چرا امام زمان (علیه السلام) در غیبت ­اند

عامل اصلی غیبت امام زمان (علیه السلام) خود مردم هستند. وقتی مردم پاکار شدند آن وقت دستور ظهور و فرج داده خواهد شد.

استاد شجاعی عامل اصلی غیبت امام زمان (علیه السلام) را خود مردم معرفی می کنند و می فرمایند: همانطور که مرحوم خواجه در شرح تجرید در باب فلسفه غیبت فرمودند: «وَ غِیبَتُهُ مِنّا؛ غیبت امام زمان (علیه السلام) از ناحیه ماست». یعنی عامل اصلی­ غیبت حضرت، خود مردم هستند. راستی چرا اینگونه است؟

به تاریخ که نگاه می کنیم، می بینیم معصومین (علیهم­ السلام) در بین مردم بودند ولی اوضاع به طور طبیعی اینگونه گذشت که مردم از خودشان آن لیاقت و آمادگی کافی را برای حمایت از معصومین (علیهم ­السلام) نشان ندادند، به طوری که آنها به دست دشمنان یکی یکی کشته و به شهادت رسیدند. و تنها یک نفر از این شجره طیبه امامت و ولایت که خداوند او را هم مخفی کرده، باقی ماند؛ آن هم برای اینکه او کشته نشود، برای اینکه مردم یک زمانی سر عقل بیایند شعور و آگاهی و عقل کافی برای درک حضرت پیدا کنند و آنقدر آماده باشند که بتوانند از امام خودشان پاسداری و اطاعتش کنند و حاضر باشند به خاطرش فداکاری کنند.

در عصر غیبت مهم این است که هر وقت ما پاکار شدیم، حجت تمام است. و حتی هیچ مسئول مملکتی نمی تواند سر این قضیه کوتاه بیاید. باید مبارزه کند و نباید بایستید.

وقتی خداوند ببیند که مردم پای کار هستند دستور فرج و ظهور را خواهد داد. چیزی نمانده و تا پشت درها رفتیم. فقط باید یک مقدار این در را بکوبیم و فشار بیاوریم.

بزرگترین کاری که باید کنیم دعا، که خود امام زمان (علیه السلام) هم به تنگ آمده، خودش هم خسته است؛ چون هزار و چند سال زحمت، هزار و چند سال خون دل خورده. بنابراین باید تلاش کرد، باید گریه و ندبه کرد. از خدا خواست که راضی شود و آن لحظه تاریخی را برای همه ما برساند. پس اول دعا و بعد هم عمل.

امام صادق (علیه السلام) شرافتی را سر راه ما می گذارد و می فرماید: «مَن سَرَّهُ أن یَكونَ مِن أصحابِ القائِمِ ، فَلیَنتَظِر وَلیَعمَل بِالوَرَعِ ومَحاسِنِ الأَخلاقِ و هُوَ  مُنتَظِرٌ.... »

هر کس دوست دارد که از اصحاب امام زمان باشد باید منتظر بماند به ورع عمل کند (یعنی اهل تقوا و خداپرستی باشد) و به محاسن اخلاق عمل کند. همچین کسی منتظر حقیقی است. یعنی شبیه سازی خودت با امام زمان، یعنی رفتن به سمت خودسازی تا شبیه به امام زمان شوی. یعنی  وقتی امام زمان (علیه السلام) میاید دردت نیاید از اینکه امام یک احکامی می گوید و عمل کردن برایت سخت شود.، امام زمان منتظرانی می خواهد که وقتی امر فرمود پذیرش فرمان او برایش آسان است.

متاسفانه خیلی های از ماها دوست نداریم، اصلاً فکرش هم نمی کنیم، دغدغه اش را هم نداریم. درحالیکه دغدغه کارهای دیگری همچون دغدغه لیسانس گرفتن، دکترا گرفتن، دغدغه میز گرفتن، دغدغه مسائل زندگی، در رابطه با پیچ و خم مسائل زندگی را داریم.

وقتی با امام زمان فرق داشته باشیم، فاصله می گیریم؛ دچار بی تقوایی و فساد می شویم و نمی توانیم منتظر مصلح باشیم؛ چون اساساً با مصلح کاری نداریم و بدمان می آید یک کسی بخواهد بیاید ما را از این رفتارهایمان باز بدارد. و این جای تأسف دارد.

بنابراین زمانی می توانیم منتظر حقیقی باشیم که خودمان همان چیزی که امام می خواهد بیاید بگوید را عمل کنیم و آن موقع اطاعت از امام برایمان شیرین می شود. و عمل کردن به دستورات او برایمان سهل و آسان می شود. باید  به سمت خودسازی رفت و این دو کار که وظیفه ماست یعنی دعا و عمل را داشته باشیم تا انشاء الله حضرت ظهور کند.

پی نوشت:

محمدبن ابراهیم نعمانی، الغیبة، ص200.

برگرفته از سلسله جلسات «ما و امام زمان (علیه السلام)»، استاد شجاعی.