدم صدق داشته باشیم، اگر راست بگوئیم به امام حسین (علیه‌السلام) باید در مرحله‌ی:« وَ أسئَلُهُ أَن یُبَلِغَنی المقام َالمَحمود»  به صداقت رسیده باشیم. یعنی این را صادقانه بگوئید. چند سال حضور در كلاس زیارت عاشورا، همه ی این آمدن ها و وقت گذاشتن ها برای این است كه یكبار زیارت عاشورا را با راستی بخوانیم. خوش به حال كسی كه هزاران ساعت با زحمت دوره و آموزش ببیند، تا یكبار زیارت عاشورا را با صدق و راستی بخواند. اگر یكبار زیارت عاشورا را این طور بخواند، می دانید چه اتفاقی می افتد؟ می دانید آدم به چه سیری می افتد؟ اگر مقام را می خواهی باید به وزان مقامی كه می خواهی، تلاش داشته باشی، باید سعی كنی: « لَیسَ للانسانِ إلا ما سَعی». در حدیث داریم: « طَلَبُ المراتبَ وَ الدَرَجات بغیر عملٍ، جَهلٌ= طلب مراتب وژدرجات بدون  عمل، جهل است».